ตอนที่680เงินในบัตรหนึ่งหมื่น

ตอนที่ 680 เงินในบัตรหนึ่งหมื่น

เขากำลังนั่งกินอาหารเช้าและอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางๆ

เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ถูกออกแบบให้พอดีกับตัวเขา สง่างามและเท่ มาก แม้จะเป็นเพียงด้านหลังของเขาก็มากพอที่จะสะกด สายตาได้

เมื่อคืนเขากลับห้องมาตอนไหนเธอก็ไม่รู้ ตอนเช้าเขาตื่น มาตอนไหนเธอก็ยังไม่รู้

เธอยืนมองเปรมศักดิ์จากข้างบน เธอยู่ปากแล้วเดินกลับ ห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจึงเดินลงมาข้างล่าง

คนที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว เดินลงมาข้างล่าง

“ตื่นแล้วเหรอ?” หลังจากที่เห็นเธอ เปรมศักดิ์แค่เลิกคิ้ว มองเธอแวบเดียว จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ในมือต่อ

“อื้ม คุณตื่นแล้วทําไมไม่ปลุกฉัน

“เห็นคุณนอนหลับขนาดนั้น เลยไม่อยากกวน กินข้าวกัน

เถอะ” เปรมศักดิ์พูด

“พ่อกับแม่ล่ะ?”

“เขาไปร่วมงานเลี้ยงของเพื่อนนะ
เมื่อได้ยินดังนั้นกชกรพยักหน้า ป้าแม่มเสิร์ฟอาหารเช้า

ให้เธอ

ในขณะนั้น เปรมศักดิ์ก็เก็บหนังสือพิมพ์ลง เขาลุกขึ้น “ผมกินเสร็จแล้ว ไปบริษัทก่อนนะ”

กชกรเพิ่งจะลงมานั่ง เขาก็จะไปแล้วเหรอ?

เมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกจากประตู เธอเอ่ยปากเรียก

เขาอย่างอดไม่ได้ “เปรมศักดิ์”

เปรมศักดิ์หันกลับมาตามเสียงเรียก “มีอะไรอีกหรือ เปล่า?” น้ำเสียงและสายตาของเข ไม่เหมือนกับคนที่มอง ภรรยา แต่เหมือนกับมองคนทั่วไปเท่านั้น

“คุณ…. วันนี้ตอนค่ำคุณกลับมาเร็วหน่อยได้ไหม?” กชกร

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เขาเลิกคิ้วถาม

กชกรอึ้งไปเล็กน้อย เธอส่ายหัว “ไม่มี…

เปรมศักดิ์เหมือนจะรู้ความหมาย เขาก็อึ้งไป “ถ้างานไม่ ยุ่ง ผมจะรีบกลับมา

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของกชกรที่มีรอยยิ้ม “ค่ะ ฉันจะรอ เปรมศักดิ์ไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นก็เดินออกไป

เมื่อครู่เธอไม่อยากอาหาร แต่ตอนนี้เธอกินอาหารเช้าอย่างมีความสุข
จริงๆ แล้ว บางครั้งแค่มีความหวังเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้ เธอมีความสุขได้แล้ว

เพียงคำพูดตอบตกลงของเปรมศักดิ์แค่เท่านั้น

จิดาภาได้รับโทรศัพท์ตั้งแต่เช้า

ไปรยาเข้าโรงพยาบาล เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วตรงไป ยังโรงพยาบาลทันที

ในห้องคนไข้ จิดาภาเพิ่งจะเดินเข้ามา เห็นไปรยานั่งหน้า ซีด เบะปากอยู่บนเตียง

“ไปรยา เธอเป็นอะไร? ทำไมหน้าซีดขนาดนี้?

“ฉันไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วง” ไปรยาพูด

“จะไม่ห่วงได้ไง ยังดีดีอยู่เลยทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลได้

“คุณไปรยาไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่เหนื่อยและพักผ่อน น้อย แล้วก็โลหิตจางเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ” พยาบาลพูด

โลหิตจาง?

จิดาภาจ้องไปรยาที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียง ค่อยสบายใจ

ขึ้นมาหน่อย “เธอวิ่งไปมาระหว่างบริษัทกับร้านของเธอ จะไม่ เหนื่อยได้ยังไงกัน?”

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ แต่งานที่ร้านยุ่งจนทำอะไรไม่ทันเลย” ไปรยาพูด
จิดาภามองไปรอบๆ “เอลิสต์ล่ะ?”

“วันนี้เขามีธุระ”

ไปรยาพูดจบ ก็มีคนวิ่งกุลีกุจอเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นเอลิสต์ จิดาภากับไปรยาก็อึ้งไปเล็กน้อย

“คุณเป็นอะไร?” เอลิสต์มองไปรยาแล้วถาม

“ฉันไม่เป็นอะไร นายไม่ได้ไปทำธุระเหรอ?” ไปรยาถาม

“จีจ้าโทรมาบอกผมน่ะ

“อ๋อ ฉันไม่เป็นอะไร

“เธอแค่เหนื่อยและพักผ่อนหน่อยน่ะ แล้วก็โลหิตจางเล็ก

น้อย จึงทำให้เป็นลม” จิดาภาพูด

ขณะนั้นเองเอลิสต์ ถึงรู้ว่าจิดาภายืนอยู่อีกด้าน เขามอง

เธอแล้วพยักหน้า

“เอลิสต์ นายดูแลไปรยายังไงเนี่ย” จิดาภาถาม น้ำเสียง ไม่ได้ตำหนิหรือถามเอาคำตอบ แต่เป็นการถามแบบติดตลก ทั่วไป

เธอเชื่อว่าตอนนี้เอลิสต์ก็เป็นห่วงไปรยาไม่น้อยไปกว่าเธอ

“เพราะผมดูแลเธอไม่ดี!

“ดังนั้น ต่อจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าเธอจะว่ายังไง นายต้อง

บังคับให้เธอพักผ่อนให้เยอะๆ จิดาภาพูด
“แต่ตอนนี้งานในร้านยุ่งมาก

“มีผมอยู่ คุณไม่ต้องคิดมากหรอก รวมถึงงานในบริษัท ด้วย คุณลางานสักสองสามวันเถอะ” เอลิสต์พูด

“ไม่ได้! ไปรยาปฏิเสธออกไป “ถ้าลาฉันก็อดได้โบนัสใน เดือนนี้สิ!”

“โบนัสเท่าไร?”

“2000!”

ขณะนั้นเอง เอลิสต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดสองสามครั้ง แล้วก็เก็บโทรศัพท์ลง “10000 ผมโอนเข้าบัญชีคุณแล้ว เพราะฉะนั้นต่อจากนี้คุณต้องฟังผม

อะไรนะ?

ไปรยาหูฝาดหรือเปล่า?

“นาย โอนเงินให้ฉัน?”

พูดพลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความที่แจ้งเตือน มี เงินโอนเข้ามาในบัตรหนึ่งหมื่น เธออึ้งไป

“นาย นายมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ แต่ต่อจากนี้ คุณพักผ่อนให้เยอะๆ ก็พอ” พูดพลางก็คว้าโทรศัพท์ออกมาจากมือไปรยา

“ฉัน…”
เธอมองเอลิสต์ ท่าทีของเขาเหมือนไม่ได้รับการปรึกษา ใดๆ สุดท้ายไปรยาพูดออกมาเสียงเบา ไม่ไปก็ไม่ไป เงินหนึ่ง หมื่น ฉันไม่คืนนายหรอก!”

จิดาภาที่ยืนอยู่อีกด้านมองพวกเขาแล้วเผยยิ้มออกมาทาง ดวงตาและริมฝีปาก

เพราะแบบนี้ไง ถึงเหมาะกับไปรยา

เธออยู่ในโรงพยาบาลประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า จิดาภาจึง คิดว่าสมควรกลับแล้ว “เอาล่ะ เธอก็นอนพักผ่อนให้มากๆ ฉัน ไปก่อนนะ!”

ไปรยากัดแอปเปิล “ยิ้ม ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยวตอน บ่ายก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

“พักผ่อนเยอะๆ

ไปรยาพยักหน้าหงิกๆ “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรแล้ว!

จิดาภามองเอลิสต์แวบหนึ่ง เขาก็มองเธอ เอลิสต์จึงเอ่ย ปากออกมา “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมจะตาม ติดเธอทุกฝีก้าว!”

จิดาภาหัวเราะแล้วพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ วางใจ งั้นฉันไปแล้วนะ!

เอลิสต์พยักหน้า

ไปรยา โบกมือหยื่อยๆ “ไปเถอะ ไปเถอะ
จิดาภายิ้มแล้วเดินออกจากห้องคนไข้

ขณะที่เธอเดินออกมาก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง

“คุณฌลล์?”

“คุณจิดาภา ทำไมถึงอยู่ที่นี่ครับ?”

“ฉันมาเยี่ยมเพื่อนค่ะ คุณลล์นี่คือ…

เปศลยิ้ม แล้วเอามือลูบตรงตำแหน่งหัวใจ “ผมไม่ได้เป็น อะไร แค่มาตรวจร่างกายตามปกตินะ

จิดาภาพยักหน้า

“ไม่คิดเลยนะครับว่าจะบังเอิญขนาดนี้ ครั้งก่อนที่สนาม บิน ครั้งนี้ที่โรงพยาบาลเปสลหัวเราะ

“ใช่เลยค่ะ”

“คุณจะไปแล้วเหรอ? เปศลถาม

จิดาภาพยักหน้า

“ให้ผมเรียกคนขับไปส่งไหม?” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ข้างนอกมีคนมารอฉันอยู่แล้ว

“โอเค เดินทางปลอดภัยนะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ