บทที่1แผนการล้มเหลว

คฤหาสน์ตระกูลเซิ่งอันใหญ่โตประดับประดาไปด้ วยไฟสว่าง

ในห้องนอนชั้นสองที่ดำมืดกำลังมีละครฉากอีโรติ

กแสดงอยู่

นิ้วเรียวยาวขาวเนียนของเสิ่นอีเวยกำลังลูบไล้หน้ าอกของเซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นวงกลมอย่างแผ่วเบา จุดประกายไฟสวาทขึ้น ณ จุดนั้น

สายตาของทั้งสองคนสอดประสานกันด้วยไฟปรา

รถนา

“เจ๋อเฉิง ชอบไหม?”

เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางแลบลิ้นของตัวเองไปเลียติ่งหูเซิ่งเจ๋อเฉิง

เซึ่งเจ๋อเฉิงรู้ทัน ในใจเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เสิ่นอีเวย นี่เธอกล้าวางยาฉันงั้นหรอ?”

เสิ่นอีเวยลุกขึ้นนั่ง พลางถอดเสื้อนอกตัวเองออก ภายในกลับเป็นชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำ เผยผิวผ่องขาวใสประกอบกับกลิ่นหอมกำจาย ไฟปรารถนาในแววตาเซิ่งเจ๋อเฉิงยิ่งลุกลามมาก

น

“ไม่วางยาคุณแล้วฉันจะได้หรอ? เราแต่งงานกันมาสองปีแล้วนะdmin

คุณกลับไม่เคยแตะต้องฉันเลยสักครั้ง ฉันเลยได้แต่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนสิ”

พอเห็นท่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะเริ่มทนไม่ไหว

ในใจของเสิ่นอีเวยก็ลิงโลดมองเห็นแววสำเร็จ แต่ความทุกข์ในใจที่ซ่อนนั้นคงมีแค่ตัวเองที่รู้

แค่อยากเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกลับต้องใช้วิธีกา รแบบนี้ เฮ้อ

สายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงแทบอยากจะกินเลือดกินเนื้ อเธอ “เธอเชื่อไหมว่าฉันฆ่าเธอแน่?” งั้นก็ดีสิ” “ตายยังไง? ถึงจุดสุดยอดตายหรอ? งั้นก็

“กล้าทำตัวร่านขนาดนี้ เสิ่นอีเวย เธอนี่น่ารังเกียจจริงๆ!

เสิ่นอีเวยยิ้มหน้าระรื่น

แต่พอฟังคำพูดว่าร้ายของเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอก็อดเสียใจไม่ได้

“ด่าไปเถอะ สองปีแล้วฉันก็อยู่มาได้นี่นา? ชินแล้วล่ะ ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นสามีภรรยากัน

ภรรยาอยากทำให้สามีพอใจ ไม่น่าจะผิดอะไรนะ?”

พูดจบ เสิ่นอีเวยก็เอื้อมมือมาแก้เข็มขัดของเขา

เสิ่นอีเวยคิดว่าเขาคงหมดฤทธิ์เพราะยา แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจเธอจนสามารถต้าน ทานฤทธิ์ยาได้!

“ปิ้ง!ร่างของเสิ่นอีเวยก็ลงไปกองแทบพื้นเตียง เจ็บจนยืดตัวไม่ได้

“เสิ่นอีเวย กล้าวางยาฉัน เธอยังไร้เดียงสาเกินไป!

เธอเจ็บจนน้ำตาคลอ มองเห็นเขาลงจากเตียง

ก็อยากจะเอื้อมมือไปจับข้อเท้าเขา แต่เพราะฤทธิ์ยาทำให้เขาเดินค่อนข้างสะเปะสะป ะแต่ก็ยังเดินเร็ว เธอเลยคว้าพลาด

เสิ่นอีเวยนอนแบบบนพื้นอย่างหมดท่า เธอหัวเราะหยันออกมาน้ำตาไหลอาบแก้ม นี่พระเจ้ากำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่ล่ะสิ!

ทำไม ทำไมไม่ยุติธรรมขนาดนี้?

หน้าต่างพลันเปิดออก

ด้านนอกฟ้าร้องฟ้าผ่ากระหน่ำ เธอกลัวฟ้าผ่ามาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ตั้งแต่แต่งงานมา

เธอถึงค่อยๆรู้ว่าสิ่งที่น่ากลัวกว่าฟ้าผ่า คือการที่เซิ่งเจ๋อเฉิงแต่งงานกับเธอทั้งๆที่ไม่ได้รัก

ในเมืองใหญ่ที่พลุกพล่านนี้

ใครๆต่างอิจฉาเธอที่ได้แต่งงานกับเพื่อนสมัยเด็ก อิจฉาเธอที่ได้แต่งให้คนรวยโดยไม่ต้องเหนื่อย

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า พอเรื่องนั้นผ่านไป

สองปีมาแล้วที่เธอต้องเผชิญความเย็นชาและเยาะ

หยัน

ความโดดเดี่ยวในห้องหอนับครั้งไม่ถ้วนทำให้เธอ

แทบจะเป็นบ้าพื้นเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง แต่เสิ่นอีเวยที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายกลับไม่รู้สึ ก เธอนอนสลบบนพื้น

วันต่อมาเสิ่นอีเวยกำลังรีบดีไซน์ชุดแต่งงานให้บริ ษัท มือถือก็ดังขึ้น

เธอหยิบมาดู เลขาของเซิ่งเจ๋อเฉิงโทรมาเนี่ยนะ “ฮัลโหล คุณนายเซิ่งใช่ไหมคะ?”

น้ำเสียงของเลขาดูนอบน้อม

คุณนายเซิ่ง

เธอไม่ได้ยินคำเรียกนี้นานแค่ไหนนะ?

ตั้งแต่แต่งงานมาเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ออกคำสั่งไม่ให้คนรั พวกเขามักจะเรียกเธอว่าคุณเสิ่น มันนานมากแล้วจริงๆ

บใช้ในบ้านเรียกเธอแบบนี้

เธอชะงักไปอึดใจก่อนตอบ “ใช่ค่ะ

มีธุระอะไรคะ?”

“คืนนี้สองทุ่ม

คุณเพิ่งจะพาเมียน้อยไปเปิดห้องที่โรงแรมไห่เฉิง

ค่ะ”

เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าแล่นไปทั่วร่าง แทบทำมือถือหลุดมือ

“คุณว่าไงนะ?”

“คุณนายเซิ่ง เมื่อก่อนที่คุณเคยช่วยฉันที่บริษัท ฉันซาบซึ้งมาก ครั้งนี้เลยบอกเรื่องนี้กับคุณ

อย่าบอกใครว่าฉันบอกนะคะ..คุณนายเซิ่งสวัสดีค่ะ”

เสิ่นอีเวยยังเรียบเรียงคำพูดที่เลขาบอก แต่สายกลับวางไป

เมียน้อย…

เธอชะงักกึก ก่อนลุกโพลงไฟโกรธขึ้นในใจ เซิ่งเจ๋อเฉิง! ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ !

ดี…ดีมาก

min