บทที่300กลับบ้านเก่าตระกูลเส็น

บทที่ 300 กลับบ้านเก่าตระกูลเงิน

และเป็นเพราะอะไรทำไมเพิ่งเจ๋อเฉิงถึงแน่ใจว่าเหมือนเห มียนน้อยคือลูกสาวของตนเองกับเงินอีเวย เหตุผลนั้นง่ายนิด เดียว

อย่างแรกดูจากหน้าตา ใบหน้าของเหมียนเหมียนน้อยกับ ตนเองมีความคล้ายคลึงกันมากมาย นอกจากนี้เป็นอีเวยไป ประเทศอังกฤษเมื่อสี่ปีก่อน เขาให้หลินอไปตรวจสอบ พบ ว่าอายุที่แท้จริงของเหมียนเหมียนน้อยคือสามขวบห้าเดือน ทำให้นึกย้อนกลับไปถึงครั้งสุดท้ายของพวกเขาก่อนที่เสี่ นอีเวยจะจากไป…

เมื่อลองคำนวณระยะเวลาทั้งหมด เขาเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่เชื่อ ว่าบนโลกจะมีความบังเอิญแบบนี้

เพียงแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือเงินอีเวยจะสามารถพูด

โกหกต่อหน้าเขาอย่างเย็นชาเช่นนี้ เธอพูดว่าเหมียนเหมือน น้อยคือลูกของเธอกับผู้ชายคนอื่น ตามลักษณะนิสัยส่วนตัว ของเขา เขาทนไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาไม่รู้จะต้องทำ อย่างไรดี

ในใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้ดีกว่าใคร เมื่อก่อนระหว่างเขากับเงินอีเวยเกิดความเข้าใจผิด ในใจของเธอลึกๆแล้วยังคงหลง เหลือความเจ็บปวด โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ

เพิ่งเจิ้นอวิ๋นพ่อของตนเอง ในงานเลี้ยงของตระกูลเซึ่งเมื่อ แปดปีก่อน สิ่งที่พ่อของเขาทำกับพ่อแม่ของเงินอีเวย มันร้าย แรงมากนัก และหลังจากผ่านไปเนิ่นนานเพิ่งเจ๋อเฉิงถึงจะมีท่าที โต้ตอบ ดังนั้นเป็นอีเวยจึงจากไปเมื่อปีก่อน ซึ่งอาจจะ ประจวบเหมาะกับที่เธอตัดสินใจให้ความเป็นธรรมแก่พ่อแม่ ดังนั้นเธอจึงต้องการจากไปสักพัก

ในปัจจุบันต้องใช้คำว่า “คมในฝัก” กับเงินอีเวย อาจจะ ดูไม่ค่อยเหมาะสม แต่ผู้หญิงคนนั้นอาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษ ปี นิสัยคงเปลี่ยนไปมากแล้วจริงๆ

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับอารมณ์ที่ดุเดือด มากมายแค่ไหน มักจะใจเย็นและใช้เหตุผล แต่เขามักเป็นฝ่าย ที่กดดันความรู้สึกของเงินอีเวยมาตลอด

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างดูเหมือนแตกต่างกัน ความสัมพันธ์ ระหว่างเขาและเงินอีเวย หากตอนนี้ลองพิจารณาดูอย่าง ละเอียด แท้จริงแล้วตัวเขาเองอยู่ในฝ่ายที่เสียเปรียบเป็นอย่าง มาก

เป็นอย่างที่คิดไว้ เพิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

เมื่อคนมีความรัก โดยเฉพาะผู้ชาย อารมณ์ต่างๆ เริ่มจะ

ในใจ

ไม่ค่อยมั่นคงขึ้นมา
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เขาจะทำอะไรได้บ้าง? ในช่วง เวลาสี่ปีที่เสิ่นอีเวยจากเขาไป ในที่สุดเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ค่อยๆเข้าใจ เรื่องราว นั้นคือเขาเองที่แยกออกจากเงินอีเวยไม่ได้ ตอนที่ เขาสังเกตเห็นปัญหาเรื่องนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ตกใจ เพราะเขา แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคาดคิดว่าตนเองจะมีความผูกพันธ์กับเสื้ นอีเวยเช่นนี้

แต่ถึงแม้จะรู้ว่าเสิ่นอีเวยอยู่ในประเทศอังกฤษ แต่ช่วง ก่อนหน้านี้เขากลับไม่คิดที่จะทำอะไรเพื่อขอร้องให้เธอกลับมา เพราะว่าความรู้สึกของเพิ่งเจ๋อเฉิงก็เปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน

เงินอีเวยภายนอกอาจดูอ่อนแอ ไม่มีปากมีเสียง แต่ความ จริงภายในใจของเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก แถมการ ป้องกันทางจิตวิทยานั้นก็สูงมาก แต่สิ่งนี้ ประจวบเหมาะกับ ตอนที่เผชิญหน้ากับตนเองเมื่อก่อน จึงไม่ใช่แบบนั้น

ถ้าเพิ่งเจ๋อเฉิงยินยอม สามารถใช้สิ่งนี้บังคับให้เงินอีเว ยกลับประเทศ แต่เขาไม่ยินยอม เพราะเขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้ ในใจของเสิ่นอีเวยเขาอยู่ในสถานะอะไร

หรือจะพูดว่า ในใจของผู้หญิงคนนั้น แท้จริงแล้วยังมีเขา อยู่หรือไม่?

คำถามนี้ ตอนนี้ยังไม่รู้คำตอบ ตนเองทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ มากมาย ถ้าเธอไม่สามารถให้อภัยตัวเขาได้ มันก็คงสาสม แล้ว

ดังนั้นในครั้งนี้เขาจึงใช้สื่อสำนักข่าวใหญ่ ปล่อยข่าวว่าเขากำลังจะขายบริษัทหัวขุ่น เพราะในใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้ดีว่า มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้เป็นอีเวยกลับประเทศในเวลาที่ สั้นที่สุด

เขาไม่สามารถควบคุมความคิดถึงที่มีต่อเธอได้ ดังนั้นเขา งลงมือท่า

อาจดูไม่ค่อยสมเกียรติสมศักดิ์ศรี อาจเป็นวิธีที่ไม่มีศีล ธรรมและใจแคบจนทำให้โดนเสิ่นอีเวยด่าทอ แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงก ลับไม่รู้สึกเสียใจภายหลัง เพราะเขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน แต่เนื่องจากความไม่แน่นอนหลายอย่าง เขาจึงไม่สามารถไป ประเทศอังกฤษเพื่อรับเธอกลับมาด้วยตนเองได้

ดังนั้น มีทางเดียวคือต้องบังคับเธอ

นึกถึงตรงนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจแรงๆ ในใจ มองดูภูมิ ทัศน์ที่อยู่ห่างไกล ดูเหมือนว่าจะมองออกไปอย่างลึกซึ้ง

รถของเสิ่นอีเวยขับด้วยความเร็วบนถนนกว้าง เหมียนเห มียนน้อยนั่งอยู่ในคาร์ซีทอย่างว่านอนสอนง่ายอยู่ข้างๆ เธอ กอดตุ๊กตาหุ่นกระบอกตัวโปรดไว้ในมือเผลอหลับไป

ในขณะที่รอสัญญาณไฟสีเขียว เสิ่นอีเวยหันไปมอง ลูกสาวของตนเอง เพราะกำลังหลับสนิทไปพร้อมกับจมูกเล็ก กระจิ๋มกระจิ๋มและขนตางอนยาวที่สั่นไหวเล็กน้อย เดิมทีม เสียงเจี๊ยวจ๊าว กลับกลายเป็นสงบลงไปอย่างไม่คาดคิด

ไม่นานนัก สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอเหยียบคันเร่งเบาๆ วิวบนถนนด้านนอกหน้าต่างปรากฏให้เห็นความ สวยงามยามพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

เดิมที่เสิ่นอีเวยคิดว่าการกลับมาเจอเพิ่งเจ๋อเฉิงครั้งนี้ จะ ไม่มีผลกระทบต่อความรู้สึกของตนเอง เพราะเธอคิดว่าผู้ชาย คนนั้นได้ตายจากหัวใจของเธอไปนานแล้ว แต่สิ่งที่เธอไม่คาด คิดก็คือ เพิ่งเจ๋อเฉิงจะยังคงเป็นเหมือนคลื่นลูกใหญ่ที่ถาโถม หัวใจของเธอ

แม้จะเป็นเพียงแค่กิริยาท่าทางปกติทั่วไปของเขา แววตา หรือแม้แต่ถ้อยคำที่เคยชิน รายละเอียดพวกนี้ ทำให้เป็นเวย นึกถึงภาพความทรงจำเก่าๆ เมื่อครั้งที่ตนเองใช้เวลาอยู่กับเขา

ก่อนจะออกมาจากบริษัทเชิงชื่อ เธอทำเป็นเข้มแข็งตลอด เวลาอยู่ต่อหน้าเพิ่งเจ๋อเฉิงและหลินอวี้ ราวกับไม่มีอะไรที่ ตนเองไม่สามารถแก้ไขได้ แต่ไม่มีใครรู้ว่า เมื่อถึงเวลากลับ ออกมา แท้จริงแล้วเธอกำลังกัดฟันแน่น

มาจนถึงวันนี้ ในที่สุดเสิ่นอีเวยได้เรียนรู้สิ่งหนึ่ง นั่นคือ การคุมเชิงเมื่อเผชิญหน้ากับเพิ่งเจ๋อเฉิง ต้องใช้ความพยายาม ทางจิตใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาที่เป็นแบบ นี้ เพราะในอดีตที่ผ่านมามีเหตุการณ์ทั้งความรักและความ แค้นมากมาย

สองมือจับพวงมาลัยออกแรงขยับตามที่คิดในใจ เงินอีเว ยกัดฟันแน่น เธอพยายามทำให้ตนเองอารมณ์สงบลง แต่มัน ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จนกระทั่งใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางความรู้สึกที่สับสนวุ่นวายของเธอจึงค่อยๆผ่อนคลายลงมา หน่อย

อาจจะเป็นเพราะเส้นทางกลับบ้านเต็มไปด้วยความรู้สึก ต่างๆนานาที่ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน

เมื่อลงจากรถ เสิ่นอีเวยยืนอยู่ข้างหน้ารถ มองดูบ้านตระ กูลเสิ่นที่เธอคิดถึง

เหมียนเหมียนน้อยยังคงไม่ตื่น เป็นเวยไม่ได้ปลุกเธอ

พูดถึงบ้านเก่า แท้จริงเป็นเหมือนลานที่กว้างขวางมากๆ ที่นี่คือเขตชานเมือง ตัวบ้านเป็นคฤหาสน์ แต่รูปแบบ สถาปัตยกรรมไม่ใช่ประเภทของคฤหาสน์ที่พบได้ทั่วไปใน ใจกลางเมือง การตกแต่งค่อนข้างเรียบง่ายกว่า

ที่นี่ เมื่อก่อนคือบ้านของเงินอีเวย และก็เป็นสถานที่ที่พ่อ แม่เคยอาศัยอยู่มาเป็นเวลานาน

อาจเป็นเพราะห่างหายจากบ้านเป็นเวลาหลายปีจึงทำให้ เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ เมื่อสักครู่ตอนที่เป็นเวยรู้ว่า ใกล้จะถึงบ้าน ตนเองจึงค่อยๆลดความเร็วในการขับลง

หลังจากที่พ่อแม่จากโลกใบนี้ไป เธอแทบจะไม่ได้กลับมา ที่นี่เลย ตอนยังไม่ได้แต่งงานกับเพิ่งเจ๋อเฉิง ตนเองเช่าห้องพัก อยู่ข้างนอก และแทบไม่เคยกลับมาที่นี่หลังจากแต่งงานกับเพิ่ง เจ๋อเฉิง

ไม่ใช่เพราะลืมเรื่องราวในอดีต แต่เป็นเพราะเธอคิดถึงเรื่องราวในอดีตมากเหลือเกิน ดังนั้นอิฐทุกก้อนกระเบื้องทุก แผ่น หญ้าทุกเส้นต้นไม้ทุกต้น ณ ที่แห่งนี้ ทำให้เธอคิดถึงพ่อ แม่ของเธออย่างสุดหัวใจ

คนที่สำคัญที่สุดในครอบครัวจากไปแล้ว เพียงพอที่จะ ทำให้ภายในใจของคนๆหนึ่งกลายเป็นดินแดนที่แสนแห้งแล้ง