ตอนที่659ฉับพลันเฉียบขาด

ตอนที่ 659 ฉับพลันเฉียบขาด

หลังจากไปรยาเลิกงานก็ตรงไปที่ร้านทันที อยู่จนถึงค่ำ เธอถึงจะกลับไป

หลังจากกลับมา ก็ลงไปที่บ้านเช่าหลังนั้น

ตอนที่ไปรยาไปถึง พวกเขากำลังจะไป

สองตายายเห็นไปรยา ก็ตกใจ

ไปรยาเกรงใจเล็กน้อย มองไปที่พวกเขา พวกคุณจะไป แล้วเหรอคะ?

สองตายายพยักหน้า” ใช่แล้ว เที่ยวบินคืนนี้ พวกเรา กำลังจะไปสนามบินแล้ว! ”

“งั้นขอถามหน่อยค่ะ บ้านของพวกคุณปล่อยเช่าไปแล้ว

ยังคะ? “ไปรยาถาม

“ยังเลย เวลามีน้อย ไม่ทันการ

“งั้น ให้หนูเช่าได้ไหมคะ? “ไปรยาถามทันทีสองตายายมองดูไปรยา แต่เธอพักอยู่บนตึกไม่ใช่เหรอ? ”
“หนู……. จริงๆ แล้วหนูจะช่วยเช่าให้เพื่อนค่ะ แบบนี้จะขึ้น จะลงจากตึกมาดูแลก็สะดวกดีค่ะ! ไปรยาพูดไปยิ้มไป เมื่อพูดแบบนี้ สองตายายก็หัวเราะออกมา ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเราตายายก็วางใจแล้ว มีคนมาช่วยเฝ้าบ้านให้

ไปรยายิ้ม”งั้นให้หนูเช่าได้ใช่ไหมคะ? ”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ส่งต่อให้เธอ ฉันสบายใจมาก

คุณยายพูด

ไปรยายิ้ม “ค่าเช่าเท่าไรคะ หนูจ่ายให้คุณยายตอนนี้เลย ค่ะ!”

“ไม่ไม่ ไม่ต้องรีบ “คุณยายเอากุญแจให้ไปรยา “มีเธอ มาคอยดูแลบ้านให้พวกเรา พวกเราก็วางใจ! “

“แต่ยังไงก็ต้องจ่ายค่ะ! “พูดจบ ไปรยาก็หยิบเงินออกมา

จากกระเป๋า

“ไปรยา ไม่ต้องรีบร้อน รอตอนที่พวกเรากลับมา เธอค่อย

จ่ายก็ไม่สายไปหรอก!

ไปรยาพลิกกระเป๋าเงินออกดู ข้างในมีเงินสดอยู่ไม่มาก เงยมองดูพวกเขา ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย” ได้เหรอคะ? ”

“ได้แน่นอนค่ะ พวกเราเชื่อเธอ

ไปรยายิ้ม” งั้นก็ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ!
“พวกเราต้องขอบใจเธอถึงจะถูก ไม่งั้นบ้านของพวกเรา ปล่อยให้คนอื่นเช่าก็ใช่ว่าจะวางใจนัก! ”

“วางใจเถอะค่ะ เพื่อนของหนูรักการดูแลมากแน่นอน! ไปรยาพูดด้วยรอยยิ้ม ในใจคิดว่า โลกใบนี้ยังมีคนดีอยู่มาก เธอช่าง โชคดีจริงๆ!

“งั้นดีเลย ฉันเอากุญแจให้เธอละนะ! ”

“ขอบพระคุณค่ะ! ไปรยาพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้น สองตายายก็ไป ไปรยาตั้งใจเดินไปส่งถึงด้าน ล่าง รู้ว่าพวกเขาอีกหนึ่งปีถึงจะกลับมา เธอก็ไม่ได้ไปมาหาสู่

อีก

หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ไปรยาก็ขึ้นไปบนตึก ถือกุญแจ ไว้ มีความสุขอย่างยิ่ง ไม่ว่ายังไงก็จะต้องดูแลบ้านของพวก เขาให้เป็นอย่างดี

ตอนที่ไปรยากลับไป เอลิสต์ก็กลับมาแล้ว อีกทั้งยังทำ กับข้าวไว้เรียบร้อย

“ฉันกลับมาแล้ว! “ไปรยาพูด

เอลิสต์ชำเลืองมองเธอ ทำไมช้าขนาดนี้ ? ”

“หลังจากเลิกงานก็ตรงไปที่ร้าน เพราะงั้นตอนนี้เพิ่งจะ กลับมา! “ไปรยาพูด แล้วก็ไปเปลี่ยนรองเท้าและล้างมือ นั่งอยู่ตรงนั้น เห็นเอลิสต์ทำกับข้าวเสร็จ ก็เริ่มกินข้าวอย่างไม่เกร็งเลยสักนิด เธอเพิ่งจะรู้ว่า เอลิสต์ทำกับข้าวอร่อย กว่าเธอเสียอีก

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่า เธอทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ ไปร

ยาพูด

เอลิสต์หัวเราะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ขณะนี้ ไปรยามองดูเอลิสต์ คิดไปคิดมา ก็เอ่ยปาก ถาม เอลิสต์ ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน?

“เขตห้วยมง ทำไมเหรอ? “เอลิสต์ถาม

“เขตห้วยมง? ที่นั่นไกลจากที่นี้มากไม่ใช่หรอ? ”

เอลิสต์พยักหน้า ก็ประมาณนั้น! ”

“งั้นต่อไป เธอจะสะดวกมาดูแลฉันได้ยังไง? “

เอลิสต์ …….

เหลือบตามองไปรยา ต่อไปฉันจะมาล่วงหน้าละกัน!

“ถ้าเกิดว่าฉันเลิกงานเร็วกว่าปกติล่ะ? “

เอลิสต์”..

มองไปที่ไปรยา เขาพูดว่า “ฉันจะคิดหาวิธีแหละกัน!

ไปรยาหัวเราะ ไม่ต้องคิดแล้ว ฉันมีวิธี

“อะไร? ”
ไปรยายิ้มอย่างมีเล่ห์นัย “สองตายายที่อยู่ชั้นล่างไปเมือง นอกแล้ว อาจจะหนึ่งปีถึงจะกลับมา ดังนั้นปล่อยเช่าให้ฉันใน ราคาที่ถูกมาก แล้วก็ให้ฉันช่วยดูแลบ้าน! “ไปรยายิ้มอย่างมี ความสุขมาก

เอลิสต์”……”

มองดูไปรยา ก้นบึงในใจมีความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย และแล้ว ตรงมุมปากก็มีรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นออกมา

เห็นเอลิสต์เงียบไป ไปรยาก็ขมวดคิ้วเป็นไรไป? เธอไม่

ชอบเหรอ? “

“เปล่าน! “ ”

“งั้นเธอจะย้ายมาเมื่อไร?

“เมื่อไรก็ได้! “

“OK หลังจากกินข้าวเสร็จก็ไปย้ายกันเลย!

เอลิสต์”..

ไปรยาบอกว่าลมก็คือลักษณะของฝน ยังทำให้เอลิสต์ซับ ซ้อนวุ่นวายจนรับแทบมือไม่ไหว

“วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้แล้วกัน พอดีเลย จะย้ายมานะ! “เอลิสต์พูด

พรุ่งนี้ฉันว่าง

ได้ยินอย่างนี้ ไปรยาพยักหน้าก็ได้! “นึกอะไรขึ้นได้ แล้วลุกขึ้นเดินไปรอบๆ แล้วเดินกลับไปอีก เอากุญแจวางไว้บนโต๊ะ“802!

มองไปที่กุญแจ หยิบขึ้นมา “ฉันรู้แล้ว!

จากนั้น ทั้งสองคนกินข้าวกันต่อ แลดูไปรยาอารมณ์ดีเป็น

พิเศษ

เอลิสต์มองดูเธอ ในใจมีความสุขจนพูดไม่ถูก แต่ไม่ได้ แสดงออกมา แค่นั่งกินข้าวไปเงียบๆ

หลังจากกินข้าว

ไปรยาอาบน้ำเสร็จนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา รู้สึกอยากกินผล ไม้ ปรากฏว่าไม่มีแล้ว เอลิสต์ก็เลยออกไปซื้อ

แต่ตอนที่รอเอลิสต์กลับมา ไปรยาเหนื่อยจนเผลอหลับไป

บนโซฟา

เอลิสต์นำผลไม้ไปวางไว้บนโต๊ะ เดินเข้าไป ดูไปรยาที่ หลับอยู่บนโซฟา ขาที่เรียวยาวทั้งสองข้างพลิกไปพลิกมา ถึง แม้ท่านอนจะไม่น่าดูสักเท่าไร แต่มองรวมๆแล้วดูน่ารักอย่าง บอกไม่ถูก

เอลิสต์เดินเข้าไป ย่อตัวลงตรงด้านหน้าของเธอ ดูผมที่ ปลิวว่อนคนละทิศคนละทาง ผิวพรรณขาวกระจ่างใส หน้าตาที่ เขาให้เต้นเบาๆ

หลับไหลช่างเหมือนเด็กน้อย นั่นดูเหมือนว่ากระตุ้นหัวใจของ

เอื้อมมือไป ลูบเส้นผมของเธอ ช่างมีความสุขเกินกว่าจะบรรยาย
ในที่สุด เอลิสต์อุ้มตัวเธอขึ้น เดินกลับไปในห้อง