ตอนที่626ถูกทิ้งไว้ห่างไกลจนไม่เห็นฝุ่น

ตอนที่ 626 ถูกทิ้งไว้ห่างไกลจนไม่เห็นฝุ่น

“เธออยู่ไหน”

“อยู่บ้าน!

“เดี๋ยวฉันไปหา!”

“เกิดอะไรขึ้น”

“คิดถึงเธอได้ไหมละ!”

“ได้จ้า!”

“อยากให้ซื้ออะไรเข้าไปไหม

“เบียร์!”

จิดาภา “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว!”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไปรยาก็นอนเป็นศพอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปขนาดไหนแล้วเสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น เธอจึงได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู

จิดาภาที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเห็นสภาพของไปรยาก ตกใจจนแทบจะกระโดด “เธอเป็นยังไงบ้าง
“อะไรคือเป็นยังไงบ้าง

“ขอบตาดำขนาดนี้ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว” จิตาภาถาม

“เมื่อวานดูหนังทั้งคืน!

จิดาภาเดินเข้าไปด้านในแล้วหยิบเบียร์ออกมาวางบน โต๊ะ พอมองไปรอบ ๆ ห้องจิดาภาก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดเรื่อง อะไรขึ้น

“เธอมาเอาตอนนี้ แล้วไม่ต้องกลับไปพร้อมกับคุณพันเดช ของเธอเหรอ” ไปรยาถาม

“ทำไม ฉันเพิ่งจะมาก็จะให้ฉันไปแล้ว!

“ใช่ที่ไหนกันเล่า!” พูดแล้วไปรยาก็หยิบเบียร์ขึ้นมา จาก นั้นก็ยังลงไปบนโซฟาแล้วเปิดฝาดื่ม

พอรู้ว่าเธออารมณ์ไม่ค่อยจะดี จิดาภาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก นัก ทำแค่เปิดเบียร์ดื่มเป็นเพื่อนเธอ

“ใช่แล้ว วันนั้นเธอโทรหาฉันบอกว่าเอลิสต์ยังไงนะ” จิดา ภาถือโอกาสถาม

พอพูดถึงเรื่องนี้ ท่วงท่าที่กำลังกระดกเบียร์ดื่มของไปรยา ก็ชะงัก จากนั้นเธอก็พูดออกมาว่า “อย่าได้พูดถึงหมอนั่น ฉัน

ไม่รู้จักเขา!”

ยิ่งเธอไม่พูดแบบนี้จิดาภาก็ยิ่งรู้ว่าไปรยา ลังโมโห “เขาทําไม เขาไปยั่วให้เธอโกรธอย่างนั้นเหรอ”
พูดแบบนี้ไปรยาก็ยิ่งโมโหหนักกว่าเดิมเสียอีก เธอนั่ง หลังตรงทันที จากนั้นก็มองจิดาภา “ฉันไม่เคยเห็นคนที่โง่ ขนาดนั้นมาก่อน รู้อยู่ชัด ๆ ว่าตุลยาทําให้เขากลายเป็นแบบ นั้น แต่พอยัยนั่นเกิดเรื่องขึ้น ก็ทำตัวเหมือนถูกยัยนั่นลาก วิญญาณไปด้วย!” พอพูดเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธของเธอ เพิ่มมากยิ่งขึ้น “สมน้ำหน้าหมอนั่น สมน้ำหน้าที่ถูกคนทำร้าย จนใกล้ตาย!”

จิดาภา “…….

พอเห็นไปรยาโมโหมากขนาดนั้นแล้ว จิดาภาก็ไม่รู้ว่าจะ พูดอะไรดี เธอจึงทำแค่มองเพื่อนของตนเองเท่านั้น

หลังจากนั้นไปรยาก็ดื่มเข้าไปอีกค่อนข้างมาก เธอมองไป ที่จิดาภา “วันนี้เธอจะมาปลอบฉันใช่ไหม!

จิดาภาไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วใช้ดวงตามองไปที่เธอ

จากนั้นก็เงียบต่อไปอีกสักพัก

“ฉันรู้ว่าพี่ชายใหญ่ของเธอหมั้นแล้ว เธอเลยกลัวว่าฉันจะ รู้สึกเจ็บปวดก็เลยมาปลอบฉันใช่ไหมละ!” พูดแล้วก็เอาตัวเอง เข้าไปถึงแอบกับร่างกายของจิดาภา น้ำตาไหลรินลงมาไม่หยุด

“แต่เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่รู้สึกว่าชอบมา ตั้งสิบกว่าปี จู่ ๆ ก็กลายเป็นสูญเปล่าแบบนี้ หัวใจก็เลยรู้สึกไม่ ยินยอม จิตใจหดหู่นิดหน่อย ฉันไม่เป็นไร! ” จิดาภาพูด

จิดาภามองไปรยา เธอไม่ใช่คนที่จะแสดงใบหน้าออกมา ง่าย ๆ แต่ทว่าตอนที่เธอเสียใจมันช่างทำให้คนรู้สึกปวดใจเอามาก ๆ

จิดาภาอยากที่จะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบประโลมเธอ แต่ก็พบว่าพอคำพูดออกมาอยู่ที่ข้างปากกลับไม่รู้ว่าควรพูด อย่างจึงจะดี

ในตอนนั้นเองไปรยาก็ลุกนั่งตัวตรง แล้วใช้มือเช็ดหยาด น้ำตาที่อยู่บนหน้า “ความจริงแล้วก็ไม่ได้เจ็บแล้ว หลังจาก เหตุการณ์ในครั้งก่อนนั้นฉันก็ตัดสินใจที่จะปล่อยวางจากพี่ ใหญ่ของเธอแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเขาชอบฉันจริง ๆ ละก็ มีเรื่อง ที่ต้องอธิบาย เขาก็ไม่อธิบาย เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาไม่ได้รู้สึก อะไรกับฉัน ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บปวด อยู่อีกละ”

“ถึงแม้ว่าคนอย่างไปรยาจะไม่ได้ดีเลิศที่สุด แต่ก็ยังควร ค่าที่จะมีคนที่รักฉันอย่างสุดหัวใจใช่ไหมละ ไปรยาพูดกับจิดา ภาทั้งรอยยิ้ม

พอเธอพูดแบบนี้แล้ว จิดาภาก็พยักหน้า “แน่นอน แล้วก็ นะ ใครมันพูดว่าเธอไม่ใช่คนที่ดีเลิศที่สุด ในสายตาของฉัน เธอเป็นคนที่ดีที่สุด และควรค่ากับการที่จะมีคนที่รักเธอสุด หัวใจ!”

ได้ยินแบบนั้นไปรยาก็ชูแก้วขึ้นแล้วเชิดคางยกยิ้ม “นั่น มั่นแน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน!

จิดาภายกแก้วขึ้นชนกับเธอ แล้วทั้งคู่ก็ดื่มมันลงไปพร้อมกัน
“ถึงแม้ว่าฉันจะเสียไปคนหนึ่ง แต่ฉันก็ยังมีเธอใช่ไหม ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเพียงแค่ เพราะเรื่องของพี่ชายของเธอ!” ไปรยากอดจิดาภาแล้วพูดออก มา

“แน่นอนว่าไม่มีทาง!” ไม่เช่นนั้นจิตาภาคงไม่มาเยี่ยมเธอ

แบบนี้

พูดอย่างนี้แล้ว ไปรยาก็หัวเราะออกมา “อย่างนั้นก็ดี มา

ชนแก้ว!”

“มา!”

ด้วยเหตุนี้จิดาภาจึงนั่งดื่มเป็นเพื่อนไปรยา

ยาวไปจนกระทั่งไปรยาเมาหลับไปบนโซฟา จิดาภา เคลื่อนย้ายตัวเธอไม่ไหวก็เลยปล่อยให้เธอนอนหลับอยู่ที่บน โซฟาเสียเลย จากนั้นก็ไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้เธอ มองดูเธอ หลับสนิทแล้วจิดาภาก็ถอนหายใจออกมา

ถึงแม้ว่าไปรยาจะพูดอะไรมากมายแบบนั้น แต่เธอก็ยังไม่ สามารถสลัดความเป็นห่วงได้

พอเห็นเธอหลับสนิทไปแล้วจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่าง ผ่อนคลาย จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์โทรไปหาพันเดชให้เขามา รับเธอกลับไป

หลังจากที่จิดาภาเดินลงไปที่ด้านล่างของตึก ก็มีพันเดช ยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว หลังจากที่จิดาภามองเห็นเธอก็รีบเดินตรงเข้าไป แล้วยื่นแขนไปโอบกอดเขาเอาไว้

พันเดซตะลึงไปชั่วขณะ เขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ในอ้อม กอด มุมปากก็ยกยิ้มขึ้น “เป็นอะไร

จิดาภากอดเขาไว้แล้วจากนั้นก็ถอนหายใจ “ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ๆ ตอนที่คุณรักฉันแล้วฉันก็รัก

มุมปากของพันเดชยกสูงขึ้น เขามองจิดาภา “คุณจิดาภา ช่วงนี้เธอจะปลุกปั่นอารมณ์ความรู้สึกกันเกินไปแล้ว!

จิดาภามองพันเดช “ทำไมคะ ไม่ชอบเหรอคะ”

“แน่นอน…ว่าชอบ” ว่าแล้วพันเดชก็เชยคางของเธอขึ้น แล้วประทับจุมพิตลงไปบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ

ไม่ว่าจะเป็นจิดาภาที่เป็นแบบไหน เขาก็ชอบทั้งนั้น ทั้งยัง

ชอบจนไม่อาจที่จะหยุดเอาไว้ได้

พวกเขาโอบกอดกันภายใต้แสงไฟของท้องฟ้าในยาม ค่ำคืน เงาร่างรัดพันเป็นหนึ่งเดียวอย่างมิอาจแยก…