บทที่12การลงโทษของเซิงเจ๋อเฉิง

บทที่12 การลงโทษของเซิ่งเจ๋อเฉิง

เสิ่นอีเวยได้ยินคำของเซิ่งเจ๋อเฉิง

ชาตินี้เธออย่าหวังจะหนีฉันพ้น

ถ้าเป็นคู่สามีภรรยาทั่วไป คงโรแมนติกมาก แต่เขาคือ เซิ่งเจ๋อเฉิง เป็นปีศาจร้าย เป็นภัยพิบัติที่เธอหนีไม่พ้นในชาตินี้

“เซิ่งเจ๋อ เฉิน ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร”

สีหน้าเขาเคร่งขรึมลง “เธอลองพูดอีกทีสิ”

เสิ่นอีเวยยิ้มหยัน “ฉันบอกว่า ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร นายพูดปาวๆว่าฉันทำร้ายเสิ่นหุ้ย แล้วนายล่ะ? ในเมื่อนายให้ ความสำคัญหล่อนขนาดนั้น นายมีดูแลไม่ให้หลอนได้รับ อันตรายหรือเปล่า? สองปีก่อนนายไม่ได้ทำ วันนี้ในสองปีให้ หลังนายก็ยังไม่ได้ทำ คนอื่นแอบใส่ยาทำร้ายเสิ่นหุ้ยในพื้นที่ นาย นายไม่ไปตามหาเบาะแสของผู้ชายคนนั้น แต่รีบวิ่งมา สงสัยฉัน มาโทษฉันเนี่ย”

เขาบีบคอเธอแน่นขึ้น

เธอพูดต่ออย่างลำบาก “คนร้ายตัวจริง…ไม่แน่ว่าจะยืน ยิ้มเยาะอยู่ที่ไหนสักที่น่ะ..

เพิ่งเจ๋อเฉิงยิ้ม “ดี เธอกล้าหาญดี ยังปากแข็งในเวลาแบบ นี้อีก เอาตามที่เธอหวังเลย ถ้าเสิ่นหุ้ยฟื้น ฉันจะจับเธอมาอยู่ต่อหน้าเขา ให้เขาลงโทษเธอด้วยตัวเองเลย หลังจากนั้นฉันจะส่ง เธอเข้าคุกเอง”

เสิ่นเลิกอธิบายเลย ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา น้ำ เสียงประชดประชันและไม่มีทางเลือก “ความเป็นสุภาพบุรุษ ของนายมีไว้แค่ตามใจเวลาเสิ่นหุ้ยไม่มีเหตุผลเท่านั้น เมื่อก่อน เธอทำอะไรไว้บ้างนายเคยรู้ไหม? พ่อแม่ฉันตายยังไงนายรู้ ? เสิ่นหุ้ย…เหอะ ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าฉันเลิกเป็นพี่ น้องกับหล่อน หล่อนก็ไม่มีค่าอะไรหรอก”

คำพูดต่อว่าเสิ่นหุ้ยเสียๆหายๆของเสิ่นอีเวย ทำให้ความ โกรธของเจ๋อเฉิงทะลุปรอทแตก

“ตอนนี้เธอพูดว่าร้ายเสิ่นหุ้ยอยู่ไม่ใช่เพราะอิจฉาเค้าหรือ ไงล่ะ? เธออิจฉาที่เสิ่นหุ้ยได้รับความรักจากฉันใช่ไหม! ได้ วัน นี้ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าความรักที่เธออยากได้มันเจ็บแค่ไหน! ”

พอเขาพูดแบบนี้เธอนึกไม่ออกเลยว่าเขาหมายความว่า ยังไง แต่ในใจเริ่มกลัวขึ้นมา

แสงสว่างก็หายไป เจ๋อเฉิงกตร่างลงมา เธอกร็ด

ร้องทันที

“อ้า! ”

วินาทีถัดมาร่างทั้งร่างของเธอก็โดนเขาจับพาดบ่า

เจ๋อเฉิงเป็นคนขายาว แรงก็เยอะ เอวเธอโดนเขาจับ ยึดไว้มั่นขยับไม่ได้เลย เขาพุ่งขึ้นชั้นบนอย่างเร็ว มุ่งตรงไปที่ ห้องนอน เธอเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
“นายจะทำอะไรนะ! ”

เขาไม่สนใจเธอเลย จับเธอโยนลงบนเตียง เอื้อมมือไป

ปลดกระโปรงเธอออก

อีเวยเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังปลดเน็คสายตา คู่นั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เสิ่นอีเวยร้องไห้แล้ว

“อย่าทำแบบนี้.”

เธอขดตัวสั่นด้วยความกลัวกลางเตียง แต่ข้อเท้าเข้าไปหา จนโดนแผลที่เกิดจากเธอเจ็บจนสูดหายใจลึก

แต่เขาไม่แคร์เธอเลย สีหน้าเขาเย็นเยียบ เมื่อก่อนต่อให้ เธอยั่วโมโหเขาแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขาในสีหน้าแบบนี้เลย

เพราะว่ากลับมาอยู่บ้าน ประกอบกับพึ่งออกจากโรง พยาบาล เสิ่นอีเวยอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ มือของเซิ่งเจ๋อเฉิง เริ่มไล้ไปทั่วเรือนร่างเธอ

เสิ่นอีเวยอย่างเสียขวัญ แต่งงานกันมาสองปี เธอ เคยคิดจะมอบกายให้เขา เพราะว่าเธอรักเขา

เมื่อก่อนเธอเคยยั่วยวนเขาหลายครั้ง ทุกครั้งเขาจะจาก ไปอย่างไม่ไยดี แต่ครั้งนี้ก็มาถึง เจ๋อเฉิงมีความต้องการ แต่ เธอกลับรู้สึกรังเกียจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นครื่องระบาย ความใคร่ และถูกลบหลู่เกียรติในฐานะภรรยา

เธอไม่อยาก
เธอร้องให้จนตาแดง ปัดมือถีบขาใส่เขา ดาเสียงดังสั่นจน คอแหบพร่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง ไอ้ผู้ชายสารเลว! ปล่อยฉันนะ! ”

เขาเอื้อมมือมาคว้าสองมือเธอไปตรึงไว้เหนือศรีษะ เธอ

ดิ้นรนจนหน้าแดง

“เหอะ กะจะทำปฏิเสธเพื่อให้ฉันหลงกล? เมื่อก่อนยังเคย วางยาฉันนี่? ในเมื่อเธออยากได้ วันนี้ฉันก็จัดให้ไง! ”

ระหว่างพูด เสื้อผ้าของเสิ่นอีเวยหายไปจนหมด จนเผยผิว

เนียนกระทบแอร์หนาวเย็น เธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ปากและลิ้นของเธอโดนรุกราน จูบของเขารุนแรงดุตัน เธอรู้สึกเหมือนคนใกล้จะขาดใจตายเพราะขาดอากาศ

ไม่นาน สองขาของเธอก็โดนเขาจับแยกออก วินาทีถัดมา เขาก็สอดร่างเข้ามา เธอเจ็บจนแทบขาดใจ

“เสิ่นอีเวย นี่เป็นรักที่เธอต้องการใช้ไหม! ” เขาใช้แรง ต่อไป การกระแทกแต่ละครั้งเข้าสุดลึก

เธอโดนกระแกจนจุกพูดไม่ออก ได้แต่พยายามช่วนหลัง เขาเพื่อระบายความเจ็บ เหมือนกับคว้าเชือกฟางเส้นสุดท้าย เวลาจมน้ำ

แม้ว่าเชือกฟางเส้นนี้จะเป็นปีศาจร้ายที่ผลักเธอตกนรก

อเวจี

เธอไม่รู้ว่าเขาทำเธอนานไหน รู้แต่ช่วงหลังเธอเจ็บปวดจน แทบสลบ และสุดท้ายเธอร้องไห้จนสลบไป..