ตอนที่ 671เมื่อ20ปีก่อน

ตอนที่ 671 เมื่อ 20 ปีก่อน

เห็นเขาเดินเข้ามา จัสตินก็นึกขึ้นได้ จัสตินใช้น้ำเสียงเบา พูดออกไป “พันเดช ฉันได้ยินมาว่าบริษัทจะร่วมงานกับ นาย?”

พันเดชขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า เขาจิบแชมเปญ “อืม ข่าว

เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

“ข่าวระหว่างกลุ่มบริษัทต่างๆ มักจะรู้เป็นคนแรกเสมอ!

จัสตินพูด

พันเดชหัวเราะ ยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับจัสติน หลังจากเขา

จิบไวน์ พลล์เดินเข้ามา พันเดชจึงเดินเข้าไปทักทาย

เขาทักทายด้วยคำพูดง่ายๆ ในขณะนั้น สายตาของพี่ ฌัลล์หยุดลงที่จิดาภา

จิดาภาเห็นว่าพลล์มองมายังเธอ เธอจึงพยักหน้าแล้ว ยิ้มเป็นการทักทาย

พี่มัลล์ก็พยักหน้าทักทายเช่นกัน หลังจากที่เขาคุยกับพัน เดชเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปข้างใน

จิดาภาเดินกลับมา ปาณชัยจึงพูดขึ้น เบื้องหลังของพี่มัลล์มีอิทธิพลอย่างมาก พวกเราก็รู้ เปลี่ยนเป็นชาวยังได้ ตอนนี้เขาจะมาร่วมงานกับนาย ทำไมมันกะทันหันขนาดนั้น?

พันเดชรู้ความหมายที่ปาณชัยต้องการจะสื่อ เขาขมวดคิ้ว แล้วมองพวกเขา รอยยิ้มมั่นใจปรากฏขึ้นตรงมุมปาก “วางใจ เถอะ ฉันจะระวัง!” พูดจบก็ยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับพวกเขา

จิดาภาสวมชุดราตรีดูสง่างาม เธอจิบแชมเปญเบาๆ

งานเลี้ยงยามค่ำคึกคักเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะเมื่อคุณยายอยู่ที่นี่ คุณยายเพิ่งตามมาที่งาน เพราะว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล จึงไม่อยากให้เธอไปๆ มาๆ ดังนั้นจึงไปรับเธอตรงมาที่โรงแรมเลย

เมื่อได้เห็นงานแต่งงานของเปรมศักดิ์และกชกร คุณยายก็ ดึงคนรู้จักเข้ามาใกล้ๆ “ถ้าพันเดชกับจิแต่งงาน เมื่อถึงวันนั้น พวกเธอต้องมาให้ได้นะ!” เธอพูดเมื่อเจอคนรู้จัก

งานแต่งของเปรมศักดิ์และกชกรกลายเป็นงานประกาศ ข่าวของคุณยายไปซะงั้น

เมื่อเห็นคนแต่งงาน คุณยายก็อดโมโหไม่ได้ เขาตำหนิ

พันเดช “นายรีบจัดงานแต่งเลยนะ รีบแต่งกับจิเลย

“คุณยาย วางใจเถอะครับ ผมจัดแน่ๆ” พันเดชพูดรับ

ประกัน

ลาภิศที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดติดตลกว่า “คุณยาย อย่ากังวลไป ผมว่าเขาน่าจะใจร้อนกว่าคุณยาย
พูดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมา

ขณะเดียวกันในเดชหันหน้าไปมองจิดาภา “ดูเหมือนคุณ

ยายหวังเป็นอย่างมากที่จะให้ผมแต่งงานกับคุณเร็วๆ จิตาภาพยักหน้าแล้วยิ้ม “ถ้างั้น ประธานพันเดช ต้องรีบ

ทำอะไรแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใจของเขาก็เต้น “พรุ่งนี้เอาบัตร ประชาชนไปขอใบรับรองจากสำนักงานกิจการพลเรือน

“นั่นมันเป็นการแต่งงานรอบสองหรือเปล่า?” จิดาภาพูด

“อะไรก็ได้ ไปขอใบรับรองก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

มองเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะชำ ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ หวังว่า

พวกเขาจะเรียบง่ายและมีความสุขเหมือนอย่างตอนนี้ งานเลี้ยงค่ำคืนนี้ น่าจะมีโต๊ะกว่าหนึ่งร้อยโต๊ะ ค่ำคืนนี้คนที่ดูจะประหลาดใจที่สุด คงหนีไม่พ้นวรชิต ตอนเห็นพี่ณัลล์ ทำให้วรชิตอึ้งไปครู่หนึ่ง ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? เขาไม่ได้เข้าคุกไปแล้วหรือไง? คิดมาได้สักพัก นี่มันก็นานมาแล้ว เขาคงจะโดนปล่อย

ออกจากคุกแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า จะมาเจอเขาที่นี่
แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเปศล สักเท่าไร แต่ก็เคย ได้ยินที่ฉัตรชัยเคยพูดถึง…

ขณะนั้นสายตาของวรชิตมองไปยังจิตาภา

ถ้าเปศล รู้เรื่อง…

ไม่ได้!

ไม่ว่ายังไงจะให้เปศล รู้เรื่องนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด!!!

“พ่อ คิดอะไรอยู่?” พันเดชปรากฏตัวขึ้นข้างหลัง เสียงนั้น ทําให้วรชิตหันกลับมา

เขาหันกลับมามองพันเดชที่ยืนอยู่ข้างหลังราวกับเพิ่งตื่น จากฝัน แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่มีอะไร นายมีอะไร หรือเปล่า?”

สายตาของพันเดชมองผ่านเข้าไปยังพี่มัลล์ เขาขมวดคิ้ว

เมื่อกี้พ่อกำลังมองเปศล อยู่? เขาเรียกตั้งหลายครั้งพ่อก็ไม่ ได้ยิน

“ไม่มีอะไร แค่จะบอกนายว่า อีกสักพักพ่อจะกลับพร้อมจิ แล้ว” วรชิตพูด

“อ่อ ครับ ผมรู้แล้ว

พันเดชพยักหน้า ตอนกำลังจะเดินไป เขาก็พูดขึ้นลอยๆ “พ่อ คุณรู้จักเปศล เหรอ?”

วรชิตอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงตอบกลับไป “ไม่รู้จัก!
ถ้าเขาบอกว่ารู้จัก พันเดชก็ไม่รู้สึกว่าแปลก เพราะเปล อิทธิพลมาก ถ้าพ่อรู้จักก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร แต่พ่อบอก ว่าไม่รู้จักนี่แหละที่ทำให้เขาแปลกใจ เพราะเมื่อครู่เขาเห็น สายตาของพ่อที่มองเปศล ไม่เหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน

ว่าแต่ทำไมพ่อถึงพูดอย่างนั้น พันเดชคิดในใจ แต่ไม่ได้ ถามออกไป ได้แต่พยักหน้าและเดินจากไป

วรชิตมองเปศลแวบหนึ่งแล้วหมุนตัวเดินออกไป

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป เปรมศักดิ์กับกชกรเดินดื่ม เหล้าฉลองงานมงคลกับแขกในงาน ส่วนเบศลมาที่นี่เพื่อแสดง ความยินดีแล้วจึงกลับไป

เปรมศักดิ์ดื่มไปไม่น้อย เพราะวันนี้แค่ดื่มให้เมา ก็จะไม่ เห็นสิ่งที่ทำให้เขาปวดใจ ไม่ได้ถูกบังคับขนาดนั้น แต่วันนี้ไม่ ว่าเขาจะดื่มเยอะแค่ไหน ก็ไม่ทำให้เขาเมาเลย กลับกันมันยิ่ง ทำให้เขาตาสว่าง

สายตาของเขามักจะมองไปยังจิดาภาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นเธออยู่กับพันเดชด้วยท่าทางมีความสุข เขาอดไม่ได้จริงๆ แต่เขาก็บอกตัวเองทุกครั้ง ว่าเขาจำเป็น ต้องทำแบบนี้

ดังนั้นเขาทำได้เพียงดื่มเท่านั้น แก้วแล้วแก้วเล่า…. จนกระทั่งช่วงดึก งานเลี้ยงถึงจะจบลง หลังจากงานเลี้ยงจบลง พันเดชขับรถกลับกับจิดาภาส่วนเปรมศักดิ์และกชกรเปลี่ยนรถไปส่งที่บ้าน

ตระกูลสวันนีย์

ในห้องนอน

เปรมศักดิ์และกชกร เดินเข้าไปในห้องพร้อมกัน ตอนนี้มี เพียงแค่พวกเขาสองคน บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย

กชกรสวมชุดราตรีสุดเซ็กซี่ หน้าเธอแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่า เพราะตื่นเต้นหรืออะไรที่ทำให้แก้มของเธอแดง

“เอ่อ คุณดื่มเยอะขนาดนี้ อยากจะดื่มของแก้เมาหน่อย ไหม?” กชกรถามเพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบงัน

“ไม่ต้อง!”

กชกรพยักหน้าหงิกๆ ถึงแม้เธอจะเดินเข้าออกห้องนี้ไม่รู้ ครั้งแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเกร็งๆ ตลอดเวลา

ถึงอย่างไรคืนนี้ก็เป็นค่ำคืนที่พวกเขาแต่งงานมาหมาดๆ

“งั้น ฉันไปอาบน้ำก่อน…” พูดพลาง กชกรหยิบเสื้อผ้าเดิน เข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อเห็นกชกรเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เปรมศักดิ์ก็นิ่งไป สักพัก เขารู้ดีว่าต่อไปจะต้องเผชิญกับอะไร

เขาถอดเนกไทออก ปลดกระดุมออกสองเม็ด เผยให้เห็น กล้ามเนื้อ เขาเดินไปเทไวน์ใส่แก้วแล้วดื่มรวดเดียวจน หมด
ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากห้องน้ำ ในใจเขาก็หงุดหงิด เขาไม่ยอมรับ เขาไม่อยากทำ แต่ว่าเดินมาถึงขนาดนี้

เขามองบรรยากาศยามค่ำคืนข้างนอก แล้วกอดอก

แล้ว!

ทำไมเขาถึงไม่สามารถกำหนดชีวิตของตัวเองได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ดื่มอีก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป กชกร เดินออกมาจากห้องน้ำ เดิมที เธอกะว่าจะมาเรียกเปรมศักดิ์ให้ไปอาบน้ำ ในห้องไม่มีใคร แต่บนเตียงมีใครคนหนึ่งนอนอยู่ เธออึ้งๆ แล้วเดินไปดู

“เปรมศักดิ์ เปรมศักดิ์” กชกร เรียกเขา แต่เปรมศักดิ์ นอนไม่ขยับสักนิด

กชกรเห็นแก้วไวน์ที่มีเพิ่งมีรอยดื่มไป ทำให้เธอรู้ว่าเขา

ดื่มเข้าไปอีกไม่น้อย

เธอถอนหายใจ แล้วบ่นออกไป “ดื่มเยอะขนาดนั้นแล้วยัง จะดื่มอีก!”

พูดพลางเธอก็ยื่นแขนไปจัดแจงท่านอนของเปรมศักดิ์ให้ เรียบร้อย

มองใบหน้าอันหล่อเหลาของเปรมศักดิ์ ก็คิดได้ว่าพวกเรา เป็นสามีภรรยากันแล้ว กชกร ยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขา ออกทีละเม็ด
แค่ถอดเสื้อเขาออก เธอก็หน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก

เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะถอดเสื้อของเขาออก จากนั้นเธอ ก็ถอดรองเท้าให้เขา เอาผ้าห่มคลุมบนตัวเขา เมื่อเธอจัดการ เรียบร้อย มองดูคนที่นอนอยู่บนเตียง เธอจึงพรูลมหายใจออก มา

พูดตามหลักแล้ว กลางดึกขนาดนี้เจ้าบ่าวชิงหลับไปก่อน เป็นเรื่องที่น่าโมโห แต่เมื่อมองเปรมศักดิ์เธอก็ยิ้มออกมา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผล เธอรู้ว่าวันนี้คืองานแต่งงาน

ของเราทั้งคู่ เปรมศักดิ์ดื่มเยอะก็เป็นเรื่องปกติ

อีกอย่าง ตั้งแต่เธอเริ่มรู้จักกับเปรมศักดิ์ หัวใจของเธอก็ ไปอยู่กับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็รับ ได้เสมอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงนอนลงข้างๆ เขา แล้วดึงผ้าห่มขึ้น มาคลุมกาย ปิดไฟ นอนหลับไปพร้อมกับจิตใจที่ไม่ค่อยสงบ

ท่ามกลางความมืดภายในห้อง

เปรมศักดิ์ที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้น เขามองเห็นอย่าง ชัดเจน ท่าทางของเขาไม่เหมือนคนเมาสักนิด

เปรมศักดิ์รับรู้ว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆ แต่เขาไม่สามารถทำ เรื่องที่วันนี้ควรจะทำกับเธอ ผ่านไปสักพักไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เขาจึงหลับตาลงอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ