ตอนที่617มีคนแจ้งความ

ในคุก

เอลิสต์ปรากฏตัวที่นั่น

เมื่อเห็นเอลิสต์ ตุลยาก็งงไม่คิดว่าจะเห็นเขา คนแรกที่มา เยี่ยมเธอคือเอลิสต์

“นั่นคุณเหรอ” ตุลยามองเขา

ไม่มีใครอยากเห็นเธอแต่เขาเป็นคนแรกที่เข้ามา

เอลิสต์ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชา อารมณ์ตอนนั้น หายไปนานตอนที่เขาได้รู้จักเธอ เขาเปลี่ยนไปเหมือนคนอื่น

“ใช่ผมเอง”

คิดว่าคืนนั้นเมื่อเขาคุยโทรศัพท์อย่างเยือกเย็น ใบหน้า ตุลยากขรึมทันที “คุณมาที่นี่เพื่อดูเรื่องตลกของฉันเหรอ”

เอลิสต์ยืนอยู่ข้างนอก “ผมไม่ได้มาหัวเราะเยาะคุณ

“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เอลิสต์ขมวดคิ้วขึ้น “ผมไม่ได้มาเพื่อ หัวเราะคุณ ผมจะเรียกทนายความให้คุณ

ตุลยามองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

ไม่คิดว่าเวลานี้คนแรกที่ช่วยเธอคือตุลยา
“ผมไม่มีธุระแล้ว กลับก่อนนะ” เอลิสต์พูดพลาง หันไป

รอบๆและเดินออกไป

“เอลิสต์………… ตอนนี้ ตุลยากังวลที่จะตะโกนใส่เขา ดวงตาของเขาถูกล็อคในร่างกายของเขา

ฝีเท้าของเอลิสต์ชะงัก แต่ไม่หันกลับมา

“ขอโทษนะ…” จู่ๆเธอก็เริ่มพูด เอลิสต์งง และพูดว่า “จำเป็น”

“นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะช่วยคุณ และจะไม่มีอีกต่อ ไป ไม่มีอนาคต” เอลิสต์พูด

ตุลยาชะงักมองหลังของเขา ดวงตาเบิกกว้างไม่รู้จะพูด

อะไรดี

เอลิสต์ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ก้าวออกไป

มองด้านหลังของเอลิสต์ ตุลยาที่ยืนอยู่ที่นั่น เป็นครั้งแรก รู้สึกสิ้นหวังหรือเธอพลาดอะไรไป

วันต่อมา

พันเดชเพิ่งมาถึงที่บริษัทเมื่อเขาได้ยินข่าว ทุกแผนกก็เครียดไม่มีใครกล้าที่จะไปหาพันเดช แม้ว่ามี

ข่าวที่ทำให้พันเดชเกือบจะโกรธ

ทั้งกลุ่มรู้สึกสั่นและไม่มีใครกล้าที่จะไปลายเซ็นด่วน คนของแผนกยังเป็นกังวลอยู่ที่ประตูไม่กล้าเข้าไป พันเดชไม่ค่อยโกรธแต่โกรธจริงๆไม่มีใครกล้าพูด

จิตาภากำลังจะขึ้นไปข้างบนเพื่อตามหาพันเดช เธอจึง เห็นผู้ชายที่ประตูมาและไปที่นั่นเขาไม่กล้าเข้าไป

จิดาภาขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ

เห็นจิดาภา ราวกับเห็นดาวผู้ช่วยให้รอด พนักงานเอา เอกสารที่ต้องเซ็นเข้าไปทันที

“คุณจิดาภาคุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย นี่เป็นข้อมูลที่ ต้องได้รับการอนุมัติคุณสามารถช่วยให้คุณพันเดชเซ็นได้ไหม คะ”

“คุณจิดาภาตอนนี้มันสิ้นเดือนแล้ว และได้รับการอนุมัติ ทางการเงินนี้จะต้องลงนามด้วยครับ รบกวนคุณด้วย

หลังจากนั้นทุกคนต่างมองจิดาภาด้วยสายตาที่โหยหา

จิดาภามองพวกเขา “พวกคุณเป็นอะไร”

เป็นเลขาที่เข้ามาดูจิดาภา “วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณ พันเดชอารมณ์ไม่ดีมาก ทุกคนที่เข้ามาได้ถูกตำหนิ ดัง

ดังนั้นคนที่อยู่ข้างนอกมองจิดาภาที่ทุกคนต้องการมาก

เธอพยักหน้าและหัวเราะแล้วพูดว่า “โอเคให้ฉันทั้งหมด”
“ขอบคุณคุณจิดาภา”

“ขอบคุณคุณจิตาภา คุณใจดีมาก

“ขอบคุณครับขอบคุณครับ…

ข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับในมือจิดาภา จิดาภามองพวกเขา และยิ้มและลุกขึ้นเข้าไป

ไม่รู้ว่าพันเดชเป็นเพราะเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเสียอารมณ์

มาก

เพิ่งมาถึงประตู เมื่อเด็กออกมาจากข้างใน ใบหน้าของ เขาก็ไม่ค่อยดี

เขาพยักหน้าอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาเห็นจิดาภา

“คุณ……………. โดนตำหนิเหมือนกันเหรอ” จิดาภาถาม มองจิดาภาเจ๊กก็พยักหน้า

เห็นเจ๊กพยักหน้า ผู้คนที่อยู่เบื้องหลังเขาถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะถูกตำหนิ พวกเขาต้องเข้าไป ยังไม่ได้ตัดสินใจอ่า

“เพราะมีเรื่องบางอย่างที่คุณรู้ใช่ไหม” จิดาภาถาม เจ๊กคิดไปคิดมา และลากจิดาภาไปข้างหนึ่ง มองไปที่ความลึกลับของเขา จิดาภายิ่งอยากรู้อยากเห็น

“คุณพันเดชได้รับโทรศัพท์เมื่อเช้านี้

“แล้วยังไงล่ะ”
เจ๊กจิบริมฝีปากของเขา “มันเป็นโทรศัพท์แจ้งว่าที่คุณ ท่านเป็นลม ในโรงพยาบาลมีความสัมพันธ์ธ์กับตุลยา

ได้ยินอย่างนี้จิดาภาก็ตะลึงสักพัก หัวใจก็ไม่สามารถหยุด สั่นได้

“ดังนั้นตอนนี้คุณพันเดชโกรธมาก” เจ๊กพูด

เมื่อได้ยินอย่างนั้นจิตใจของจิดาภาก็ว่างเปล่าและไม่ได้ พูดถึงพันเดชแม้แต่เธอยังตกใจและโกรธที่ได้ยินข่าว และคุณ ท่านก็เลี้ยงพันเดชมาตั้งแต่เล็ก เขาย่อมต้องโกรธ

“ใครเป็นคนแจ้ง” จิดาภาอ่านข้อความของเขา

“พยาบาลของโรงพยาบาลครับ

ได้ยินแบบนี้จิดาภาพยักหน้าและตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไม พันเดชโกรธมาก

ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง

จิดาภาไม่กล้าจินตนาการว่าพันเดชจะทำอะไร

จิดาภาพยักหน้า “แล้วมีคนเจอไหม” จิดาภาถาม

“ผมได้ยินว่า ตอนบ่ายจะมาเอง” เจ๊กพูด

ได้ยินแบบนี้จิดาภาพยักหน้า “เมื่อถึงเวลาที่คนมา อย่า ลืมบอกกับฉัน”

เจ๊กพยักหน้า “โอเคครับ ไม่มีปัญหา
“คุณไปทำงานก่อนเถอะ

เจ๊กพยักหน้าและหันไปรอบๆ

จิดาภายืนอยู่ตรงนั้นเห็นเด็กไป เธอสูดลมหายใจลึกๆ และ มองไปที่ประตูห้องทำงานของพันเดซ และเดินไป

มีความเงียบในห้องทำงาน

จิดาภาเคาะประตูและเดินเข้ามา

“เมื่อคุณเรียนรู้ที่จะเดินเข้ามา โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก ผมตั้งแต่เมื่อไหร่…………

“คุณต้องการให้ฉันออกไปและเคาะประตูอีกครั้งไหม”จิ

ดามาพูด

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย พันเดชตะลึงหันไปรอบๆและเห็น

จิดาภา เมื่อบรรจบกับใบหน้าที่โกรธ

ไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนเขาจะไม่ปล่อยให้ลมหายใจ

โกรธของเขาผ่านจิดาภา

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง”พันเดชมองเธอและถาม ยื่นมือออกไป

และจิดาภาเดินผ่านไป

ข้อมูลที่วางอยู่บนโต๊ะของเขาถ้าผมไม่ได้มาผมก็ไม่รู้ว่า ต้องใช้เวลานานแค่ไหนคุณพันเดช แต่คนที่อยู่ข้างนอกรอลาย เซ็นของคุณดีกว่า ขอบคุณ”

ฟังเพลงจิดาภา พันเดชมองเธอบอกว่า “เจ๊กบอกคุณแล้วเหรอ”

พันเดชหายใจลึกๆมองออกไปนอกหน้าต่าง “ผมไม่คิดว่า เธอจะทําอย่างนั้น

เขาคิดว่าตุลยาจะไม่ย้ายความคิดนี้แม้ว่าจะไม่ดีอีกแต่ ตอนนี้เขาดูถูกเธอ

“มันเป็นเพียงโทรศัพท์แจ้งให้ทราบว่าไม่เพียงพอที่จะ อธิบายสิ่ง”ถามชัดเจนจิดาภาพูด

ได้ยินอย่างอย่างนี้ พันเดชมองจิดาภาค “คุณกำลังช่วย

เธอพูด”

“ฉันแค่อยากให้คุณใจเย็นเมื่อวานนี้คุณดุลยามาเยี่ยมม บ้านคนคนหนึ่งถูกจับข้อหายาเสพติดวันนี้ บางคนบอกว่ามัน เป็นสิ่งที่เธอทำ ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือเท็จ จิดาภามองเขา และถาม

มองลึกเข้าไปในดวงตาของจิดาภา ต้องยอมรับว่าที่จิดา ภาบอกมีเหตุผล ปัญหานี้เขายังต้องมีการแต่ความโกรธครอบ ครองความคิด

“คุณพูดถูก แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงงั้นก็ ไม่ได้พูดจบแต่จิดาภาก็เข้าใจ ” แล้วเขาก็

พันเดชเป็นมนุษย์ แม้ว่าความรักเก่าแต่ยังกล้าที่จะรักกล้า ที่จะเกลียดและสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนอื่นย้ายครอบครัวของ เขานั่นคือบรรทัดด้านล่างของเขา
และตอนนี้..

ถ้าสิ่งที่เป็นจริงแล้วมันชัดเจนว่าตุลยาได้สัมผัสเส้นด้าน

ล่างของเขา

“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ฉันจะสนับสนุนคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณ จะคิดให้ดี” จิดาภาจับตาดูเขาไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ