บทที่86ถูกช่วยไว้กลางทาง

บทที่ 86 ถูกช่วยไว้กลางทาง

เสิ่นอีเวยเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ

หล่อนเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังมองมาที่ หล่อน นัยน์ตาไม่มีเยื่อใยใดๆ วินาทีต่อมาเขาพยักหน้า ก่อน จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว เหมือนจะหลีกทางให้เสิ่นอีเวย

ความหวังภายในใจหล่อนดับวูบลงนี่เขาเห็นด้วยกับสอง คนนั้นยอมให้หล่อนเชิญพวกเขาดื่มจริงๆ เหรอ ที่แท้เมื่อคืนที่ เขาพูดว่าให้หล่อนเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่แตกต่างออกไป หมายถึงเรื่องนี้เองเหรอ เขาใช้วิธีสกปรกแบบนี้เพื่อทำให้ หล่อนอับอายอย่างนั้นเหรอ

ผู้ชายสองคนนั้นเห็นได้ชัดว่าท่าทีของเซิ่งเจ๋อเฉิงยอมตาม ที่พวกเขาต้องการดังนั้นจึงได้ใจรีบยิงคำถามมาที่หล่อนทันที “มาดามไม่เข้าใจความหมายของท่านประธานเซิ่งเหรอครับ รีบมารินไวน์ให้พวกเราสิครับ ”

เสิ่นอีเวยมองพวกเขาอย่างโกรธแค้นแต่ไม่ขยับเขยื้อน ใดๆ ตอนนั้นเองเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ดังขึ้นที่ข้างหูหล่อน “ไปสิ ไปรินไวน์”

หล่อนคิดว่าหล่อนคงหูฝาดไปเสียแล้ว หล่อนมองไปที่เชิ่ง เจ๋อเฉิงอีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีที่จะช่วยหล่อนแต่อย่างใด
แก้วและขวดไวน์จึงถูกยัดเยียดใส่มือหล่อน ประธานหวาง ที่นั่งอยู่ข้างๆจึงใส่ไฟเข้าไปอีกว่า “ดูเหมือนว่ามาตามจะไม่ ค่อยเชื่อฟังคำพูดคุณเท่าไหร่นะ”

อีกด้านสวี่อันฉิงก็เริ่มพูดขึ้นมาเช่นกัน “มาดามถึงแม้ว่า คุณจะมีอะไรที่ไม่พอใจ แต่ตอนนี้เรากำลังพูดคุยธุรกิจกันอยู่ คุณก็ควรจะเห็นแก่ส่วนรวมนะคะ”

เสิ่นอีเวยบีบขวดไวน์ในมือแน่น แน่นจนเหมือนจะให้มัน แตกคามือของหล่อน หล่อนเดินไปทางเชิ่งเจ๋อเฉิงสองก้าวช้าๆ ตอนนั้นหล่อนอยากจะฟาดขวดเหล้าในมือไปที่ผู้ชายสองคน นั้นจริงๆ

มือเรียวเล็กของหล่อนสั่นเทา ในใจเหมือนมีกองเพลิง ใหญ่กำลังปะทุอยู่ หล่อนรู้สึกเจ็บปวดเหมือนสมองกำลังจะ ระเบิดออกมา หล่อนจะต้องแก้แค้น ต้องทำแน่นอน

“เพลง”

ขวดไวน์ในมืออยู่ๆก็ตกลงพื้น ส่งเสียงดังเพลง สีแดงของ ไวน์ที่ใหลนองบนพื้นสีขาวสะอาดนั้นเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่ง บาน เสิ่นอีเวยมองหน้าเพิ่งเจ้อเฉิงอย่างตกใจพร้อมถามเขาว่า “คุณทำบ้าอะไรของคุณ”

เมื่อครู่เซิ่งเจ๋อเฉิงตั้งใจทำให้ขวดไวน์ในมือหล่อนตกลง

พื้น

ดวงตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงเย็นเยือกประหนึ่งบ้านน้ำแข็ง เสี่ นอเวยรู้สึกเหมือนหล่อนจะถูกขังให้หนาวตายอยู่ในนั้น ริมฝีปากบางขยับขึ้นเล็กน้อย ในน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นช่อน ความขุ่นเคืองไว้ไม่มิต “ให้คุณรินไวน์ก็รินไวน์ลิ ทำไมคุณถึง ร้ายกาจแบบนี้

ร้ายกาจเป็นคำที่เขาใช้กับหล่อนหลังจากที่หล่อนวางยา เขาในคืนวันนั้น นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาใช้คำนี้กับหล่อน ดู ท่าทางแล้วคงจะเกลียดหล่อนมากจริงๆ

เสิ่นอีเวยพยายามสะกดกลั้นความปวดร้าวในใจ ฝืนยิ้ม ออกมา “ใช่ คุณพูดถูก ฉันมันร้ายกาจ ท่านประธานเชิ่งไม่ได้ สั่งให้ฉันไปรินไวน์เหรอคะ ฉันจะไปกล้าขัดความต้องการของ คุณได้อย่างไร”

สามคนที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นสถานการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้น ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะทุกคนล้วนดูออกว่าเซิ่งเจ๋อเฉิง โกรธแล้วจริงๆ

สวีอันฉิงมองสองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าสับสน คืนนี้เพิ่ง เจ๋อเฉิงให้หล่อนมาที่นี่กับเขา หล่อนเองก็คิดว่าเขาอยากพาห ล่อนมาคุยธุรกิจ อุตส่าห์ดีอกดีใจ

พอถึงตอนนี้หล่อนเข้าใจแล้วว่าสาเหตุที่พาหล่อนมาคือ ต้องการให้เสิ่นอีเวยหึงหวง แต่เมื่อสักครู่หล่อนเห็นเสิ่นอีเวย ถูกกลั่นแกล้งให้อับอายแบบนั้น เขาก็ยังคงนิ่งไม่น้ำสีกรู้สา อะไร เขาคงจะเกลียดแม่นั่นมากจริงๆ หล่อนแอบหัวเราะเยาะ อยู่ในใจ

มองทั้งสองคนที่ต่างไม่ยอมลดราวาศอกให้กัน คนเจ้าเล่ห์อย่างประธานหวางก็กลัวว่าวันนี้จะเสียเรื่องจริงรีบเข้ามา ปรามทั้งสองไว้ “ประยานเชิ่งอย่าโมโหไปเลย เอาอย่างนี้ดีมั้ย ความเข้าใจผิดมันเกิดจากพวกเรา งั้นให้พวกเราเป็นคนแก้ ปัญหาจะดีกว่า คุณไปจัดการธุระคุณเถอะ ผมจะคุยกับมาดาม เป็นการส่วนตัวเอง เชื่อผมเถอะว่าผมจัดการเรื่องนี้ได้”

เสิ่นอีเวยเริ่มกังวลขึ้นมา คำพูดของคนๆนี้จุดประสงค์ เดียวก็คือต้องการให้เซิ่งเจ๋อเฉิงออกไปจากตรงนี้ เหลือหล่อน ไว้คนเดียวลำพัง แน่นอนว่าเป็นแบบนั้นไม่ได้ สองคนนี้ต้องมี แผนอะไรอีกแน่ หล่อนจะต้องออกไปจากที่นี่ตอนนี้

หล่อนพยายามควบคุมสติให้สงบ สะกดกลั้นความเจ็บ ปวดไว้ “เซิ่งเจ๋อเฉิง เรื่องคืนนี้เป็นเพราะฉันไม่มีความสามารถ พอ ดังนั้นจึงไม่อาจทำหน้าที่แทนคุณได้ ฉันว่าคุณควรจะ เปลี่ยนคนมาคุยแทนฉัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันขอตัวก่อน นะ”

หลังจากพูดจบหล่อนไม่รอให้เขาตอบรับใดๆทั้งสิ้น รีบพุ่ง ตัวเดินไปยังประตูทันที ไม่ได้สนใจว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังโกรธ มากขนาดไหน

เพิ่งเจ๋อเฉิงยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้ชายสองคนนั้นก็พุ่งตรง ไปคว้าแขนของหล่อนไว้ พร้อมทั้งขู่ว่า “มาตาม คุณจะไปดื้อๆ แบบนี้ได้ยังไงกันมีอย่างที่ใหนที่อยู่ๆมาจะมาเปลี่ยนคนกลาง คันแบบนี้ ใช่มั้ยประธานเซิ่ง”

เป็นอีเวยซัดขึ้นสุดแรง”พวกคุณปล่อยฉันนะ”
เพิ่งเจ๋อเฉิงเดินมา ใบหน้าเขาถูกเงามืดทาบลงพอดี

ทำให้หล่อนมองไม่เห็นสีหน้าของเขา ได้ยินแต่เพียงคำพูดที่ว่า “เรื่องนี้พวกคุณจัดการกันเองแล้วกัน” น้ำเสียงไร้ซึ่งเยื่อใย ใดๆ

พูดจบก็พาสวี่อันฉิงที่อยู่ข้างๆเดินจากไป ไม่ได้หันมา เหลียวแลหล่อนแม้แต่น้อย ก่อนจะไปสวี่อันฉิงยังหันหน้ามา แสดงท่าทีเยาะเย้ยหล่อนอีกด้วย

ตอนนี้เสิ่นอีเวยรู้สึกกระวนกระวายใจมาก หล่อนคิดไม่ถึง ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะโหดร้ายใจดำขนาดนี้ เมื่อกี้เขาก็เห็นว่าผู้ชาย สองคนนี้ทำเลวร้ายกับหล่อนยังไงบ้าง แต่เขาก็ยังทิ้งหล่อนไว้ กับพวกเขา

ในช่วงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นเอง หล่อนก็ถูกกรอกให้ดื่มไป หนึ่งแก้ว หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาอยู่ๆก็กล้าทำกับหล่อน ขนาดนี้จึงไม่ได้เตรียมตัวป้องกันตัวไว้เลย

ของเหลวนั้นไหลลงไปในปากและจมูกของหล่อน เสี่ นอีเวยหันไปมองเชิ่งเจ๋อเฉิงและสวี่อันฉิงที่เดินลับหายไปความ เจ็บปวด โกรธแค้นในใจทวีมากยิ่งขึ้น

เพราะสุราที่ดื่มนั้นค่อนข้างแรง ทำให้ในกระเพาะของ หล่อนรู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีความผิด ปกติอะไรถึงทำให้ภายในร่างหล่อนเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มไป หมด

หล่อนเป็นคนคออ่อน อยู่ในระดับที่สามแก้วก็สลบ ดังนั้นเวลาไปไหนไม่ว่าใครจะโน้มน้าวซักชวนให้หล่อนดื่มยังไงก็ไม่ เป็นผล วันนี้ปริมาณแอลกอฮอล์ที่หล่อนดื่มเข้าไปรวมๆกันแล้ว ก็ไม่น้อย

หล่อนเองก็รู้ตัวดีว่าแทบจะไม่ได้สติแล้ว

ผู้ชายสองคนประคองร่างของหล่อนไปที่ลานจอดรถชั้น ใต้ดิน ระหว่างทางหล่อนก็พยายามขัดขืนแต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ใดๆ

“แทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวอีกสักครู่พวกเราจะ ทำให้คุณรู้สึกสบายจนบอกไม่ถูกเลย”

“พลัก”

เสิ่นอีเวยถูกโยนลงไปที่เบาะด้านหลัง ด้านหลังถูก กระแทกจนเจ็บปวดแต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจเพราะสมองหล่อน นั้นไม่มีสติที่จะสั่งการเรื่องอะไรได้อีกแล้ว

ในขณะที่กำลังชุลมุนอยู่นั้น ก็เกิดเสียงชนปะทะดังขึ้น

“แม่งเอ๊ย ใครมันตาบอดวะ” ประธานหวางที่กำลังขับรถ อยู่สบถออกมา ประธานเฝิงที่นั่งอยู่ข้างๆส่งสีหน้าบ่งบอกว่าให้ เขาหยุดด่าได้แล้ว

ทั้งสองลงจากรถมาตู รถยนต์เบนท์ลีย์สีดำจอดขวางอยู่ที่

หน้ารถของพวกเขา

ยิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นมาดู ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับ สีหน้าเย็นชากำลังมองพวกเขาลอดกระจกใสออกมา
แววตานั้นเองที่ทำให้ทั้งสองหวาดกลัวตกใจจนแทบพูด ไม่ออก “ประธานซึ่ง พวกเรามีตาหามีแววไม่ รถของคุณไม่ เป็นอะไรใช่มั้ยครับ”