ตอนที่637พยายามปรับตัว

ตอนที่ 637 พยายามปรับตัว

เอลล่ายืนอยู่ตรงนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะเชื่อฟัง แต่ ครั้งนี้…….เอลล่าก้มหน้า

สงชัยมองพวกเธอแล้วขมวดคิ้ว “วันนี้พักอยู่นี่คืนนึงก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับ ไม่อย่างงั้นฉันจะโทรหาพ่อเธอเอง!” พูดจบสง ชัยก็กวาดตามองปราดนึงแล้วหมุนตัวขึ้นชั้นบนไป

เบเบ้ยืนอยู่ตรงนั้นมองแผ่นหลังของสงชัยแล้วขมวดคิ้ว

เมื่อหันหน้ากลับมามองเอลล่าก็เห็นเอลล่ายืนอยู่ตรงนั้น เงียบๆไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน

เช้าวันต่อมา

ตอนที่สงชัยลงมาจากชั้นสอง เบเบ้ก็รออยู่ข้างล่างแล้ว

“ลีโอ…….” เธอทักทายด้วยรอยยิ้ม

สงชัยขมวดคิ้วมองเธอ เดินลงบันไดมาอย่างมั่นคงแล้ว เอ่ยปากถาม “จะกลับเมื่อไร?

“เมื่อวานฉันโทรคุยกับพ่อแล้ว พ่อตกลงที่จะให้ฉันกลับ พร้อมกับนาย” เบเบ้เดินขึ้นไปแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินเช่นนั้นสงชัยก็มองเธอ
“ดังนั้นฉันจะรอนายกลับไปพร้อมกันที่นี่ เบเบ้พูดยืน กรานเช่นนั้น

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่กลับ!!

“งั้นฉันก็จะอยู่ที่นี่กับนาย

“ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ!”

“ฉันจะพยายามปรับตัว

สงชัย

สงชัยมองเบเบ้อย่างจนปัญญาแล้วเบนสายตาหนี “ตอนนี้ ฉันต้องไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน รอฉันกลับมาแล้วค่อยมาว่า เรื่องนี้กันใหม่ ทางที่ดีช่วงที่รอฉันเธอก็รออยู่ที่นี่อย่าออกไป ไหน ไม่งั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันก็ปกป้องอะไรเธอไม่ได้

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเบเบ้ก็ยิ้มออกมา “เข้าใจแล้ว ฉันจะ เป็นเด็กดีรออยู่ที่นี่”

เบเบ้เป็นคนที่ไร้เดียงสา เพียงแค่สงชัยยอมเธอบ้างใน เรื่องเล็กๆ เธอก็จะมีความสุขมาก

สงชัยไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเดินออกไป

“นายไม่กินข้าวเช้าหรอ ฉันตั้งใจทำไว้ให้นายเลยนะ” เบ

เบถามตามหลัง

แต่สงชัยกลับเดินออกไปไม่พูดอะไร

เมื่อมองตามแผ่นหลังเขาเบเบ้ไม่ได้รู้สึกผิดหวังเลยที่เขาไม่สนใจ แต่เธอกลับยิ้ม เธอเชื่อว่าสักวันลีโอต้องกลับไป กับเธอแน่

เมื่อถึงเรื่องนี้เธอหายใจเข้าลึกแล้วหมุนตัวกลับไป

หาอะไรกิน

เอลล่ามองด้วยแล้วถามออกมาอย่างข้องใจ คุณหนู เราอยู่ที่จริงๆ มั้ยคะ

เบเบ็พยักหน้าอย่างหนักแน่น ฉันจะต้องทำให้มีกลับ ไปกับพวกเรา

แต่คุณชายไม่คิดที่กลับไปกับเราด้วยซ้ำ” เอลล่าพูด “ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องตอบตกลงเบเบ้ตอบ อย่างมั่นใจ พูดจบเธอพยักหน้าอย่างมั่นใจสุด

เอลล่าอดจะพูดไม่ได้ คุณหนูไร้เดียงสาเกินไป

เบเบ้ยิ้ม “เพียงแค่แบบเท่านั้น ฉันถึงจะได้อยู่กับเขา ได้……เธอพูดพลางขยับขนตางอนยาว แต่ในตากลับรู้สึก

กินข้าวเช้าเสร็จ เบเบ้ก็ขึ้นไปเปิดห้องสงชัยเบาๆ เธออยากรู้มากว่าเขาใช้ชีวิตที่คนเดียวยังไง

ห้องของเขาใหญ่มากแต่ก็ตกแต่งเรียบๆต่างจากห้องที่ ลอนดอนที่ตกแต่งอย่างทันสมัย เบเบ้เดินเข้าไปแล้วกวาดตาม อง สายตามาหยุดอยู่ที่กรอบรูปบนหัวเตียง
เมื่อเห็นเบเบ้ก็อึ้งไปแต่ก็ยังเดินเข้าไปช้าๆ

เมื่อยกกรอบรูปขึ้นมาดูรูปที่อยู่ในนั้น สายตาเธอก็ฉาย แววผิดหวัง…….

ไม่คิดเลยว่า ในห้องของสงชัยก็ยังประดับด้วยรูปของพวก

คนในรูปคือคนที่เธอเพิ่งเจอเมื่อวาน จิดาภา

สวยจริงๆ

พวกเขายืนอยู่ด้วยกันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

เธอเอามือลูบใบหน้าสงชัยในรูปเบาๆ ในใจก็เจ็บอย่าง

ยากที่จะเอ่ย…….

เมื่อหลายปีก่อนเธอนึกว่าเพียงแค่รอต่อไปก็จะได้แต่งงาน กับสงชัย ได้เป็นเจ้าสาวของเขา แต่ก็เป็นเพราะเหตุบังเอิญที่ เธอดันไปเห็นว่ารูปที่อยู่ในกระเป๋าตังค์เขาไม่ใช่รูปของเธอกับ เขา แต่เป็นรูปของผู้หญิงอีกคน………

ตอนนั้นเองเธอถึงรู้ว่าสงชัยมีคนที่ชอบแล้ว เหมือนกับตอนนี้…….

เมื่อเห็นคนในรูปสุดท้ายแล้วเธอก็เอากรอบรูปวางกลับที่ เดิม เธอเดินออกจากห้องเหมือนไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน เหมือนไม่เคยเห็นรูปนี้มาก่อน

จังหวะที่กำลังจะออกไปเธอก็เหลือบไปเห็นนิตยสารเล่มหนึ่ง

สิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอคือคนที่อยู่บนปกนิตยสาร

ซึ่งก็คือ จิดาภา

เบเบ้ลังเล แต่ก็ยังเดินเข้าไปหยิบนิตยสารมาเปิดดู

เธอถึงรู้ว่านิตยสารเล่มนี้มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับจิดาภา ทั้งหมด อีกอย่างยังมีอีกข่าวนึงซึ่งก็คือ จิดาภาหมั้นไปแล้ว……..

ผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่เคยเจอที่ร้านอาหาร

เมื่อเห็นข่าวนี้ เบเบ้รู้สึกผสมปนเปอย่างบอกไม่ถูก ทั้งดีใจ กับจิตาภาที่มีคนรักแล้ว ทั้งสงสารสงชัย……..

ตอนที่เขาเห็นเรื่องพวกนี้เขาคงเจ็บมาก

เบเบ้ก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บไปกับเขา

จนกระทั่งเธออ่านข่าวทั้งหมดจบ เบเบ้ก็รู้สึกได้ถึงความ รู้สึกของสงชัยตอนที่อ่านข่าว