บทที่76คุณอธิบายให้เข้าใจกว่านี้

หน่อย

บทที่ 76 คุณอธิบายให้เข้าใจกว่านี้หน่อย

บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดินปืน ทุกคนต่างรอคอย อย่างจดจ้องว่าเสิ่นอีเวยจะเปลี่ยนแปลงมันได้ยังไง

เสิ่นอีเวยรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทุกคนก็อยากที่จะหัวเราะเยาะเธอ เพราะงั้นหล่อนเลยกับพวกเขา สีหน้า ของเธอดูปกติ : นี้ฉันขอคุยกับคุณ เป็นการส่วนตัว”

แม้ว่าเขาจะการออกแบบ เมื่อวานนี้ก็ตามแต่ให้โอกาสในการ คุยเป็นการส่วนตัวกับตัวเอง

แต่กลับไม่เป็นดังคาด ครั้งนี้เจ๋อเฉิงไม่ไว้หน้าหล่อน เลย เขาเผยอริมฝีปาก: “เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้วไม่มีเรื่องอะไร ที่จะคุยต่อ”

ทุกโต๊ะในห้องประชุมต่างมีเสียงหัวเราะดังอื้ออึงขึ้น สีหน้าของเสิ่นอีเวยทั้งแดงทั้งขาวสลับกันไปซึ่งมันบอกว่าเธอ โกรธอย่างที่สุดแล้ว โกรธจนถึงขั้นอยากจู่โจมแล้วไปดึงเนคไท ของผู้ชายคนนั้นไว้แล้วคุยให้จบเรื่อง!
“เลิกประชุม”

เสิ่นอีเวยยังไม่เอ่ยปาก เพิ่งเจ๋อเฉิงก็หันดัวเดินมุ่งไปหน้า

ประตูแล้ว

คนที่ป่าวประกาศว่าเธอเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบก็ คือเขา ตอนนี้มีแหกหน้าเธอต่อหน้าสาธารณชนก็คือเขาอีก เสี่ นอีเวยรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้นับวันยิ่งทุเรศขึ้นเรื่อย

ทุกคนต่างก็ออกจากห้องประชุมเหลือเพียงสวี่อันฉิง สวี่ อันฉิงที่ใบหน้าหยิ่งผยองอย่างภูมิใจเดินมายืนอยู่หน้าเสี่ นอีเวย หล่อนยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้ง : “เสิ่นอีเวย ฉันบอก แล้วว่าไม่ต้องมาสู้กับฉันอีก ดูไม่ออกหรอว่าท่านประธานเชิ่ง เขาเกลียดเธอขนาดไหน? แต่เธอวางใจได้เลยนะ ฉันจะดูแลรับ ผิดชอบในการแข่งขันในครั้งนี้เอง รับประกันได้เลยว่าจะไม่ ทำให้พวกเธอผิดหวังแน่ๆ”

เสิ่นอีเวยมองเธออย่างเย็นชา : “เรื่องในวันนี้ ถึงฉันจะยัง ไม่รู้ว่าเธอมาตุกติกอะไรกับเรื่องนี้ แต่ฉันจะบอกเธอให้นะมัน ยังไม่จบหรอก”

สวีอันฉิงหัวเราะขึ้นมา : “คราวนี้เธอเข้าใจฉันผิดนะ วันนี้ ฉันก็เพิ่งได้รับคำสั่งของท่านประธานเชิงที่ให้มีส่วนร่วมในการ รับผิดชอบเรื่องนี้โดยตรง ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็ไปถามผู้ช่วยหลิน อ ดูสิ”

ฟังที่สวีอันฉิงพูดแล้ว เสิ่นอีเวยเชื่อว่าเรื่องที่สวี่อันจิงพูด นั่นเป็นค่าสั่งของเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ แต่เรื่องที่เข้าใจกันผิดนั่นเธออยากจะอธิบายให้ฟังอย่างชัดเจน

เสิ่นอีเวยเดินออกจากห้องประชุมไปโดยไม่มีการต่อเถียง กับสวอันฉิงต่อ สวี่อันฉิงที่อยู่ด้านหลังกลับยิ้มอย่างพออก พอใจ

ตอนกลางคืน เสิ่นอีเวยเปิดประตูวิลลา ห้องรับแขกเปิดไฟ สว่างจ้า เสิ่นอีเวยเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งอยู่ที่โซฟา ดูเหมือนว่าจะ อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาใส่เสื้ออยู่บ้านสีเทาอ่อนดูสบายๆ ที่ กำลังอ่านหนังสืออยู่ ปกติจะเป็นผู้ชายนิสัยเคร่งขรึมใส่เสื้อสูท ผูกเนคไท ดูจากภายนอกในตอนนี้แล้วเขาก็ไม่ได้ดูเป็นคน เฉียบขาดสักเท่าไหร่

ตอนที่เสิ่นอีเวยกำลังเปิดประตูอยู่นั้น เซิ่งเจ๋อเฉิงเงยหน้า มองหล่อนแวบเดียวแต่สายตานั่นมันช่างทำให้เธอเหมือน กำลังโดนหนามทิ้งจากด้านหลัง

เธอแขวนเสื้อโค้ตและมุ่งหน้าเดินไปหาเขาตรงๆแล้วนั่ง อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ฉันอยากคุยกับคุณเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้”

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่มองเสิ่นอีเวยด้วยหาง ตาแล้วกลับไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือต่อ เธอดูก็รู้แล้วว่าเขา คงไม่สนใจที่จะตอบกลับมา

เสิ่นอีเวยคิดอยู่สักพักเลยพูดต่อ : “เซิ่งเจ๋อเฉิง ฉันคิดว่า

เราต้องแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน เรื่องที่เข้าใจฉันผิด ในงานนิทรรศการวันนั้นเราควรจะพูดกันเป็นการส่วนตัว แต่เรื่องการแข่งขันการออกแบบชุดแต่งงานนี้ หากคุณไม่เชื่อใจ ว่าฉันสามารถนำทุกคนในการออกแบบชิ้นงานที่จะเข้าร่วมงาน ได้ ฉันสามารถพิสูจน์ให้คุณดูได้ แต่ว่าคุณไม่ควรเอาเรื่อง ความแค้นส่วนตัวมาใช้กับงาน”

เสิ่นอีเวยเห็นสีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงตอนฟังหล่อนพูดอยู่ยิ่ง เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ แต่เรื่องพวกนี้หล่อนต้องพูดเพราะหล่อน ต้องเข้าร่วมการเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบชุดแต่งงานจะ ที่จะจัดขึ้นสามเดือนข้างหน้า เพิ่งเจ๋อเฉิงมองหล่อนด้วยสายตา ที่ยากแก่การค้นหา เสิ่นอีเวยรู้สึกได้ว่าหล่อนเหมือนจะหายใจ ไม่ออก

“เสิ่นอีเวย เธอสวมเขาให้ฉันสนุกไหม?”

ประโยคที่พูดออกมาทำให้เสิ่นอีเวยอึ้งอยู่กับที่ หล่อนไป มีชู้ตอนไหน?

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?”

เพิ่งเจ้อเฉิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น : “มาถึงขนาดนี้แล้วยัง มาแสดงละครต่อหน้าฉันอีกหรอ ผู้หญิงอย่างเธอนี้ไม่ธรรมดา

จริงๆ”

เสิ่นอีเวยรับรู้ถึงความรู้สึกของเซิ่งเจ๋อเฉิงใช่มันเป็นความ โกรธ แต่การโกรธในครั้งนี้ไม่เหมือนก่อนๆ เมื่อก่อนเขาชอบ ระเบิดอารมณ์แต่ครั้งนี้มันช่างปกติถ้ายิ่งปกติเสิ่นอีเวยรู้ว่ามัน ผิดปกติไป

“เมื่อคืนวานฉันโทรศัพท์หาเธอ เธออยู่ที่ไหน?”
เสิ่นอีเวยหยุดอึ้งไปแปบ : “เมื่อคืนวานคุณโทรหาฉัน หรอ?ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยหล่ะ?”

น้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงเต็มไปด้วยการถากถาง : “เพราะ ว่าตอนนั้นเธอหลับไปแล้ว”

เสิ่นอีเวยถูกเขาพูดจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เมื่อวาน หล่อนไม่รู้เลยว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงโทรหาหล่อนแต่สามารถตรวจสอบ ได้ที่บันทึกการโทร

เสิ่นอีเวยพอจะเข้าใจเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นหาเปิดหา บันทึกการโทรเข้าโทรออก เพิ่งเจ๋อเฉิงมองการกระทำของ หล่อนอย่างเย็นชาแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

หล่อนตรวจแล้วพบว่าเมื่อคืนตอนสามทุ่มกว่ามีสายของ เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้รับสายหนึ่งสาย หลายนาทีผ่านไปก็โทรศัพท์ เข้ามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีการรับสายและพูดคยกันสิบสาม วินาที แต่ตัวเองไม่ได้เป็นคนรับสายเพราะตอนนั้นยังหลับอยู่ เลย หรือว่าฉัน ไม่เป็นคนรับสาย?

เมื่อคิดได้ เสิ่นอีเวยเลยว่าเข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธได้ ถึงขั้นนี้ ดึกขนาดนั้นแล้วเขาโทรหาเธอแต่ผู้ชายอีกคนเป็นคน รับแทนกก็เหมือนกับความรู้สึกคืนก่อนหน้านั้นที่เธอโทรศัพท์ ไปหาเซิ่งเจ๋อเฉิงแต่สวี่อันฉิงรับแทน

อารมณ์ของเสิ่นอีเวยค่อยๆทยอยความโมโหลง เธอได้ แต่ถามอย่างระมัดระวัง : “ฉิน–”

คิดได้คราวที่แล้วที่เขาเตือนหล่อนไว้เลยรีบเปลี่ยนคำพูด : “คุณคุยอะไรในโทรศัพท์กับฉินโม่?”

สายตาเขายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเสิ่นอีเวย : “ฉันถาม เขาว่าเธออยู่ที่ไหน เขาตอบว่าเธอนอนหลับอยู่”

เสิ่นอีเวยตกใจ ทำไมฉินโม่ตอบคำถามสองแง่สองง่าม แบบนี้หล่ะ แต่ตอนนี้หล่อนเหนื่อยจนหลับไปจริงๆ แค่คำพูดที่ดู ปกติสามคำแต่มันทำให้รู้สึกดูเหมือนว่าเธอและฉินโม่กำลัง นอนอยู่ด้วยกันยังไงยังงั้น ยิ่งเชิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้กลับมานอนบ้าน ทั้งคืนเลยไม่รู้ว่าเมื่อวานหล่อนกลับมาบ้านแล้ว

ฉิน โม่ตั้งใจพูดแบบนั้น ใช่ไหม? เสิ่นอีเวยรับรู้ถึงความ รู้สึกที่ไม่บริสุทธิ์ใจอยู่ในใจ

เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นเสิ่นอีเวยที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยอดไม่ ไหวระเบิดอารมณ์ที่เขาพยายามอดกลั้นเอาไว้อยู่ ตัวเขาก็ อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แถมผู้หญิงตอนนี้ยังมีกะจิตกะใจไปคิด เรื่องอื่นอยู่อีกต้องจัดการสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!

เพิ่งจ๋อเฉิงดมโหจนอดใจไม่ไหว เขายืนขึ้นแล้วจับหัวไหล่ หล่อนอย่างแรงเหมือนจะบีบให้กระดูกแหลกเป็นชิ้นๆ ใจที่ไม่ อยู่กับเนื้อกับตัวของเสิ่นอีเวยถูกความเจ็บนั่นตึงกลับมาสู่ ความเป็นจริง

“ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นมามันรู้สึกเป็นไงบ้าง?” เหมือนไฟ กำลังลุกโชนในสายตาเซึ่งเจ๋อเฉิงพุ่งออกมา

เส้นอีเวยฟังที่เขาพูดกลับมีสีหน้าซีดเผือดและปฏิเสธเขา : “คุณพูดอะไร?ฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น!”
น้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงมีความหมายของการขู่อยู่ในตัว : “งั้น เธออธิบายให้ฉันเข้าใจ ทำไมคืนนั้นเธออยู่กับฉินโม่ได้ แล้วทำไมตอนนั้นมันถึงได้บอกว่าเธอนอนหลับไปแล้ว?”