บทที่11ไม่ใช่ฉันทำนะ

บทที่ 11 ไม่ใช่ฉันทำนะ

หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นเธอก็ออกจากโรงพยาบาล ทั้ง อาทิตย์นี้ เซึ่งเจ๋อเฉิงไม่เคยแวะเวียนเข้าไปเยี่ยมเธอเลย

พอกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเซิ่งก็ปาเข้าไปสองทุ่ม คนรับ ใช้ในบ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้ว เสิ่นอีเวยเลยทานอาหารเย็น ในครัว

เพราะปกติเชิงเจ๋อเฉิงยุ่งกับงานมาก มักอยู่ที่ออฟฟิศ มากกว่าอยู่บ้าน ดังนั้นพอคนรับใช้ไม่อยู่ ทั้งคฤหาสน์เลยดู เงียบมาก

เสิ่นอีเวยกำลังนั่นผัก แต่ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก เธอ ตกใจจนนั่นมีตโดนนิ้วมือซ้ายตัวเองไปที่หนึ่ง เลือดใหลไม่

หยุด

เธอรีบออกจากห้องครัวไปที่ห้องนั่งเล่น

เธอเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาด้วยสีหน้าโมโห ด้านนอก เหมือนฝนจะตก สูทสีเทาของเขาถูกน้ำฝนสาดจนเปียกชุ่ม

เสิ่นอีเวยรีบเช็ดมือ เดินเข้าไปถามว่า “ทำไมนายกลับมา

“เธออธิบายกับฉันมาสิว่านี้มันคืออะไร! ๆ เงินอีเวยตกใจที่เห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงโกรธมาก ยังไม่ทันรู้สึก

ล่ะ?”
“เธออธิบายกับฉันมาสิว่านี่มันคืออะไร! ”

เส้นอีเวยตกใจที่เห็นเซิ่งเจ๋อเฉินโกรธมาก ยังไม่ทันรู้สึก ตัว รูปถ่ายปีกหนึ่งก็ลอยมาตกที่โต๊ะชาข้างหน้าเธอ

เธอหยิบมาดูอย่างสงสัย รูปค่อนข้างมัว แต่เห็นได้ชัดว่ามี ผู้ชายคนหนึ่งใส่ผ้าปิดปากและเสื้อเชิ้ตยาวสีขาว

รูปอื่นๆถ่ายที่ทางเดินของโรงพยาบาล แต่จากมุมและ ความชัดแล้ว ดูจะมาจากกล้องวงจรปิด

เธอเปิดดูไปเรื่อยๆอย่างงงๆ

สามใบสุดท้ายถ่ายในห้องพักคนไข้ ซึ่งเห็นภาพในห้อง ชัดมาก ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะเป็นหมอ และฉีดอะไรบางอย่าง เข้าสายน้ำเกลือของคนไข้

เธอมองเวลามุมขวาล่างของรูป คือดีสองของเมื่อคืน

เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจ ตอนที่กำลังจะถามเขา ก็เหลือบไปเห็น คนที่นอนบนเตียง เธอตกใจตาเบิกโพลง เสิ่นหุ้ยนี่!

เธอหันมองเชิ่งเจ๋อเฉิง “นี่มันอะไรน่ะ? คนนี้เป็นใคร?” “เธอยังจะมาตีหน้าชื่ออีกหรอ?” เสียงเขาเย็นจนขนลุก

เธอทำหน้างง “นายหมายความว่าไง?”

เขามองหน้าตางุนงงของเธอ แล้วปรี่เข้ามาบีบคอเธอ สายตาเคียดแค้นทำให้เธอกลัว

“คนนี้เข้าห้องเส็นหุ้ยตอนตีสองเพื่อฉีดอินซูลินเข้าสายน้ำเกลือของเธอ ปริมาณมากพอที่จะทำให้คนตายได้ เส้นอีเวย ไม่ คิดว่าเธอจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ ไม่กลัวฉันจับเธอเข้าคุกหรือ ไงหา! ”

เธอโดนเขาต่อว่าอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก็พอ ฟังออก “นี่นาย…คิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือฉันงั้นหรอ?”

เขาแค่นเสียงที่ สะบัดมืออย่างแรงจนเธอกระเด็นไปที่

โซฟา

เขาถามขณะหยิบบุหรี่เข้าปาก “คนที่กล้องวงจรปิดจับ ภาพได้ไม่ใช่เธอแน่ นั่นเห็นชัดว่าผู้ชาย ว่ามาสิ จ้างเขาทำเรื่อง แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เธอหันมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาแดงก่ำ รู้สึก แสบร้อนในคอขึ้นฉับพลัน

“ฉันไม่รู้สักนิดว่าเรื่องมันเป็นมายังไง และไม่รู้ว่าผู้ชายใน รูปเป็นใคร นายถือสิทธิ์อะไรมาสงสัยฉัน! ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงเดือดทันที “ถือสิทธิ์ที่เธอเป็นผู้หญิง ใจยักษ์ใจ มารไง! แต่ฉันแค่คิดว่าสองปีก่อนเธอจ้างคนมาทำร้ายเสิ่นหุ้ย เพราะอิจฉาริษยา ในใจคงรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าเธอยัง กล้าทำมันอีกครั้ง!

เสิ่นอีเวยร้อนใจจนน้ำตาไหล “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ทำไมไม่ เชื่อ! ๆ

สายตาเขาเหมือนจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ “วันนี้เธอจู่ๆก็วิ่ง ไปห้องเสิ่นหัย ได้ยินคุณหมอบอกว่าสขภาพหันดีขึ้นมาก เธอคงกลัวล่ะสิ? เธอกลัวว่าถ้าหุ้นฟื้นขึ้นมา จะเปิดโปงเรื่องชั่วที่ เธอทำใช่ไหม?”

เสิ่นอีเวยรู้สึกน้อยใจสุดขีด แต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตา

ก็ไหลไม่หยุด

“นายมันบ้าไปแล้ว…นายหลงในภาพลวงมาสองปี สงสัย ฉันไม่หยุด ทำร้ายฉันนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยคิดวิเคราะห์เรื่อง อย่างจริงจังเลยสักครั้ง สุดท้ายแล้วนายก็แค่ถือว่าฉันชอบนาย เท่านั้นแหละ นายเกลียดฉันที่คอยตามนายด้านหลัง นายก็ หย่ากับฉันให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปสิ! ”

เขาทรุดลงนั่งมองเธอเหมือนกำลังมองเหยื่อที่น่าสงสาร “ฉันเคยบอกแล้วไง ชาตินี้เธออย่าหวังจะหนีฉันพ้น ฉันจะทร มาณเธอจนกว่าจะตาย”