บทที่341เสิ่นเหมียนเหยียนปะทะชายร่างใหญ่

บทที่ 341 เงินเหมียนเหมือนปะทะชายร่างใหญ่

เมื่อเห็นหนูน้อยน้ำตาร่วงแหมะ ๆ ชายร่างใหญ่ก็ทำอะไร ไม่ถูก ผู้ชายที่ใช้ชีวิตหยาบ ๆ มาโดยตลอด จะเคยตกอยู่ใน สถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร? อยู่ดี ๆ ก็ดันต้องมาตกอยู่ใน สภาพแบบนี้เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ

ยิ่งเห็นเหมียนเหมียนร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ ชายร่างใหญ่ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ “เพื่อนร่วมงาน” ที่ยืนเฝ้าอยู่ ที่ประตู: “เฮ้ มานี่ที!”

ชายร่างใหญ่รีบเรียกชายอีกคน

“มีเรื่องอะไร?” ชายอีกคนถาม ชายร่างใหญ่ชี้ไปที่เหมื ยนเหมียน และพูดว่า “จะทำยังไงล่ะทีนี้? เรื่องปลอบเด็ก ร้องไห้ฉันไม่ถนัดหรอกนะ แกมีลูกนี้ น่าจะมีความคิดอะไรดี ๆ ช่วยฉันหน่อยสิ จะทำยังไงไม่ให้เด็กร้อง”

เห็นได้ชัดว่าคนที่ถูกเรียกมาก็ชักไม่ค่อยแน่ใจว่าจะทำยัง ไง แต่ดูจากแววตาใสแจ๋วของหนูน้อยคนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะ ปลอบไม่ง่ายเหมือนเด็กทั่ว ๆ ไป แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ ไม่รู้จะใช้วิธีไหน ก็เลยต้องลองดูสักตั้ง
ชายคนนั้นนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเหมียนเหมียน ใช้วิธีหลอก ล่อเกลี้ยกล่อมเหมือนลูกชายของตัวเองที่บ้านพูดด้วยน้ำเสียง อ่อนโยนว่า “ไม่ร้องนะเด็กดี อีกพักเดี่ยวลงซื้อเครื่องบิน บังคับให้เล่นไหม ! ”

เหมียนเหมียน: ”

ชายร่างใหญ่ “…”

ชายร่างใหญ่ทำทำพูดอะไรไม่ออก ชะงักไปพักหนึ่งแล้ว พูดอย่างช่วยไม่ได้ “ต้าหลิว หนูน้อยคนนี้เป็นเด็กผู้หญิงนะ ลูกแกเป็นเด็กผู้ชาย เด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายจะเหมือนกันได้ยัง ไงเล่า? โง่หรือไงแกน? ”

ต้าหลิวทำหน้างง ๆ ดูออกเซอๆ พูดพึมพำว่า “ก็จริง แก ก็พูดถูก เด็กผู้หญิง … ฉันต้องเปลี่ยนเป็น ”

หลังจากคิดสักพัก ต้าหลิวก็นั่งยอง ๆ ข้างๆ เหมียนเห มียน พูดยิ้ม ๆ ว่า “ถ้าหนูไม่งอแง เดี๋ยวลุงซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ให้ ดีไหม?”

เหมียนเหมียนที่กำลังร้องไห้กระซิก ๆ ชะงักครู่หนึ่ง แล้ว มองตากับตาหลิว อีกฝ่ายคิดว่าวิธีนี้น่าจะใช้ได้ผล กำลังจะ แย้มยิ้ม แต่กลับเห็นตากลมโตของเด็กน้อยมองอย่างโมโห “หนูไม่ชอบตุ๊กตาบาร์บี้! หนูจะหาคุณแม่! เอาคุณแม่ของหนู คืนมา ฮือ ๆ ๆ …

คราวนี้ ชายร่างใหญ่สองคนมองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ
ในขณะที่ชายร่างใหญ่ทั้งสองกำลังงงงวยอยู่ เหมียนเหมื ขนยื่นมือเล็ก ๆ เข้าไปในกระเป๋าสะพายรูปกระต่ายขนปุย คาวัตถุแข็ง ๆ รูปร่างคล้ายขวดแก้วเล็ก ๆ ในกระเป๋า

มองดูชายร่างใหญ่ทั้งสองคนทำอะไรไม่ถูก ความคิดหนู

น้อยแวบเข้ามาในหัว ไม่มีใครรู้ว่า เป็น

เหมียนเหมียนกำลังคิดอะไรอยู่

ชายร่างใหญ่และต้าหลิวยืนอยู่ทั้งคู่ เหมียนเหมือนเลย หน้าขึ้นมองพวกเขา มองจากมุมนี้ทำให้หนูน้อยน่ารักขึ้นอีก เป็นกอง ชายร่างกายทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จิตใจรู้สึก อ่อนโยนขึ้นมาทันที

เวลานี้ หนูน้อยทำหน้าครุ่นคิด “ที่จริง ก็มีวิธีที่จะไม่ให้

หนูร้องไห้อยู่นะ…” “พูด มีวิธีไหน? นอกจากคุณแม่ของหนู พวกเราหามา

ให้ได้หมดเลย”

ชายร่างใหญ่ได้ยินคำพูดของต้าหลิว รีบกระทุ้งข้อศอกไป ที่ท้องของเขา “เฮ้อ อย่ารับปากอะไรง่าย ๆ แบบนี้สิ! ต้องดู ก่อนว่าเด็กต้องการอะไร แล้วเราทำให้ได้หรือเปล่าค่อย รับปาก ?”

ต้าหลิวทำหน้าปกติพูดลอย ๆ ว่า “เล็กตัวเล็กนิดเดียว

แค่สี่ห้าขวบ อายุเท่ากันกับลูกชายของฉันจะขออะไรประหลาคๆได้ยังไงเล่า วางใจเถอะ!

ตาหลวพูดกับชายร่างใหญ่ ทำท่าให้ เหมียนเหมือนพูด ต่อ: “พูดมา หนูอยากได้อะไร?

เหมียนเหมียนกลอกตารอบหนึ่ง จากนั้นแววตาที่มุ่งมั่นก็ จ้องไปที่ใบหน้าของชายทั้งสอง พูดทีละคำ ๆ อย่างชัดเจน “หนูยังไม่ทันได้กินข้าวเช้า ก็โดนลุงสองคนจับตัวมา หนูอยาก กินแฮมเบอร์เกอร์กับซุปครีมหัวหอม”

หลังจากเหมียนเหมียน พูดจบชายทั้งสองมองหน้ากันครู หนึ่ง คิดว่าตัวเองฟังผิด สองวินาทีต่อมา ชายร่างใหญ่ หัวเราะพลางพูดว่า “หนูน้อย ฉันคิดว่าเธอจะขออะไรที่มัน ใหญ่กว่านี้สะอึก ก็แค่ของกินเองนี้ใช่ไหม? ได้ ๆ ๆ เดี๋ยวลุง ไปซื้อมาให้นะดีไหม? ”

เมื่อได้ยินชายร่างใหญ่บอกว่าจะออกไปซื้อของกินมาให้ ต้าหลิวที่ยืนอยู่ข้างๆชักไม่เห็นด้วย รีบฉุดแขนชายร่างใหญ่ไว้ แล้วพูดว่า “แกจะไปไหน? นายจ้างเขาบอกว่าให้ดูเด็กคนนี้ อย่าให้คาดสายตา ไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?

ชายร่างใหญ่ได้ยินดังนั้นรู้สึกว่าเป็นเรื่องตลก: “พูดอีกที

สิ? ไม่ใช่แล้วมั้ง ต้าหลิวนี่แกอย่าบอกนะ เด็กตัวกระเปียกแค่นี้ แกเอาไม่อยู่ ถ้าอย่างนั้นจะจ้างแกมาทำอะไรวะ?”

คนที่ชื่อต้าหลิว เหมือนว่าจะไม่โกรธที่เพื่อนร่วมทีมพูด ทำนองดูถูกเขา เขาแค่พิจารณาสถานการณ์โดยรวมเท่านั้นจากนั้นก็ดึงชายร่างใหญ่ไปคุยห่างจากหนูน้อยพอสมควร พูด กระซิบกระซาบว่า “แกไม่คิดว่า เด็กคนนี้ฉลาดกว่าเด็ก ธรรมดาทั่วไปเหรอ? ความคิดความอ่านฉัน ยังไงก็ไม่ค่อย เหมือนเด็กอายุสี่ห้าขวบทั่ว ๆ ไป อีกอย่างเด็กคนนี้ก็เป็นดารา เด็กที่โด่งดัง เป็นเหมือนใช่ไหมล่ะ? ดาราเด็กแบบนี้มันต้อง ฉลาดกว่าเด็กทั่ว ๆ ไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? เพราะ ฉะนั้นฉันคิด ว่าเราควรจะระวังเด็กคนนี้ไว้หน่อยก็ดีนะ

ชายร่างใหญ่ได้ฟังจบ ก็หัวเราะออกมาทันที “เด็กตัวเล็ก นิดเดียว ฉลาดแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำไม่ใช่หรือไง? จะสู้ผู้ใหญ่สองคนอย่างเราได้ยังไงกันเล่า?”

ชายร่างใหญ่ค่อนข้างมั่นใจในความแข็งแกร่งของเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรออก ชายร่างใหญ่จึงพูดเสริม ว่า: “อีกอย่าง แกไม่ได้สังเกตเหรอ? เด็กคนนี้ดูท่าทางถ้าไม่ ให้เขากินของอร่อยๆคงไม่หยุดร้องง่ายๆแน่ ทำไม แกไม่กลัว ว่าถ้าเด็กร้องไห้ไม่หยุด เสียงดังไปถึงระแวกข้างๆมีคนได้ยิน เข้า พวกเราจะไม่แย่ไปกว่าเดิมเหรอ?

ถ้ามีใครรู้ ไม่แน่เขาอาจคิดว่าเราสองคนเป็นพวกจับเด็ก เรียกค่าไถ่ แจ้งตำรวจมาจับพวกเรา ถึงเวลานั้นแกกับฉันจะไป แก้ต่างกับใคร? อีทีเรื่องแบบนี้แกไม่คิด แกไปเฝ้าเด็ก เดี๋ยว ฉันจะไป KFC ละแวกใกล้ๆ ซื้อของกินมา อย่าพูดมาก ฉันไป ก่อนล่ะ!”

จริง ๆ แล้วต้าหลิวก็เห็นด้วยกับคำพูดของชายร่างใหญ่แต่ในใจก็ยังไม่ค่อยวางใจสักเท่าไร เหมือนกับรู้สึกว่าจะเกิด เรื่องอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น รอจนเขารู้สึกตัว ชายร่างใหญ่ก็เดินจากไปนานแล้ว

ในช่วงเวลาที่ชายร่างใหญ่หายไป เหมียนเหมียนจ้องมอง ไปที่ชายที่ชื่อค้าหลิวตลอด แม้ว่าตาหลิวจะไม่ใช่คนโหดเหี้ยม อะไร แต่หน้าตาเขาช่างดูดุร้ายยิ่งนัก บวกกับเมื่อตอนวัยรุ่น เขายกพวกชกต่อยกับคนอื่น ที่แก้มซ้ายมีรอยแผลเป็นแนวยาว ต้องเย็บแผลหลายเข็มจนกลายเป็นแผลเป็นน่ากลัว

ต้าหลิวแปลกใจมาก ว่าทำไมหนูน้อยที่อยู่ตรงหน้าไม่มี ทีท่าว่าจะกลัวเขาเลยสักนิด

ในเวลาไม่นานนัก สิบนาทีต่อมาชายร่างใหญ่ก็กลับมา พร้อมกับของกินต่าง ๆ