ตอนที่ 690เกิดเรื่องขึ้นกับคุณชาย

ตอนที่ 690 เกิดเรื่องขึ้นกับคุณชาย

“คุณจิดาภา!” เลขาเห็นจิดาภาจึงรีบลุกขึ้นทักทาย

“ประธานพันเดช โทรมาบ้างไหม?” จิดาภาถาม

เลขาส่ายหน้า “ไม่โทรมาเลยค่ะ!

“เจ๊กล่ะ?”

“ไม่โทรมาเหมือนกันค่ะ” เลขาส่ายหน้า

สีหน้าของจิดาภาไม่ค่อยสู้ดีนัก “งั้นเธอรู้ที่อยู่ที่นั่นไหม?” เห็นท่าทางเคร่งเครียดของจิดาภาแล้ว เลขาจึงพยักหน้า

“รู้ค่ะ!”

จิดาภาเดินเข้าไป “ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปสิงคโปร์ให้ฉัน หน่อย”

“ตอนนี้เหรอคะ?”

จิดาภาพยักหน้า “ตอนนี้เลย

“เอ่อ.. ค่ะ!” เลขาพยักหน้า จากนั้นก็โทรศัพท์ไป ส่วนจิดาภาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาพันเดช แต่ก็ได้ผลลัพธ์แบบเดิม

ขณะนั้นเอง ข่าวในทีวีก็ปรากฏขึ้น

“เมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เกิดเหตุเครื่องบินจาก สิงคโปร์ที่บินมายัง เมือง ขาดการติดต่อ…” หลังจากที่ได้ยิน คำว่าสิงคโปร์ จิดาภาเงยหน้าขึ้นมามองบนจอทีวี อีกทั้งคน อึ้งไปหมดทั้งชั้น ทุกคนดูข่าวนั้น ต่างตระหนกตกใจอย่างมาก

จิดาภายังคงยืนจ้องทีวีอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกในใจไม่ สามารถอธิบายได้

แต่เธอบอกกับตัวเองว่า ไม่มีอะไร พันเดชยังอยู่ที่ สิงคโปร์…

เธอหันกลับมาเห็นเลขากำลังมองเธออยู่ “คุณจิดาภา ตอนนี้จองไม่ได้ค่ะ โทรศัพท์ที่สนามบินสายไม่ว่างเลย โทรไม่ ติดเลยค่ะ น่าจะเกี่ยวกับการที่เครื่องบินขาดการติดต่อค่ะ!”

“ไม่มีวิธีอื่นเลยเหรอ?”

“เครื่องบินขาดการติดต่อเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ ฉันว่าตอนนี้ โทรศัพท์ที่สนามบินคงจะสายไหม้ไปแล้วค่ะ

สีหน้าของจิดาภาไม่ดีเป็นอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้น

“องุ่น เธอช่วยฉันหน่อยนะ ถ้าจองได้แล้วโทรหาฉัน เลขาพยักหน้า จิดาภาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไป เธอเดินไปก็ไม่ลืมที่จะโทรหาพันเดซ แต่ปลายสายก็ไม่มีใครรับ

เครื่องบินที่บินจากสิงคโปร์มายัง เมือง ขาดการติดต่อ เพียงครู่เดียวก็วุ่นวายขึ้นมาในทันที

จิดาภาพยายามคิดอย่างถึงที่สุด แต่ยังไงก็จองตั๋วบินไป สิงคโปร์ไม่ได้ สุดท้ายเธอก็จำใจไปหาเปรมศักดิ์

เมื่อเห็นจิดาภา เปรมศักดิ์ก็ประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้ เรื่องข่าวของวันนี้แล้ว แต่จิดาภา…

“พี่!”

“จิ มาได้ยังไง?” เปรมศักดิ์มองเธอแล้วถามขึ้น น้อยมาก ที่เธอจะมาที่นี่

จิดาภาไม่อ้อมค้อม พูดออกไปตรงๆ “ฉันมาที่นี่มีเรื่อง

อยากให้พี่ช่วย

“ช่วยอะไร?” เปรมศักดิ์ถาม

“ช่วยจองตั๋วบินไปสิงคโปร์ให้ฉันหน่อย

เมื่อได้ยินดังนั้น เปรมศักดิ์เลิกคิ้วขึ้น “เธอจะไปสิงคโปร์ ทำไม? หรือว่าเธอไม่ได้ดูข่าวเครื่องบินขาดการติดต่อเหรอ?”

“ฉันรู้แล้ว แต่ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องไปสิงคโปร์” จิดาภา

พูด

เห็นท่าทีแนวแน่ของเธอ เปรมศักดิ์ก็อึ้งไป เหมือนจะรู้ อะไรบางอย่าง “ตอนนี้ที่สนามบินเป็นอัมพาตแน่นอน เธอจะไปยังไง?”

“ฉันรู้ ดังนั้นจึงมาให้พี่ช่วยไง

“ตอนนี้เครื่องบินเพิ่งเกิดเรื่อง ทำให้เครื่องบินลำอื่นๆ บิน ตามปกติไม่ได้อย่างแน่นอน ไม่ใช่ฉันไม่อยากช่วยเธอ แต่มัน ไม่มีวิธีอื่นแล้ว” เปรมศักดิ์ปฏิเสธออกไปตรงๆ

“จิ ฟังพี่นะ อย่าคิดเรื่องนี้ ไม่ใช่พี่ไม่อยากช่วยเธอ เธอก็ รู้ว่าการที่เครื่องบินขาดการติดต่อกันเป็นเรื่องใหญ่มาก ถ้าพี่ ช่วยเธอได้เธอก็ได้ไปอยู่แล้ว” เปรมศักดิ์มองเธอแล้วพูดออก ไป

“ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว ไม่ใช่เด็กแล้ว อย่าทำเรื่อง ให้พวกเราเป็นห่วง! เปรมศักดิ์พูด รู้ว่าเธออยากไปหาพันเดช แต่เธอไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลย

จิดาภายืนมองเปรมศักดิ์อยู่ตรงนั้น สุดท้ายเธอก็พยัก หน้า “ฉันเข้าใจแล้ว!

“จิ อย่าตำหนิเลยนะ พี่เป็นห่วงเธอ” เปรมศักดิ์พูด

จิดาภายิ้มบางๆ “ฉันรู้ ขอโทษพี่ด้วย ฉันผลีผลามไปเอง

“เธอไม่ตำหนิพี่ก็ดีแล้ว

จิดาภายิ้ม “จะตำหนิพี่ได้ยังไง ฉันนึกได้ว่ามีเรื่องต้องทำ อีก ฉันไปก่อนนะ!”
เปรมศักดิ์กำลังจะพูดอะไรสักหน่อย แต่เห็นเธอรีบร้อน เขาจึงคว้าแขนเธอเอาไว้

เธอมองมือที่จับเธออย่างกะทันหันอย่างอึ้งๆ

เปรมศักดิ์อยู่ใกล้เธอมาก เขาจับมือของเธอ มองสายตา อันห่างเหินของเธอ สายตาของเขาก็ฉายแววเจ็บปวด “จิ เธอ โกรธพี่ไหม?”

จิดาภาสบตาเขา แล้วส่ายหน้า “ไม่โกรธ

“จริงเหรอ?”

จิดาภาพยักหน้า “พี่ ฉันเข้าใจ พี่วางใจเถอะ ฉันรู้ว่าอะไร ควรไม่ควร” มองตาของเธอที่ใสดั่งน้ำ ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกว่าได้แค่

มองแต่เข้าใกล้ไม่ได้ เปรมศักดิ์ไม่รู้จะพูดยังไง สุดท้าย เธอจึง

ดึงมือเขาออก แล้วเดินออกไป

รอจนกระทั่งเธอเดินออกไป เปรมศักดิ์ถึงหลุดออกจาก ภวังค์ เขากำหมัดชกไปยังประตูอย่างรุนแรง

พันเดช แกมีดีอะไรกันแน่!!!

จิดาภาเดินออกมาจากบริษัทธีร์อธิศ ขอบตาของเธอแดง

เล็กน้อย เธอเครียดและกังวล ความกระวนกระวายลึกๆ ในใจ กำลังทำลายใจของเธอ เธอสูดหายใจลึก ฉีกยิ้ม เพื่อทำให้ตัว เองแข็งแกร่งขึ้น ต้องมีวิธี
พันเดช…

คุณเคยบอกว่าจะไม่ปล่อยมือฉัน ตอนที่คุณกำลังมีปัญหา ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียวเหมือนกัน

ในเมื่อช่วยงานคุณไม่ได้ แต่ฉันก็จะไปอยู่ข้างกายคุณ

รอฉัน!

รอฉันนะ!!

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผล แต่ในเวลานี้ เธอไม่ สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว ความคิดของเธอ คืออยากเจอเขา อยากเจอผู้ชายคนนั้น เธอคิดจนจะบ้า

ภาพต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ สุดท้ายเธอก็นึกถึงคนคนหนึ่ง