บทที่348ที่แท้ว่ายน้ำไม่เป็น

บทที่ 348 ที่แท้ว่ายน้ำไม่เป็น

แต่ว่า ทำไมนะ ผู้หญิงคนนั้นถึงได้ขึ้นๆลงๆ ทำไมถึงไม่ เอาศีรษะโผล่พ้นน้ำมาอีก ในใจเพิ่งเจ๋อเฉิงเต็มไปด้วยความ สงสัย

แต่ว่าความโกรธเคืองในใจยังไม่หมดไป จึงไม่ยอมเอ่ย ปากถามกับผู้หญิงในสระก่อนเด็ดขาด

ในขณะที่เสิ่นอีเวยกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ว่า อากาศในปอดนั้นน้อยลงไปทุกที ก็ถูกอุดจนต้นไปแล้ว ความหวาดกลัวใต้น้ำทำให้หล่อนต้องลืมตา

ที่นี่ถือเป็นสระส่วนตัวภายในคฤหาสน์ของตระกูลเซิ่ง ดัง นั้นน้ำในนี้จึงมีการเปลี่ยนอยู่ทุกวัน ไม่เคยหยุดเลยด้วยเหตุนี้ คุณภาพของน้ำจึงถือว่าดีมาก แม้ว่าหล่อนจะว่ายน้ำไม่เป็น แต่ พอเวลาลืมตาในน้ำก็ไม่ได้รู้สึกแย่มาก

โลกใต้น้ำกับโลกด้านบนนั้นแตกต่างกันคนละเรื่อง มอง ทะลุจากคลื่นน้ำที่สาดกระเซ็นไม่หยุดเงินอีเวยมองเห็นเงาดำ ของร่างที่ยืนอยู่ด้านบน เหมือนประติมากรรมชิ้นหนึ่งที่นิ่งสงบ

ไม่ขยับแม้แต่น้อย

ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย
ในใจเสิ่นอีเวยส่งเสียงเรียกๆอยู่แบบนี้ แต่เพราะ

หล่อนอยู่ใต้น้ำจึงไม่สามารถส่งเสียงใดๆออกมาให้ เพิ่งเจ๋อเฉิงว่ายน้ำเป็น และก็ยังว่ายเก่งมากด้วย บวกกับ

สระนี้สั่งทำเป็นพิเศษให้กับเขาตอนที่ซ่อมคฤหาสน์ ด้วยเหตุนี้ จึงทําตามความต้องการของเขา ดังนั้นสระนี้จึงมีช่วงที่ค่อนข้าง ลึกอยู่

เขตที่น้ำลึก 1.80เมตร เพิ่งเจ๋อเฉิงสูง1.95เมตร แต่เสี นอีเวยสูงเพียง 1.68เมตร เท่ากับรนหาที่ตาย เพราะว่าหล่อน รู้สึกว่าหล่อนนั้นหมดเรี่ยวแรงจะดิ้นรนต่อไปแล้ว

ทั้งหัวสมองว่างเปล่า ความเป็นเหตุเป็นผลที่อยู่ในสมอง กำลังถูกแทนที่ด้วยน้ำทีละน้อยๆ

ตอนนี้เองที่คนบนบกอย่างเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่าบางอย่างผิด ปกติ เขาเริ่มสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ลอยตัวขึ้นมา เหนือน้ำ จิตใต้สำนึกบอกว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังหลอกให้เขา

ตายใจอยู่ ดังนั้นเขาจึงทำเป็นไม่สนใจ

ครั้งนี้เขาจะต้องสั่งสอนหล่อน ขัดเกลานิสัยและทัศนคติ

ของหล่อน

แต่เวลาก็ค่อยๆผ่านล่วงเลยไป โดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม่มี ท่าทีว่าจะโผล่ขึ้นมา เพิ่งเจ๋อเฉิงจึงเริ่มเอะใจ ตั้งแต่ตัวเองรู้จัก กับเสิ่นอีเวยมาหลายปีมีคำถามหนึ่งที่เขาไม่รู้คำตอบมาก่อนก็ คือหล่อนว่ายน้ำเป็นไหม
เขามองดูคนที่เริ่มหมดแรงตะเกียกตะกายในน้ำ นัยน์ตา ของเพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มมีอุณหภูมิที่เย็นลง เขาตัดสินใจว่า จะนับ ถอยหลัง 1-3 ในใจ ถ้าเขานับเสร็จแล้วหล่อนยังไม่ขึ้นมา เขาก็ จะช่วยหล่อน

321

อันที่จริงเพิ่งเจ๋อเฉิงยังไม่ได้ทันได้นับถึงหนึ่ง วินาทีที่เขา เริ่มนับสามนั้นเขาก็เริ่มถอดเสื้อคลุมสูทออกแล้ว

ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เป็นเวยจะหมดสติไป ตาที่ใกล้จะ ปิดของหล่อนมองเห็นอย่างชัดเจนว่าเหมือนมีเงาดำๆ กำลัง

ว่ายมาทางหล่อน

หล่อนรู้ว่านั่นคือเพิ่งเจ๋อเฉิง แต่ว่าตอนนี้ความเจ็บปวด ทรมานนั้นทำให้สติและวิจารณญาณทั้งหมดจมลงในน้ำ หล่อน รู้สึกว่าตนเองกำลังจะตายแล้ว ไม่ได้ยินเสียงอะไรใดๆ

“ผลุง”

เสิ่นอีเวยถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงรวบแขนสองข้างดึงขึ้นมาเหนือ ผิวน้ำ ร่างของหล่อนผอมบาง เสื้อผ้าเปียกปอน เพิ่งเจ๋อเฉิง แทบไม่ต้องออกแรงก็ลากหล่อนขึ้นมาได้

หล่อนหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในทรวงอก หล่อน สามารถหายใจได้แล้ว แต่ในหัวกับในโพรงจมูกยังรู้สึกไม่ ค่อยดีนัก
ร่างกายที่เปียกปอนไปหมดทั้งตัวของเงินอีเวยนอนราบ อยู่ข้างสระน้ำ กระเบื้องพื้นนั้นค่อนข้างร้อนเพราะตากแดด อยู่ตลอด เลิ่นอีเวยจึงเริ่มขยับตัวอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

เพิ่งเจ๋อเฉิงยืนอยู่ข้างหล่อน ร่างกายเปียกโชกเช่น เดียวกัน นัยน์ตาและสีผมเขาเป็นสีดำเหมือนกัน หลุบตามอง ลงมาที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้น ตอนนี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้ ผู้หญิงคนนี้สวมชุดเดรสสีขาว หลังจากที่ชุดเปียกปอน ตอนนี้ ชุด รัดแนบกับล่าตัวหล่อน ทำให้เขามองเห็นสายเสื้อในสีดำ ที่ค่อยปรากฏให้เห็นชัดขึ้นมา

มองใบหน้าที่ขาวซีด เสิ่นอีเวยที่หอบหายใจอยู่ อารมณ์ ของเพิ่งเจ๋อเฉิงกำลังสับสน ผู้หญิงคนนี้ว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ หรือ

เขามองเธออย่างเงียบๆ อีกหลายวินาที

“สมควรตาย” เพิ่งเจ๋อเฉิงสบถออกมา

หลังจากที่สบถออกมาแล้ว เขาก็คุกเข่าลงอุ้มเงินอีเวยขึ้น มา เขาจับศีรษะของหล่อนซบที่หน้าอกของเขา เพราะเสิ่นอีเวย ได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป ทำให้ตอนนี้ร่างกายรู้สึกดีขึ้นมา บ้าง

ใบหน้าหล่อนอยู่แนบกับหน้าอกเขา ทำให้ได้ยินเสียง หัวใจเขาเต้น จังหวะแบบนั้น ฟังออกว่ามีแววหวาดวิตก เกิด อะไรขึ้น

ตอนที่กำลังจะขาดอากาศในน้ำ ทำให้อารมณ์ของเสีนอเวยยังไม่สงบลง หล่อนหลับตาแน่น พอตั้งสติได้หล่อนก็จับ ที่ป่าของเขา อีกฝ่ายสัมผัสถึงแรงจับนั้น เดินเข้าไปใน คฤหาสน์พลางก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอดไปพลาง เหมือน กับกระต่ายน้อยที่บาดเจ็บ แม้ว่าจะหลับตาแต่คิ้วก็ยังคงขมวด แน่นอยู่

อยู่ๆเพิ่งเจ๋อเฉิงก็เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นในใจ เมื่อสัก ครู ดูเหมือนว่าเขารังแกผู้หญิงที่ว่ายน้ำไม่เป็นคนหนึ่ง

ถ้าไม่อย่างนั้นหล่อนก็คงไม่อยู่ในสภาพที่ทรมานแบบนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงคิดอยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังคงไม่แสดงสีหน้าท่าที อะไร

เพิ่งเจ๋อเฉิงวางร่างที่เปียกปอนของเสิ่นอีเวยลงบนโซฟา ตัวใหญ่ในห้องรับแขก โซฟาที่บุด้วยผ้ากำมะหยี่สืบลูแซฟไฟร์ เสิ่นอีเวยที่มีใบหน้าขาวซีดนอนอยู่บนนั้น ใบหน้านั้นแทบจะ ไม่มีสีเลือดอยู่เลยแม้แต่น้อย

เสิ่นอีเวยรู้ว่าตนเองได้รับการช่วยเหลือแล้ว แต่หล่อนก็ยัง รู้สึกมึนงงอยู่ แต่พอจะรับรู้ได้อย่างเลือนรางว่ามีคนหยิบผ้า ขนหนูมาเช็ดน้ำที่อยู่บนตัวและใบหน้าหล่อน

หลายนาทีผ่านไป ในที่สุดหล่อนก็ลืมตา สิ่งแรกที่มอง เห็น แน่นอนว่าคือใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิง หล่อยังไงก็หล่ออยู่ อย่างนั้น แต่ในใจเสิ่นอีเวยกลับรู้สึกอยากจะถีบไปที่ใบหน้า นั้น

แต่หล่อนก็อดกลั้นเอาไว้ได้ เพราะเรี่ยวแรงของหล่อนนั้นยังไม่กลับคืนสู่ปกติ การโจมตีด้วยพละกำลังรุนแรงแบบนี้ ต้องรอให้ตนเองกลับสู่ภาวะปกติก่อนจึงทำใต้ แบบนี้อีกฝ่าย ถึงได้รับการสั่งสอนที่แท้จริง

เงินอีเวยกำลังคิดว่า ตนเองจะคิดบัญชีกับผู้ชายคนนี้ อย่างไรดี

เสียงเรียบๆของเพิ่งเจ๋อเฉิงดังมาจากเหนือศีรษะ “เห็น ปกติเก่งนัก ท่าทางหยิ่งยโส คิดไม่ถึงว่าที่แท้ก็ว่ายน้ำไม่เป็น

เสิ่นอีเวยรู้ดีว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงกำลังหัวเราะเยาะตนเองที่ว่าย

น้ำไม่เป็น

แต่ว่าตอนนี้หล่อนไม่อยากจะถือสาหาความอะไร

“เซิ่งเจ๋อเฉิง ” เงินอีเวยเริ่มเปิดปากพูดพึมพำๆ

ชายหนุ่มได้ยินหล่อนเรียกชื่อเขา แต่กลับได้ยินไม่ชัดว่า

หล่อนพูดอะไร

เขาจึงโน้มตัวลงมาเอาหูไปไว้ใกล้ๆปากของเสิ่นอีเวย

หลังจากนั้น หล่อนก็พูดกรอกหูของเพิ่งเจ๋อเฉิงทีละค่า อย่างชัดเจน: “ไอ้คนสารเลว”

เพิ่งเจ๋อเฉิง”.