ตอนที่632การแยกกันของรางวัลกับโทษ

ตอนที่ 632 การแยกกันของรางวัลกับโทษ

“คุณพันเดช? คุณจิดาภา…….” เมื่อเห็นพวกเขาตมิศา ทักทายแล้วเสริมว่า “ดิฉันมาเยี่ยมคุณย่าแล้วก็ตั้งใจมา ขอโทษค่ะ”

คุณยายตระกูลฐิตานันทนั่งอยู่ตรงนั้นระบายยิ้มออกมา “ไม่ต้องขอโทษหรอกหนูคุณตมิศา ทุกคนก็มีความลำบากใจ และทางเลือกของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น พวกเราไม่โทษหนูหรอก ส่วนของพวกนี้หนูเอากลับไปเถอะ”

“ไม่ได้ค่ะ จะทำแบบนั้นได้ยังไงคะ ของพวก พวกเราหนูตั้งใจ เอามาฝากนะคะ” ตมิศาพูดขึ้นอย่างร้อนใจเหมือนกลัวคุณยาย ตระกูลฐิตานันทจะไม่รับ

“คุณตมิศา หนูไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาขอโทษฉัน ดังนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องเอาของอะไรมาให้หรอกนะ” คุณยายตระกูลฐิต านันทกล่าว

“แต่…..” ตมิสามองพวกเขาคิ้วขมวดอย่างไม่รู้จะทำยังไง

ตอนนั้นเองจิดาภาก็เดินเข้ามา “คุณย่าคะ นี่เป็นความจริงใจจากเธอ รับไว้เถอะค่ะ”

ตมิสารีบพยักหน้าไม่หยุด

จิดาภาหันหน้ามามองตมิศา “ภูมิศา ลำบากคุณแม่เลย แต่ครั้งหน้าไม่ต้องเอาอะไรมาฝากแล้วนะ เพราะเธอไม่ได้เป็น คนผิดอะไรเธอแค่ขาดความกล้าเท่านั้นเอง ดังนั้นเธอไม่จำเป็น ต้องขอโทษ รอบนี้เราจะรับของไว้ก่อนแต่จากนี้ไปไม่ต้องเอา อะไรมาให้แล้วนะ” จิดาภามองแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

แม้จะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ในสถานการณ์นั้นมันเหมือนกับ เป็นการแสดงออกว่าเธอเป็นคุณหญิงบ้านตระกูลฐิตานันท์อีก คน

คำพูดที่เด็ดขาดนั่นทำให้ผมิศาปฏิเสธไม่ได้ “เข้าใจค่ะ!” จิดาภายิ้ม “จะอยู่กินข้าวด้วยกันมั้ยคะ?”

“อ้อ ไม่ล่ะค่ะ ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ งั้นไปก่อนนะคะ” ภูมิศา พูดขึ้นอย่างอึดอัด

จิดาภายิ้ม “ดีเลยค่ะ งั้นเราก็คงไม่รั้งคุณไว้ เดี๋ยวฉันไปส่ง

ตมิศาพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังของพวกเธอออกไป พันเดชคลี่ยิ้มอ่อนๆ ไม่ได้เดินตามไป แต่เดินเข้าไปหาคุณยายตระกูลฐิตานันท์แทน ทั้งคู่สบตากันแล้วยกคิ้ว

พอใจกับการแสดงออกของจิดาภามาก
ที่ประตู จิดาภามองตมิศา “คุณตมิศาเดินทางปลอดภัยนะ

คะ”

ตมิศายืนอยู่หน้าประตูมองจิดาภา คิดอะไรอยู่ครู่นึงแล้ว พูดออกมา “คุณจิดาภามีเรื่องอะไรที่เข้าใจฉันผิดรึเปล่าคะ?”

“เข้าใจอะไรผิดล่ะ?” จิดาภามองเธอแล้วถามกลับ

เมื่อเห็นสายตาของจิดาภา ภูมิศาก็ไม่รู้จะพูดต่อยังไงแล้ว เหมือนกันที่เขาลือกัน ดูภายนอกจิดาภาดูอบอุ่น ไร้พิษสง แต่ก็ไม่ได้คู่มือที่จะรับมือด้วยได้ง่ายๆ

“วันนี้ฉันมาก็เพื่อมาแสดงความขอโทษต่อท่านเท่านั้น” จิดาภาพยักหน้า “อ่าฮะ แล้วเธอคิดว่าฉันเข้าใจอะไรผิด

งั้นหรอ?”

ตมิศา “…… ”

เธอมองจิดาภาไม่รู้จะพูดต่อยังไง

“ตมิศา ในเมื่อเธอมาทำงานที่บริษัทCA ถ้าตั้งใจมา ทำงานก็ควรจะใส่ใจกับงาน ส่วนเรื่องอื่นเธอมาจำเป็นจะต้อง มาใส่ใจ” จิดาภาพูดอย่างช้าๆชัดๆ

สิ่งที่ผมิศาอยากจะพูดก็ถูกกลืนลงลำคอหมดแล้ว

เธอมองจิดาภาแล้วคิดอยู่นาน ในที่สุดก็พูดขึ้น “ฉันจะ ตั้งใจทำงาน จะไม่ให้กระทบกับเรื่องอื่นค่ะ” พูดจบตมิสาก็ไม่ ได้พูดอะไรต่ออีกแล้วหมุนตัวจากไป
จิดาภายืนอยู่หน้าประตูมองแผ่นหลังของตมิศาจากไป แล้วจึงกลับเข้าบ้าน

เมื่อเข้าบ้านก็เห็นคุณยายตระกูลฐิตานันทกับพันเดชที่ มองเธอด้วยรอยยิ้มบนโซฟาห้องนั่งเล่น

“เกิดอะไรขึ้นหรอ?” จิดาภาถามตาปริบๆ

คุณยายตระกูลฐิตานันทพูดด้วยรอยยิ้ม “หนูจิ นับวันหนู ยิ่งเหมือนคนตระกูลฐิตานันท์เข้าไปทุกทีแล้วนะ”

จิดาภาพูด “คุณย่าคะ พวกเราก็ดูออกว่าเธอไม่ได้มีจุด ประสงค์อย่างนั้น……. พูดพลางก็แหล่ตามองพันเดช

พันเดชลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาจิดาภา “ดังนั้นตอนนี้เธอรู้ แล้วใช่มั้ยว่าฉันมีคนแย่งเยอะนะ”

จิดาภาจงใจทำเป็นคิดๆอย่างตั้งใจแล้วพยักหน้า “ยิ้ม งั้น

นายจะทำยังไง?”

“จิดาภา ควรเป็นเธอมากกว่าที่คิดจะทำยังไงต่อ เธอต้อง

จับฉันไว้ให้ดีนะ” พันเดชกอดเตือนเธอ

จิดาภายิ้มหวานแล้วออกมาจากอ้อมกอดเขา “ฉันชอบ การเลี้ยงแบบปล่อย”พูดพลางก็เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ คุณยายตระกูลฐิตานันท์ แล้วกุมมือคุณยายตระกูลฐิตานันท์ไว้ “คุณย่าว่าควรทำไงดีคะ?”

“แน่นอนว่าคนที่จะมาเป็นสะใภ้บ้านฐิตานันท์ได้ก็มีแค่ คนเดียวเท่านั้น ไม่มีคนอื่นอีก
พันเดซ “……”

“คุณย่าพูดแบบนี้ก็ทำเหมือนหลานชายอย่างผมไม่มีที่ยืน

สิครับ”

“งั้นแกก็ต้องไปจัดการบรรดาสาวๆ ให้เรียบร้อย ย่าไม่ อยากให้พวกลูกมาเจอปัญหากันหรอกนะ” คุณยายตระกูลฐิตา

นันทพูด

จิดาภากุมมือคุณย่าแล้วยิ้มอย่างมีความสุขสุดๆ

ตมิศาแค่คนเดียวไม่มีทางกระทบส่งความรู้สึกของพวก เขาได้ สำหรับจิดาภาเธอไม่รู้สึกว่าถูกข่มขู่เลย

และคงไม่ใช่ตศาคนเดียวที่จะสามารถชักจูงพวกเขาได้ ในทางกลับกัน การปรากฏตัวของตมิศา ยิ่งทำให้พันเดชรู้ว่า ควรจะปกป้องจิดาภา ให้ดี……..

ณ บริษัท

ตมิสาไปห้องทำงานของพันเดชเพราะเรื่องนั้นเรื่องนี้ บ่อยๆ ถึงแม้เป็นเพราะเรื่องงาน แต่การกระทำแบบนี้ทำให้ หลีกไม่พ้นการวิจารณ์

แม้แต่แก้วก็ทนเห็นต่อไปไม่ไหว พอเวลากินข้าวก็มักจะ บ่นกับจิดาภา “จะไม่พูดถึงตมิศาก็ไม่ไหวแล้วจริงๆว่าเธอน่ะ ทำงานเกินเบอร์มาก พอมีโอกาสก็ไม่พลาดที่จะขึ้นตึกไป!”

จิดาภากินข้าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้พูดอะไร

“เธอยังมีหน้ามายิ้ม ยังจะกินลงอีก ถ้าฉันเป็นเธอฉันคงระเบิดไปนานแล้ว เธอไม่กลัวว่าตมิศาจะแย่งพันเดชไปบ้าง ไง!” แก้วอดถามขึ้นไม่ได้

จิดาภายิ้ม “งั้นเธอว่าฉันควรจะทำยังไง? ตรงไปตบเธอ สักทีแล้วเตือนให้เธออย่าทำงาน ให้มันมากไป ตอนนี้คงมี หลายคนที่รอดูฉันระเบิดอยู่ล่ะมั้ง? ยิ่งไปกว่านั้นก็เธอทำงาน ฉันจะว่าอะไรได้”