บท16 โดนฉินช่วยไว้

ถานจงหมิงตกใจกับเสียงดังนั่น หันไปมองประตูอย่างงงสวีตกใจจนกล้องหลุดจากมือ หน้าขาวซีด หล่อนไม่มา ก่อนว่าจะคนมารู้เรื่องนี้

ตาพร่ามัวของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยน้ำตา เจ๋อเฉิงมา แล้วแน่เธอรอดแล้ว เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง ทั้ง ร่างเจ็บไปหมด

แต่คนที่มากลับไม่ใช่เซิ่งเจ๋อเฉิง

ผู้ชายใส่ชุดสูทหน้าประตู คิ้วขมวดฉายแววโกรธไม่มิด ถานจงหมิงหันไปตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ ใครวะแก!

คนนั้นไม่ได้ตอบ แต่มองตรงมาที่เสิ่นอีเวย เธออึ้งตะลึง

“ฉินโม่?เธอพูดอย่างไม่แน่ใจ

สวีอันฉิงมองแววตาของทั้งคู่ ยิ้มเยาะว่า เสิ่นอีเวย เธอใช่ย่อยนะเจ๋อเฉิงรู้ว่าเธอมีผู้ชายอื่นข้างนอกไหม?

โม่เหล่หล่อนทันที

เสิ่นอีเวยหน้าเปลี่ยนสี “ฉันว่าเธออย่าพึ่งได้ใจไปนักเลย เรื่องในวันนี้ฉันจะให้เธอได้ชดใช้แน่”

ฉินโม่เดินมาหาเสิ่นอีเวยพลางว่า “ไปกับฉัน

อีเวยมองมือเขาที่ยื่นมาหาเธอ ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ไม่

ได้วางมือตอบ
เธอยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ฉันเดินเองไหว”

ถอนจงหมิงที่โดนท่าเสียเรื่องไม่ยอมปล่อยทั้งสองคนไป ง่ายๆแน่ เขายื่นมือมาหวังดึงแขนเธอไว้ “จะไปหรอ? เธอเห็น

ฉันเป็นอะไรหะ?”

แต่ยังไม่ได้ทันแตะตัว ถานจงหมิงก็โดนฉิน โม่ถีบกระเด็น ตกพื้น เสิ่นอีเวยตกใจเบิกตาโพลง ไม่คิดว่าคนที่เคยสุภาพ ขนาดนั้นจะเป็นไปเพื่อเธอขนาดนี้

ถานจงหมิงต่ากราด “แกเป็นใครวะ? เชื่อไหมฉันแค่ กระติกนิ้วก็เอาแกถึงตายได้แล้ว…

ยังพูดไม่ทันจบก็โดนฉินโม่สอดขึ้นว่า “เชิญคุณถานตาม สบายเลย ถ้ากลัวก็ถือว่าผมแพ้ละกัน”

พูดจบฉิน โม่ก็พาเสิ่นอีเวยออกจากห้องไปเลย

เพราะตกใจอย่างมาก เสิ่นอีเวยเลยเดินตามฉินโม่ต้อยๆ เหมือนลูกแกะที่บาดเจ็บ จนเข้าลิฟท์ ก็ได้เสื้อคลุมมาตัวหนึ่ง

เธอไม่คิดเลยว่าฉันโม่จะมาเจอเธอในสภาพย่ำแย่ขนาดนี้ เธอคิดจะเงยหน้าขึ้นพูด แต่ก็รู้สึกมีนหัวเฉียบพลัน ในลิฟท์มี แอร์ แต่เธอกลับรู้สึกร้อนวูบวาบ

ฉินโม่สังเกตเห็นอาการเลยถาม “เธอเป็นอะไร?” เธออายเกินกว่าที่จะบอกเขาว่าตัวเองโดนวางยา เลยไม่

ได้พูดอะไร ที่ไรผมเริ่มมีเหงื่อแซม

ฉินโม่นึกถึงภาพในห้องเมื่อกี้ แล้วมองสภาพเธอตอนนี้ ก็D-7

พอเตาอะไรออก

ตอนเขาก้มลงมองเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย ของเธอ ก็อตตกใจและเศร้าไม่ได้ แต่ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เสี่ นอร์เวย์ต้องรีบไปโรงพยาบาลทันที

วินาทีต่อมาเสิ่นอีเวยรู้สึกว่าโดนอุ้มขึ้น

พอใกล้เดินถึงหน้าโรงแรม เธอรู้สึกเหมือนเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิง ที่หน้าประตูกำลังเดินเข้ามา

สายตาคมเหมือนเหยี่ยวของเขาจับจ้องมาที่เธอกับผู้ชาย

เบื้องหน้า

ผิวขาวของเสิ่นอีเวยเมื่ออยู่คู่ชุดกระโปรงสีดำก็ยิ่งขาว บวกกับฤทธิ์ยา ทำให้ช่วงคอแดงเป็นสีชมพูอ่อน

พอเห็นเสิ่นอีวยนอนในอ้อมแขนผู้ชายแปลกหน้า เซึ่งเจ๋อ เฉิงรู้สึกขวางหูขวางตาพิกุล

เขาเดินเข้าใกล้ สั่งเสียงเย็น “ปล่อยเธอซะ”

ฉินโม่หันมอง แต่ขากลับไม่หยุด ยังคงเดินตรงไปที่ประตู แต่เหมือนคนในอ้อมแขนจะขยับ เธอบิดตัวบ่นพึมพำสาม

ค่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง…”

ฉินโม่ชะงักก็ก เซิ่งเจ๋อเฉิงเดินมาตรงหน้าเขา มองเขา อย่างสนใจ สีหน้าประชด แต่แววตาเย็นเยียบจนขนลุก

เสิ่นอีเวยแน่ใจว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงมาแล้ว มีสติคืนมานิดหน่อย เธอยื่นมือไปหาเขา ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ ดูอ่อนโยนอ่อนแอแบบที่ผู้ชายต้านทานไม่ได้หรอก

“เส็นอีเวย ติดใจวางยานักหรอ?