ตอนที่ 663เจ้าชายขนมหวาน

ตอนที่ 663 เจ้าชายขนมหวาน

จากนั้น อีกประโยคของไปรยาก็เอ่ยออกมา เหล่าสาว สวยที่ร้านต่างก็ตะโกนขอ ไปรยาตอบโต้ได้อย่างชาญฉลาด รูปถ่ายให้พรุ่งนี้ ตอนที่มาถึง ทุกคนได้คนละรูป

หนึ่งวันผ่านไป ในเวลาค่ำ เอลิสต์ทำกับข้าว ส่วนไปรยา ถือเครื่องคิดเลขนั่งขัดสมาธิคิดเงินอยู่บนโซฟา ท่าทางที่ดู จริงจังนั้น ดูเหมือนสาวตระหนี่ถี่เหนียวยังไงยังงั้น

เอลิสต์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แล้วทำกับข้าวต่อ

หลังจากคิดเงินเสร็จ ไปรยาไปใช้คอมพิวเตอร์ต่ออีก แล้วก็คุยโทรศัพท์

เมื่อเอลิสต์ทำอาหารเสร็จ ก็เรียกเธอ แต่เรียกอยู่สองรอบ ไม่มีการขานรับเลย สุดท้ายเอลิสต์ต้องเดินไปตาม

“กินข้าวได้แล้ว! “

“ต๊ะ? “ไปรยาถึงจะเงยหน้าขึ้น

สายตาแหลมคมของเอลิสต์สังเกตเห็นรูปถ่ายในมือของ เธอ หยิบขึ้นมาดูหนึ่งรูป เดาไม่ผิดเลย นี่คือรูปถ่ายของเขา

อีกทั้ง ยังเป็นรูปถ่ายตอนที่เขาอยู่ในร้าน
ถ่ายได้ตอนไหน เขาไม่รู้ตัวเลย

“เธอทําอะไรอยู่? “

“ก็ปริ้นรูปของเธออยู่ไง! “ ”

“เธออยากให้จริงๆเหรอ? “

“แน่นอน! “ไปรยาหยิบรูปถ่ายจากมือของเขา แล้ว เลือกรูปต่อ”ฉันรับปากไปแล้ว ไม่รักษาคำพูดไม่ได้ แบบนี้ พรุ่งนี้พวกเขามา ยังขายปากกาได้อีกแท่งนะ! ”

เอลิสต์ .…..……..

นับว่าเขาดูออก ตอนนี้ในหัวของผู้หญิงคนนี้ มีแต่เรื่อง

เอลิสต์ยืนอยู่ตรงนั้น มีความรู้สึกเหมือนตกลงไปในถ้ำ

หมาป่า

ขณะนี้ ไปรยาเงยหน้ามองเขา”งั้นปริ้นรูปนี้ดีไหม? รูปนี้ดู หล่อดี เนอะ งั้นก็รูปนี้แหละ!

“ปริ้นใบดี? สามร้อย? ห้าร้อย? ช่างเถอะ หนึ่งพันเลย แล้วกัน เผื่อว่าไม่พอแจก!

เอลิสต์ .…..….. ”

เรียกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ เอาเขามาเป็นเครื่องมือทางการตลาดแล้ว!
แต่ว่า นี่คือเป้าหมายแรกเริ่มของเธอหรือไม่?

เอลิสต์โค้งตัว เอื้อมมือหยิบรูปพวกนั้นจากมือของเธอน ไปวางไว้อีกฝั่ง แล้วดึงเธอ

“ตอนนี้ กินข้าวก่อนค่อยว่ากัน! ”

พูดคำนี้ออกมา ไปรยามีสติขึ้นทันที อ้อ ได้ กินข้าวเสร็จ ค่อยทํา!

ในที่สุด ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารกับเอลิสต์

เอลิสต์กินข้าวอย่างเงียบๆ ไปรยาก็กินอยู่ยิ้ม วันนี้ อาหาร อร่อยจัง ”

“งั้นก็กินให้เยอะๆ! ”

“เธอก็ด้วย! “พูดพลาง ไปรยาตักอาหารให้เอลิสต์เยอะ แยะ พรุ่งนี้อาจจะยุ่งอีก เธอกินเยอะๆหน่อย!

ดูอาหารในถ้วย เอลิสต์ไม่พูดอะไร แล้วกินจนหมด “เมื่อคืนเธอรู้รึเปล่าว่าหลับไปตอนกี่โมง? “ตอนที่กำลัง

กินข้าว จู่ๆเอลิสต์ก็ถามขึ้น ไปรยาตกใจชั่วครู่ แล้วส่ายหน้า สายตามองไปที่เอลิสต์

รอคําตอบจากเขา

“ต่อไปนี้ห้ามนอนหลับง่ายๆที่บ้านผู้ชายตามอำเภอใจอีก

มันอันตรายมากนะ! “เอลิสต์พูดอย่างชัดเจน
ไปรยาหัวเราะ ไม่ทำอีกแน่นอน เพราะเป็นเธอไง ถ้า

เปลี่ยนเป็นคนอื่น ฉันกลัวว่าอยากจะนอนก็คงนอนไม่หลับ หรอก! “

ชัดเจนว่าประโยคที่พูดโดยไม่ตั้งใจ แต่กลับเหมือนคลื่นที่ ซัดเข้ากันบิ้นหัวใจของเอลิสต์

เงียบอยู่พักใหญ่เอลิสต์ก็พูดขึ้น อืม นอกจากฉัน!

เดิมที่คิดว่ารูปถ่ายที่เอามาแจกนั้นเพียงพอแล้ว แต่ความ จริงนั้นเกินกว่าที่คาดไว้

ตอนที่เอลิสต์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูร้าน หลังจากเห็นเขา คนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูรูปร่างสูงพอๆกับเขา ก็ตกใจ

นั่นเป็นป้ายเขา กำลังยิ้มและถือขนมหวานซึ่งเป็นเมนู แนะนำประจำร้านของพวกเขา พร้อมใส่หมวกที่ดูเป็นมืออาชีพ สวมชุดสีขาวทั้งตัว อีกทั้งยังจงใจสื่อด้วยคำว่า “เจ้าชายขนม

เค้ก”

ก็นึกถึงสไตล์แบบเกาหลีเป็นพิเศษ ตอนที่เห็นสิ่งนี้ เขาตกตะลึงพรึงเพริดอยู่ตรงนั้น ยืนค้างอยู่ตรงหน้าประตู ก้าวขาไม่ออกอยู่นาน

ไปรยาดูภูมิใจมาก เป็นไงบ้าง? ไม่เลวเลยเนอะ? นี่คือ สิ่งที่ฉันคิดออกเมื่อนึกถึงประเทศเกลาหลี! “มองดูผลงานชิ้น เอกของตัวเอง ไปรยาพอใจมาก
อีกทั้งนี่คือสิ่งที่เธอลงทุนเงินเพิ่มทำขึ้นมา ตอนนี้มันเห็น ผลสําเร็จ นับว่าเธอค่อนข้างพอใจมาก

“จำเป็นต้องวางไว้ตรงนี้จริงๆเหรอ? “เอลิสต์ลองถาม

ดู

ไปรยาพยักหน้าแน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้ คนที่หันมา เห็น รูปถ่ายของเธอ ก็ต้องเข้าไปแน่ ถึงตอนนั้นกิจการก็จะยิ่งอยู่ยิ่ง ดีขึ้น! “ไปรยาพูด แล้วก็จินตนาการนึกถึงฉากนั้น ที่เงินทอง ไหลมาเทมา ภาพแบบนั้น คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่ามันสวยงาม มาก

เอลิสต์มองดูตัวเล็กผู้หญิงข้างๆเขา สายตาบ่งบอกถึง ความว่างเปล่า

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ ในสมองเต็มไปด้วยเรื่องการหาเงิน

เห็นเอลิสต์เงียบไม่พูดไม่จา ไปรยามองไปที่เขา หน้างอ ลงทันที “เป็นไรไป? เธอไม่ชอบเหรอ? ”

เอลิสต์ส่ายหน้า เปล่า!

“งั้นก็ดี โอเคร เข้าไปกันเถอะ ช่วงบ่ายจิดาภาจะมา อย่า ลืมจองที่นั่งไว้ให้เธอนะ! ไปรยาพูด

เอลิสต์พยักหน้า

“ฉันจะพยายามเลิกงานเร็วแล้วรีบมา ฉันไปก่อนนะ เอลิสต์พยักหน้า

จากนั้นไปรยาก็ขับรถออกไป
เอลิสต์มองอย่างทำอะไรไม่ถูกไปที่รูปถ่ายตรงหน้าประตู แล้วเดินเข้าไป

พนักงานในร้าน คนนึงชื่อกาญนี้ คนนึงชื่อจีจ้า ใช้เวลา ไม่กี่วัน ทั้งสามคนก็สนิทสนมกัน

“พี่เอลิสต์ ดูเหมือนว่าตอนนี้ พี่ไปรยาเอามาทำเป็น เครื่องมือทางการตลาดแล้ว! “จีจ้าพูดไปยิ้มไป เห็นรูปถ่ายที่ หน้าประตู ถึงแม้จะยอมรับหรือไม่ว่า หล่อมาก แต่ลึกๆแล้วมี ความรู้สึกว่ามันดูน่า

กาญพยักหน้า “จริงด้วย พี่เอลิสต์ ตอนนี้พี่เป็นเหมือน ป้ายโฆษณาสุดของพวกเรา แต่… มองดูที่ป้ายโฆษณาตรง หน้าประตู นี่ สามารถรับได้หรือไม่? สายตาที่เต็มไปด้วย ความสงสัยมองไปยังเอลิสต์

“ใจพี่จะให้เถ้าแก่ไปรยา “เหยียบย่ำแบบนี้จริงเห

รอ! ? “

“มัวพูดอะไรอยู่เบี้ย พอๆ ถึงเวลาล่ะ อีกเดี๋ยวก็ต้อง ต้อนรับลูกค้าแล้ว เตรียมตัวได้แล้ว! “เอลิสต์พูด

“พี่เอลิสต์ ตอบมาตามตรงนะ พี่ชอบพี่ไปรยาใช่ไหม? “จี จ้าถามไปยิ้มไป

เอลิสต์ชำเลืองมองเธอ “จีจ้า วันนี้เธอเซ็นชื่อรึยัง? “

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา จีจ้าก็ตกใจ “ต๊ะ ฉันลืมไปเลย! ” พูดจบ ก็รีบไปเซ็นชื่อ
เอลิสต์ดึงสติกลับมา เตรียมตัวเริ่มทำงาน แต่ที่มุมปาก

นั้น ปรากฏให้เห็นรอยยิ้มกระอ้อมกระแอ้ม

กาญนี้มองเอลิสต์ แล้วมองไปที่จีจ้าก็หัวเราะออกมา

ถึงแม้พวกเขาจะไม่พูดออกมา แต่ก็ดูออกว่า เอลิสต์ ตามใจเถ้าแก่ไปรยาอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าเถ้าแก่ไปรยาจะทำ อะไร เอลิสต์ก็ไม่เคยขัดใจเลย

ดังนั้น ในสายตาของพวกเขา เอลิสต์ชอบเถ้าแก่ไปรยา

โดยทั่วไปตั้งแต่สิบโมงเช้างานก็จะเริ่มยุ่ง จนช่วงบ่าย สามถึงห้าโมงเย็น เป็นช่วงเวลาที่คนเยอะที่สุด อีกทั้งเวลานี้ ดาภาก็มาแล้ว

ตอนเธอมาถึง เห็นคนเยอะแยะเต็มร้านก็ประหลาดใจ มาก แต่เมื่อเห็นป้ายที่อยู่ด้านนอก จิดาภาก็อดไม่ได้ที่จะ หัวเราะออกมา