ตอนที่625ถูกทิ้งไว้ห่างไกลจนไม่เห็นฝุ่น

ตอนที่ 625 ถูกทิ้งไว้ห่างไกลจนไม่เห็นฝุ่น

นัยน์ตาของเปรมศักดิ์ส่องประกายคลุมเครือ

“จิ!” ในตอนนี้เองกชกรก็เดินเข้ามา เธอส่งยิ้มทักทายจิดา

“กชกร!” จิดาภาเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน

“ขอโทษทีนะ พอดีว่ามันกะทันหันไปหน่อย ก็เลยยังไม่ทัน ที่จะได้บอกใคร!” กชกรพูด

จิดาภายิ้ม “ไม่เป็นไรจ้า บอกตอนนี้มันไม่เหมือนกันหรือ

ยังไง”

“พันเดชไม่ได้กลับมากับน้องเหรอ” เปรมศักดิ์มองจิดาภา

แล้วถามออกมา

“เขาเข้าบริษัทค่ะ!”

“พี่พันเดชงานยุ่งมาเลยใช่ไหม!” กชกรพูดพลางยิ้ม

จิดาภาพยักหน้า “ก็พอได้อยู่นะ!”

ในตอนที่หัวข้อสนทนาตกอยู่ในสถานการณ์ร้อน ๆ หนาว ๆ จันทนีก็เดินเข้ามา “วันนี้มุ่งมึงซื้อผลไม้มาเยอะมาก แม่จะไปหันมาให้พวกเธอ รอกันก่อนนะ!”

“คุณป้าคะ ให้หนูช่วยนะคะ”

“ไม่ต้องจ๊ะ หนูไปนั่งเถอะ!

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยากเรียนรู้…พูดแล้วกชกรก็เดินเข้าไป

ในครัวกับจันทนี

ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเปรมศักดิ์กับจิดาภาเพียงแค่สอง คน บรรยากาศค่อนข้างที่จะลุ่มลึก

จิดาภาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ระเบียง

เปรมศักดิ์เห็นแล้วก็เดินตามออกไป

“หลายวันมานี้เป็นยังไงบ้าง” เปรมศักดิ์ถาม

“ก็ดีค่ะ ไม่เลวเลย!” จิดาภาตอบ จากนั้นเธอก็หันไปมอง เปรมศักดิ์ “พี่ชายใหญ่คะ พี่อยากที่จะหมั้นกับกชกรจริง ๆ หรือ เปล่าคะ”

เปรมศักดิ์ซุกมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดวงตาทอดมอง

ไปในสวน คิดอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้า “อืม!

“คิดดีแล้วนะคะ” จิดาภาถาม

ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่ชัด ๆ ว่าเปรมศักดิ์ทำเพื่อตระกูล แต่จิดา ภาก็ยังถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะสามารถมีความสุขได้ ในทุก ๆ วัน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องสามารถพยายามทำให้ได้
พอคำพูดนี้ออกมา ที่มุมปากของเปรมศักดิ์ก็ปรากฏรอย ยิ้มที่ขมขื่นขึ้นมา ความคิดเห็นของเขาไม่ใช่เรื่องที่สำคัญเลย แม้แต่น้อย

ถ้าไม่มีเธอ เขาจะต้องอยู่กับใครไปชั่วชีวิตมันก็เหมือน ๆ กัน ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง แต่คำพูดนี้เป็นสิ่งที่บางทีเขาคงจะไม่สามารถที่จะพูดมัน

ออกมาได้ไปชั่วชีวิต ความจริงก็คือเขาไม่กล้าที่จะพูด

ระยะห่างที่แท้จริงได้อธิบายทุกอย่างออกมาแล้ว “อืม!” เขาพยักหน้า

จิดาภาคิดอยู่สักพักแล้วก็พูดออกมาว่า “ก่อนหน้านี้ฉัน คิดมาตลอดว่าสุดท้ายแล้วพี่จะต้องได้ใช้ชีวิตร่วมกับไปรยา แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเป็นแบบนี้!

พอพูดถึงไปรยา เปรมศักดิ์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไปรยาเห

รอ”

จิดาภามองเขา “พี่อย่าบอกฉันนะคะว่าตลอดมานี่พี่ไม่ เคยรู้ว่าไปรยาชอบพี่!”

พอได้ยินดังนั้น เปรมศักดิ์ก็ตกตะลึงไปสักพัก เธอสัมผัส ได้มากแค่ไหน ว่าแต่เธอรู้ได้อย่างไร ที่เขาออกไปกับไปรยา ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพราะเธอ…

“ไปรยาเป็นผู้หญิงที่ดี เธอจะต้องมีความสุขเป็นของตัวเอง” เปรมศักดิ์พูด
จิดาภาพยักหน้า “ค่ะ แต่ไม่ว่าจะยังไง ในเมื่อพี่ตัดสินใจ แล้ว ในฐานะน้องสาวก็ทำได้แค่อวยพรให้พี่มีความสุข พี่ชาย ใหญ่ขอให้มีความสุขนะคะ!” จิดาภาพูดออกพร้อมรอยยิ้ม

ไม่ว่าจะทำเพื่ออะไร ในเมื่อตัดสินใจที่จะทำออกมาแบบนี้ แล้ว จิตาภาก็ไม่มีหนทางใดที่จะพูดออกมาได้อีก

เปรมศักดิ์มองรอยยิ้มของจิดาภา รอยยิ้มของเธอราวกับ ว่าเป็นแสงสว่างของพระอาทิตย์ งดงามล้ำเลิศแต่ไม่อาจเข้า ใกล้

ความสุข…

น่ากลัวว่าชั่วชีวิตนี้เขาอาจจะต้องทิ้งห่างจากสองคำนี้ไป อย่างไม่เห็นฝุ่น

ในตอนนั้นเองเสียงจากข้างนอกก็เรียกพวกเขา

“จิ เปรมศักดิ์มากินผลไม้เร็ว!” จันทน์ส่งเสียงเรียกจาก

ข้างใน

เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งสองจึงหันไปมองที่ห้องนั่งเล่น กชกร ยกจานใส่ผลไม้มากับจันทน์แล้ววางลงไปบนโต๊ะน้ำชา

“มาแล้วค่ะ!” จิดาภายิ้ม เธอมองไปที่เปรมศักดิ์ จากนั้นก็

เดินออกไปด้านนอก

เปรมศักดิ์ดึงเอาอารมณ์ความรู้สึกของตอนเองกลับมา

แล้วเดินตามหลังไป

“พวกเธอสองคนกำลังคุยอะไรกันอยู่อย่างนั้นเหรอ”กชกรมองทั้งคู่แล้วถามออกมา

จันทน์ยิ้ม “พอเขาสองพี่น้องชอบกระซิบกระซาบกันมา ตั้งแต่เล็กแต่น้อย” จันทน์ที่อยู่อีกด้านพูดจาคล้อยตาม

พอจิดาภาเดินออกมาแล้วมองเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรกชกรขอให้เธอกับพี่ชายใหญ่มีความสุขมาก ๆ นะ!”

ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจู่ ๆ จิดาภาจะพูดออกมาแบบนี้

กชกรหัวเราะ “ขอบใจจ้า!”

“พอ ๆ หลังจากนี้ก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ ต้องเกรงใจกันแบบนี้หรอกนะจ๊ะ มา ๆ ทานผลไม้กันดีกว่า” จัน ทนีบอก

ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงได้นั่งทานผลไม้ด้วยกัน เปรมศักดิ์เอง ก็นั่งกินบ้างไม่กินบ้างอยู่ในวงนั้นด้วย

“จิ เธอจะแต่งงานกับพันเดชตอนไหน จู่ ๆ กชกรก็ถามขึ้น

มา

พอพูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็ยิ้ม “ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าก็ไม่ ได้รีบร้อนอะไร ปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปตาธรรมชาติ! กชกรพยักหน้า “เธอเหมาะสมกับพี่พันเดชเอามาก!!

“ขอบคุณนะ!”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันอยู่ เปรมศักดิ์ก็นั่งเงียบอยู่ อีกฝั่ง แต่ทว่าสายตากลับมองไปที่จิดาภาอยู่บ่อยครั้ง แล้ว ทอดถอนใจอยู่ในหัวใจอยู่นับหมื่นนับพันครั้ง
ตอนที่ได้เห็นข่าวของเปรมศักดิ์ ไปรยาก็นิ่งอึ้ง

เป็นสองเรื่องที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ เปรมศักดิ์กลับต้องแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งจริง ๆ

จะให้บอกว่าไม่เจ็บปวด แต่ใจจริงของเธอยังค่อนข้าง ยากที่จะรับได้ ถึงอย่างไรเธอก็ชอบเขามากมายถึงเพียงนั้น

แต่จะให้บอกว่าเจ็บปวด ก็ไม่ได้เจ็บจนอยากจะร้องไห้ ออกมา ตอนที่อ่านหนังสือพิมพ์ ดูเหมือนว่าหลังจากที่เกิด เหตุการณ์ครั้งก่อนเหมือนเธอจะได้รับการฉีดวัคซีนป้องกันมัน มาแล้ว ดังนั้นครั้งนี้เลยไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนดังเมื่อก่อน

แต่กลับรู้สึกว่างเปล่า จิตใจหดหูจนพูดไม่ออก

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นครั้งก่อนไปรยาก็ไม่ได้ไปหาเอลิสต์ อีก เธอไปทำงานทุกวัน บางครั้งก็เข้าไปดูที่ร้าน จากนั้นก็กลับ

บ้าน

ไปมาอยู่แค่สามที่นี้

ในวันนี้เองหลังจากที่จิดาภาออกมาจากบ้านตระกูลสวัน นีย์ก็ต่อสายโทรศัพท์มาหาเธอ