ตอนที่786ปกป้องตัวเอง

ตอนที่ 786 ปกป้องตัวเอง

เจมน่าต่อสู้ ถอยหลัง ยังไงก็ไม่ยอมให้เขา

แต่เหมือนกับว่า มันยั่วให้นิสนธิ์โกรธ เขาเริ่มใช้วิธีซื้อ แย่งแล้ว ค้นตัวเธอตามอำเภอใจ

“นิสนธิ์ ปล่อยฉันนะ ถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่ พันเดชไม่มี วันปล่อยนายไปแน่! “เจมน่าตะโกนออกมาด้วยความโกรธ แล้วก็พูดชื่อพันเดชออกมา เวลาแบบนี้ คนที่นึกถึง ก็มีแต่เขา เท่านั้น

แต่ทว่า ชื่อเขาสำหรับนิสนธิแล้วนั้น มันเป็นเหมือนคำ

สาป!

ธนาคารไม่ยอมปล่อยเงินกู้ให้เขา หลายๆ คนก็ไม่ยอม มอบทุนจดทะเบียนให้เขา ส่วน ส่วนมากก็เป็นเพราะว่าพันเดช ตอนนี้พอเจมน่าพูดถึงคนๆ นี้ขึ้นมา เขาก็เหมือนเป็นบ้าขึ้นมา ทันที ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปหมด “พันเดช” จนถึงตอนนี้เธอยัง นึกถึงเขาอยู่อีกหรอ? เธอลองดูแล้วกันว่าตอนนี้เขาจะมาช่วย เธอได้มั้ย… ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็ยิ้มอย่างโหดร้าย แล้ว ก็ผลักเจมน่าลงพื้น

หัวของเจมน่า ชนกับขอบโต๊ะไม้ สมองเบลอไปหมด
เธอเงยหน้ามองหน้านิสนธิ์ที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ มองดูเขาค่อยๆ เดินเข้ามาทีละก้าว เธอถึงได้รู้สึกกลัว

“นาย นายคิดจะทำอะไร? ” เจมน่าอยากจะถอยหลัง แต่ ว่าตอนนี้เวียนหัวมากเกินไป เธอไม่สามารถควบคุมความคิด ของตัวเองได้

“ทำอะไรน่ะหรอ? เธอรอให้พ้นเดชมาหาเธออยู่ไม่ใช่หรือ ไง? ดูซิว่าเขาจะมาช่วยเธอรึเปล่า….. ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขา ก็ก้าวเข้ามาใกล้เจมน่าเรื่อยๆ

และในตอนนี้เอง จิดาภาก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู หลัง จากเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็ขมวดคิ้ว “นิสนธิ์ นายคิดจะ ทําอะไร? *

พอได้ยินเสียงด้านหลัง นิสนธิ์ก็หันกลับไป ตอนที่เห็นจิดา ภานั้น ก็ขมวดคิ้วแน่น เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

แต่ว่าจิดาภากลับวิ่งเข้ามา เห็นเจมน่าที่นั่งอยู่ที่พื้น “เจม น่า เจมน่า เธอเป็นยังไงบ้าง? ”

“ฉันไม่เป็นไร เขา เขาเป็นบ้าไปแล้ว…… เจมน่าพูดออก มาอย่างหวาดกลัว หน้าเธอซีดมากตอนนี้

ตอนนี้เอง จิดาภาก็มองหน้านิสนธิ์ “นิสนธิ์ นายคิดจะทำ อะไร? “

“คิดจะทำอะไรงั้นหรอ? เธอคิดว่าไงล่ะ? ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ เพราะว่าพันเดช ฉันจะเปลี่ยนมาเป็นสภาพนี้มั้ย! “
“นายเล่นหุ้นจนเสียเงิน แอบใช้เงินสาธารณะ ทั้งหมดมัน เป็นความผิดของนายเอง แล้วนายไปโทษคนอื่นได้ยังไง?! “จิ ดาภามองหน้าเขาแล้วพูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน

พอเห็นเธอพูดออกมาอย่างถูกต้องแบบนี้ นิสนธิ์กลับ หัวเราะออกมา “ดูเหมือนว่า เธอน่าจะรู้เรื่องอย่างชัดเจนแล้ว สินะ? “หลังจากนั้นใบหน้าของเขาก็กลับมาบิดเบี้ยวอีกครั้ง และทำท่าที่น่ากลัว “แล้วมันยังไงกัน? เล่นหุ้นเป็นเรื่องปกติจะ ตาย ถ้าเกิดว่าไอ้พันเดชนั้นไม่ได้แอบขัดขวางอยู่ ทำไมฉันถึง ยืมเงินไม่ได้เลยล่ะ เรื่องพวกนี้ ต้องขอบคุณมันด้วย! ” นิสนธิ์ ตะคอกออกมา

“นายคิดมากเกินไปแล้ว เขาไม่เคยสนใจเรื่องของนาย เลยแม้แต่นิดเดียว และก็ไม่มีวันเอื้อมมือมายุ่งเรื่องของนาย ด้วย! “จิดาภาพูด เรื่องนี้เธอกล้ารับประกัน แม้ว่า พันเดชจะ รู้สึกสงสัยเขา แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามายุ่งมา ก่อน แต่ไม่คิดเลยว่า นิสนธิ์กลับผลักเรื่องพวกนี้ให้พันเดช

“เหอะ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อยังงั้นหรอ? ตอนนี้ก็ดีเลย ที่เธอ มาที่นี่ ฉันไม่กลัวหรอกนะว่ามันจะมายุ่งเรื่องของฉันอีก! “นิ สนธิ์หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ดวงตาที่มืดมนของเขาทำให้ คนรู้สึกหวาดกลัว

เห็นว่าเธอค่อยๆ เดินเข้ามาทางพวกเขา จิดาภาก็พูดออก มา “นิสนธิ์ นายคิดจะทำอะไร? นายอยากได้เงินไม่ใช่หรอ? นายอยากได้เท่าไหร่ ฉันจะให้นายเอง! ”
“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อยังงั้นหรอ? ”

“ถ้ายังงั้นนายจะเอายังไง? ทางที่ดีนายควรใจเย็นหน่อย เพราะว่าตอนที่ฉันขึ้นมานั้น ฉันแจ้งตำรวจแล้ว! ” จิดาภามอง หน้าเขาแล้วพูดออกมา สายตาของเธอจ้องหน้าเขานิ่ง ไม่ลืมที่ จะมองไปรอบๆ พยายามคิดว่าจะหาทางหนีออกไปยังไง

“แจ้งตำรวจ? เหอะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ต่างอะไรกับความตาย เท่าไหร่ แล้วคิดว่าฉันจะกลัวตำรวจหรอ? ตอนที่พูดอยู่นั้น เขาก็เดินเข้าไปหาจิตาภา

และในตอนนั้นเอง จิดาภาก็หมอบลง แล้วพยุงเจมน่าขึ้น มา “ไปหาพันเดช! ” เธอบอก

“แล้วเธอล่ะ?

“ตอนนี้เป้าหมายก็คือฉัน เธอรีบไปแล้ว! ”

เจมน่าไม่ลังเล รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที

“อยากหนีงั้นหรอ? ฉันจะดูว่าเธอจะหนีไปทางไหน! นิ สนธิ์หยุดเธอทันที ขวางทางเธอไว้ “วันนี้ ใครก็อย่าหวังจะได้ ออกไปจากที่นี่! “

จิดาภาไม่ได้พูดอะไรต่อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรออก ทันที และเป็นอีกครั้ง หลังจากที่นิสนธิ์เห็น ก็เดินเข้ามาหาเธอ แล้วก็ทำลายโทรศัพท์เธอ “อยากโทรออกงั้นหรอ? เดี๋ยวฉันให้ เธอโทรแน่! “ หลังจากพูดจบ เขาก็ตบหน้าจิดาภาอย่างแรง

เจมน่าตะลึง
“ยังไม่รีบไปอีก! “จิดาภาตะคอกใส่เธอ ถ่วงเวลาไว้เพื่อ ให้เธอหนีไป แต่ว่าเธอกลับยืนอึ้งอยู่ตรงนี้

เจมน่าตั้งสติได้ แล้วก็เตรียมจะวิ่งออกไป แต่ว่าตอนนี้เอง นิสนธิ์ก็เดินเข้ามา แล้วบีบคอของจิตาภาไว้ “เธอกล้าหลอกฉัน หรอ? ”

จิดาภาที่โดนแบบคออยู่นั้น รู้สึกว่าหายใจไม่ออก เธอ มองหน้าเขา แล้วก็ค่อยๆ พูดออกมา “นิสนธิ์….นายรู้ตัวมั้ย ว่านายกำลังทำอะไรอยู่? ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ ถ้าฆ่า……. ฉัน นายไม่มีวันหนีรอดหรอก! “

“เจมน่า……..ต้องพาคนมาแน่นอน! “จิดาภาพูดอย่างกลืน ไม่เข้าคายไม่ออก

แต่ค่าพูดของเธอ ทำให้นิสนธิ์ลังเลเล็กน้อย

ในตอนที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น จิดาภาก็คลำหาของที่อยู่ บนโต๊ะได้ แล้วก็ฟาดไปที่หัวของเขา

“โอ๊ย—”

พอได้ยินเสียงร้อง จิดาภาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาอะไร ฟาดหัวเขาไป แต่พอเห็นว่ามือของเขาหลวมลง จิดาภาก็อาศัย โอกาสนี้วิ่งออกไปที่ประตู

ตั้งสติได้ ตอนที่เห็นว่าจิดาภาวิ่งไปที่ประตูนั้น ดวงตาของ เขาก็เปล่งประกายความอยากฆ่า “อยากหนึ่งั้นหรอ? ” เขา มองมีดปอกผลไม้ด้านข้าง แทบจะไม่ได้ลังเลเลยซักนิด แล้วก็พุ่งเข้าไปที่จิดาภาทันที

มีดปอกผลไม้เสียบเข้าไปที่หลังของจิดาภา……..

เลือดสาดกระจาย

ในโรงพยาบาล

จิดาภานอนอยู่บนรถเข็น โดนเย็นเข้าห้องฉุกเฉินไป พัน เดชมองหน้าจิดาภา แล้วก็จับมือของเธอแน่น จนถึงประตูนั้น พยาบาลก็บอกเขาว่า “ขอให้ญาติรอด้านนอกนะคะ……

พวกเขาถึงได้แยกออกจากกัน

พันเดชมองดูจิดาภาโดนส่งตัวเข้าไป หน้าซีดอย่างรุนแรง สีหน้าของความกังวล เป็นอะไรที่ไร้คำอธิบาย

เจมน่าก็ยืนอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน ในเวลานั้น ความรู้สึกในใจของเธอมันพัวพันกันมากมาย ยากที่จะอธิบายได้

เธอมองหน้าพันเดช ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะพูดอะไรถึงจะดีหลังจากคิดอยู่นานถึงได้พูดออกมา

“พันเดชฉัน

ขอโทษ…….

พันเดชได้แต่เหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เขา พยายามกดความโกรธของตัวเองไว้อย่างมาก ไม่ได้พูดอะไร ออกมา ได้แต่เดินไปด้านข้าง

นั่งลงที่เก้าอี้ ริมฝีปากเม้มแน่น ตอนนี้ไม่สามารถบรรยายได้เลยว่าเขากำลังรู้สึกอะไร

และในตอนนี้เอง คนของตระกูลสวันนีย์ และตระกูลฐิดา นันท์ก็ตามมา

“พันเดช เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเข้าโรง พยาบาลได้? “ตอนที่คุณหญิงตามมาถึงนั้นก็มองหน้าพันเดช แล้วก็ถามอย่างเป็นกังวลมาก

พันเดชไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง ก็เลยได้แต่เงียบ

การันต์กับจันทนีก็ตามมาเหมือนกัน มองที่ประตูห้อง ฉุกเฉิน ตอนนี้เรื่องอะไรก็แล้วแต่ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า ประโยคที่ว่าจิดาภาปลอดภัยหรอก

“พ่อ แม่ ขอโทษนะครับ……..ผมไม่ได้ปกป้องให้ดี! ประโยคขอโทษนี้ เขาพูดกับคู่สามีภรรยาบริษัทธีร์อธิศ

การันต์กับจันทน์ได้แต่มองหน้าพันเดช สีหน้าของพวกเขา จริงจังและหนักแน่น แต่ว่าก็ไม่ได้ตำหนิอะไร “รอให้ได้ข่าว คราวจากก่อนแล้วค่อยว่ากัน! ”

เรื่องนี้ แม้แต่ปวีร์ก็ได้ข่าวเหมือนกัน

หลังจากที่แจ้งเปศล พวกเขาก็รีบตามมา

เพียงแค่ พอเห็นว่าหน้าประตูมีคนเยอะมาก ทั้งตระกูลส วันนีย์ ตระกูลฐิตานันท์ ก็ต่างรออยู่ แล้วเขา ก็เลยได้แต่มองอยู่ด้านหลังไกลๆ …

ไม่นาน พยาบาลก็ออกมา สีหน้าร้อนรน

“ท่านไหนคือญาติคะ? ”

“ฉันเอง! “

“ผม! “

“ฉัน! “

พันเดชกับคู่สามีภรรยาตระกูลสวันนีย์ก็ลุกขึ้นทันที

พยาบาลมองพวกเขา แล้วก็พูดออกมาตรงๆ “ผู้ป่วยมี เลือดRH- ตอนนี้เลือดในคลังของเรามีไม่พอ ต้องการได้รับ การถ่ายเลือดตอนนี้ ไม่ยังงั้นเด็กจะตกอยู่ในอันตราย!

เพียงประโยคเดียว เหมือนกับมีดกรีดลงที่หัวใจของพัน

เดช

การันต์กับจันทนีมองหน้ากัน แล้วก็เงียบ

วรชิตก็มองหน้าพวกเขาเหมือนกัน ไม่รู้ว่าควรจะพูดออก

มาว่ายังไง

“พวกคุณใครมีบ้างคะ? ” พยาบาลถามออกมา

ทุกอย่างเงียบสงัด….……

คุณหญิงเห็นว่าพวกเขาดูร้อนรน “การันต์ คุณหญิงจันทนี พวกเธอ ใครมีบ้าง? หรือว่า เปรมศักดิ์ เขาใช่มั้ย? “
ภายใต้ความเงียบที่น่าอึดอัดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา จากด้านหลัง “ผมเอง! ”

พวกเขาหันกลับไป ก็เห็นเปลเดินเข้ามา ปวีร์ก็ตามมา ด้านหลัง ตอนที่เห็นว่าเขาอยู่ที่นี่ พันเดชก็รู้สึกแปลกใจ แล้วอีก

อย่าง เขายังมีเลือดมีเลือดRH- อีก

“ได้ ถ้ายังงั้นก็มาตรวจเลือดกับฉันหน่อยค่ะ ”

เปศลพยักหน้า แล้วก็เดินตามไป ระหว่างที่เดินผ่านตรง หน้าของพวกเขานั้น ได้แต่มองหน้าพันเดช ไม่ได้พูดอะไร แล้ว ก็เดินเข้าไป

หลังจากเขาเดินเข้าไปแล้ว พันเดชก็โยกตัว หยิบ โทรศัพท์ออกมา แล้วก็โทรหาเจ๊ก “ตอนนี้รีบไปหาคนที่มี เลือดRH- ในเมืองทั้งหมดมาให้ฉัน ดูว่าใครยินดีบริจาค เลือดบ้าง ฉันจะให้เงินก้อนใหญ่……..

“ฉันมีรายชื่ออยู่! “ในตอนที่พันเดชกำลังคุยโทรศัพท์ ป

วีร์ก็พูดออกมาทันที

พันเดชมองหน้าเขา ทุกคนก็มึนงง

“ตอนที่กำลังมานั้น ฉันโทรสั่งเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวก็คงมี คนมา! “ปวีร์พูดนิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้มากมาย

จริงๆ มันยังมีปัญหามากมาย แต่ว่าพวกเขาก็ไม่มีกระจิด กระจิตกระใจจะไปถาม แม้จะมีคำถามมากมายในใจ แต่ว่าปัจจุบันนี้ หัวใจของทุกคนต่างอยู่ที่จิตาภาเท่านั้น

“ขอบคุณ!

ปวีร์พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองไปที่ประตูห้อง ฉุกเฉิน ในใจรู้สึกเป็นห่วงกับเปล……..

ผ่านไปซักพัก ก็มีคนหลายคนรีบเข้ามาบริจาคเลือด

หลังจากพยาบาลพาพวกเขาไปตรวจเลือด พวกเขาก็ได้ แต่รออยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน

หลังจากเปรมศักดิ์ได้ยินข่าวนี้ ก็รีบออกจากห้องประชุม และขับรถออกจากบริษัทมาที่โรงพยาบาลทันที

ตอนที่มาถึงหน้าห้องฉุกเฉินนั้น ตอนที่เห็นคนเยอะขนาด นั้น สายตาของเขาก็มองหน้ากันเดชทันที ก้าวยาวเข้าไป แล้ว ก็คว้าเสื้อตรงหน้าอกของเขาไว้ “พันเดช นายปกป้องเธอยัง ไง? นี่คือการปกป้องของนายยังงั้นหรอ? ”

พันเดชเงยหน้ามองหน้าเขาช้าๆ สายตาที่แหลมของเขา ทำให้คนอื่นไม่สามารถมองข้ามได้

“ปล่อย ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับนายที่นี่ เขาพูดออก มาอย่างชัดเจน เสียงไม่ดัง แต่ว่ามันก็ขรึมเหมือนกับประโยค คำสั่ง

“พันเดช ถ้าเกิดว่าเรื่องอะไรขึ้นกับจิล่ะก็ ฉันไม่มีวันปล่อย นายไปแน่! ” เปรมศักดิ์พูดออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ และก็ไม่ได้สนใจว่าจะอยู่ต่อหน้าคนมากมาย
พันเดชก็จับมือของเขาที่จับที่หน้าอกของตัวเองอยู่ และ สะบัดออก

ทั้งสองคนเกือบจะต่อสู้กัน แล้วในตอนนี้เอง เจมน่ากลับ รีบพุ่งเข้ามา “เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับพันเดชเลย แต่ว่ามันเป็น เพราะฉัน……. เธอพูดออกมา ยืนอยู่ระหว่างคนสองคน เหมือน กับว่ากำลังจะปกป้องพันเดช แยกพวกเขาออกจากกัน

เปรมศักดิ์มองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า สายตาหรี่ลงอย่าง อันตราย หลังจากนั้นก็พูดออกมาทีละคำ ชัดเจนอย่างมาก ที่สุด ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันก็ไม่มีวันปล่อยไปแน่……..

“เปรม! ! ! “ตอนนี้เอง การันต์มองหน้าเขาแล้วก็พูด ออกมาอย่างเคร่งขรึม “ตอนนี้น้องสาวแกยังอยู่ข้างใน แกจะ ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรอ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ