ตอนที่418ความก้าวหน้าระหว่างความ สัมพันธ์ (3)

ตอนที่ 418 ความก้าวหน้าระหว่างความสัมพันธ์ (3)

หลายปีที่ผ่านมาที่อยู่ด้วยกันกับพันเดช เธอใส่ใจและ พยายามอย่างเต็มที่ แต่ไม่เท่าจิดาภาที่เพียงแค่ไม่กี่เดือนสั้นๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้เธอก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม !

ทำไมพระเจ้าต้องทำกับเธอแบบนี้ !!!

ของที่สามารถฟาดทิ้งได้ทั้งบนเตียงและบนโต๊ะ ก็ถูกเธอ ฟาดทิ้งจนหมด

นั่งอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มลงมา……

ทำไมกัน ?

ทำไมต้องทำกับเธอถึงเพียงนี้ ?

ยังไม่รู้เลยว่านั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นมานานมากเท่าไหร่ เมื่อตุล ยาตั้งสติกลับมาได้ ตาของเธอก็มองไปเห็นโทรศัพท์ที่อยู่บน

ตะลึงอยู่ชั่วขณะ ขยับไปเก็บโทรศัพท์ที่ขึ้นมาดู จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า ในคืนนั้น ผู้ชายคนนั้นทิ้งโทรศัพท์ไว้

ในรถของเธอ
ลังเลอยู่นาน ในที่สุดเธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดู เบอร์โทร สุดท้ายก็สังเกตอะไรบางอย่างได้ คิดอยู่ชั่วครู่จึงโทร เบอร์หนึ่งออกไป…….

ตอนกลางคืนราวๆ ตีสองเศษๆ

เสียงเบรกอันแสบแก้วหูของรถสีแดงอยู่บนถนน

หยุดอยู่ไม่นานเท่าไหร่ ขณะนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินก้าว เท้ามาอย่างช้าๆ และเรื่อยเปื่อย เดินไปยังด้านหน้ารถแล้วดึง ประตูรถจากนั้นก็เข้าไปนั่งทันที

“เรียกหาผมมีเรื่องอะไร !?” เพิ่งนั่งเข้าไปด้านในเอลิสต์ เอ่ยปากถามขึ้นโดยที่สายตาไม่ได้มองตุลยาสักนิดเดียว

ในตอนนี้ตุลยาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา “นี่คือสิ่งที่คุณลืม ไว้ที่รถฉันเมื่อครั้งที่แล้ว !”

มองไปที่โทรศัพท์ในมือของตุลยาเอลิสต์ก็ชะงัก แล้วยื่น มือไปหยิบทัน “ขอบคุณ !”

“คุณก็รู้แล้วว่าโทรศัพท์ตกอยู่ที่ฉัน ทำไมไม่ถามหา ??

ตุลยาถาม

เมื่อได้ยินสิ่งนี้มุมปากของเอลิสต์จึงยิ้มโทรมๆ “คุณอยาก จะพูดอะไร ?”

“ทำไมไม่มาหาที่ฉัน !?”

“ถ้าผมบอกว่าผมไม่รู้ล่ะ คุณจะเชื่อไหม ?” เอลิสต์เงยหน้า มองไปที่เธอแล้วถามขึ้น
ตุลยาจ้องมองตรงไปที่เขา ไม่ได้เอ่ยปากพูด แต่ใน สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นตุลยาไม่พูด เอลิสต์ก็เตรียมจะลงจากรถไป “เอา ล่ะ ได้โทรศัพท์ผมมาละ ขอบคุณนะ !” พูดจบก็ผลักประตูรถ กำลังจะลงไป

“คุณหลอกให้ตายใจใช่ไหม ?” ขณะนั้นตุลยาจึงเอ่ยปาก

พูดขึ้นทันที

ได้ยินสิ่งนี้ การเคลื่อนไหวที่เอลิสต์ผลักประตูก็หยุดลง แล้วหันกลับมามองตุลยา “อะไรนะ ?”

ขณะนั้นตุลยาก็หันไปมองเขา “คุณตั้งใจทำแบบนี้ใช่ ไหม ?” น้ำเสียงไม่ใช่เชิงตั้งคำถามแต่เป็นการยืนยัน

พูดถึงสิ่งนี้ มุมปากของเอลิสต์ก็ยกขึ้น “ผมไม่เข้าใจว่า

คุณหมายความว่าอะไร ?

“ตั้งใจทำให้โทรศัพท์หาย แล้วก็ตั้งใจไม่หา มันไม่ใช่ว่า รอให้ฉันมาเจอคุณเหรอ ?” ตุลยาพูดด้วยอย่างเยาะเย้ย

เอลิสต์ตะลึงอยู่ชั่วครู่ มุมปากกระตุกขึ้น สายตามองไปที่ เธออย่างชั่วร้าย “คุณต้องการจะพูดอะไร ?”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไร ฉันแค่จะบอกคุณว่าจุดประสงค์ ของคุณสำเร็จแล้ว !” ตุลยาพูดตรงไปตรงมา

ได้ยินสิ่งนี้ สายตาของเอลิสต์ก็จ้องมองไปที่เธอ

ตุลยาเองก็จ้องมองตรงไปที่เขา
จ้องมองกันอยู่นาน ในที่สุดเอลิสต์ก็หันหลังกลับ ทันใด นั้นก็กดเธอลงกับเบาะรถ “ก็รู้อยู่แล้ว แล้วทำไมยังมาหาผม ล่ะ ?!” เอลิสต์พูดอย่างโหดเหี้ยม แต่มากไปกว่านั้นคือความ ปรารถนาอันแรงกล้า

ตุลยามองไปที่เขาพลางกระตุกมุมปากขึ้น “นี่มันไม่ใช่จุด ประสงค์ของคุณเหรอ ?”

เอลิสต์มองเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นมุมปากของเขาก็ยิ้ม ขึ้นอย่างชั่วร้าย “งั้นคุณรู้ผลที่คุณมาไหมว่าคืออะไร ?”

“ไม่รู้ !”

“งั้นผมจะบอกคุณ !” เมื่อพูดจบ ทันใดนั้นเอลิสต์ก็จูบไปที่

ริมฝีปากของเธอ

เมื่อเผชิญกับการกระหน่ำจูบของเขา ตุลยาก็ไม่ได้ขัดขืน

แต่กลับยื่นมือออกมากอดเขา