ตอนที่587วิกฤตของบริษัทเอไอ(1)

ตอนที่ 587 วิกฤตของบริษัทเอไอ(1)

วันต่อมา

ไปรยาค่อยๆ ตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ยังรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

เธอยื่นมือออกมาแล้วนวดกดจุดแล้วค่อยๆ ลืมตา กะพริบตาเล็กน้อยแล้วมองไปที่เพดาน

ไม่ใช่สถานที่ที่เธอคุ้นเคย

ดวงตาของไปรยากลอกไปมา แล้วลุกขึ้นนั่งทันที แล้วมองไปรอบๆ จึงสังเกตได้ว่าเธออยู่ในบ้านของเอลิสต์ !

พวกเขา…….

มองไปที่เสื้อผ้าบนตัวโดยอัตโนมัติ ยังดีอยู่เหมือนเดิมเธอจึงโล่งอก แต่เมื่อกวาดสายตาไปเห็นกระป๋องเบียร์ที่ทิ้งอยู่เต็มพื้ นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

สิ่งของเหล่านั้นบอกความจริงกับเธอว่าเมื่อคืนเธอเมา

ไปแล้ว

ให้ตายเถอะ

ปวดหัวมาก

เธอเหยียดแขนออกแล้วกดไปที่ขมับเบาๆ

เอลิสต์ล่ะ ?

เธอยกผ้าห่มขึ้นแล้วออกจากห้องไปทันที เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วเห็นคนที่อยู่บนโซฟาก็ตกตะ ลึงเล็กน้อยเอลิสต์กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โซฟาไม่ค่อยใหญ่

ดังนั้นร่างที่สูงใหญ่ของเขานอนอยู่ข้างบนเมื่อเห็นแล้ว ก็สงสาร

หลังจากคิดได้ว่าเธอเมาแล้วเอลิสต์ก็ยกห้องให้เธอ ส่วนตัวเองกลับมานอนบนโซฟา ในใจของไปรยาจึงรู้สึกว่ามีความอบอุ่นไหลผ่านไป

เธอค่อยๆ เดินไปแล้วนั่งอยู่ข้างๆ เอลิสต์

ดูท่านอนของเขา ขนตายาวของเขาปิดลงเบาๆ ผิวของเขาดีมาก ไม่มีที่ติสักนิดเดียว ดูเหมือนว่าเขาจะนอนหลับสบายมาก มีลมหายใจที่สม่ำเสมอ

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองไปที่เขา มุมปากของไปรยาก็ยกขึ้นอย่างอบอุ่น ลุกขึ้นกำลังจะไป ทันใดนั้นเอลิสต์ก็ขยับแล้วลืมตาขึ้น

เมื่อมองเห็นไปรยาก็ตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณตื่นแล้วเหรอ ?” ไปรยามองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม เหมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาในตอนเช้า อบอุ่นมาก

เอลิสต์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า “ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันดื่มมากเกินไป ก็เลยยึดเตียงของคุณ !” ไปรยาพูด

“ไม่เป็นไรหรอก !” เอลิสต์ แล้วย้ายสายตาไปไม่มองเธอ รู้สึกได้ว่าเธอเป็นแบบนี้มันแปลกมาก

“นายนี่เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เลยนะ ดื่มเหล้าแล้วคุยกับฉัน ฟังฉันระบายมากไปกว่านั้นที่บ้านมีผู้หญิงคนหนึ่งหลับไปก็ไม่ได้ฉว ยโอกาส แล้วยังให้ฉันนอนบนเตียงอีกด้วย !”

เอลิสต์ ”

เรื่องแบบนี้ไม่รู้ว่าจะต่อไปยังไง

ขณะนั้นไปรยาก็ลุกขึ้น

ดูเหมือนว่าอารมณ์จะดีขึ้นมาก “อยากจะกินอะไร ฉันจะไปทำให้คุณ !”

“ได้หมด !” เอลิสต์พูดอย่างราบเรียบ

ไปรยาพยักหน้า ไม่ได้ถามต่อไป

เพราะเธอก็สังเกตได้แล้วว่าไม่เลือกกินอาหาร จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินไปห้องครัว เอลิสต์นั่งอยู่บนโซฟา เพิ่งตื่นขึ้นมาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด สายตาก็มองไปยังห้องครัว…….

“ไม่มีอะไรแล้ว..…………

ไปรยาเดินออกมาจากห้องครัวอย่างงงงวย แล้วมองไปที่เอลิสต์

ส่วนเอลิสต์ก็นั่งอยู่บนโซฟา หลังจากได้ยินคำพูดของไปรยาจึงลุกขึ้น “ผมจะออกไปซื้อ !”

ไปรยายืนอยู่ตรงนั้น คิดไปเรื่อยเปื่อยอยู่ชั่วขณะ จึงตระหนักได้ว่าการที่เธออยู่ที่นี่ก็เพื่อมาดูแลเขา

“ไม่ๆๆ บาดแผลของนายยังไม่หาย เรียบกลับไปนอนที่เตียงเลย ฉันจะไปซื้อเอง !”

“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว !”

“นั่นก็ยังไม่ได้ บอกแล้วว่าฉันดูแลนาย จะให้นายไปซื้อได้ยังไง ฉันไป ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ !” พูดจบไปรยาก็ไปค้นกระเป๋าของตัวเองแล้วเปลี่ยนรองเท้า

สามสิบวินาทีก็ออกจากประตูไปแล้ว

ได้ยินเสียงปังหนึ่งครั้ง ในห้องก็เงียบลงมาทันที

เอลิสต์ยืนอยู่ตรงนั้น นึกถึงท่าทีเมื่อกี้ของเธอ ใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นอย่างสัง เกตได้ยาก

เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังขึ้น

คิดว่าไปรยากลับมาแล้ว เอลิสต์จึงไปเปิดประตู