ตอนที่756เสียเก้าหยวน

ตอนที่ 756 เสียเก้าหยวน

ใครจะไปรู้ว่าคำพูดต่อไปของเปรมศักดิ์ทำให้กชกรแข็ง ที่อไปทั้งตัว “เอาล่ะ มันดึกมากแล้ว รีบพักผ่อนกันเถอะ !

พักผ่อน ?

ดวงตาของกชกรก็จ้องมองไปที่เปรมศักดิ์ นี่เขาไม่เข้าใจ สิ่งที่ตัวเองพูดหรือว่าจะเป็นเธอเองที่ยังพูดชัดเจนไม่พอ เธอเชื่อว่าเปรมศักดิ์จะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดอย่างแน่นอน ! แต่ทำไม………

เห็นว่าเปรมศักดิ์จะผลักเธอออกไป กชกรจึง กระวนกระวายไปบ้าง จึงดันตัวขึ้นแล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเขา

เปรมศักดิ์อึ้ง

นึกไม่ถึงเลยว่ากชกรจะเริ่มจูบเขาก่อน ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่า ควรจะทํายังไง

อย่างน้อยกชกรที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง สำหรับเรื่องที่เป็น ฝ่ายเข้าหาก็ต้องรวบรวมความกล้าแล้วยืนหยัดไปต่อ โดย เฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไปพบเจอกับผู้ชายที่ไม่แยแสเธอสักนิด เดียว
ในที่สุดกชกรก็ผละออกจากริมฝีปากของเขา มองไปที่เขา ด้วยสายตาลึกซึ้ง “ฉันต้องการแบบนี้ คุณเข้าใจไหม ? สามารถพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ หมายความว่ากชกรถูก เปรมศักดิ์ทำให้จนปัญญาแล้ว

เขาไม่ได้เป็นคนเริ่ม งั้นเธอจึงกลายเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน เปรมศักดิ์มองไปที่กชกรอยู่เป็นเวลานาน ไม่รู้เลยว่าควร จะตอบสนองต่อเธอเช่นไร

“เปรมศักดิ์ ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันก็เข้าหาถึงขนาดนี้

“กชกร แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ !”

“หมายความว่าอะไร ?

“การที่ผมแต่งงานกับคุณ สาเหตุหลักๆ คือการผูก พันธมิตร ดังนั้นถ้าผมจะทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ เปรมศักดิ์พูด

คำพูดนี้ทำให้กชกรตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

เธอเองก็รู้ว่าสาเหตุหลักที่พวกเธอแต่งงานกันนั้นคือการ ผูกพันธมิตร เธอเป็นคนที่โหยหาความรัก แต่ในความเป็นจริง แล้ว ความรักนี้เธอก็แค่รักเขาข้างเดียว

เธอคิดว่าเปรมศักดิ์เองก็รักเธอ ดังนั้นก็เลยแต่งงานกับเขา
ความมั่นใจแบบนี้เกิดจากสภาพแวดล้อมในวัยเด็กของ เธอ เพราะผู้ชายที่เธอเจอมานั้นต่างก็ชอบเธอ ดังนั้นเธอก็เลย ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

เมื่อตอนนี้ได้ยินแบบนี้ เธอก็เลยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

ขณะนั้นเปรมศักดิ์ก็ยื่นมือออกไปลูบหน้าผากของเธอ อย่างอ่อนโยนมาก แล้วจัดผมของเธอ “กชกร ผมคิดว่าถ้าสัก วันหนึ่งผมตกหลุมรักคุณเพราะรักคุณแล้ว ก็สามารถ… เขา พูด

ความอ่อนโยนแบบนี้ แทบไม่มีให้เห็น

แต่งงานกันมาตั้งหลายวันขนาดนี้ นอกจากเขาไม่ว่าง ก็ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วกลับมาดึกๆ แม้ว่าจะพูดหรือว่าเจอกันก็มี เวลาจำกัด เคยอ่อนโยนเหมือนตอนนี้ซะที่ไหนกันล่ะ

ทันใดนั้นกชกรจึงตกอยู่ในความอ่อนโยนของเขา ใน

สมองก็ว่างเปล่าไปหมด เปรมศักดิ์พูดอะไรออกมาก็ตามนั้น

เขาดึงมือของเธอออกแล้ววางไว้ใต้ผ้าห่ม “เอาล่ะ ดึกมาก แล้ว รีบพักผ่อนเถอะ !” เมื่อพูดจบก็จะลุกขึ้น

“คุณจะไปไหน ?” เขากำลังจะไป กชกรก็ยื่นมือออกไปจับ เขาไว้

เปรมศักดิ์ตกตะลึงเล็กน้อยแล้วมองไปที่เธอ “ผมจะไป อาบน้ำ !”

กชกรจึงปล่อยมืออย่างอาลัยอาวรณ์ ส่วนเปรมศักดิ์ก็ยิ้มไปให้เธอ รีบนอนนะ !” จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เดิมทีกชกรก็ง่วงมาอยู่แล้ว ตอนนี้ก็มาโดนคำพูดเขา ทำให้เคลิบเคลิ้มไปอีก ไม่รู้เลยสักนิดว่าตอนนี้กำลังคิดอะไร อยู่ ตอนแรกว่าจะรอให้เปรมศักดิ์ออกมาแล้วค่อยนอน แต่ ความง่วงไม่ได้สักนิดเดียว จากนั้นจึงค่อยๆ เข้าสู่ห่วงแห่ง ความฝัน

ส่วนเปรมศักดิ์ที่อยู่ในห้องน้ำ

มองตัวเองที่อยู่ในกระจก ไร้สีหน้า ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งอยู่ใน ตอนนี้เขายิ่งยากที่จะควบคุมหัวใจของตัวเองไว้ได้

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอปรากฏตัวพร้อมกับพันเดซ เห็นพวก เขาเดินอยู่ด้วยกัน…นึกถึงเรื่องที่เธอตั้งท้อง เขาก็ไร้เรี่ยวแรง !

บอกแล้วว่าตราบใดที่เธอมีความสุขก็พอ แต่ทำไมใน

ใจถึงยังอึดอัดขนาดนี้ !

ทุกครั้งที่มองเห็นเธอ ใจของเขาก็จะจ้องมองไปที่ตัวของ

เธออย่างควบคุมไม่ได้

คิดอยู่ตั้งนานจึงเดินไปอาบน้ำใต้ฝักบัว อยากจะให้ตัว

เองเงียบสงบลง

หลังจากที่เขาอาบน้ำแล้วออกไป ในห้องก็มีเสียงหายใจ อันสม่ำเสมอของกชกร เปรมศักดิ์รู้ว่าเธอหลับไปแล้ว หลังจาก เช็ดผมให้แห้งแล้วก็นอนลงไป
แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ น่าจะเลื่อนไปได้อีกไม่

บาท

ในที่สุดก็ต้องมีผลอย่างหนึ่งออกมา !

วันถัดไป

เมื่อจิดาภาตื่นขึ้นมา ด้านข้างของตัวก็ไม่มีสักร่างอยู่แล้ว เพราะเข้านอนเร็ว ดังนั้นจึงไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ เมื่อนึกถึง ตรงนี้ จิดาภาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วมองไปยังห้องครัว ก็ยังคงเห็นเงา

หลังที่ไม่เหมาะกับห้องครัวนั้นสักนิดเดียว

แม้ว่าจะทำไม่เป็น แม้ว่าจะล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ ว่าเขาก็ไม่ยอมแพ้ ยังยืนหยัดอยู่แบบนี้

เห็นท่าทางเขาดูไม่รู้เรื่องและยุ่งเหยิง มุมปากของจิดาภา ก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เดินไปที่เขาอย่างช้าๆ ระหว่างพันเดชกำลังแยกว่าอันไหน คือเกลือ อันไหนเป็นน้ำตาล มือของจิดาภาก็ค่อยๆ ยื่นออกไป กอดเขาไว้จากด้านหลัง

พันเดชตกตะลึง เขาใส่ใจมาก ดังนั้นจึงไม่ทันได้สังเกต

ว่าจิดาภาเดินมาหาเขา

“ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะ ?” พันเดชถาม

“คุณไม่อยู่ข้างๆ ดังนั้นก็เลยนอนไม่หลับ ! ใบหน้าของดาภาติดอยู่เบื้องหลังของพันเดซ เธอมักจะรู้สึกเสมอว่าตัวเอง ก็ไม่ได้ถือว่าเตี้ย แต่เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าของพันเดซ เธอก็ยังคง เหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้พันเดชก็หันตัวกลับ ใบหน้าที่หล่อเหลา ยกรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น ดวงตาคู่นั้นเผยให้เห็นอันตรายเล็กน้อย ** คุณรู้ไหมว่าคำพูดของคุณหมายถึงอะไร ?

“อะไร ?” จิดาภามองไปที่เขา

ดวงตาที่ลุกเป็นไฟของเขาจ้องมองไปที่เธอ จากนั้นก็พูด มาสองสามคำ “คุณกำลังชวนผมอยู่ !” เมื่อถึงจุดนี้ ริมฝีปาก ของเขาก็จูบไปที่จิดาภา

เป็นครั้งแรกที่เขาสังเกตได้ว่า การที่อยากจะได้ผู้หญิงสัก คน ไม่ได้ต้องการความเซ็กซี่ และก็ไม่ได้ต้องการเห็นเรือนร่าง เพราะในตอนนี้ แค่มองไปที่จิดาภาเขาก็หุนหันพันเล่นที่อยาก ได้เธอมากแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลายวันขนาดนี้ทำได้แค่กอด มาก สุดก็คือจูบกันสักหน่อย แต่มันก็ยังไม่สาแก่ใจของเขา

ใจที่อยากจะได้เธอตึงเครียดขึ้น แต่ตอนนี้เมื่อมองไปที่ เธอเขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

จูบอย่างป่าเถื่อน รุนแรง จนน้ำเสียงของเขาแทบเล็กน้อย เพราะใช้แรงเกินไป การหายใจก็เริ่มไม่เป็นระเบียบ กลิ่นหอม จางๆ ของเธอเหมือนตัวเร่ง ทำให้ความรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นอีก ไม่สนใจที่เธอดิ้นอยู่ในอก เขาค่อยๆ ผลักเธอไปชิดผนัง แล้วจับ ใบหน้าของเธอมาจูบอย่างบ้าคลั่ง

จิดาภายังคงสวมชุดนอน สะดวกต่อความสำเร็จของเขา อย่างมาก ฝ่ามือใหญ่ก็ตกลงไปบนหน้าอกที่เป็นภูเขาเล็กๆ ของเธอ ทั้งลูบทั้งคล

อาจเป็นเพราะตั้งท้อง อกของเธอเต่งตึงขึ้นมาเล็กน้อย

ยิ่งพองออกมาและมีเสน่ห์ ทำให้คนหลงใหล

นึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ พันเดชจะทำแบบนี้ จิดาภาก็ถูกเขา ทําให้เสียสติ

อ่อนระทวยทั้งตัว แม้แต่ลมหายใจยังร้อยขึ้นไปด้วย

“พันเดช… จิดาภาเรียกชื่อเขาอย่างหมดพลัง

“……… ในตอนนั้นเขาก็กัดติ่งหูของเธอแล้วพูดอย่าง เบาๆ การหายใจที่อบอุ่นนั้นทำให้จิดาภาทนไม่ได้ที่จะสั่น สะท้าน

จิดาภากำลังจะเอ่ยปากพูด ขณะนั้นพันเดชก็จับมือของ เธอวางไว้ที่ของเขาสักที่อย่างกะทันหัน ใบหน้าของจิดาภา แดงขึ้นทันที

“ช่วยผมหน่อย…” เขาเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ น้ำ เสียงยังเต็มไปด้วยความอดทนอยู่บ้าง

ใบหน้าของจิดาภาแดงขึ้นมาก แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรก…..แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยชินอยู่บ้าง
แต่เธอก็รู้ว่าหลายวันขนาดนี้ พันเดชเองก็กอดเธอนอนทุก คืน สามารถรู้สึกได้ถึงความแปลกของเขา แต่เขาก็ยังกอด อย่างอยู่ในโอวาท

แน่นอนว่าเธอเองก็รู้ถึงความอดทนและความเข้าใจของ เขา แต่ตอนนี้…..

“ตรงนี้เป็นห้องครัวนะ… จิดาภาปลดปล่อยไม่ลง

ส่วนพันเดชก็ยิ้ม “ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะให้คุณอยู่ตรง นี้” พูดจบมุมปากของเขาก็ยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม “แบบนี้ถึงจะ เร้าใจไม่ใช่เหรอ ?”

ใช่ !!!!

ใช่จริงๆ !

เร้าใจมาก !

สุดท้ายจิดาภาก็เอาชนะเขาไม่ได้ พูดให้ถูกก็คือตอนนี้ ดาราเองก็อ่อนไหวมาก ดังนั้น…….

ฉากที่อยู่ห้องครัวนั้นดูเร้าใจมากหลังจากผ่านไปยี่สิบนาที จิดาภาก็ออกจากห้องครัวแล้ว

วิ่งไปที่ห้องน้ำใบหน้าแดงไปหมดจิดาภามองตัวเองที่อยู่ในกระจกแก้มก็แดงขึ้นมาแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความสุข
จิดาภาเธอนี่มันจัดจ้านขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ !

ในระหว่างที่กินข้าวเช้า จิดาภาก็เงียบอยู่ตลอด สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้าไม่พูดถึงสักคำ แต่ดูท่าทางของจิดาภาแล้วพึงพอใจอย่างมาก

“ดื่มนมนะ !” พันเดชช่วยในนมให้จิดาภา

จิดาภาพยักหน้าแล้วยกขึ้นดื่ม

“เป็นไงบ้าง ? อร่อยไหม ?” พันเดชมองไปที่อาหารเช้า แล้วถามขึ้น ตอนนี้เขากินไม่รู้รสแล้ว เพราะเทียบกับเมื่อก่อน แล้ววันหนึ่งอยู่บนฟ้า อันหนึ่งอยู่บนดิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ ไม่ได้ว่าเขามีความพัฒนาหรือไม่

จิดาภามองไปยังอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วพยักหน้า “มี ความพัฒนามาก อย่างน้อยก็ยังแยกได้แล้วว่าอันไหนคือเกลือ อันไหนคือน้ำตาล !”

คำพูดนี้ฟังไม่ออกว่าชื่นชมพันเดชเลยสักนิด แต่ว่าเมื่อเช้านี้จิดาภาได้ทำให้เขาพึงพอใจแล้ว เขาจึงไม่

ได้สนใจเธอ

ขณะนั้นโทรศัพท์ของพันเดชก็ดังขึ้น จึงหยิบโทรศัพท์ออก มา หลังจากเห็นเบอร์โทรแล้วเขาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรับไป
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที พันเดชก็ตอบไปหนึ่งค่ “ครับ ผมรู้ แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ครับ

หลังจากวางสายไปแล้ว จิตาภาก็มองไปที่เขา “เป็นอะไร ไป เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ?

“ที่โรงพยาบาลบอกว่าเจมน่าตื่นขึ้นมาแล้ว บอกว่าอยาก เจอผม !” พันเดชเอ่ยปากพูดขึ้น

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาก็ตกตะลึงแล้วพยักหน้า “งั้นคุณก็

รีบไปสิ !”

“งั้นคุณก็ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ !

“เธอต้องการเจอคุณ ไม่ใช่ฉัน ! จิดาภาพูด

“คุณก็คือผม ผมก็คือคุณ… พูดจบพันเดชก็ยื่นมือออก

ไปจับมือของจิดาภา แล้วมองไปที่เธอด้วยสายตาที่แน่วแน่ สิบ นิ้วประสานกันแน่น

จิดาภามองไปที่เขาแล้วยิ้มขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ