ตอนที่781 ย้ายออกจากบ้านตระกูลฐิตานันท์

ตอนที่ 781 ย้ายออกจากบ้านตระกูลฐิตานันท์

“แต่ว่า….

“คุณไม่อยากย้าย…

“ไม่ใช่…

“งั้นก็ย้ายออกมาสิ!” นิสนธิ์ตัดสินใจแทนหล่อน

เจมน่ากระพริบขนตายาวงอน ครุ่นคิดไปมา บางทีถ้า หล่อนย้ายออกมา คงทำให้เขาเป็นห่วงหล่อนบ้าง

เมื่อคิดเช่นนั้น หล่อนจึงพยักหน้าลง “โอเคค่ะ งั้นก็ รบกวนคุณด้วยนะคะ”

เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น นิสนธิ์ยิ้มขึ้นมาทันที “ไม่รบกวน อะไรเลย ผมดีใจ คุณตัดสินใจเรื่องแบบนี้ได้ ผมดีใจมาก คุณ สบายใจได้ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด!” มือของนิสนธิ์จับมือ หล่อนไว้แน่น

เจมน่ามองเขา พลางพยักหน้าเพียงเล็กน้อย

เมื่อทานข้าวเสร็จ นิสนธิ์ก็ส่งหล่อนกลับไป
หรือจะพูดให้ถูกคือ มาช่วยเจมน่าขนของย้ายบ้าน

หลังจากที่เจมน่าเก็บข้าวของเสร็จ กำลังบอกลากับคุณ ขายตระกูลฐิตานันท์ “คุณยายคะ ขอบคุณที่ดูแลหนูมาตลอด นะคะ วันนี้หนูจะย้ายออกไปแล้ว!

“อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว จะย้ายออกไปทำไมล่ะ?”

“หนูอยู่ที่นี่มานานแล้ว ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ และยัง รบกวนพวกคุณมานานมากแล้วด้วยค่ะ”

“ย่าเคยบอกแล้วไง ว่าให้คิดซะว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านของ หนู พ่อของหนูวานให้พันเดชช่วยดูแล นั่นก็คือ ให้พวกเราช่วย ดูแลเธอให้ดีไง!”

“คุณยาย หนูเข้าใจดีว่าคุณยายดีกับหนูมาก แต่หนู ตัดสินใจเองแล้ว!” เจมน่ากล่าว

บางทีการออกไปของหล่อน จะทำให้เรื่องราว

เปลี่ยนแปลงไป!

เมื่อเห็นว่าเจมน่าตัดสินใจแล้ว คุณน่าก็ไม่อยากจะพูดขัด

อะไรอีก

เจมน่ากำลังขนข้าวของออกไป ทันใดนั้น พันเดชกับจิดา ภาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

ทั้งสองจูงมือกันกระหนุงกระหนิง ดูมีความสุขกันมาก

เมื่อเห็นพวกเขาจับมือควงแขนกัน ภาพนั้น ช่างบาดตาเหลือเกิน

แต่เมื่อพันเดชเดินเข้ามา ก็เห็นเจมน่าที่กำลังถือสัมภาระ อยู่ เขากวาดมองด้วยสายตาอันแหลมคม “ไปไหน?” เขาถาม

ขึ้น

“เจมน่าจะย้ายออกไปแล้ว!” คุณยายตระกูลฐิตานันท์พูด

ขึ้น

สายตาหยุดมองที่หล่อน “เธอจะย้ายออกไปอยู่กับ สนธิ” ตอนที่เขาเข้ามา เห็นรถของนิสนธิ์จอดอยู่ด้านนอก

เจมน่าคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถามเช่นนี้ แต่หล่อนก็ตอบเขา

ไป “อั้ม ใช่!”

พันเดชรู้สึกประหลาดใจ เจมน่าตัดสินใจเร็วเกินไปรึเปล่า

พันเดชยืนอยู่ตรงนั้น สายตาจ้องมองหล่อน “ตัดสินใจดี

แล้ว?”

“เก็บของเสร็จหมดแล้ว!

“ต้องให้ไปส่งไหม?”

เจมน่า “…….”

รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองกำลังรู้สึกแย่ หรือว่าเขาจะ ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย?

เจมน่ายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ นิสนธิ์รอฉันอยู่ด้านนอก
“โอเค ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเธอก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน เขาพูดขึ้น

เจมน่า “แน่นอน!

เมื่อเห็นว่าพันเดชไม่มีท่าทีจะพูดอะไรต่อ เจมน่าจึงพูดขึ้น “ฉันไปก่อนนะ!” หล่อนพูดพลาง หยิบสัมภาระที่มีไม่เยอะมาก ออกไปด้านนอก

หลังจากที่หล่อนออกไป จิดาภาถามพันเดชขึ้น “แบบนี้จะ ดีเหรอ?”

“ในเมื่อหล่อนอยากทำแบบนี้ ทำไมจะไม่สนองความ ต้องการหล่อนล่ะ หล่อนไม่ได้เป็นเด็กแล้ว ควรที่จะรับผิดชอบ ดูแลตัวเองได้แล้ว ในเมื่อนี่คือสิ่งที่หล่อนต้องการ ก็ตามใจ หล่อนไป!” พ้นเดชค่อยๆพูดอย่างช้าๆ ไม่เจ็บปวดก็จะไม่ หลาบจํา

นิสนธิ์เป็นคนยังไง ยังคงต้องให้หล่อนไปเรียนรู้ได้ตัวเอง ไม่อย่างนั้นไม่ว่าเขาจะพูดอะไร คงต้องยอมให้หล่อนเป็นฝ่าย กามเสมอ

พันเดชพูดขนาดนี้แล้ว จิดาภายิ่งไม่กล้าพูดอะไรต่อ ส่วน เรื่องของเจมน่า หล่อนเป็นคนที่มีสิทธิ์พูดมากที่สุด ในเมื่อ หล่อนตัดสินใจเช่นนี้แล้ว ก็ต้องปล่อยหล่อนไป

“โอเคแล้ว นานๆที่พวกเธอจะกลับมา บอกย่ามาซิ พวก เธอเตรียมงานกันไปถึงไหนแล้ว?” คุณยายตระกูลฐิตานันท์ถามขึ้น ไม่มีท่าทีทุกข์เศร้าใจที่เจมน่าย้ายออกไปแล้ว ใจของ หล่อนยังคงคิดถึงแต่เรื่องงานแต่งพวกเขา

เมื่อพูดถึงเรื่องงานแต่ง จิดาภายิ้มขึ้น “ดีมากเลยค่ะ คุณ

ยายสบายใจได้!

“เรื่องทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ของพันเดซ ตอนนี้เธอกำลัง ท้อง ต้องดูแลสุขภาพเยอะๆ

จิดาภายิ้มแห้ง “คุณยายสบายใจได้ ฉันจะดูแลตัวเองให้ ดีที่สุด…”

นิสนธิ์ไม่ค่อยถูกกับตระกูลฐิตานันท์ ยิ่งไม่เข้ากับพันเดช เพื่อเป็นการหลบพวกเขา เขาจึงไม่ได้เขาไป แต่เมื่อเห็นเจมน่า เดินออกมา เขาดีใจเป็นอย่างมาก รีบเปิดประตูรถออกทันที

“เป็นยังไงบ้าง?” นิสนธิถาม กลัวว่าหล่อนจะเสียใจภาย

หลัง

“เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว!” เจมน่าเอ่ยปากพูดขึ้น เหลือบมองสัมภาระของตัวเอง ที่ไม่ได้มีอะไรเยอะมากมาย

นิสนธิ์มองสัมภาระของหล่อน พูดขึ้น “ขึ้นรถเถอะ ผมไป ส่งคุณเอง!” พูดพลาง ยื่นมือไปหยิบของในมือหล่อนเก็บในรถ และยังเปิดประตูให้เจมน่าด้วยความนอบน้อมใส่ใจ

เจมน่ายิ้มแห้งพลางขึ้นรถ

นิสนธิ์ขับรถตรงไปที่คอนโดทันที
ตลอดทาง เจมน่านิ่งไม่พูดอะไร นิสนธิ์มองหล่อนผ่าน กระจก “เป็นอะไรเหรอ? ไม่มีความสุข

“เปล่า เพียงแต่กำลังคิดว่าฉันอยู่ที่นี่มาตั้งนาน รู้สึก

ใจหายเหมือนกัน!

“เวลานานขนาดนั้น ต้องมีความผูกพันเป็นธรรมดา แต่ คุณสบายใจได้นะ เมื่อถึงที่นั่นแล้ว ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี

“ยิ้ม” จิดาภาพยักหน้าหล่อน พยายามที่จะไม่คิดอะไร อดกลั้นน้ำตาที่ไหลอยู่ภายในใจ และพยายามไม่คิดถึงคำพูด ที่ก้องอยู่ในหัว

ไม่นานนัก รถก็แล่นขับมาถึงห้องพักของนิสนธิ์ เจมน่าลง จากรถ และนิสนธิ์ลงไปช่วยหล่อนถือของ ทั้งสองขึ้นไปด้านบน ด้วยกัน

ชั้น12 ประตูถูกเปิดออก นิสนธิ์เดินเข้าไปก่อน

“นี่เป็นห้องที่ฉันเคยซื้อไว้ มีของเพียบพร้อม และยังมีคน มาทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ คุณสามารถอยู่ได้อย่าง สบายใจ!”

เจมน่าเดินเข้าไป มองดูรูปแบบภายในห้อง ถือว่าไม่เลว เลย พระอาทิตย์ส่องเข้ามา รู้สึกสบายมาก

“ฉันเข้าใจแล้ว!” เจมน่าพยักหน้า

นิสนธิ์ถือสัมภาระของหล่อนเข้าไป พาหล่อนไปที่ห้องนอน “นี่คือห้องนอน ผ้าปูที่นอนซักสะอาดเรียบร้อย!
เจมน่ามองดู แน่นอนว่า ภายในห้องสะอาดทุกซอกทุกมุม หล่อนพยักหน้าลง “ขอบคุณค่ะ!”

“ไม่เป็นไรเลย อย่าลืมว่าผมเป็นแฟนของคุณนะ ธุระ ของคุณ ก็คือธุระของผม คุณย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ นั่นก็ หมายความว่าคุณเชื่อใจผม!” นิสนธิ์พูดพลางเดินเข้าไปโอบ เอวหล่อน ค่อยๆก้มหน้าลง บรรจงจูบ…

เจมน่ามองเขา รู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่าควรทำยังไง จะผลักตัวออกมาก็ไม่ได้

ขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังประกบเข้ามา มือถือของเขา ก็ดังขึ้นมาทันที

เข้ามาขัดจังหวะของทั้งสองพอดี เจมน่ารีบฉวยโอกาส ผลักตัวออกมาจากอ้อมอกของเขา “คุณคุยโทรศัพท์เถอะ ฉัน เข้าห้องน้ำก่อน!

นิสนธิ์สีหน้าเศร้า มองดูหล่อนเดินเข้าไป หยิบมือถือออก มา เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา จาก นั้นเดินไปรับอีกด้านหนึ่ง

“ฮัลโหล…”

“ผมรู้แล้ว เรื่องเงิน ผมกำลังคิดหาวิธีอยู่ ไม่ต้องทวงแล้ว

ผมต้องมีวิธี…

“ขอเวลาผมอีกห้าวัน

ผมจะหาเงินมาให้ครบให้ได้แน่นอน…
เจมน่าที่อยู่ในห้องน้ำ จ้องมองตัวเองในกระจก ในหัว ของหล่อนเห็นเป็นภาพของตัวเองกับนิสนธิ์เมื่อครู่…..หรือนี่เป็น สิ่งที่หล่อนต้องการ

แม้ว่าทั้งสองจะคบกันแล้ว แต่ตอนนี้เพียงแค่กอดกัน ตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่นี่ นั่นก็แสดงว่าความสัมพันธ์ระหว่างหล่อน กับเขาก้าวข้ามขึ้นมาอีกขั้น แต่เสียงเรียกร้องภายในใจบอก ว่า นี่ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการ

คบกับนิสนธิ์ เพียงเพราะเย้ยพันเดชให้โมโห แต่คิดไม่ถึง เลยว่า หล่อนเลือกที่จะย้ายออกมาจริงๆ

หล่อนต้องตกนรกทั้งเป็นแน่นอน

มองดูตัวเองในกระจก คิดฟุ้งซ่านมากมาย…

“ก๊อกๆ” ขณะเดียวกันนั้น นิสนธิ์เคาะประตู “เจมน่า คุณ โอเครึเปล่า?”

“อ๋อ โอเคค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!” เจมน่าตอบกลับ จาก นั้นสูดหายใจเข้าลึก เปิดประตูเดินออกไป

“เข้าไปตั้งนาน ผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณแล้ว!” นิสนธิ์

พูดด้วยความเป็นห่วง

เจมน่ายิ้ม มองหน้าเขา “เอ่อ นิสนธิ์ ฉันเหนื่อยแล้ว

อยากจะพักผ่อน คุณ…

นิสนธิ์เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าหล่อนกำลังหมายถึงอะไร เขา ยิ้มและพยักหน้าลง “โอเค งั้นคุณพักผ่อนนะ นี่ก็ดึกมากแล้วผมก็ควรจะกลับได้แล้ว!

“โอเคค่ะ!” เจมน่ายิ้มตอบ

“อาบน้ำเสร็จก็นอนนะ!

“ยิ้ม! เจมน่าพยักหน้าลง

ก่อนที่จะกลับไป นิสนธิ์เดินเข้าไปจูบบนหน้าผากของ

หล่อน

จูบนี้ ทำให้เจมน่านึกถึงตอนที่อยู่ต่อหน้าพันเดช หล่อนก็ ตั้งใจแสร้งทำเป็นจูบนิสนธิ์

ที่แท้ เมื่อถูกคนที่ไม่ชอบจูบ เป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง!

เจมน่าเดินไปส่งเขาหน้าประตู “ฝันดีค่ะ!

“ฝันดีครับ!”

หลังจากที่นิสนธิ์กลับไป เจมน่าจึงปิดประตูลง เขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว เจมน่าจึงถอนหายใจโล่งอก

ตอนที่คบกับเขาตอนแรก เพียงเพราะยั่วโมโหพันเดซ แต่ ตอนนี้ หล่อนกลับรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก

ยิ่งนิสนธิ์ตั้งใจมากเท่าไหร่ หล่อนยิ่งกดดันมากเท่านั้น

ภายในห้องอันแสนว่างเปล่า เจมน่ามองไปรอบๆ ที่นี่ไม่มี พันเดช และไม่หรูหราเท่าบ้านหลังนั้น มีเพียงแค่ห้องชุดสาม ห้องนอน สองห้องนั่งเล่น ออกแบบสไตล์โมเดิร์น แต่ทว่าทั้งหมดนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไม่มีคนที่หล่อนอยาก

เจอ…

ไม่มีความอบอุ่นและบรรยากาศที่คุ้นเคย

เมื่อกลับไปที่ห้องนอน หล่อนนั่งอยู่บนเตียง มองดูที่นี่ แม้ว่าไม่อยากพูดออกมา แต่หล่อนยอมรับอยู่ภายในใจ หล่อนรู้สึกเสียใจมาก เสียใจที่ย้ายออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ