บทที่145ทุกอย่างเพราะคุณเข้าใจผิดไป

เอง

บทที่ 145 ทุกอย่างเพราะคุณเข้าใจผิดไปเอง

เพิ่งเจ๋อเฉิง “พรวดพราด” ยืนขึ้นมาทั้งตัว ดวงตาเย็นชา นั้นจ้องมองไปที่เสิ่นอีเวย สันกรามที่คมดั่ง ใบมีดขบแน่น มอง ออกว่าตอนนี้เขาโกรธขึ้นมาแล้ว

“ต้องการเหตุผลสำหรับเธอสักข้อหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็

ฟังผมให้ดีๆล่ะ!”

เงินอีเวยต้องยอมรับว่าการกระทำเพิ่งเจ๋อเฉิงแบบนี้ทำให้

เธอตกใจ

“เสียงปืนในสุสานบนเขาหวั่นวันนั้นเธอจำได้ใช่มั้ย?”

เสิ่นอีเวยใจลอยไปครู่หนึ่งพยักหน้าโดยจิตใต้สำนึก หล่อนไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเพิ่งเจ๋อเฉิงถึงเกริ่นเรื่องนี้ขึ้นมาได้

วันนั้นบนภูเขานั่นพวกเขาไม่ได้ทำตามเป้าหมายของ การลอบทำร้ายคนพวกนั้นบังเอิญพบเธอกับฉันอยู่ด้วยกัน เธอ คิดว่าถ้าเธออยู่คนเดียวพวกเขาจะปล่อยเธอไปมั้ย?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงแสดงท่าทางเย็นชาดุจน้ำค้างแข็งทุกคำพูดทุก ประโยคคมชัดเหมือนมีดมันคอยกรีดแทงตรงเข้าไปในใจของ เงินอีเวย
บทที่145ทุกอย่างเพราะคุณเข้าใจผิดไป

เอง

บทที่ 145 ทุกอย่างเพราะคุณเข้าใจผิดไปเอง

เพิ่งเจ๋อเฉิง “พรวดพราด” ยืนขึ้นมาทั้งตัว ดวงตาเย็นชา นั้นจ้องมองไปที่เสิ่นอีเวย สันกรามที่คมดั่ง ใบมีดขบแน่น มอง ออกว่าตอนนี้เขาโกรธขึ้นมาแล้ว

“ต้องการเหตุผลสำหรับเธอสักข้อหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็

ฟังผมให้ดีๆล่ะ!”

เงินอีเวยต้องยอมรับว่าการกระทำเพิ่งเจ๋อเฉิงแบบนี้ทำให้

เธอตกใจ

“เสียงปืนในสุสานบนเขาหวั่นวันนั้นเธอจำได้ใช่มั้ย?”

เสิ่นอีเวยใจลอยไปครู่หนึ่งพยักหน้าโดยจิตใต้สำนึก หล่อนไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเพิ่งเจ๋อเฉิงถึงเกริ่นเรื่องนี้ขึ้นมาได้

วันนั้นบนภูเขานั่นพวกเขาไม่ได้ทำตามเป้าหมายของ การลอบทำร้ายคนพวกนั้นบังเอิญพบเธอกับฉันอยู่ด้วยกัน เธอ คิดว่าถ้าเธออยู่คนเดียวพวกเขาจะปล่อยเธอไปมั้ย?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงแสดงท่าทางเย็นชาดุจน้ำค้างแข็งทุกคำพูดทุก ประโยคคมชัดเหมือนมีดมันคอยกรีดแทงตรงเข้าไปในใจของ เงินอีเวย
เงินอีเวยยกคอขึ้นเล็กน้อยสายตาเย็นชา แต่คุณไป ตอแยคนพวกนั้นแล้วจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับฉันได้หล่ะ? คุณไม่ จําเป็นต้องมาสนใจฉัน

มุมปากของเพิ่งเจ๋อเฉิงยกยิ้มในดวงตามีแต่ความเฉยเมย ดั่งราชาผู้สูงส่งที่อยู่ต่อหน้าผู้คน

“เงินอีเวย นี่เธอคิดว่าแค่เพราะเธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร ขึ้นถึงได้ดื้อด้านแบบนี้หรอ หลังจากจบเรื่องบนภูเขาไปแล้ว เธอรู้เรื่องที่เธอเคยถูกสะกดรอยตามมาสองครั้งแล้วใช่มั้ย? ใช่ ไม่ผิดหรอก ก็คือกลุ่มคนที่ลอบทำร้ายฉันนั่นแหละ

เสิ่นอีเวยใจเต้นดัง “ตุ๊บๆ เล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างแล้ว จ้องมองไปที่เพิ่งเจ๋อเฉิง: “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ดูเอานะ ขนาดเบาะแสเล็กๆน้อยๆนั่นเธอก็ยังไม่รู้ คน พวกนั้นบนภูเขา ในคืนวันนั้นนพกปืนมาหาฉัน แถมทำได้ไม่ ตามเป้าหมายจะปล่อยให้ฉันหลุดไปได้ยังไง? และก็มีแค่คนที่ สมองคิดตื้นๆเหมือนเธอนี่แหละถึงจะคิดได้ว่าแค่หนีจากพวก เขาได้แล้วทุกอย่างก็จะจบอย่างมีความสุข คืนวันพุธที่แล้วนั่น ที่รถเธอโดนสะกดรอยตามฉันนี่แหละเป็นคนส่งคนให้ออกไป จัดการเรื่องนี้ให้เอง”

เรื่องที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดออกมาเป็นฉากๆนั่น ในสมองเส นอีเวยกลับไม่มีความทรงจำส่วนนั้นเหลืออยู่เลย แถมหล่อนยัง คิดว่าเชิงเจ๋อเฉิงจงใจหลอกเธอหรือเปล่า

สายตาของหล่อนดูเฉยเมย ถามคำถามที่อยู่ในใจออกไป: “คุณเอาอะไรมาวัดให้ฉันเชื่อใจคุณ?

เขา อารมณ์ของเซ่งเจ๋อเฉิงยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ก็ยังเป็นคนที่คนอื่นเอาใจไม่ได้ ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กัน แน่นะ