ตอนที่416ความก้าวหน้าระหว่างความสัมพันธ์

ตอนที่ 416 ความก้าวหน้าระหว่างความสัมพันธ์

“นอกจากนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผมลืมตา ตอนที่คุณช่วยหม

ผ้าห่มให้ผม มันก็ไม่ใช่การยอมรับว่าคืนนี้ผมจะพักอยู่ที่นี่ หรอกเหรอ ?” พันเดชมองไปที่จิดาภาพลางพูดคำต่อคำที่มี เหตุผลอย่างมาก จนทำให้จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“นั่นเป็นเพราะคุณหลับไปแล้วต่างหากล่ะ ฉันก็เลยไล่คุณ ออกไปไม่ได้ !”

“งั้นคุณก็คิดซะว่าตอนนี้ผมหลับไปแล้วสิ !” พันเดชพูด

อย่างมีเหตุผล

“แต่คุณไม่ได้นอนหลับนี่ !”

“จิดาภา คุณนหัวดื้อจริงๆ เลย ไม่รู้จักพลิกแพลงเอาซะ เลย !” พันเดชพูด

“ไม่ได้ !!” จิดาภาพูดคำขาด

ขณะนั้นพันเดชก็มองออกว่าจิดาภาตั้งใจไม่อยากให้เขา พักอยู่ที่นี่

แม้ว่าถึงเวลานี้แล้ว พันเดชก็ไปอยากไป ตัดสินใจไว้แล้ว ว่าจะอยู่ตรงนี้
นอนอยู่ตรงนั้นพลางแกล้งทำท่าทางอ่อนแอ “ตอนนี้ผม เหนื่อยมากเลยนะ เจ็บมากด้วย ถ้าคุณจะโหดร้ายกับผู้มีบุญ คุณกับคุณ คุณก็ไล่ผมออกไปซะเลยก็ได้ !”

“คุณ—”

“เอาล่ะ ดึกมากแล้วเนี่ย ผมง่วงแล้ว จะเข้านอนก่อนแล้ว นะ คุณจะนอนกับผมหรือว่ายังไง ?” พันเดชมองไปที่จิดาภา แล้วถามขึ้น ในสายตาหยอกเย้า จนทำให้จิดาภาพูดอะไรไม่ ออก

“คนพาล ” จิดาภาทิ้งลงไปหนึ่งคำแล้วหันหลังเดินไป

ห้องนอน

“เดี่ยว !” ทันใดนั้นพันเดชจึงเอ่ยปากพูดขึ้น

จิดาภาขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปมองเขา “ทำอะไรอีก !! ดู เหมือนว่าเขาจะเล่นเหลี่ยมอีกแล้ว

พันเดชกวักนิ้วให้เธอ “มานี่ !”

“มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆ เลย !” จิดาภาไม่ยอมไป พัน เดชจะทำเรื่องอะไรออกมาก็ไม่อาจมีใครรู้ได้

พันเดชตกตะลึงจึงขมวดคิ้วขึ้น “จิดาภาคุณจำเป็นต้อง ป้องกันตัวจากผมขนาดนั้นเลยเหรอ ? คุณไว้ใจได้เลย ผมไม่ แตกต้องตัวคุณหรอก !” พันเดชสัญญา

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา สายตาของจิดาภาจึงกวาด มองไปที่เขา
“คุณจะมาที่นี่หรือว่าให้ผมไป !” พันเดชถาม

ในที่สุดจิดาภาก็เดินไปหาเขาอย่างหมดหนทาง

ถ้าไม่ใช่รู้ว่าบาดแผลของเขายังไม่หายดี เธอก็ไม่เป็นไป

หาเขาอย่างแน่นอน ต่อมาจึงเดินไปหาเขาข้างหน้าแล้วมองไปที่เขา “มี

อะไร ?”

“เข้ามาใกล้ๆ ผมหน่อยสิ !” พันเดชพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือไป ดึงเธอเข้ามาไว้ใกล้ๆ อกของเขา

“เฮ้ย พันเดช คุณพูด……” ” ประโยคของเธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ไม่รู้ว่าพันเดชเอาของหนึ่งชิ้นมาจากที่ไหน

จับมือของแล้วจะช่วยใส่ให้เธอ

จิดาภาเก็บมืออัตโนมัติ แต่พันเดชยังคงจับกุมไว้ แล้วกระ ซิบขึ้น “อย่าขยับ !”

จิดาภาขมวดคิ้วขึ้น “คุณจะทำอะไรเนี่ย !

เพิ่งพูดประโยคนี้ออกไป เธอก็มองไปเห็นนาฬิกาเรือน หนึ่ง อีกอย่างมันยังเหมือนกันกับนาฬิกาเรือนที่อยู่ในมือของ พันเดช เพียงแค่สายจะเล็กกว่าของเขานิดหน่อย

จิดาภารคุณสมบัติของนาฬิกาเรือนนี้อย่างชัดเจน ทนไม่ ได้จึงมองไปที่พันเดช “คุณ…….

“อย่าถอดออกมาไม่ว่าจะตอนไหน ?” หลังจากสวมใส่เรียบร้อยพันเดชมองไปที่เธอแล้วสั่งเตือน

เมื่อได้ยินคำพูดของพันเดช จิดาภาจึงมองไปที่นาฬิกาใน มือ มีความรู้สึกในใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

“คุณสมบัติของนาฬิกาคุณก็น่าจะรู้อยู่แล้ว กดปุ่มนี้คุณก็

สามารถคุยกับผมได้ !” พันเดชพูด “คุย !” จิดาภาขมวดคิ้วขึ้น

พันเดชพยักหน้า

“งั้นก็แปลว่าประหยัดค่าโทรศัพท์ใช่ไหม ?

พันเดช “……”

“ถ้าไม่อยากถูกจับได้ก็อย่าใช้ อันนี้มันใช้สำหรับยาม ฉุกเฉิน !” พันเดชมองไปที่เธอแล้วพูดขึ้น

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ แววตาเงาวับของจิดาภาก็มองไปที่พัน เดชแสดงความเข้าใจ