บทที่15 ตกหลุมพราง

รถของสวีอันถึงเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูโรงแรมแห่ง

หนึ่ง

เสิ่นอีเวยที่นอนไร้เรี่ยวแรงถูกสวี่อันฉิงลากลงจากรถ เธอ รู้สึกหวั่นใจ และสังหรณ์ว่าตัวเองไม่ควรเข้าไป

เธอพยายามดิ้นรนชัดขึ้นจากเงื้อมมือสวีอันฉิง เดิมทีทั้งคู่ มีแรงพอกัน แต่เพราะเธอโดนวางยา เลยโดนสวีอันฉิงลากเข้า

ลิฟท์อย่างง่ายดาย

ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นยี่สิบหก

ทางเดินเงียบสนิท พอเท้าเยียบลงบนพรมให้ความรู้สึก สบายบอกไม่ถูก เส่นอีเวยรู้สึกเหมือนเธอเริ่มมีนหัวมากขึ้น เรื่อยๆ และเริ่มมีเหงื่ออก

ช่วยด้วย…แต่คอเธอกลับไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา

“ติ้ง! ”

สวีอันฉิงแนบบอดี้การ์ตเปิดประตูออก

เสื่นอีเวยโดนผลักไปนอนบนเตียง ตาเธอเริ่มพร่ามัว เหมือนพร้อมจะหลับทุกเมื่อ

เธอเหลือบไปเห็นสวีอันฉิงเดินมายืนข้างหน้าต่าง เหมือน กำลังโทรหาใคร

“ฮัลโหล คุณถาน พาคนมาให้แล้วนะคะ มาได้เลยทุก

เมื่อ”
เธอรู้สึกคำพูดของหล่อนเหมือนใกลเหมือนใกล้ แต่ได้ยิน เนื้อหาชัดเจน สังหรณ์ได้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร เลยเริ่ม หวาดกลัวจนน้ำตาไหล

สวีอันฉิงวางสายหันมามองเธอที่นอนบนเตียงก็ยิ้มอย่าง

สะใจออกมา

ประตูปิดดังปั้ง

ความร้อนในตัวเธอเริ่มรุนแรงขึ้น ไม่ถึงห้านาทีประตูห้อง

ก็เปิดออกอีกครั้ง

ตอนหนีออกจากคฤหาสน์ เสิ่นอี้เวยก็ถอดชุดคนรับใช้ ออก ตอนนี้ขาเรียวขาวถูกซ่อนใต้กระโปรง ดวงตาเธอเริ่มเข้า ยวนเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์

ผู้ชายที่มายืนอยู่ข้างเตียงสายตาโลมเลียไปทั่วร่างเธอ พลางกลืนน้ำลายดังเอื้อก ท่าทางที่นสุดๆ

เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ เคยเจอที่งานเลี้ยงมาก่อน ถานจงหมิง เจ้าของธุรกิจที่ดินของเมืองมู่ อายุมากกว่าสี่สิบ แต่ขึ้นชื่อเรื่อง เจ้าชู้มากผู้หญิง ได้ยินว่ายังมี…ความชอบพิเศษอีก

“ผู้หญิงของเพิ่งเจ๋อเฉิง…ฮะๆ ยังไม่เคยลองเลยนะเนี่ย! ” เขาอ้าปากฟันเหลืองนั่นโผเข้าหาเสิ่นอีเวย ฉับพลันเธอได้

กลิ่นลมหายใจแปลกหน้าและแรงที่กดทับร่างกายท่าให้สติเธอ คืนมานิดหน่อย เธอเบิกตาโพลงอย่างหวาดกลัว ภาพที่สะท้อน เข้าแววตาคือหน้าตาที่นกาม
เสิ่นอีเวยร้องอย่างเสียขวัญ คุณจะทำอะไรน่ะ! ”

“ทำ…เธอไง…”

ปากเขาพูดคำลามกออกมา สมองเธอแทบระเบิด คิดตาม

ไม่ทัน

ลมหายใจน่ารังเกียจของถานจงหมิงพ่นลงที่ลำคอระหง ของเธอ เธอพยายามขัดขืนสุดชีวิต เท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงไม่รอ ช้า ถีบไปที่จุดยุทธศาสตร์ของเขาเต็มแรง

เขาร้องด้วยความเจ็บปวด และโกรธจัด เขาคว้าเธอและ ตบหน้าด้านซ้ายของเธอจนหัน!

เสิ่นอีเวยรู้สึกมีนไปชั่วขณะจากการโดนตบ ยกมือไม่ขึ้น อีก เขาแกล้งทิ้งน้ำหนักกดทับลงมาอีก

ตอนนี้เองมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น สวีอันฉิงเข้ามาโดยใน มือถือกล้องถ่ายรูปมาด้วย ทำหน้าที่ตากล้องถ่ายรูปคนทั้งคู่ที่ อยู่บนเตียง

“เสิ่นอีเวย ไม่รู้ว่าเช่งเจ๋อเฉิงมาเห็นเธอในสภาพนี้เขาจะ ว่าไงบ้างนะ?”

เสิ่นอีเวยหน้าถอดสี เธอรู้แล้วว่านี่คือหลุมพราง เป้าหมาย ของสวีอันฉิงคือต้องการให้ตัวเธอโดนทำลาย

เธอเจ็บปวดใจจนแทบขาดใจ

ถานจงหมิงใช้แรงแยกมือเธอออก พยายามจะปลด กระดุมเสื้อเธอ เธอค่อยๆหมดแรงต่อต้านลงไปเรื่อยๆ
เชิ่งเจ๋อเฉิ…นายอยู่ไหน?

ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลริน วินาทีนี้เธอ ยอมรับว่าตัวเองไม่มีเกียรติต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ ถึงแม้ว่าจะ โดนเขาทำร้ายนับครั้งไม่ถ้วน แต่เวลาที่เจออันตราย คนแรกที่ เธอคิดถึงก็ยังเป็นเขา

ทั้งน่าขำและน่าสังเวช

แต่เขาไม่มีทางมา

เงินอีเวยเหมือนคล้ายจะสลบไป.

“ปึ้ง! –

ตอนนี้เองประตูโดนคนถีบเปิดออก

เสิ่นอีเวยหันไปมองทางประตู เพราะตาพร่ามัวด้วยน้ำตา เธอเลยเห็นเลือนรางว่ามีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำยืนที่หน้า

ประตู