ตอนที่415ฆาตกรรมสามี(5)

ตอนที่ 415 ฆาตกรรมสามี (5)

เมื่อได้ยินสิ่งนี้จิดาภาจึงชะงักแล้วมองย้อนกลับไป ทว่า มองเห็นดวงตาสีเข้มของพันเดช ราวกับว่าในใจถูกสิ่งของ

อะไรบางอย่างเคาะเบาๆ หลังจากที่สติกลับมาเธอจึงเอ่ยปากพูด “คุณยังไม่นอนเหรอ ?”

“คุณมองผมและดูแลผมขนาดนี้ จะนอนหลับได้ยังไงล่ะ ?” พูดจบก็ใช้แรงลากจิดาภาเข้าไปในอกของตัวเอง

เมื่อล้มไปที่อกของเขา ก็ได้กลิ่นตัวที่ไม่เหมือนใครของ

เขา ในสมองของจิดาภาฉายภาพเมื่อกี้ขึ้นมา

“พันเดช ถ้าคุณกล้าขยับอีกครั้ง งั้นก็อย่ามาโทษฉันว่าฉัน ไม่เกรงใจนะ !” จิดาภาลองถอนตัวออก แต่ยังไม่สามารถ ถอนออกได้ ในที่สุดจึงมองไปที่เขาแล้วเตือนเขาอย่างรีบร้อน

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ พันเดชจึงกระตุกมุมปากขึ้น “ขยับอะไร ? กลัวผมจูบคุณเหรอ ?” เขาเอ่ยปากถามขึ้นอย่าง หยอกเย้า

“พันเดช !!” จิดาภาขมวดคิ้วมองไปที่เขาอย่างไม่พอใจ แต่กลับพบว่าทำอะไรเขาไม่ได้
มุมปากของพันเดชกระตุกขึ้นแล้วยื่นมือโอบกอดเธอเบาๆ มองไปที่เธอแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดึงดูด “อ่อนโยนหน่อยสิ ผม ยังคงชอบที่คุณอ่อนโยนนะ ก็แค่เหมือนคุณในวันปกติไงล่ะ !”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาก็ตะลึงงัน สายตามองไปยังพันเดช แสงสาดกระทบไปที่ใบหน้าของเขา ยังคงหล่อเหลาเหมือนเก่า แต่วันนี้ได้เห็นพันเดช ในแบบที่เก็บตัวและสุขุมมาก

จึงกะพริบตาและไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

ในตอนนี้พันเดชมองไปที่หน้าสดของเธอ มุมปากยกขึ้น ค่อยๆ ยิ้มล้นออกมา

“คุณยิ้มอะไร ?” จิดาภามองไปที่เขาแล้วถามขึ้น คิ้วค่อยๆ

ขนรอย

“มีคนเคยบอกคุณไหมว่าคุณไม่แต่งตัวก็สวยมาก ?” พัน

เดชมองไปที่เธอแล้วชื่นชมอย่างจริงจัง

ความสวยงามของจิดาภาเป็นหนึ่งในล้าน แม้ว่าจะเป็น หน้าสดแต่ก็ดูไม่ค่อยแตกต่างจากปกติ

ขนตาของเธอยาวและหนา ผิวขาวผ่อง ความแตกต่าง เพียงอย่างเดียวคือริมฝีปากของเธอ ในตอนนี้ริมฝีปากของเธอ เป็นสีชมพู ไม่เหมือนสีที่ทาลิปสติก ในตอนกลางวัน

“ไม่มี !” จิดาภาพูด

“ถ้างั้นผมก็เป็นคนแรกที่บอกคุณ!”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาจึงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “งั้นเหรอ ? ถ้างั้นเมื่อสองปีที่แล้วไม่เคยแต่งหน้า ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าคุณจะชม ฉันสักหน่อย !”

“จิดาภา คุณมีเหตุผลมากใช่ไหม ถ้าไม่ใช่เพราะสองปีที่ แล้วคุณแกล้งแต่งให้ขี้เหร่เพื่อโกหกผม ตอนนี้ก็คงไม่เป็นแบบ นี้หรอก !”

“งั้นคุณหมายความว่าฉันผิดเหรอ ?”

“ไม่ใช่เหรอ ?”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาจึงลุกขึ้นทันที “ใช่ ฉันผิดเอง งั้น ประธานพันเดช ถ้าคุณไม่ง่วงก็รีบกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย !” จิ

ดามาพูด

พันเดชยังคงนอนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับเช่นเดิม “คืนนี้น่า จะกลับไม่ได้แล้วล่ะ!

“ทำไมล่ะ !”

“เหนื่อยมากเลย อีกอย่างแขนก็เจ็บมากด้วย น่าจะขับรถ ไม่ได้แล้ว !” พันเดชพูดเสียงไม่ดัง แถมยังทำท่าทางบาดเจ็บ

อีกด้วย

จิดาภาขมวดคิ้ว

เมื่อกี้ก็ไม่เห็นว่าเขาจะทำแบบนั้นสักหน่อย ! “งั้นคุณหมายความว่าคืนนี้จะพักอยู่ที่นี่เหรอ ?”

พันเดชพยักหน้า “ไม่ได้เหรอ ?”
“ไม่ได้แน่นอน ประธานพันเดช การที่คุณทำแบบนี้ มันจะ

ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดนะ !” จิดาภาพูด

เมื่อได้ยินสิ่งนี้พันเดชจึงขมวดคิ้วขึ้น “จิตาภา คุณเริ่ม สนใจสายตาของคนอื่นขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน ? อีกอย่าง คุณไม่พูด ผมไม่พูด ใครมันจะไปรู้ล่ะ !”

“นอกจากนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผมลืมตา ตอนที่คุณช่วยหม ผ้าห่มให้ผม มันก็ไม่ใช่การยอมรับว่าคืนนี้ผมจะพักอยู่ที่นี่ หรอกเหรอ ?” พันเดชมองไปที่จิดาภาพลางพูดคำต่อคำที่มี เหตุผลอย่างมาก จนทำให้จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร