บทที่205ทําไมคุณหญิงเงินกลัวถึงขนาดนี้

บทที่ 205

ทำไมคุณหญิงเสิ่นกลัวถึงขนาดนี้

เจิ้งอวิ่นชวนได้พูดประโยคเมื่อสักครู่นี้ไ เสิ่นอีเวยก็ได้ยินอย่างชัดเจน

ด้เน้นคำว่า “บอกตัวเองว่า”

เมื่อสักครู่นี้เสิ่นอีเวยได้บอกว่าระดับแอ แต่ในตอนนี้เจิ้งอวิ๋นชวนก็ฟังเข้าไปในใ

ลกอฮอล์ไม่ดี

จแล้ว

ดังนั้นเขาจึงได้ทำการทดสอบเธอ แต่ว่าเสิ่นอีเวยรู้สึกไม่สนใจเพราะว่านิสั

ยของเธอก็เหมือนหิน

ไม่ว่าใครจะอะไรก็ตามเธอก็ไม่ทำอะไร มั่วๆ

เสิ่นอีเวยได้วิเคราะห์ใจของเจิ้งอวิ๋นชว นอย่างลึกซึ้งแล้ว ก็ได้ยินแล้วพูดว่า

“ขอบคุณคุณเจิ้งที่ชม

ชั้นเพียงแต่รู้เพียงผิวเผินเพราะเป็นพ่อ ของชั้นที่ชื่นชอบยี่ห้อเหล้าต่าง ๆ ดังนั้นก็เลยเรียนรู้กับพ่อของชั้นค่ะ”.

ในสายตาของคนทั่วไป

ในเมื่อรู้เรื่องเหล้าดีขนาดนี้แสดงว่าเป็น คนที่ชื่นชอบการดื่มเหล้า

การตอบของเสิ่นอีเวยก็ไม่ได้มีอะไรผิด

พลาด

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ฟังแล้วก็ไม่ได้รู้สึกเอะใจ เพียงแต่ความรู้สึกมันชัดเจนมาก เลยทำให้เจิ้งอวิ๋นชวนมีสายตาที่ร้อนแร งมากขึ้น ซึ่งจุดนี้ทำให้เสิ่นอีเวยรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนกับตัวเองนั้นเป็นแบรนด์สินค้าที่ อยู่บนชั้นวางของ

ที่ดึงดูดสายตาของผู้ชายคนนี้ ทำให้รู้สึกถึงความไม่เคารพ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เสิ่นอีเวยรู้สึกถึง

สองคนนี้ได้มองสายตาที่จดจ่อ เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้มองเสิ่นอีเวยด้วยสาย ตาที่สุขุมเรียบง่าย

ด้านหนึ่งได้ทำการพยักหน้า ด้านหนึ่งก็ได้เดินไปปิดประตู

พอปิดประตูเหมือนทำให้อยู่คนละโลก เหมือนกับถูกปิดผนึกไว้ เหมือนอยู่คนละภพอย่างไรอย่างนั้น

ในห้องเล็ก

ๆมีสวิตช์ไฟอยู่ด้านขวาของประตู

เจิ้งอวิ๋นชวนได้ปิดประตูเบา ๆ เสิ่นอีเวยได้หันหลังให้กับประตู

เธอได้ยินเสียงปิดประตู “ปิ้ง” ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

ในวินาทีต่อมา

เธอก็เลยหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่ได้มองเห็นอะไรอย่างชัดเจน เลยทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความมืด

หัวสมองของเธอเต็มไปด้วยความว่างเ ปล่า

เหมือนกับถูกโยนลงไปในทะเลลึกที่มื ดมิด เลยทำให้ถ่างตามากยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เห็นอะไร

ไม่ได้ยินเสียงอะไร

ขั้นตอนทั้งหมดฟังไปแล้วเหมือนจะยา

วนาน

แต่ว่าสถานการณ์ในหัวของเธอก็คือเพี ยงแค่หนึ่งวินาที ในไม่กี่วินาทีต่อมา เสิ่นอีเวยก็ได้กรีดร้องอย่างเสียงดัง

ความกลัวเต็มไปทั่วเรือนร่าง เสิ่นอีเวยรับรู้ถึงเหงื่อแห่งความกลัวที่ไ หล่ทั่วเรือนร่าง ตอนที่เธอกรีดร้องนั้น สองมือได้กอดตัวเองเอาไว้ และทันใดนั้นก็ได้นั่งลงกับพื้นที่แสนจะ เยือกเย็น

เสิ่นอีเวยหายใจอย่างรุนแรง ความคิดที่เต็มไปด้วยสิ่งต่าง ๆ นานา

มากมาย เธอไม่ได้ยินถึงเสียแห่งโลกความเป็นจ ริง ได้เห็นแต่เสียงไหลเวียนของเลือด ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นอะไรเลย

ระยะความยาวนานถึงสองนาทีกว่า ในห้องนั้นไม่มีใครพูดอะไรเลย เสิ่นอีเวยคิดว่าเจิ้งอวิ๋นชวนได้ปิดประตู แล้วก็จากไป พอเธอได้สติขึ้นมาก็เพิ่งจะรู้ว่าเจิ้งอวิ๋น

ชวนได้ปิดไฟไป

ในหัวของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความคิด เธอไม่เคยคิดว่าภายในหนึ่งวันจะเรื่องร้

ต่าง ๆ

หัวสมองก็มีเพียงดังๆอยู่ในนั้น เสิ่นอีเวยที่นั่งอยู่ก็ได้ยินเสียงเดินเท้า เหมือนมีคนกำลังจะเดินมาหาเธอ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็น เจิ้งอวิ๋นชวน เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเจิ้งอวิ๋นชวนได้ย่อตัวล เจิ้งอวิ๋นชวนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใ

งมา

จของเสิ่นอีเวย เธอหายใจอย่างรุนแรง

ทำให้รู้สึกความลำบาก

ผ่านไปสักครู่ก็ได้ยินเสียงคนพูดออกม า “คุณหญิงเสิ่น คุณเป็นอะไรหรือ ? ”

เสิ่นอีเวยหัวเราะเย้ย

ในที่สุดก็ยอมรับแล้วว่าตัวเองโชคร้าย ขนาดไหน

เจอปัญหาในลิฟต์ไม่พอ

ยังต้องมาตอบคำถามเจิ้งอวิ๋นชวนอีก เมื่อเขารู้ว่าเธอเป็นโรคอาหารหวาดกลั วในที่มืด ก็เลยคิดจะจัดการเธอ

ใช่แล้ว

เจิ้งอวิ๋นชวนในเมื่อรู้จักกับเจ้าของที่นี่ เลยทำให้คุ้นกับสถานที่ และสามารถพาเธอมาได้อย่างสำเร็จ โดยไม่ยากอะไร พอได้ยินเจิ้งอวิ๋นชวนถามปัญหาของตั

วเธอ

เสิ่นอีเวยก็ได้บังคับความกลัวไว้ในจิตใ

จ

พยายามที่จะเก็บอารมณ์ให้ได้มากที่สุ ด “เปิดไฟแล้วปล่อยชั้นออกไป”

เจิ้งอวิ๋นชวนได้มีน้ำเสียงที่ดูถูก หัวเราะแล้วตอบไปว่า “อะไรหรือ? คุณหญิงเสิ่นกลัวแล้วหรือ ? เมีสักครู่คุยกับผมไม่ใช่มีความยึดมั่นใน ตนหรอกหรือ? ”

เสิ่นอีเวยไม่ได้ไปสนใจคำพูดของเขา แต่กำลังพยายามเก็บอารมณ์ของตน

“คุณเจิ้งชั้นเคารพในตัวคุณ ดังนั้นเลยเรียกคุณว่าคุณเจิ้ง”

เสิ่นอีเวยพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆซึ่งน้ำเสียงมีความสั่น แต่คำพูดท้ายๆ เหมือนไม่มีแรงจะพูดออกมา

ภายในห้องมีความเงียบมาก

เสิ่นอีเวยได้ยินเจิ้งอวิ๋นชวนเดินมาใกล้ ยิ่งขึ้น

และริมฝีปากของเธอก็เจิ้งอวิ๋นชวนบีบ

อยู่

แม้ว่าแรงฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้ออกแรง

แต่ความกลัวของเธอทำให้ร่างกายไม่มี พละกำลัง

ร่างกายของทั้งสองสัมผัสกัน

ทำให้เสิ่นอีเวยรู้สึกถึงความขยะแขยง เสิ่นอีเวยได้ยกมือแขนของตนเองจะเอ ามือไปปัดมือของเจิ้งอวิ๋นชวนออกไป

แต่ว่าไม่สามารถที่จะทำได้เพราะว่าเธอ ไม่มีแรงเลย

กลิ่นอายแห่งความเร่าร้อนมันแพร่ไปถึ งเสิ่นอีเวย

เธอพยายามที่จะอยู่ให้ห่างเขาให้มาก

ที่สุด

แต่ว่าพละกำลังของชายคนนี้มากเหลือ เกิน ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้เลย

“ผมแปลกใจมากจริง ๆ

ทำไมคุณถึงตระหนกได้ถึงขนาดนี้ ? เมื่อห้าปีก่อน คุณให้คนมามัดผมไว้ ถ่ายรูป เอารูปไปขึ้นบนเว็บในตอนนั้น ความกล้ามันมีมากไม่ใช่หรอ ? ”

เสิ่นอีเวยทันใดนั้นก็มีน้ำตาออกมาจาก แต่ว่าเป็นเพราะแสงไฟที่กระทบเข้าใส่

ตา

เลยทำให้ไม่สามารถมองเห็นความรู้สึก กันและกันได้ แต่ทําให้เสื่นอีเวยเดาได้ว่า เจิ้งอวิ๋นชวนกําลังมีความสุขที่สุด

การแก้แค้นเมื่อห้าปีก่อนของเจิ้งอวิ๋นช

วน

ทําให้คุณชายผู้ร่ำรวยคนนี้ได้รับการตำ หนิว่าร้าย เช่น ไม่มีการวางตัวที่ดี ไม่ค่าถึง งกิจการบ้านของตน วันๆ หาแต่เรื่องมาให้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ