ตอนที่726หน้าที่ของเขา

ตอนที่ 726 หน้าที่ของเขา

“ไม่มีทางหรอกค่ะ จะต้องไม่เป็นอะไร แม่คะ ถ้าเกิดว่า แม่ไม่พักผ่อนร่างกายจะอ่อนล้า ถ้าเกิดว่าเธอกลับมาเมื่อไหร่ หนูจะแจ้งให้คุณแม่ทราบทันทีเลยดีมั้ยคะ? คุณหญิงภารดี พูดออกมา

สุดท้าย คุณหญิงใหญ่ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ ถ้าเกิดว่าได้ ข่าวคราวของจิต้องบอกฉันทันทีนะ ไม่งั้นฉันหลับไม่ลง! ”

“อืม วางใจเถอะค่ะ หนูจะบอกแน่นอน! ” คุณหญิงภารดี

พูดออกมา

หลังจากนั้น คุณหญิงภารดีก็พยุงคุณหญิงใหญ่กลับไปที่

ห้อง

วรชิตไปจัดการส่งคนไปตามหา แล้วก็รออยู่เกือบทั้งคืน พันเดชก็เลยให้วรชิตขึ้นไปข้างบน

ตกกลางคืน ในห้องรับแขกเหลือแต่พันเดชอยู่คนเดียว เขายืนอยู่ตรงระเบียง มือถือบุหรี่ ควันเต็มไปหมดเหมือนกับ หมอก เจมน่าก็ออกมาจากห้องของตัวเอง ก็เห็นเขา

เธอลงมาจากชั้นบน แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาพื้นเดช
“เดช! ” เธอปรากฏตัวที่ด้านหลังของเขา

พอได้ยินเสียงของเจมน่า พันเดชก็ไม่ได้หันหน้ากลับไปได้ แต่มองออกไปด้านนอกต่อ แต่ว่าด้านนอกมีดมาก มองอะไรก็ ไม่เห็น

“นายไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันเชื่อว่าพี่จิดาภาจะต้องไม่ เป็นอะไร! “เจมน่าเดินเข้ามาปลอบใจเขา

ตอนนั้นเอง พันเดชก็หันหน้าไปมองหน้าเธอ สายตาที่ มืดของเขาจ้องหน้าเจมน่านิ่ง กลางดึกแบบนี้ ห้องรับแขกไม่ ได้เปิดไฟ มีแต่เพียงแสงจันทร์ด้านนอกเท่านั้น แต่ว่าสายตา นั้นกลับทำให้เธอรู้สึกกลัว

เจมน่ามองหน้าเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“เกิดอะไรขึ้นหรอ? ทำไมถึงมองหน้าฉัน? ” เจมน่ามอง หน้าเขาแล้วถามออกมา

พันเดชถึงเก็บสายตาของตัวเอง “เจมน่า เธออยู่ที่นี่ก็นาน

แล้ว เมื่อไหร่จะกลับล่ะ? “ ประโยคนี้อีกแล้ว

“นี่นายกำลังไล่ให้ฉันไปยังงั้นหรอ? ” เจมน่าถาม

“เธออยู่ที่นี่นานเกินไป พ่อของเธอจะเป็นห่วงเอานะ!

“พ่อฉันโทรมาบอกให้นายดูแลฉันดีๆ! “เจมน่าลังเล

พันเดชเม้มปากแน่น หลังจากนั้นก็เงียบอยู่ครู่นึงแล้วค่อยพูดออกมา “จหายไปแล้ว ถ้าเกิดว่าฉันเจอเธอ ฉันจะต้องดูแล เธอให้ดี แล้วตอนนี้เธอก็ท้องอยู่ด้วย ฉันไม่มีเวลาไปดูแลเธอ หรอก! “

พอได้ยินประโยคนี้ เจมน่าก็อึ้งไป “นายกำลังโทษฉัน เรื่องที่พี่จิดาภาหายไปงั้นหรอ? ”

“ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันรู้ว่าฉันผิด….

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ! ” เธอยังไม่ทันจะพูดจบพันเดช ตัดบทซะก่อน

“เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของฉัน ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ

ใครทั้งนั้น! ” พันเดชพูดออกมา สายตาเต็มไปด้วยความแน่ว แน่ เขาไม่โทษใคร ได้แต่โทษตัวเองที่ละเลยความรู้สึกของจิ ตาภา

เจมน่ามองหน้าเขา ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ตอนนี้เอง พันเดชก็ยืนขึ้น “เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ ฉันไป

ก่อนละ! “

“นายจะไปไหน? “

“ไปตามหาเธอ! “

“ฉันจะไปกับนาย!

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปคนเดียวก็ได้ ” พอพูดจบ พันเดช เดินออกไป ตอนนี้เอง เจมน่าก็เดินตามไป แล้วก็ขวางหน้าเขาไว้ “นายบอกว่าไม่ได้โทษฉัน แต่ว่าดูก็รู้แล้วว่านายโกรธ

พอเห็นท่าทีของเจมน่า พันเตชที่ขมวดคิ้วแน่น “ฉันแค่มี เรื่องนึงที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“อะไรหรอ?

“เธอบอกจหรอว่าพวกเรารู้จักกันมานานแล้ว? ” ถึงแม้ว่า เขาไม่ได้พูด แต่เขาก็คิดอยู่ว่าเขาจะหาโอกาสที่เหมาะสมเล่า เรื่องเจมน่าให้จิดาภาฟัง แต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่า เจมน่าจะเป็น คนบอกจิดาภาก่อน ทำให้เธอต้องคิดอะไรไปต่างๆนาๆ

พอพูดเรื่องนี้ออกมา เจมน่าก็อึ้งไป ไม่คิดว่าพันเดชจะรู้ เรื่องนี้ด้วย แต่ว่าตั้งแต่วันนั้น เธอก็เตรียมแผนมาแล้ว

“ใช่ ฉันบอกเอง ตอนนั้นฉันไปเดินเล่นกับพี่จิดาภา ก็เลย เผลอหลุดปากไป แต่ว่าฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมากนะ! “เจมน่าพูด ออกมา

พันเดชมองหน้าเธอแล้วก็เงียบอยู่นาน

“มันเป็นเพราะอย่างนี้เธอถึงหายตัวไปงั้นหรอ? ถ้าเกิดว่า ใช่ ฉันก็ยอมไปขอโทษเธอเอง! เจมน่าพูดออกมาอย่าง ร้อนรน เธอไม่อยากจะให้เรื่องนี้มาทำลายความรู้สึกระหว่าง เธอกับพันเดซ

“ไม่ต้อง! ” พันเดชปฏิเสธออกมาทันที น้ำเสียงของเขา เย็นชามาก “เรื่องนี้ เป็นหน้าที่ของฉัน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ เธอเลยแม้แต่นิดเดียว! ” พอพูดจบ เขาก็ไม่อยากจะคุยอะไรกับเจมน่าต่อให้มากมาย ก็เดินอ้อมเธอแล้วก็เดินออกไปทันที

เจมน่ายืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็มองแผ่นหลังของพันเดช เธอ รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในหัวใจ

เขาสตาร์ทรถ แล้วก็กลับไปที่บ้านของเขากับจิดาภา

ในห้องนั้น มืดไปหมด ไม่ได้มีร่องรอยของการกลับมา

เลยแม้แต่น้อย

เขาเปิดไฟ แล้วเดินเข้าไป แล้วก็เห็นว่ามีนมแก้วหนึ่งวาง อยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก เป็นแก้วที่จิดาภาดื่มไว้ หลายวันมา นี้ เธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ แต่ว่าเขาไม่ได้รับรู้ได้ เลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้พอคิดๆ ดูแล้ว สิ่งที่ไปรยาพูดนั้นคือเรื่องจริง!

มันถูกต้องแล้ว!

เขาเป็นคนเลวจริงๆ!

เป็นคนเลวเต็มตัว!

แต่ว่า จิดาภา ตอนนี้เธออยู่ไหนกัน!

ถึงแม้ว่าอยากจะหลบหน้าฉัน อย่างน้อยก็ควรให้ฉันรู้ หน่อยว่า เธอยังปลอดภัย

นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ตอนนี้ตีสองแล้ว ยังคงไม่ได้ข่าวคราวของจิดาภาเหมือนเดิม

เขากลัวมากจริงๆ จิดาภาเป็นแบบนี้ อยู่ๆ ก็หายไป หาย ไปจากชีวิตของเขา….

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบกุญแจขึ้นมา แล้วออกไปข้าง นอกอีกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นยังไง เขาจะไม่รออยู่แบบนี้ เขาจะไม่มีวันนั่ง ยอมรับโชคชะตา เขาจะต้องหาจิดาภาเจอแน่ๆ! พันเดชไม่หยุดตามหาเลยทั้งคืน

และก็ยังมีอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือเปรมศักดิ์

ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าจิดาภาหายไป เขาก็ตามหาตลอด เขา พยายามหาทุกวิถีทางเพื่อติดต่อคนที่จิดาภารู้จัก แต่ว่าคำตอบ ที่ได้กลับมาก็คือ ไม่เจอเธอนานแล้ว

ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนได้

ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิดาภาล่ะก็…เขาไม่กล้าแม้แต่จะ คิดด้วยซ้ำ

เขาไม่ได้กลับทั้งคืน เสียงโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด พอเห็นว่ากชกรโทรมา เขาก็รับสายอีกครั้ง

“ฮัลโหล! “
“เปรมศักดิ์ ตึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่กลับอีกหรอ? กชกร

โทรมาถาม

“ฉันก็บอกเธอแล้วไม่ใช่หรอ? วันนี้ฉันอยู่ที่บริษัท ไม่

กลับ! ” เปรมศักดิ์ตอบ เพราะว่าเขาเป็นห่วงจิดาภามาก น้ำ เสียงก็เลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กชกรอึ้งไป “อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว! ”

เหมือนกับรู้ว่าตัวเองทำเกินไป เปรมศักดิ์ก็หายใจเข้า ลึกๆ “กชกร ฟังฉันนะ รีบไปพักผ่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันก็กลับ

ไปแล้ว! ”

“อืม เข้าใจแล้ว! “

หลังจากวางสาย เปรมศักดิ์ก็รู้สึกเหมือนโล่งใจ

สำหรับกชกรแล้วนั้น เขาไม่ได้รัก แต่ว่าก็ไม่อยากทําร้าย เธอเหมือนกัน แต่เหมือนกับว่า มีเรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ว่าตัวเอง ไม่อยากทำแล้วมันจะเป็นไปตามนั้น

กชกรแต่งงานกับเขา แค่นั้นก็เป็นการทำร้ายเธอแล้ว

เขาอยากจะชดเชย แต่ว่านอกจากการให้ฐานะและชื่อ เสียงแก่เธอแล้ว เขาก็ให้อะไรเธอไม่ได้อีก เพราะว่าพวกของที่ หรูหราราคาแพงนั้น เขาให้คนอื่นไปตั้งนานแล้ว…

นั่งอยู่ในรถ ตามหามาเกือบทั้งคืน ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย แต่ว่าเขาไม่อยากจะยอมแพ้ เขาเงยหน้าขึ้น แล้วก็เอนตัวลงไป บนเก้าอี้….จิ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร

ต้องไม่เป็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ