ตอนที่446ผมจะช่วยคุณ(1)

ตอนที่ 446 ผมจะช่วยคุณ (1)

ได้ยินคำพูดของเอลิสต์ ตุลยาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา กระ พริบหยดน้ำตา “คุณพูดจริงๆ ใช่มั้ย? คุณจะปกป้องฉันใช่ มั้ย? ” จ้องมองแววตาของเธอ เอลิสต์พยักหน้าอย่างหนักแน่น “อืม!

ตุลยาเผยให้เห็นความรู้สึกประทับใจ มองไปที่เอลิสต์ “พาฉันออกไปจากที่นี่ได้รึเปล่า? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันกลัว มาก…”

เห็นท่าทางแบบนี้ของตุลยา เอลิสต์คิดแล้ว ตรงเข้าไป ประคองเธอขึ้นมาแล้วเดินไป

ที่พักของเอลิสต์

ตุลยาทำตัวน่าสงสารนั่งอยู่บนเตียง เอลิสต์ช่วยเธอ จัดการบาดแผล หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอลิสต์จอง มองเธอ ” ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ตุลยาส่ายหัว

เห็นท่าทางที่ไม่ยอมพูดของเธอ เอลิสต์ขมวดคิ้ว และก็ไม่ ถามไปมากกว่านี้ เก็บกล่องปฐมพยาบาล กำลังจะเดินจากไป เวลานี้ ทันใดนั้นตุลยากกอดเขาไว้จากด้านหลัง
“อย่าไป! ”

เอลิสต์ตกใจ

หันกลับไปมองเธอ ดุลยากลับกอดเขาไว้แน่นจากทาง

ด้านหลัง

“อย่าไป อย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว! ” ตุลยาพูดเน้นที

ละค่า

เอลิสต์หยุดชะงักครู่นึง สุดท้ายยังไม่ได้ไปไหน วางกล่อง ปฐมพยาบาลไว้อีกทางด้านนึง หันกลับไปมองตุลยา “ตกลง เกิดเรื่องอะไรขึ้น? บางทีผมอาจจะช่วยคุณได้!

ตุลยากลับไม่พูดอะไรเลย เงยหน้าขึ้นแล้วจูบลงไปบนริม ฝีปากของเขา…

เอลิสต์ตกตะลึง ขมวดคิ้ว จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แต่ ตุลยาก็ไม่หยุดเพราะเหตุนี้ แล้วจูบเขาต่อไป แม้ว่ามือรีบร้อน คิดอยากจะถอดเสื้อผ้าของเธอ

เห็นเอลิสต์ไม่ขยับเขยื้อน ตุลยากระซิบบอก “จูบฉันที จูบ

ชายตามองเขา วินาทีต่อมา เอลิสต์จากรับกลายเป็นฝ่าย รุก ตรงเข้าไปจูบลงบนริมฝีปากของเธอ

การเคลื่อนไหวที่ดุดัน ถอดเสื้อผ้าของเธอออก ในไม่ช้า คร่อมเธอไว้บนเตียงโดยทันที ครั้งนี้เข้าไปในตัวเธอ……..
โดยไม่มีการเล้าโลมใดๆ

เสียงลมหายใจหอบและเสียงครางระงมไปทั่วห้อง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่า ดุลยานอนอยู่ในอ้อมกอด ของเขา ใบหน้ามนที่ขาวใสขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่เหมือน กับในอดีตที่ทั้งเย่อหยิ่งและก้าวร้าว ในตอนนี้ กลับมีความ ขวยเขินของสาวน้อยเล็กน้อย

เธอกอดเอลิสต์ไว้แน่น

เอลิสต์มองตรงไปที่เธอ “บอกผมมา ตกลงเกิดเรื่องอะไร ขึ้นกันแน่? ”

“ถ้าหากว่าฉันบอกคุณ คุณจะช่วยฉันใช่มั้ย? ” ตุลยาม องไปที่เขาแล้วย้อนถาม

“แน่นอน! ” โดยไม่มีการลังเลใดๆ เขาพูดอย่างมุ่งมั่น

ตุลยาคิดแล้ว ดังนั้นจึงบอกเล่าเรื่องราวกับเขา

หลังจากฟังจบ เอลิสต์มองเธอ ริมฝีปากบางกระชับแน่น ดวงตามองเธอด้วยความสงสัยเล็กน้อย

เวลานี้ ตุลยาปริปากพูด “ฉันเคยเกลียดจิดาภา แต่เรื่อง พวกนั้น เป็นเขาทำเองทั้งหมด ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ตอนนี้เขา กลับมาตามรังควานฉันตลอด….ฉันกลัวมากจริงๆ “ตุลยาพูด

เห็นท่าทางทำตัวน่าสงสารของเธอ เอลิสต์ขมวดคิ้ว “คุณ แน่ใจนะว่าเพียงแค่นี้? ”
ดุลยาพยักหน้า “ฉันกลัวจริงๆ ”

คิดอยู่เนิ่นนาน เอลิสต์จึงเปิดปากพูด “ได้ ผมจะช่วยคุณเอง! ”

ได้ยินแบบนี้ ตุลยาตกตะลึง ช้อนตามองเขา

“คุณ คุณพูดจริงใช่มั้ย? ”

เอลิสต์พยักหน้า สายมองตรงไปที่ตุลยา “ไม่ว่าคุณจะมี เรื่องใดๆ ขอเพียงคุณต้องการผม ผมก็จะช่วยคุณอย่าง แน่นอน! ”

ตุลยากระพริบตาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงเอลิสต์จะ พูดแบบนี้

พยักหน้า “ขอบคุณนะ ฉันจะจำไว้ว่าคุณดีกับฉัน