ตอนที่742พูดถึงเรื่องที่ผ่านมา

ตอนที่ 742 พูดถึงเรื่องที่ผ่านมา

หลังจากไปถึงหน้าห้อง มือของเขาก็สั่นเล็กน้อย ลังเลอยู่ นิดหน่อย จึงเปิดประตูเดินเข้าไป

ในห้องรับแขกไม่มีคน แต่ไฟที่ห้องนอนยังสว่าง พันเดช ไม่พูดอะไร เดินเข้าไปด้านในโดยตรง

จากนั้น ตอนที่เดินไปถึงหน้าห้องนอน หัวใจเขาที่ไม่รู้จะ ทำอย่างไรดี ก็สงบลงทันที

เพราะว่า คนหนึ่งที่นอนเงียบๆไร้เสียงอยู่บนเตียง ใบหน้า

ที่คุ้นเคย สีผมที่คุ้นเคย ตอนที่มองเห็นจิดาภา จู่ๆเขาก็รู้สึก

โลกทั้งใบกลับมาแล้ว

จิดาภานอนอยู่ที่นั่น ในห้องนอน มีแค่ไฟที่ผนังติดอยู่ เป็นโทนอบอุ่น เข้ากับสีผิวของเธอ ยิ่งดูขาวซีดยิ่งขึ้น

พันเดซค่อยๆเดินเข้าไป พอถึงข้างเตียง มองใบหน้าเธอ ที่หลับใหล ค่อยๆก้มตัวลง

ขนตาที่หนาแน่นปกคลุมลงมา สีหน้าของเธอไม่มีสีชมพู ใดๆ แต่กลับดูแล้ว สวยจนทำให้คนตะลึง

ไม่เจอแค่กี่วัน

พันเดชกลับมีความรู้สึกตื่นตระหนกเหมือนโลก

ค่อยๆยื่นมือไป อยากจะลูบหน้าเธอ แต่มือไปได้แค่ครึ่ง ทางก็หยุดลง กลัวจะทำเธอตื่น จึงค่อยๆเอามือคืนกลับมา

เดินที่เขาคิดไว้ พอเจอเธอ จะต้องพุ่งเข้าไปกอดเธอ แน่นอน จากนั้นก็จูบอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้ กลับเงียบผิดปกติ

ไม่รู้ว่านั่งยองอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน สายตาของเขาก็ถอย ห่างจากหน้าเธอไปไม่ถึงครึ่ง

กลัวว่าพอเขาหลับไป จิดาภาก็จะจากไป

มองไปที่เธอ ก็ยิ้มออกมา จิดาภา ขอบคุณที่คุณกลับ

มา!

ขอบคุณที่คุณไม่จากไปไหน!

ขอบคุณ…… ก็เป็นแบบนี้ ทั้งคืน เขาจับมือของจิดาภาไว้ ไม่ยอม

ปล่อย

วันถัดมา

จิดาภาลืมตาขึ้น พันเดชมองไปที่เธอ ตื่นเต้นเล็กน้อย “ตื่นแล้วเหรอ? ”

พอมองเห็นสายตาที่แดงคู่นั้นของพันเดช หัวใจของ ดาภายังเหมือนถูกอะไรเคาะเบาๆที่ใจของเธอ
เขาไม่นอนทั้งคืน?

รู้สึกว่ามือของตัวเองยังอุ่นอยู่ หรือว่าเขาอยู่นี่ทั้งคืนนะ?

สุดท้าย ก็มองเขา พยักหน้า คือ

“เป็นไงบ้าง? หิวไหม? กินอะไรหน่อยไหม ? “พันเดช มองไปที่เธอ น้ำเสียงเป็นธรรมชาติ เหมือนกำลังกอดคนที่ กลับบ้าน

“ก็ดี! “จิดาภาพูดเบาๆ

“คุณนอนต่ออีกสิ ผมไปซื้ออาหารเช้าให้! “พูดไป พัน

เดชก็ลุกขึ้นจะไป

จิดาภานั่งที่เตียง ไม่พูดอะไร มองพันเดชที่หน้าห้องนอน

พวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นโดยตรง แต่ไม่พูด ไม่ได้ หมายความว่าไม่มี

จิดาภาลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา

ประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมา ซื้ออาหารเช้า และมีนม ไข่ไก่

พันเดชกลับมาจากด้านนอก

“มากินได้แล้ว! “พันเดชพูด จิดาภาไม่ได้พูดอะไร เดินไปโดยตรง นั่งลงกินข้าว พันเดชนั่งข้างซ้ายเธอ มองเธอ แล้วก็กินไป ระหว่างทั้งสองคน ไม่มีพูดคุยอะไรมากมาย
ความจริงคือ จิดาภาไม่พูดอะไร ส่วนพันเดชไม่รู้ว่าควรจะ พูดอย่างไร

บรรยากาศแปลกเล็กน้อย พันเดชมองอาหารเช้าตรงหน้า ไม่รู้สึกอยากใดๆ

แต่จิดาภากินอย่างอร่อย ก็เพื่อลูก ก็ต้องกินลงไป ข้าวเช้ามื้อนี้ กินเสร็จไปอย่างเงียบๆ

พอทานเสร็จ จิดาภาจะเก็บ ตอนนี้เอง จู่ๆพันเดชกลับยื่น มือไปจับเธอ “จิดาภา เราคุยกัน ”

จิดาภาหันหลังชนเขา ไม่พูดอะไร พันเดชกลับกอดเธอไว้ จากด้านหลัง เห็นเธออยู่ในอ้อมแขน ให้โอกาสผมอธิบายครั้ง หนึ่งได้ไหม? “

ตอนนี้ สุดท้ายต้องอธิบายเลยไหม?

จิดาภาไม่พูดอะไร

ในตอนนี้เอง พันเดชกำลังจะพูด โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เดิมที่เขาไม่อยากรับ แต่เห็นเป็นคุณหญิงภารดีโทรมา เขาจําเป็นต้องรับ

“ฮัลโหล แม่….……

“พันเดช ลูกรีบมาที่โรงพยาบาล หมอบอกเจมน่ามี ….”คุณหญิงภารดีพูดในสายอย่างร้อนรนอันตราย
เสียงของคุณหญิงภารดีจะว่าดังก็ไม่ดัง เบาก็ไม่เบา แต่ เพียงพอที่จะทำให้จิดาภาที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินชัดเจน

พันเดชได้ยินคำนี้ สีหน้าก็ไม่ค่อยดี เสียงหม่นลงเล็กน้อย

“ครับ ผมรู้แล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้! “พูดจบก็วางสาย มองจิดาภาพันเดชก็คว้าแขนเธอไว้ไปโรงพยาบาลกับ

ผม แล้วคุณจะเข้าใจเรื่องทุกอย่าง!

“ไม่ต้องหรอก คุณไปก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยคุยกัน จิดาภาพูดเบาๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ที่จะทำซ้ำๆอีกแล้วจริงๆ

ใครจะรู้ พันเดชกลับยืนหยัดผิดปกติ มองเธอ ผมไม่มี ทางให้ให้โอกาสและเหตุผลคุณไปจากผมอีกแน่นอน! “พูดไป ก็จับมือเธอไว้แน่น

ในโรงพยาบาล