บทที่169มาหาภรรยาของผมมีธุระอะไร

บทที่ 169 มาหาภรรยาของผมมีธุระอะไร

เติมเงินอีเวยกำลังเดินตรงไปด้านหน้าแต่ได้ยินเสียงเศร้า ดังมาจากข้างๆรู้ว่าในประโยคนั้นมันยังมีคำพูดอื่นเก็บอยู่ ได้แต่หยุดเท้าลง

หล่อนหันกลับมาแล้วถามเส้นเหยียนซึ่งด้วยน้ำเสียง เรียบๆ : “ประโยคนี้อาหมายความว่ายังไง

ท่าทางของเส้นเหยียนซึ่งในตอนนี้ดูไม่รีบร้อนเหมือนเมื่อ ครู่ที่ผ่านมา ดูเหมือนกับว่าทำท่าทางไปงั้นไม่แยแส เขาจ้อง มองเสิ่นอีเวยแต่ในดวงตาเขาก็มีรอยยิ้มที่ซ่อนความทุกข์ระทม ไว้มันทำให้คนรู้สึกไม่ค่อยสบายเอามากๆ

“ฉันเป็นถึงพี่น้องของพ่อเธอ เมื่อก่อนเธอคงเคยได้ยิน นิสัยของฉันที่เล่าปากต่อปากกันมา ตอนที่ฉันให้ความเคารพ เธอ เธอก็ควรให้ความเคารพฉันเหมือนกัน ไม่งั้นเธอจะเสียใจ ภายหลัง

คำพูดที่พูดออกมาจากเงินเหยียนซึ่งดูเหมือนง่ายๆ สบายๆ แต่ในน้ำเสียงนั่นมันมีการข่มขู่และส่อแววอันตรายอยู่ มันทำให้เส้นเวยโกรธจริงๆ

สายตาที่สวยงามของหล่อนมันทอประกายความไร้เยื่อใย ทำไม? ฉันตรงๆกันงี้เลยหรอ?”
สายตาเงินเหยียนซึ่งส่องประกายความอันตรายอยู่ในนั้น “วันนี้หากเธอไม่ตกลง ฉันก็จะขึ้นไปชั้นยี่สิบสี่พร้อมเธอ เธอ ไม่ช่วยฉัน ก็ให้เพิ่งเจอเจ๋งมาช่วยฉัน หลานสาวที่แสนดีของฉัน ไม่รู้ว่าความคิดนี้เธอว่าเป็นไงบ้าง?

ใจเสิ่นอีเวยบีบแน่นขึ้นมา เธอใช้สายตาที่โกรธของเขา : “อากล้าหรอ!”

เงินเหยียนซึ่งพูดเสร็จก็พิงเสาด้านข้างและจุดบุหรี่สูบ เหมือนกับนักเลงมีฝีมือคนหนึ่ง

“ยังไงบริษัทฉันมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันไม่กลัวที่จะแก้ ผ้าเอาหน้ารอด ขอแค่บริษัทฉันรอดจะให้ฉันทำยังไงก็ยอม ทุก วันนี้เธอมีชีวิตสุขสบายเป็นถึงภรรยาผู้รากมากดีที่ใครๆก็ต่าง อิจฉา ก็แค่ช่วยอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่ดีดนิ้วแค่นี้ก็จบแล้ว เธอ ไม่ยอมตกลง เธอเองที่จะเสียเวลาอยู่แบบนี้

เงินอีเวย โมโหปรี้ด : “อา—-!”

เงินเหยียนซึ่งยังพูดต่อ : “พอถึงเวลานั้นฉันก็ไปก่อกวน ต่อหน้าเพิ่งเจ๋อเฉิงเลย ให้เขาเห็นเลยว่าหลานสาวอย่างเธอ ทำไมถึงได้ใจร้ายไม่ยอมช่วยอาแท้ๆได้!”

นาทีนั้นเอง เหมือนทัศนคติโลกของเสิ่นอีเวยเหมือนหมุน ควๆอยู่ พ่อของหล่อนเป็นทนายที่ยอดเยี่ยมมาก จนได้รับ ความเคารพของคนในสังคม ในรุ่นหลังมาจนถึงทุกวันนี้ หล่อน คิดไม่ออกจริงๆ ว่า พ่อจะมีน้องชายแท้ๆที่นิสัยทุเรศแบบนี้ได้ ยังไง?
เรื่องที่เสิ่นเหยียนซึ่งมาก่อกวนเธอถึงสามครั้งติดปี ตัวเธอ ยังไม่ยอมพูดออกมา หล่อนไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้ใครทราบ เพราะงั้นเสิ่นเหยียนซึ่งถึงได้ใช้ชื่อเพิ่งเจ๋อเจ๋งมาหล่อน หล่อน ไม่มีวิต…..

เงินอีเวยมองเงินเหยียนซึ่งอย่างไร้อารมณ์และสูดหายใจ เข้าปอด และพยายามทำอารมณ์ของตัวเองให้สงบลง : “งั้นอา ต้องการอะไร?”

เงินเหยียนซึ่งเห็นเส้นเวยยอมเอ่ยปากถามสีหน้าผู้น้อย ต่ำต้อยนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง เขาถมือไปมาแล้วเอ่ย : “เมื่อกี้ ฉันพูดชัดเจนแล้วนะว่าให้เธอมาลงทุนที่บริษัทฉัน แค่ช่วยฉัน ครั้งนี้ก็พอ!”

เงินอีเวยโมโหจนยิ้มตอบ : “อาก็ไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจเรื่อง การลงทุนในบริษัท มันไม่ใช่เรื่องปากแค่พูดที่จะบอกว่าให้ ลงทุนก็ลงทุนได้นะ?”

“คนธรรมดาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอมีเงินนี่ แถมยังมีคน ช่วยอยู่ข้างหลัง แค่จะหยิบจับเงินนิดหน่อยช่วยอาเรื่องก็จบ แล้วไม่ใช่หรอ?”

เรื่องที่เสิ่นเหยียนซึ่งพูด เสิ่นอีเวยรู้สึกลนลานเลยตอบเขา ทันที : “อย่ามาคิดเองเออเองที่นี่ ฉันไม่มีคนช่วยอยู่ข้างหลัง และไม่เคยใช้เงินของเพิ่งเจ๋อเฉิงสักแตงเดียว ถ้าอาคิดว่าเขา เก่งจริง อากไปขอให้เขาช่วยอาเลย!”

ที่เป็นเวยพูดไปมันเป็นเพราะความโกรธที่ถูกยั่วทั้งหมดสมองเลยไม่ทันได้คิดพูดไปแบบนั้น

เมื่อพูดออกไปแล้วเลยรู้ว่ามันแปลกๆอยู่

ตอนที่เธอจะพูดต่อ ก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมาจาก

ด้านหลัง

“หือ? เธอไม่เคยใช้เงินฉันเลยสักแดงเดียวหรอ? ฉันไม่ใช่ คนที่อุ้มชูเธออยู่หรอ?”

เสียงที่คุ้นเคย เสิ่นอีเวยเหมือนกำลังหยุดหายใจ ขนาด อากาศในห้องโถงยังหยุดนิ่ง จนเสียงนกยังหยุดร้อง ไม่มีใคร กล้าส่งเสียงออกมา

เสิ่นอีเวยหันศีรษะกลับไปก็เห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงมายืนอยู่ข้าง หล่อนสี หน้าเขาเอาแต่จ้องมองเธออย่างเย็นชา ข้างกายมีหลิน อมาด้วยนอกจากนั้นไม่มีใครอีก หล่อนถอนหายใจเบาๆ แต่ นาทีนั้นหล่อนเกลียดเหลือเกินที่เขาชอบโผล่เข้ามาในเวลาช่าง เหมาะเจาะซะเหลือเกิน

ทำไม…..ทำไมเขาต้องโผล่มาในตอนสำคัญแบบนี้ด้วย? เงินเหยียนซึ่งมองเพิ่งเจ๋อเฉิงแวบหนึ่งในใจดีใจสุดๆ รู้ว่า ตัวเองไม่ต้องมาเสียเวลากับเงินอีเวยอีกแล้ว

เขาเดินตรงแน่วไปหาเพิ่งเจ๋อเฉิงพร้อมยื่นมือขวาของตัว เองให้เพิ่งเจ๋อเฉิง : “บังเอิญจริงๆท่านประธานเซิง เราได้เจอกัน แล้ว”

เซี่งเจ๋อเฉิงสูงกว่าเขามาก เขาได้แค่เหล่ตามองเงินเหยียนซึ่งอย่างไร้อารมณ์ แต่ไม่ได้จับมือเขาตอบ เส้นเหยียนซึ่งที่ หน้าด้านไร้ยางอายก็หดมือกลับอย่างไม่รู้สึกเก้อเขินตอนอยู่ ในสถานการณ์นั้น เสิ่นอีเวยดูสถานการณ์ที่วุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นซึ่งที่นี่ไม่

ควรมีเรื่องวุ่นวาน หล่อนรีบเข้ามาขวางระหว่างเพิ่งเจ๋อเฉิงและ

เงินเหยียนซิ่ง หล่อนหันศีรษะไปทางเส้นเหยียนซึ่งพลางเอ่ยขึ้น

“เรื่องที่อาพูดเมื่อครู่ฉันขอกลับไปคิดดูก่อน ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ท่านประธานเชิงก็มีเรื่องอื่นที่ต้องทำ อากลับไปก่อน

หล่อนพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้ ไม่อยาก ให้เขาได้ยินเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่เป็นดัง

สายตาของชายหนุ่มกำลังวิเคราะห์ใบหน้าเสิ่นอีเวยอยู่ แวบหนึ่งจึงเอ่ยปากเบาๆ น้ำเสียงเขาเหมือนกำลังดูละครที่ อนความตลกขบขันถากถางเอาไว้ : “ไม่ ฉันไม่มีเรื่องอะไร ต่อ”

เสื่นอีเวย โดนเล่นงานเข้าอย่างจัง หล่อนโกรธจนอยากจะ ถอดรองเท้าส้นสูงปาใส่หัวผู้ชายทุเรศคนนี้จัง

เพิ่งเจ๋อเฉิงรับรู้ความโกรธจากสายตาของเงินอีเวยได้แต่ เขาไม่ได้สนใจหล่อน แต่พูดกับเส้นเหยียนซึ่งแทน : “คุณเ นมาถึงที่บริษัทเพิ่งซื้อได้ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า?

ประโยคนี้มันช่างมีมารยาทมากแต่กลับซ่อนความจืดชืด เย็นชาไว้ในนั้น ร่างกายเป็นเหยียนซึ่งถึงกับลั่นจนเหงื่อออกเขาพยายามชั่งใจอยู่ คราวที่แล้วเป็นเวยก็ให้เงินตัวเองไป แล้วถึงห้าแสนหยวน คราวนี้จะมาขอหล่อนอีกคงจะไม่ง่ายแล้ว งั้นพนันกันเลยละกันบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการกับเซ็งเจ๋อเฉิง ไปเลย คนๆนี้แทบไม่ได้สนใจเงินเล็กๆน้อยๆ เลย อาศัยความ เป็นญาติกับเสิ่นอีเวยน่าจะช่วยอาคนนี้ของตัวเองนะ?

คิดได้อย่างนี้ เสิ่นเหยียนซึ่งเลยตอบเขาไปตรงๆ : “เดิม ฉันมาหาเงินอีเวยให้ช่วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ไม่คาดคิดเลยว่า จะเจอประธานเพิ่งเอาได้ ขออภัยจริงๆ แต่ดูเหมือนเป็นเวยจะ ไม่ยอมช่วยฉันเลยต้องมาเสียเวลานานเป็นโซ

เสิ่นอีเวยส่งสัญญาณทางสายตาให้เขา หล่อนแทบไม่คิด เลยว่าเงินเหยียนซึ่งจะพูดตรงๆออกมา

หล่อนตอบทันรับหันไปหาเพิ่งเจ๋อเฉิงพลางเอ่ย : “ท่าน ประธานฉันจำได้ว่าคุณมีเอกสารด่วนที่ต้องเซ็น เรากลับขึ้นไป ด้านบนเถอะ!”

หล่อนจ้องมองเพิ่งเจ๋อเฉิงอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ผู้ชายที่ อยู่ตรงหน้ากลับยิ้มตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ : “เอกสารจะ ด่วนแค่ไหนก็เรื่องเล็ก เพราะฉันอยากจะฟังเรื่องที่คุณเงินมา หาภรรยาของผมถึงสามครั้งเนี่ย จริงๆแล้วมันคือเรื่องอะไรกัน

เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพัก เพราะเมื่อครู่เขาแทนเธอว่าภรรยา

ของเขา…

น่าจะเป็นการแสดงตบตาเพราะว่าในห้องโถงนี้มีสายตามากมายกำลังจดจ้องมองอยู่