ตอนที่100ลงโทษยังไงดี(3)

ตอนที่ 100 ลงโทษยังไงดี (3)

จิดาภาตัวแข็งไปทั้งตัว

เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เงยหน้าขึ้นไปมองพันเดช สายตาของพันเดชกลับมองแต่เธอ ตลอด.

สักครู่ใจของจิดาภาก็เต้นแรงขึ้นมา

ทำไมล่ะ เธอรู้สึกว่าสายตาของพันเดชดูแปลกมาก ราวกับว่าต้องการจ้องมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง

จิดาภาตั้งสติแล้วพูดว่า “ท่านประธานพันเดชคะ ท่านไม่ คิดว่าการเต้นรำนี้มันใกล้เกินไปหรือเปล่าคะ” จิดาภาถามพัน

เดช

พันเดชมองมาที่เธอตลอด จ้องมองเธอตาค้าง หลังจาก นั้นเอ่ยถามว่า “เธอคิดงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ” จิดาภาตอบกลับ

ความรู้สึกทั้งหมด พันเดช ในตอนเย็นวันนี้อึดอัดจนพูด

ออกมาไม่ได้

มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสมกันแน่
เธอก็ไม่ได้พูดขึ้นมานะ

“การเต้นรำมันก็ต้องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” พันเดชถามกลับ

อย่างสบายใจ

แต่ทุกประโยคที่เขาพูด จิตาภารู้สึกได้ว่าเขากัดฟันพูด หรือเธอจะเข้าใจผิดไปเอง

ยิ่งเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น จิดาภาก็ยิ่งถอยหลังหนีออกไป

“ท่านประธานพันเดซคะ ท่านเต้นรำกับคนอื่นต้องใกล้ชิด ขนาดนี้เลยเหรอคะ” จิดาภาขมวดคิ้วแล้วถามกลับด้วยความ ไม่พอใจเล็กน้อย

พันเดชไม่ตอบเธอ

จิดาภาขมวดคิ้ว คิดแต่ว่าอยากจะให้เพลงนี้มันจบเร็วๆ

แต่จิดาภาก็ไม่ได้มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลย ต้องฝืนใจ

ทําเป็นไม่มอง

ทั้งสองคนที่กำลังเต้นรำอยู่ จิดาภาไม่มองเขา แต่สายตา ของพันเดชก็ยังมองที่เธอตลอด จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง แล้ว

ตอนนี้ได้เงยหน้าขึ้นมา มองด้านหลังก็เห็นดุลยา

ตุลยายืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้ามองที่พวกเขาด้วยความไม่

พอใจ
ดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิดอีกแล้ว

ตอนนี้จิดาภาเงยหน้าไปมองพันเดช “ท่านประธานพันเดช คะ แฟนของท่านกำลังมองท่านอยู่นะคะ

“งั้นเหรอ” พันเดชเลิกคิ้วขึ้น แล้วถามกลับ น้ำเสียงดูไม่ สะทกสะท้านราวกับว่าไม่สนใจเลยสักนิด

ฟังเสียงของพันเดชแล้ว จิดาภาก็ยิ่งรู้สึกว่าคืนวันนี้พัน เดชดูแปลกไปมาก

พูดตามจริงคือตั้งแต่ออกไปกับดุลยา หลังจากกลับมาก็ แปลกมาก

“ใช่ค่ะ หรือว่าคุณกลัวเธอโกรธ” จิดาภาถามกลับ

“ทำไมผมต้องกลัว” พันเดชถามกลับ

ได้ยินคําพูดของพันเดชแล้ว จิดาภากขมวดคิ้วขึ้นมา และ ยังรู้สึกว่ามันแปลกจริง

ผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วใจดำหรือเป็นคนมีความมั่นใจในตัว เองมากเกินไปกันแน่

ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เต้นรำไปด้วย

คุยเล่นกันไป

จากคำพูดของเขา จิดาภารู้สึกว่าในใจของพันเดชไม่เคย

มีตุลยาอยู่ในนั้นเลย

“ท่านนี้ใจดำจริงๆ” จิดาภาพูด
ฟังแล้วพันเดชก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที “ใจงั้นเหรอ”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะคะ” จิดาภาถามกลับ

รู้ทั้งรู้ว่าตุลยาจะเข้าใจผิด ก็ยังลากเธอมาเต้นรำตรงนี้ ไม่ เคยนึกถึงความรู้สึกของตุลยาเลยสักนิด

ตอนนี้พันเดชพูดแล้วมองไปที่เธอทันที “จิดาภา คุณเคย

หลอกอะไรผมไหม ได้ยินคำนี้ จิดาภาก็ตะลึงงัน ใจก็เต้นช้าลง มองพันเดช

แล้วถามว่า “ท่านหมายถึงอะไรคะ”

“คุณบอกผมมาเถอะ ถ้าคุณหลอกผม ผมจะลงโทษคุณยัง ไงดี” พันเดชยังคงถามอย่างสบายๆ เสียงนั้นเหมือนซาตาน ที่มาจากนรกยังไงยังงั้น มันช่างเย็นชาและโหดร้าย

จิดาภารู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่กล้าพูดเยอะ

“ฉันหลอกคุณมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ เราไม่ได้เป็น อะไรกัน ทำไมฉันจะหลอกคุณไม่ได้” จิดาภาถามเขากลับ

ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ

ฟังแล้วพันเดชก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา……