ตอนที่688แหวนวงเดียวกัน

ตอนที่ 688 แหวนวงเดียวกัน

ผู้ชายคนนั้นพูดได้เพียงครึ่งประโยคก็ต้องอึ้งไป เขาเห็น

เปลเดินออกไป จึงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความอับอาย สุดท้ายก็ เดินฟีดฟัดออกไป

บอดี้การ์ดเห็นว่าเปลเดินออกไป จึงรีบตามเขาไปทันที

เปศล เดินออกมา เห็นจันทนี้เดินไปทางห้องน้ำ เขาจึง

เดินตามเธอไป

ตอนที่พวกเขาเดินสวนกันไปทันระวังเลยทำให้ชนกัน

เปศลไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินต่อไป จันทน์นิ่งไป เธอก้มหน้าแล้วเห็นของตกอยู่ จึงเรียกเขาไว้

“คุณคะ ของคุณหล่นค่ะ”

เปศลหันกลับมาตามเสียง สายตาลึกมองท่าทีของเธอ

อย่างละเอียด

ส่วนจันทนี้เหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่น่าตกใจ เธอมอง แหวนในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองเปศล “คุณ คุณ…

“มีอะไรหรือเปล่าครับ? เปศลถาม เห็นได้ชัดว่าท่าทีของ จันทนี้น่าจะมีอะไรผิดปกติ
จันทน์ไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้ว่า เขาคือเปศล ที่คนพูดถึง คนที่กลับตัวมาจากสังคมมืดนั่น

แต่ว่า ทำไมเขาถึงมีแหวนวงนี้

จันทนียืนอยู่ตรงนั้น สมองเธอขาวโพลนไปหมด

เปลเดินเข้าไปหาเธอ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เขาถาม อีกครั้ง

“ฉัน…” จันทนเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า “ทำไมคุณถึง มีแหวนวงนี้?”

“คุณเคยเห็นแหวนวงนี้เหรอ?” เขาถามด้วยเสียงเบา ดวงตาคู่นั้นลึกเหมือนกันเหวที่คนไม่กล้ามองลงไป

“จันท” ขณะนั้นเองการันต์เรียกเธอจากด้านหลัง จันทน์

หันกลับไป เมื่อเห็นการันต์เธอจึงมองเขาด้วยสายตาขอความ

ช่วยเหลือ

การันต์เห็นเปศล เขานิ่งไปสักพัก จึงเดินเข้าไป “คุณมัลล์ ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่

“คุณอะไรกันเหรอ?” การันต์หันไปถามจันทน์

จันทนีมองการันต์แล้วให้เขาดูแหวนวงนั้น ตอนแรก การันต์ยังปกติดี แต่เมื่อเห็นแหวนวงนั้นแล้วเขาก็อึ้งไป ปฏิกิริยาของเขายิ่งกว่าจันทนซะอีก

“คุณจันทนเก็บแหวนของผมได้ แต่ดูเหมือนเธอจะตกใจมาก เคยเห็นที่ไหนหรือเปล่า? เปลเห็นท่าทีของพวกเขา ก็ ฟันธงได้ว่าพวกเขาเคยเห็นแหวนวงนี้เป็นแน่

ถ้าเคยเห็นก็ต้องเคยเจอฉัตรชัย

การันต์เงยหน้ามองเปศล “ไม่ครับ ไม่เคยเห็น!

จันทนีมองการันต์

จันทนี้เหมือนจะรู้ความหมายของการันต์ เธอรีบส่งแหวน ให้เปศล “ฉันแค่เห็นว่ามันสวยมากน่ะค่ะ แต่ไม่เคยเห็นมา ก่อน”

แต่เมื่อกี้ท่าทางเธอตกใจมาก ตอนนี้กลับปฏิเสธ นี่มัน ทำให้เปศลยิ่งสงสัยพวกเขาว่าต้องรู้อะไรแน่ๆ แต่ทำไมต้องปฏิเสธ

เปศลรับแหวนมา ขณะนั้นเอง การันต์พูดขึ้นมาว่า “คุณ มัลล์ เรามีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็ไม่รอให้เขาพูด ต่อ รีบพาจันทนีเดินออกมา

ส่วนเปศลยังยืนอยู่ตรงนั้น มองดูแผ่นหลังของพวกเขา แล้วหรี่ตาลง

เขามั่นใจว่าพวกเขาต้องรู้อะไรอย่างแน่นอน…

การันต์และจันทนีร่วมงานเสร็จก็กลับบ้าน

ตลอดทาง สีหน้าของจันทน์ไม่สู้ดีนัก คิดแต่เรื่องแหวน ของเปศล ในที่สุดเรื่องนี้ก็มาถึงจนได้
“การันต์ คุณว่าทำไมเปศลถึงมีแหวนวงนั้น?” จันทน์ถาม “ฉันวางมันไว้ในตู้เซฟชัดๆ”

การันต์ที่นั่งอยู่ในรถดูจะเงียบขรึมกว่าจันทน์ สายตาของ เขามองไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“หรือว่าเขาจะเป็น…” ประโยคหลังเธอไม่ได้พูดมันออกมา แต่โอกาสที่จะเป็นไปได้มันก็มีอยู่

สิ่งที่เธอพูด คือสิ่งที่การันต์กำลังคิดอยู่ เขามองเธอแล้ว พูดออกมา “ไม่ได้ตัดโอกาสที่จะเป็นไปได้ออก แต่ก็ไม่แน่ว่าจะ ใช่ แหวนวงเดียวไม่สามารถอธิบายอะไรได้

“แต่ว่า มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เลยหรือ” จันทนีพูด “เอาจิมาวางไว้หน้าบ้านกับแหวนอีกหนึ่งวง พร้อมทั้งวันเกิด ของเธอ แล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย แหวนวงนั้นอธิบายทุกอย่าง แล้วใช่หรือไง” อีกทั้งเมื่อเขามองอย่างละเอียดแล้วแหวนมัน เหมือนกันทุกอย่าง

“สรุปว่าเรื่องที่ไม่มีหลักฐาน ก็อย่าเพิ่งพูดอะไรไปก่อน ให้ ฉันตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยว่ากัน” การันต์พูด

ได้ยินดังนั้น จันทนีพยักหน้า ทั้งคู่เงียบไปสักพัก จันทน์ มองการันต์ “การันต์ คุณว่า ถ้ามีบุญหาพ่อแท้ๆ ของตัวเอง เจอแล้ว เธอจะยังดีกับฉันแบบนี้ไหม?”

ได้ยินสิ่งที่จันทนีพูด การันต์จึงหันไปมองเธอ “จิไม่ใช่คน ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ถึงแม้พวกเราจะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอ แต่เราก็เลี้ยงดูเธอมาเหมือนพ่อแม่แท้ๆ ผมเชื่อว่าเธอรับรู้ ได้”

จันทนถอนหายใจ “ถ้าเป็นลูกแท้ๆ ของเราคงจะดีกว่านี้

การันต์จับมือของจันทนี “สิ่งที่ควรจะมายังไงมันก็ต้องมา สิ่งที่จะเกิดมันก็ต้องเกิด ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะนะ

ตอนนี้มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นสินะ

จันทนีถอนหายใจ

หลังจากกลับมาถึง จันทนีไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอเดินไปที่ ตู้เซฟในห้องแล้วเปิดมันออก เห็นกล่องที่วางอยู่ข้างใน เธอ หยิบมันออกมา

เธอเปิดมันออกอย่างระมัดระวัง เห็นแหวนยังวางอยู่ใน นั้น ในใจก็เกิดความรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาอย่างมากมาย เธอคิดว่าเธอทําแหวนหายแล้วเปศลเป็นคนเก็บได้ แต่ทว่าตอนนี้แหวนมันยังอยู่ที่นี่ งั้นก็หมายความว่า

แหวนนี้มีสองวง

การันต์เดินเข้ามา มองแหวนที่อยู่ในมือของเธอ “คิดอะไร อยู่?”

จันทน์หันกลับมามองการันต์ “คุณว่า เราควรจะบอกเรื่อง นี้กับจิดีไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ขึ้นมา เธอจะตำหนิเราหรือเปล่า?”

การันต์นิ่งไปสักพัก ปัญหานี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่มันไม่มีคำตอบนะ

เขาคิดว่าถ้าจิดาภารู้แล้วจะรู้สึกยังไง

“คุณอยากให้เธอรู้ไหม?” การันต์ย้อนถาม

จันทน์ส่ายหน้า “ฉันไม่อยากให้เธอรู้ ฉันคิดว่าเธอคือลูก แท้ๆ ของฉัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เธอไม่ใช่ ฉันกลัวจริงๆ ว่า สักวันหนึ่งเธอจะรู้เรื่องนี้ แล้วตำหนิพวกเรา

สิ่งที่จันทนีพูด คือสิ่งที่การันต์กำลังคิดอยู่