บทที่386คุณประสาทแตกไปหรือเปล่า

บทที่ 386 คุณประสาทแตกไปหรือเปล่า

เสิ่นอีเวย : “

เมื่อครู่ ตัวเองได้ยินอะไรมานะ? เป็นเวยเบิกตาโตจ้อง

มองเซิ่งเจ๋อเฉิง

เพราะคำพูดเมื่อครู่ของเขาทำให้เธอตกใจ เสียงเธอสั่น เทาถามเขา “คุณ…คุณล้อเล่นใช่ไหม?

สีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลย ได้แต่จ้องมองเสิ่นอีเวยอย่าเงียบๆแล้วตอบกลับอย่างราบ เรียบ: “เธอดูสภาพฉันตอนนี้สิว่าเหมือนจะล้อเล่นกับเธอหรือ เปล่า?”

เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วแน่น ในขณะที่เพิ่งเจ๋อเฉิงทำหน้าตา เคร่งขรึมดูเหมือนว่ากำลังแสดงออกถึงความตั้งใจสุดๆ

ทว่า… นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมฉันต้องมีลูกให้คุณ ด้วย? ! เสิ่นอีเวยได้แต่ตะโกนอย่างไม่พอใจอยู่ในใจ

“ทำไมล่ะ?” เธอตกใจยืนนิ่งอยู่นานถึงได้ถามคำถามเขา กลับ

เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเบาๆอยู่ในแสงสลัวๆ หลังจากนั้นน้ำเสียงของเขาก็กลับมาขรึมดั่งเดิม

ในแสงสลัวนั้น น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกของเขาเหมือนมี พลังงานที่สร้างความสุขใจได้ เสิ่นอีเวยฟังเพิ่งเจ๋อเฉิงพูตะ “เมื่อครู่เธอบอกมีสิ่งที่คอยขวางกั้นระหว่างเราสองคนอยู่ นอกจากเรื่องเงินหุ้ยแล้วก็ยังมีเรื่องลูกไม่ใช่หรอ?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งอยู่สักพัก เสิ่นอีเลยไม่รู้ว่าเขาอยากฟังคำ ตอบของเธอหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเขาด้วยซ้ำ

ในแสงสลัวลมหายใจของเขาดุดันมาก เสิ่นอีเวยรู้สึกว่า เขาเขยิบก้าวมาทางเธอ

เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด: “เราสูญเสียลูกไปคนหนึ่งมันเป็น ความผิดของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นที่เขาหวิน ฉันไม่ได้ดูแลเธอให้ นั่นเป็นเพราะความประมาทและการที่ขาดความรับผิดชอบ ของฉันเอง ที่ไม่รู้ว่าในตอนนั้นเธอกำลังตั้งท้องอยู่

ฉะนั้น ตอนนี้อยากจะชดเชยให้ ฉันจะมีลูกกับเธออีกหนึ่ง

คน”

เงินเลยไม่อยากเผชิญหน้ากับเพิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังอธิบาย กับเธออย่างตรงไปตรงมา ทว่าเธอกลับไม่อยากมองหน้าเขา ตรงๆ สมองของเธอในตอนนี้มันวุ่นวายไปหมด ในสมองได้แต่ คาดเดาว่าเดี๋ยวเพิ่งเจ๋อเฉิงจะทำอะไรเธอหรือเปล่า

ใจของเธอเริ่มวุ่นวาย คำพูดที่พูดออกจากปากก็ติดๆ

ขัดๆ “คุณ คุณ คุณ คุณประสาทแตกไปหรือเปล่า?
สายตาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกของที่เพิ่งเจ๋อเฉิงใช้ถาม กลับ: “เงินอีเวย เธอหมายความว่ายังไง?

ยามเมื่อผู้ชายคนนี้โมโหขึ้นมาแล้วนั้น สายตาของเขายัง เคร่งขรึมหนักขึ้นกว่าเดิม ราวกับเสื้อผ้าที่วิ่งในยามค่ำคืน ยิ่ง ทำให้เงินอีเวยไม่กล้าสบสายตากับเขา ได้แต่เบนศีรษะไปอีก ทาง ทําท่าทางแบบไม่สนใจเขาทั้งสิ้น

เพิ่งเจ๋อเฉิงจะให้เธอทำอะไรได้ดั่งใจได้ยังไงกัน? เสี นอีเวยที่ไม่ระวังตัวเลยไม่เห็นการกระทำของเขาส่วนแค่เขา เอื้อมมือออกไปแล้วดึงเอวของเธอให้เข้ามาแนบชิด เรือนร่าง ของเธอก็ผอมเพรียวอยู่แล้วแถมถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงใช้แรงดึงเข้ามา หาตัวอีกแทบไม่มีทางปฏิเสธการกระทำของเขาได้เลย

เสิ่นอีเวยถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงดึงเข้าอ้อมกอด ร่างกายแนบชิด

ด้านหน้าเรือนร่างของเธอคือเขา ส่วนด้านหลังคือกำแพง ใน เวลานั้นเธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย

“มองฉัน” เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดกับเธออย่างราบเรียบ

เสิ่นอีเวยไม่ได้สนใจเขาเลยได้แต่สนใจกับสิ่งที่อยู่ตรง หน้าอย่างเดียว

จนอารมณ์เพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มเดือดปุดๆ เขาเอื้อมมือออกมา ซ้อนหน้าเธอขึ้นมาให้เธอมองสบตาเขา

“ฉันพูดอีกรอบนะ คืนนี้ฉันจะมีลูกกับเธอ และอย่าคิดว่า

อารมณ์ของฉันในตอนนี้คือการเรียกเธอมาขอคำปรึกษา ถ้าเธอคิดแบบนั้นล้มเลิกความคิดไปซะเถอะ” เงินอีเวยถูกเขาบังคับให้เงยหน้าจ้องตาคนอารมณ์โมโห

จัดแบบนั้น เธออยากจะร้องไห้ออกมาแต่มันไม่มีน้ำตาไหล ออกมา ผู้ชายคนนี้เมื่อไหร่ถึงจะแก้ไขเรื่องอารมณ์ได้สักทีนะ เมื่อครู่ก็ยังพูดคุยกันดีๆอยู่เลย แวบเดียวทำไมโมโหขึ้นมาได้

เธอซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ ชีวิตนี้กลับมารักผู้ชายที่บ้าบอ คนนี้ได้

ช่วงที่เสิ่นด้วยกำลังคิดเพลินไปหน่อย เพิ่งเจ๋อเฉิงก้มศีรษะ ลงพร้อมทั้งใช้ริมฝีปากตนเองประกบปากเงิน เวยเอาไว้ ช่าง รู้สึกเย็นแต่มันร้อนผ่าวจนกระตุกไฟที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวเธอ

เธอพยายามใช้สองมือผลักผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าออกไปแต่ ก็แทบไร้ประโยชน์อยู่ดี เธอพยายามใช้แรงมากกว่าเดิม เพิ่ง เจ๋อเฉิงยิ่งรักเธอให้แน่นขึ้น

เพิ่งเจ๋อเฉิงยิ่งแนบชิดเงินอีเวยขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเขา ยิ่งบดขยี้เธออย่างหนักหน่วงจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

พฤติกรรมแบบนี้ มันน่าอายชะมัดจนเสิ่นอีเวยหน้าแดง แจกระทั่งเธอรู้สึกว่าเหมือนจะหมดลมหายใจ เพิ่งเจ๋อเฉิงถึงได้ ยอมปล่อยเธอแต่คอยจดจ้องเธอแทน ในดวงตาของเธอช่าง เต็มไปด้วยน้ำตารื้น มันทำให้จิตใจลอยละล่องไป

“เธอนี่โง่จริงๆ ทำไมไม่ตอบรับฉันล่ะ? คือ?” เพิ่งเจ๋อเฉิงถามอย่าง ก

เงินอีเวยหัวใจเธอเต้นอย่างกับสายฟ้าฟาดลงมา เธอ พยายามควบคุมอารมณ์ที่เตลิดเปิดเปิงของเธอให้สงบลงให้ ได้ แล้วพูดด้วยความโกรธแทน: “ทำไมฉันต้องตอบรับคุณ ด้วยล่ะ? ฉันไม่รับปากเรื่องนี้กับคุณตั้งแต่แรก

เพิ่งเจ๋อเฉิงเอาแต่หัวเราะ มุมปากของรอยยิ้มนั้นมันเต็ม ไปด้วยการหยอกล้อ: “งั้น พูดเองทำเองเลยแล้วกัน

เสิ่นอีเวยกำลังตรึกตรองว่าที่เขาพูดนั้นมันหมายความว่า อย่างไร ทว่าร่างกายของเธอกลับถูกเขาอุ้มขึ้นมาลอยใน อากาศแทน

ว้าย!” เสิ่นอีเวชกรี๊ดลั่นจนหูแทบแตก

เพิ่งเจ๋อเฉิงอุ้มเธอเดินมุ่งหน้าไปทางบันไดเป้าหมายคือ ห้องนอน เสิ่นอีเลยพยายามใช้แรงต่อสู้กับเขา “คุณปล่อยฉัน นะ!”

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้แต่หัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร เท้าที่ก้าวไม่มี การหยุดพักแต่อย่างใดจนเสิ่นอีเวยถึงได้เข้าใจว่าเขาเอาจริง

เพิ่งเจ๋อเฉิง ใช้เท้าเปิดประตูห้องนอนของเสิ่นอีเวยจนเสียง ดังโครมคราม แปบเดียวเธอก็ถูกโยนลงบนเตียงนอนนุ่มๆ สัญญาณเตือนภัยที่อยู่ในใจเสิ่นอีเวยเริ่มทำงาน เธอรีบลุก พรวดออกจากเตียงแล้วรีบหลีกไปอีกทางแทน

ข้อเท้าเปลือยเปล่าของเธอสัมผัสกับอุณหภูมิอื่นๆที่แผ่มาเพิ่งเจ๋อเฉิงจับข้อเท้าของเธอเอาไว้แน่น เธอพยายามทำให้ตัว เองหลุดพ้นจากอ้อมกอดเขา เธอยกเท้าขึ้นเตรียมถีบตัวเขา ออกแต่กลับไม่มีแรงถีบขาออกไป

“เพิ่งเจ๋อเฉิง คุณบังคับฉันเองนะ!” เธอทนมาสองครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เงินอีเวยโมโหจนระเบิดอารมณ์

ตอนแรกก็คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง เธอไม่อยากที่จะ ลงไม้ลงมือเพราะกลัวว่าข้าวของภายในบ้านจะเกิดความเสีย หาย ทว่าตอนนี้ คนโรคจิตวิตถารอย่างเพิ่งเจ๋อเฉิงเขาไม่ยอม หยุดจริงๆ

ของดีๆยื่นให้ก็ไม่เอา จะเอาของที่เป็นอันตราย งั้นอย่า มาโทษเธอแล้วกันว่าไม่ให้เกียรติเขา

เมื่อเงินอีเวยคิดดีแล้ว เธอก็ใช้ท่าที่จำฝังใจมาใช้กับเขา ปีก ช่วงเวลาที่เธออาศัยอยู่ที่ประเทศอังกฤษจนทำให้เธอมี โอกาสได้เรียนเทควันโดมา4ปีมันไม่ได้เปล่าประโยชน์จริงๆ

ทว่า… ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงรู้วิธีการป้องกันตัวได้ล่ะ? เธอ ไม่ได้ดูผิดไปใช่ไหม? คราวที่แล้วที่บริษัทเพิ่งซื้อผู้ชายคนนี้ยัง ไม่สามารถสู้เธอได้นี่หน่า ทำได้ก็แค่ป้องกันตัวเองได้เท่านั้น แต่ว่าตอนนี้ทำไมถึงได้

ทำไมตัวเองถึงได้ถูกเขาตรึงไว้แน่นขนาดนี้ล่ะ? เสิ่นอีเวย ไม่สบายใจสุดๆ!

เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นเส้นเวยที่แสดงสีหน้า โมโหออกมาทางใบหน้า เขาสามารถเดาได้ว่าในใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขา ทั้งหัวเราะทั้งอธิบายให้เธอเข้าใจ “ทำไม ในใจมีคำถามอยู่ หรอ ตอนนี้ทำไมฉันถึงได้เก่งเทควันโตขึ้นมาใช่ไหมล่ะ?”

เงินเลยได้แต่จ้องหน้าของอย่างดุดัน แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร

“หลังจากสู้กับเธอคราวที่แล้ว ฉันก็ไปทบทวนเทควันโด เพิ่มมา ตอนนี้ให้มาสู้กับเธอก็แค่เรื่องขี้ปะติ้ว