บทที่70คำเชื้อเชิญของฉินโม่

บทที่ 70 คำเชื้อเชิญของฉินโม่

เสิ่นอีเวยตัวแข็งอยู่สักพักหนึ่ง หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าคน อย่างเพิ่งเจ๋อเฉิงจะถามหล่อนเรื่องแบบนี้ : “ไม่ใช่ คุณฟังฉัน ก่อน ตอนนั้นฉันกลัวจริงๆว่าจะรบกวนเรื่องการลงทุนของคุณ เลยไม่ได้บอกกับคุณ ตอนที่กำลังคุยโทรศัพท์กับคุณอยู่”

เซึ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเยาะอย่างเห็นได้ชัดเลยว่าไม่เชื่อที่เสี่ นอีเวยพูด สายตาเขาเหมือนส่องประกายนึกอะไรขึ้นมาได้ แรง ที่มือยิ่งกดหนักกว่าเดิม : “อ้อ? เรื่องเป็นแบบนั้นจริงหรอ? ถ้า เป็นแบบนั้น เธออธิบายมาสิว่าครั้งนั้นที่ฉินโม่ช่วยเธอเรื่องมัน เป็นมายังไง?”

เสิ่นอีเวยไม่คิดเลยว่าเขาจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นมานมนาน

แล้ว

“ฉันเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ เธอยอม อ่อนแอต่อหน้าคนอื่นแต่ไม่ยอมบอกฉันว่าตัวเองมีอันตราย?”

เสิ่นอีเวยอ้าปากจะอธิบายแต่ถูกเขาพูดแกทรกขึ้นมาแทน “หรือว่า เธอหวังว่าตัวเองจะเจอเรื่องพวกนี้ที่โดนผู้ชาย

หลายคนรุมโทรมเอา?” เวลานั้น หัวใจทั้งดวงของเส้นอีเวยเหมือนโดนหมัดต่อยเข้าอย่างจัง เจ็บจนไม่มีทางจะกลับมาตั้งเติมได้ ที่แท้วันแล้ววัน เล่าที่ผ่านไปความอบอุ่นที่เธอสัมผัสได้แต่ตัวเองลืมไปหมดสิ้น ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไง ทั้งดื้อดึง หลงตัวเอง ไม่ยอม ฟังหล่อนอธิบายเลยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของหล่อนเลย

คำพูดที่ป่าเถื่อนที่ออกมาจากปาก เขาคงลืมไปว่าตัวเอง จะรับได้ไหมยังไงทุกอย่างก็ไม่ได้มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป

ดวงตาของหล่อนมีน้ำตาเอ่อท่วมท้น แต่หล่อนบังคับให้

มันไม่ไหลออกมา : “เซิ่งเจ๋อเฉิงคุณอย่า คุณอย่าเข้าใจฉันผิด”

ตอนแรกคิดว่าตัวเองถูกเขาทำร้ายทุกครั้งภูมิคุ้มกันคง ดีแล้ว แต่คราวนี้เสิ่นอีเวยกลับรู้ว่าใจของหล่อนนั้นอ่อนแอลง ไปเยอะ

เซึ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะอย่างเยือกเย็นและจ้องมองที่ดวงตา ของหล่อนแล้วถาม : “ฉันเข้าใจอะไรเธอผิด? เข้าใจว่าเธอไม่ เชื่อใจฉันนะหรอ ตอนเกิดเรื่องขึ้นกลับยอมไปหาผู้ชายคนอื่น ให้เขาช่วย? เสิ่นอีเวย เธอมีสิทธ์อะไรห๊ะ ทำไมฉันต้องอนุญาต ให้ทำแบบนั้น?”

เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพักเลยถามกลับ : “คุณสนใจฉันขึ้นมา แล้วใช่ไหมเลยโมโหได้ขนาดนี้?”

หล่อนรู้สึกได้ว่ามือเขาที่จับคางเธออยู่สั่นนิดๆ: “ผิดแล้ว

แหละ ฉันคิดว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเป็นผู้หญิงที่ดี”

เสิ่นอีเวยหัวเราะต่อหน้าเขา : “ที่แท้ฉันนี่เองที่เป็นปัญหา ฉันไม่ดูสถานการณ์เลย ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันรับรู้ความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของคุณได้ กระทั่งคิดว่าเป็นหุ้ยค่อยๆ มลายหายไปจากใจคุณหรือว่าคุณมองเห็นว่าฉันทำดีกับคุณ เลยยอมเอนเอียงมาทางฉันนิดหนึ่ง แต่วันนี้ฉันรู้ว่าฉันมองผิด ไป”

สายตาของเขาทอประกายความสับสนและร่องรอยแห่ง ความดุร้ายอย่างชัดเจน : “คุณเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า คุณจะมีคุณสมบัติมาเทียบเท่าเสิ่นหุ้ยได้ไง?”

เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้าอย่างรวดเร็วหรือว่าเป็นเพราะ ความรักมันทำให้ตื่นเต้นมากไป หล่อนรู้สึกว่าหน้าอกหล่อน เจ็บแปลบๆ หล่อนไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะความรู้สึกหรือว่า อาการป่วยของตัวเองกันแน่ สิ่งที่หล่อนลำบากใจมันทำให้ หล่อนยืนไม่ไหว

ใช่สิ ช่วงนี้เชิ่งเจ๋อเฉิงมอบความอบอุ่นให้หล่อน เลย ทำให้หล่อนลืมนึกไปว่าตัวเองก็เป็นคนป่วยอยู่คนหนึ่ง

เสิ่นอีเวยปวดจนสีหน้าขาวซีด เหงื่อเย็นๆทยอยไหลลง ด้านล่างทีละหยด เซิ่งเจ๋อเฉิงรับรู้ความผิดปกตินั่น แต่น้ำเสียง ที่ออกมาจากปากกลับเป็นความเยือกเย็นดั้งเดิม : “ฉันขอ เตือน เธออย่ามาทำสภาพแกล้งทำเป็นน่าสงสารแบบนี้”

เสิ่นอีเวยไม่มีแรงที่จะอ้าปากพูด หล่อนไม่คิดจะพูด เพราะ ถึงยังไงหล่อนยังคงต้องปิดบังเซิ่งเจ๋อเฉิงที่หล่อนมีอาการป่วย ของตัวเอง หล่อนไม่สามารถควบคุมขาทั้งสองข้างได้เลยค่อย ลื่นลงเหมือนจะยืนไม่ได้แล้ว
ในที่สุด เพิ่งเจ๋อเฉิงปล่อยหล่อน ร่างกายของเสิ่นอีเว ยอ่อนยวบยาบอาศัยนั่งอยู่ที่พื้นเอา หล่อนก้มหัวลงและจ้อง มองหน้าอกตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย

เซิ้งเจ๋อเฉิงไม่ได้สนใจหล่อนเขาทิ้งสายตาอันเย็นยะเยือก ไว้แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปแทน

เสิ่นอีเวยนั่งอยู่ที่พื้นเย็นๆนั่นทั้งคืน วันที่สองก็ไปทำงานที่

บริษัท

หล่อนทำงานที่บริษัททั้งวัน เซิ่งเจ๋อเฉิงเห็นหล่อนแต่ก็ทำ สีหน้าเย็นชาใส่ ก็ตามนี้แหละ เสิ่นอีเวยก็ไม่มีแรงจะไปอธิบาย อะไรให้เขาฟังแล้วแหละ

แต่ที่บริษัทยังมีคนที่ชอบสุมหัวนินทาอยู่ ยิ่งเห็นเซิ่งเจ๋อ เฉิงเย็นชาใส่หล่อนตลอดการประชุม พวกเขาก็คาดเดาต่างๆ นานาว่าเขาสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ท่านประธานเพิ่งกับผู้อำนวยการเสิ่นต้องทะเลาะกันมา แน่ๆเลย? พวกเธอเห็นหรือเปล่าว่า สีหน้าท่านที่มีต่อผู้อำนวย การเสิ่นไม่ค่อยดี!”

คนข้างๆพูดเสริมต่อ : “เห็นแล้วแหละ ตอนที่ผู้อำนวยการ แถลงอยู่ที่ประชุม ท่านประธานเชิ่งไม่ได้สนใจเลยแถมยังให้ โอกาสหัวหน้าสวี่เสนอมากกว่า”

“เฮ้อ ไม่นะ น่าสมเพชจัง? แต่ว่าหล่อนอยู่ที่บริษัทปกติก็ดู สดใสสวยงามแบบนั้นหรือเป็นเพราะว่าฐานะทางบ้าน ยากจน? ”
“เหอะ เรื่องวุ่นวายในสังคมมีเรื่องเยอะแยะไป บางครั้งสิ่ง ที่เรามองเห็นอาจไม่เป็นจริงทั้งหมด ตอนนี้ในใจผู้หญิงก็อยาก จะแต่งงานกับคนรวย เป็นภรรยาของคนรวยใช่ว่าจะเป็นได้ สบาย แค่รู้ว่าหนาวว่าร้อนยังไงก็พอแล้วหากบ้านระเบิดลงก็ ไม่ใช่ว่าถูกต่อยจนฟันหักก็ต้องกลืนลงท้องไปหรอ?”

ผู้หญิงหลายคนต่างก็พยักหน้าตอบรับเสริมเข้าไปด้วย

วันทั้งวันของเสิ่นอีเวยอารมณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก ตอนบ่ายใกล้ เวลาเลิกงาน อยู่ดีๆก็มีโทรศัพท์ของฉินโม่โทรเข้ามา

ความจริงแล้วตั้งแต่คราวที่แล้วที่เรื่องป่วยของตัวเองถูก เขาเปิดเผยขึ้นมา เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าระยะห่างหล่อนกับฉิน โม่ ใกล้ชิดกันมากขึ้น หากพูดเมื่อก่อนก็แค่ความสัมพันธ์เป็น เพื่อนมหาวิทยาลัยเท่านั้น แต่หลังจากคราวที่แล้วที่เกิดเรื่องขึ้น เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเขาสองคนก็เหมือนคนช่วยเก็บความลับร่วม กันและค่อยๆเข้าใจกันไปเรื่อยๆ

เข้าใจกันมากกว่าเพื่อนเก่า

“ฮัลโหล อีเวย เธอยังอยู่หรือเปล่า?”

เสิ่นอีเวยได้ยินอันสุขุมของฉินโม่ ความขุ่นเคืองใจค่อยๆ ลดลงไปบ้าง หล่อนยิ้มไปตอบไป : “ตอนนี้ฉันไม่ยุ่งนะ อะไร หรอ อยากนัดฉันออกไปดื่มชาหรอ?”

ฉินโม่ยิ้มตอบทางโทรศัพท์ น้ำเสียงฟังแล้วสบายหู : “. ใช่ อยากนัดเธอออกมาแต่ว่าคราวนี้ไม่ได้ไปดื่มชา”
“หือ? งั้นมีเรื่องอะไร?”

“เธอจำได้ไหมตอนอยู่มหาวิทยาลัย เธอชอบนักออกแบบ ชุดแต่งงานคนนั้นอ่ะ? Bridge chapan นิทรรศการการ ออกแบบจะจัดขึ้นที่นี่ในวันพุธ เธอสนใจจะไปดูไหม?”

เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพักแต่ก็รีบดึงสติกลับมาแล้ว Bridge chapan เป็นคนอังกฤษเป็นนักออกแบบชุดแต่งงานที่มีชื่อ เสียงมากคนหนึ่ง เสิ่นอีเวยชอบหล่อนตั้งแต่เริ่มเรียน มหาวิทยาลัย

เดิมทีนิทรรศการนี้หล่อนก็ให้ความสนใจอยู่แต่เวลาช่วงนี้ เอาเวลาไปใช้กับเรื่องอื่นหมด หล่อนเลยลืมตรวจเช็คว่าจัดงาน วันไหน หากไม่ใช่ฉินโม่โทรศัพท์มาบอกละก็ ตัวเองอาจจะ พลาดไปทั้งชีวิตเลย

เสิ่นอีเวยตอบตกลงฉิน โม่อย่างตื่นเต้น : “ไปแน่นอน!” “ฉันรู้ว่าเธอไม่พลาดแน่ ตั๋วฉันซื้อไว้ให้แล้ว วันพุธหน้าไป

ดูด้วยกันนะ”

“ไม่มีปัญหา” หัวใจเสิ่นอีเวยตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย