ตอนที่ 160การทานอาหารของทั้งสี่คน(2)

ตอนที่ 160 การทานอาหารของทั้งสี่คน (2)

“จิดาภา!!!

“ไม่ใช่หรอ?” จิดาภามองไปยังพันเดชแล้วถาม

“ มันไม่สำคัญใช่ไหมว่าฉันจะอยู่กับใคร?” พันเดชยกคิ้ว ขึ้นแล้วถาม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

จิดาภาคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับประโยคที่พันเดชถาม

แต่เธอยังพยักหน้า “ใช่ อย่างนั้นแหละ!”

พันเดช”…”

เมื่อมองไปที่จิดาภา เขามีความรู้สึกที่อยากจะหยิกเธอ

แรงๆ

“ใช่สิ คุณพันเดช ถ้าดึกๆดื่นๆคุณ…รบกวนคุณอย่าโทร หาฉันเลยนะ!” จิดาภาอยู่ๆก็พูดขึ้นมา

“ทําไม?”

“ฉันไม่ต้องการให้ใครคนอื่นเข้าใจผิด ปกติภาพลักษณ์ ของคุณในใจของฉัน ก็ไม่ดีอยู่แล้ว และฉันไม่ต้องการให้คุณดูแย่กว่าเดิม… ” จิดาภากล่าวอย่างโกรธเคือง พันเดช”….”

คำพูดพวกนี้ก็มีแค่เธอแหละที่กล้าพูด ถ้าเป็นคนอื่นนะ มี แต่คำชม ใครจะกล้าไปทำให้พันเดชไม่พอใจ

พันเดชกำลังจะโกรธ แต่คำพูดของจิดาภาทำให้เขาหยุด

ชะงักไปครู่หนึ่ง

หลังจากครุ่นคิด พันเดชก็พูดว่า “จริงๆแล้วเมื่อคืนนี้

ในเวลานั้น ก็มีคนเข้าเดินเข้ามา เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ดาภาผลักให้พันเดชออกไปโดยไม่รู้ตัว

เป็นช่วงเวลาเดียวกัน ที่มีคนเดินเข้ามา

พันเดชอยู่ห่างจากจิดาภา 1 เมตร หลังจากพนักงานเดิน เข้ามา เขาก็ประหลาดใจที่เห็น พันเดชอยู่ข้างใน

“คุณพันเดช!”

พันเดชเข้าใจความหมายของจิดาภา เขายืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าดูไม่ค่อยพอใจ แต่ตอบอย่างเย็นชาว่า “อืม!”

ในเวลานั้น หลังจากจิดาภาชงกาแฟแล้ว ก็หันไปมองที่ พันเดช “คุณพันเดช คุณวางใจเถอะ เวลาทำงาน ฉันรู้จัก แยกแยะ!”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ!” จากนั้น จิดาภา ก็ยิ้มและเดินผ่านหน้าเขาไปพร้อมกับแก้วกาแฟ ในมือ
ท่าทีของเธอคือการบอกลากับคนอื่น ๆ และที่พันเดช ปรากฏตัวขึ้นที่นี่เพื่อเตือนเธอเกี่ยวกับเรื่องงานของเธอ

เมื่อจิดาภาจากไป พันเดชยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาดู

ไม่พอใจมาก แต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไง

เนื่องจากการปรากฏตัวของพันเดช ทำให้พนักงานคนนั้น ยืนอยู่ที่ประตูและไม่กล้าขยับ เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะเดินเข้าไป ดื่มน้ำหรือไม่ เขาจึงยืนนิ่งๆอยู่ที่ประตู

ในขณะนั้นพันเดช ก็หันกลับมาและเห็นเขาที่ยืนยิ้มอยู่ ตรงประตู พันเดชก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเดินออกไปพร้อม กับใบหน้าที่หงุดหงิด

หลังจากที่เขาจากไป พนักงานคนนั้นถึงกล้าเดินเข้ามา

จิดาภายกแก้วกาแฟไปยังที่นั่งของเธอ ต้องยอมรับเลยว่า เธอรู้สึกสบายใจกับคำพูดเหล่านั้น

ที่สำคัญเห็นพันเดชทำหน้าหงุดหงอด เธอยิ่งชอบใจ

นั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มกาแฟอย่างอร่อย กลับไม่รู้เลยว่าพันเดช ที่อยู่ในห้องทำงานนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ทั้งบ่ายก็ผ่านไปแบบนั้น

ช่วงเวลาใกล้เลิกงาน จิดาภาได้รับโทรศัพท์

ไม่ใช่ใครอื่น คือลีโอ้นั่นเอง

“ฮัลโหล!”
“จิดาภา เธอกำลังทำอะไรอยู่?

“ไม่ได้ทำอะไร กำลังเก็บของ เตรียมเลิกงาน!”

“หลังเลิกงานไม่มีนัดใช่ไหม!?”

“ไม่มีนะ ทำไมหรอ!? ” จิดาภาถามอย่างยิ้มๆ

“ถ้าไม่มีนัดต่อ งั้นฉันของจองเวลาของเธอนะ!

ทางโทรศัพท์อย่างสุภาพบุรุษ

โอ้พูด

หลังจากได้ยินสิ่งนั้น จิดาภาก็ยิ้ม “แม้ว่านายจะไม่โทรหา ฉัน ฉันจะโทรหานายเอง!”

“งั้นฉันน่าจะรออีกหน่อยนะ!” โอ้พูดแล้วยิ้ม

จิดาภาก็ยิ้มเช่นกัน