บทที่448ความโกรธที่ไร้เสียง

บทที่ 448 ความโกรธที่ไร้เสียง

เธอค่อยๆย่องไปทางประตูแล้วเอาหูแนบกับบานประตู ด้านนอกไม่มีเสียงใดๆ ทางเดินก็เงียบสนิท ไม่มีคนเดินไปเดิน มา หานเฟิงคงเดินไปไหนต่อไหนแล้วแหละ

เสิ่นอีเวยคิดได้แบบนี้ก็ยื่นมือขึ้นจับที่ลูกบิดแล้วขยับเปิด มันเปิดไม่ออก ไอ้คนทุเรศ หานเพิ่งตอนที่เขาเดินออกจาก ห้องเขาก็ล็อกห้องจากด้านนอก แถมเมื่อครู่ยังเตือนเธอว่าอย่า ออกไปจากห้องจะพูดทำไม?!

เงินอีเวยโมโหอยู่จนจะใกล้บ้าแล้ว เธอจ้องมองลูกบิดที่ เปิดยังไงก็ไม่ออกอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอเลยนึกถึงคำพูด ของหานฉีเฟิงก่อนที่เดินออกไป บางทีเขาออกจะบอกความ หมายทางอ้อมอยู่ก็ได้ว่าให้เธอไม่ต้องคิดหาวิธีอื่น ประตูบาน นี้ยังไงเธอก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี

อารมณ์ของเสิ่นอีเวยเปลี่ยนเป็นแย่สุดทันที รู้สึกเหมือน หัวใจกับสมองอื้ออึงตึงเครียดเกือบจะระเบิดขึ้นมาทันที เธอจะ ทําอย่างไรดี…

ในเวลานั้นเอง ร่างกายก็เกิดอาการเข่าอ่อนขึ้นมา เสี นอีเวยนั่งลงบนเตียงด้วยหัวใจและร่างกายที่เหนื่อยล้าหมดแรง แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ สถานที่แห่งนี้ช่างมืดหม่นเสียจริง เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป ที่นี่ยังมีหญิงสาวหลายคนที่ถูกจับ มาที่นี่อีก ถึงแม้ว่าเธอเองจะไม่ทราบเรื่องความเป็นมาของ แต่ละคนก็ตามที แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่เสิ่นอีเวยเข้าใจเป็นอย่างดี

หญิงสาวเหล่านั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ แถมในจำนวนนั้นยังมี นักศึกษาอยู่หลายคน ช่วงชีวิตตามอายุก็ไม่ควรมาถูกจองจำ ตกเป็นเหยื่อให้พวกสัตว์เดรัจฉานภายใต้การดูแลของท่านฉัน

หลังจากการสำรวจหลังจากที่โดนจับตัวมานั้น เป็นอีเวย พบว่ามีกลุ่มเด็กสาวอยู่จำนวนหนึ่งไม่ได้โดนลักพาตัวมา พวก หล่อนไม่ได้ออกมาหางานทำข้างนอก มีแค่การโทรศัพท์ไป ข่มขู่และก็การโทรศัพท์ไปทวงเงิน ดังนั้นสามารถพูดได้เลยว่า แก๊งของท่านฉันเข้าข่ายการค้ามนุษย์

ส่วนหานฉีเฟิงนั้น….พฤติกรรมที่เขาปฏิบัติต่อเธอนั้น เสี นอีเวยรู้ว่าเขาไม่ได้เลวร้ายมากขนาดนั้น บางทีเขาอาจจะยืน อยู่คนละฝั่งกับท่านฉันก็เป็นไปได้

ในเวลานั้นเอง ทางเดินด้านนอกกลับมีเสียงดังลั่นขึ้นมา แทน ราวกับว่ามีลจุ่มขนาดใหญ่กำลังคุยถกเถียงกันไปมา พร้อมเดินมามุ่งหน้ามาด้วย อีกทั้งยังมีเสียงกุญแจที่เสียบเข้า กับรูหนอนตลอดจนเสียงกุญแจเปิดออกจากนั้นประตูค่อยๆ เปิดออก เสิ่นอีเวยเกิดอาการตื่นเต้นมากๆอยู่ในใจ

เสียงของหานนี้เพิ่งอยู่ดีๆก็ดังขึ้นมาจากด้านนอกประตู เสี่ นอีเวยทั้งถอยหลังตั้งหลักเข้าขอบเตียงทั้งพยายามฟังคำพูดของหานฉีเฟิงอย่างละเอียด : “ก่อนที่ผมจะออกไปเธอกำลัง หลับอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้ตื่นหรือยัง

เมื่อเงินอีเวยได้ยินคำพูดของเขา จิตใต้สำนึกหล่อนบอก ทันทีว่าหานฉีเฟิงกำลังให้สัญญาณเธออยู่ เธอรีบสอดตัว เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วคลุมผ้าห่มให้ตัวเองอย่างรวดเร็วช่าง ทันเวลาพอดีกับประตูที่เปิดเข้ามา เสิ่นอีเวยรีบหันศีรษะไปทาง กำแพงเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาคนที่กำลังเข้ามานั้นสามารถเห็น หน้าเธอได้อย่างชัดเจน

เสิ่นอีเวยที่กำลังคลุมโปงตัวเองอยู่ในมุมมืดๆ ภายใต้ สถานการณ์ที่นิ่งเงียบขนาดนี้ เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง เต้นดั่งสายฟ้าฟาดโครมคราม เธอพยายามควบคุมลมหายใจ เพื่อควบคุมให้ร่างกายให้สงบนิ่งที่สุด

การที่เธอนอนคลุมโปงนั้น ทักษะในการฟังกลับไม่ได้ดีนัก เสียงพูดที่พูดออกมานั้นไม่ค่อยได้ยินถนัดนัก แต่ดีที่ว่าเธอ สามารถฟังเนื้อหาที่คนที่อยู่ด้านนอกนั้นพูดอะไรบ้างอย่าง ชัดเจน

น้ำเสียงพูดห้วนๆดังขึ้นมา เสิ่นอีเวยจำได้ว่านั่นเป็นเสียง ของท่านฉิน : “คุณเพิ่ง เดี๋ยวผมให้หานนี้เพิ่งเข้าไปปลุกหล่อน ให้ตื่น คุณลองดูสิว่าหล่อนเป็นหญิงสาวที่คุณตามหาตัวอยู่ หรือป่าว?”

เมื่อเขาพูดจบ เสิ่นอีเวยก็ได้ยินเสียงเท้าหานฉีเฟิงเดินมุ่ง หน้ามาทางตัวเธอ ทว่าในยามนั้น ความคิดของเธอกำลังตีกันพัลวัน เพราะเธอได้ยินคำพูดของท่านฉันชัดเจนว่า คุณเพิ่ง

เป็นเขาหรือป่าว? เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนว่ากำลังมีพล ระเบิดอยู่ในสมองเธอในยามนั้น

เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปสะบัดผ้า ห่มหนาๆ ที่คลุมตัวตัวเองออกแล้วลุกนั่งอยู่บนเตียง ทว่า เหตุการณ์ที่อยู่ต่อหน้ามันทำให้เธอหยุดหายใจไปชั่วขณะ

เซิ่งเจ๋อเฉิงสวมใส่ชุดสูทสีดำ ขนาดเสื้อเชิ้ตตัวในยังเป็นสี ดำ กระดุมสีทองที่เสื้อสูทขึ้นเงาแวววับ ทว่าแสงแวววาบใน ยามนั้นมันกลับทำให้ทิ่มแทงตาเสิ่นอีเวย

เพิ่งเจ๋อเฉิงร่างกายสูงโปร่ง ดวงตาเย็นชา เขาใช้สายตา ดั่งใบมีดเย็นเฉียบแหลมคมจ้องมองเสิ่นอีเวย รัศมีของเขาช่าง แรงกล้า ผู้คนที่ยืนอยู่รายรอบก็เหมือนคนติดตามเท่านั้น

รวมถึงหานนี้เพิ่งด้วย

หลินอวี้และเหล่าบอดี้การ์ดผู้ติดตามที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา นั้นสีหน้าต่างเคร่งขรึมและเย็นชาอย่างชัดเจนพร้อมทั้งไม่พูด อะไรเลย นอกจากท่านฉัน

ผ่านไปสักพักเสิ่นอีเวยถึงได้เชื่อว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอในเวลานี้ เขาคือคนที่เธอคิดถึงมาโดยตลอด เธอเพิ่งรู้ว่า มือทั้งสองข้างที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อนั้นต่างสั่นไม่หยุด เธอ พยายามที่จะบังคับอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพื่อทำให้ตัวเองนิ่งสงบ ที่สุด ถึงแม้ว่าจะยากที่จะปฏิบัติให้เป็นไปตามนั้นก็ตาม
ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเทวดา เพราะเขาสามารถปรากฏตัว ต่อหน้าเธอภายใต้สถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ทว่าเป็นอีเวยไม่รู้ ว่าเขาจะช่วยเธอหรือป่าว…..

ในเวลานั้นเอง เสิ่นอีเวยไม่ทันนึกถึงว่าทำไมเขามาโผล่ที่ นี่ได้ ถึงแม้ว่าระยะห่างของทั้งคู่จะไม่ได้ไกลเลยสักนิด แต่เธอ กลับรู้สึกว่าระยะห่างของเธอกับเพิ่งเจ๋อเฉิงนั้นเหมือนห่างกัน คนละขอบฟ้า

ร่างกายของเขาแผ่รัศมีสว่างไสวอย่างชัดเจน ส่วนเธอนั้น กลับอยู่ในนรกที่มืดสลัว

เพิ่งเจ๋อเฉิงยืนไม่ไกลจากเธอมากนัก แต่สายตาที่มองมา นั้นราวกับใบมีดมันทิ่มแทงทะลุหัวใจของเงินอีเวยทันที

ตลอดระยะเวลาทุกขั้น ทุกตอนนั้น ไม่มีคนสังเกตสีหน้า ของหานนี้เพิ่งว่ายิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ในบางครั้ง เขาค่อยๆเงย หน้ามองสันกรามด้านข้างบนใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิง แล้วหัน กลับไปประเมินเสิ่นอีเวยที่นั่งอยู่บนเตียง

ท่านฉินที่กำลังทำท่าทีพินอบพิเทาโค้งคำนับอยู่ข้างเขา อยู่นั้น หลังจากที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาในห้องนี้นั้นก็เริ่มไม่พูดอะไร ขึ้นมาสักคำจนเขาสังเกตได้เลยหันไปหทางเดียวกับสายตา ของเพิ่งเจ๋อเฉิง เพื่อมองเสิ่นอีเวยให้ถนัด

วินาทีต่อมา ท่านฉินที่ต่อหน้าคนอื่นดูหยิ่งผยองพองขน ทว่าในยามนี้บนใบหน้ากลับยิ้มอย่างเสแสร้งถามเพิ่งเจ๋อเฉิง : “คุณเพิ่ง ไม่ทราบว่าหล่อนคือผู้หญิงที่คุณต้องการหาตัวใช่ไหม?”

ใบหน้าเพิ่งเจ๋อเฉิงเย็นชาอย่างชัดเจนแต่ยังไม่มีคำตอบ ให้ท่านฉินดังเดิม สายตาเขาจับจ้องบริเวณลำคอของหญิงสาว ที่นั่งอยู่บนเตียง นั่นคืออะไร? ทำไมมันถึงทิ่มตาเขาได้

รอยสีแดงม่วงทั่วทั้งลำคอรวมถึงบนกระดูกไหปลาร้า

ด้วย

ยามเมื่อเซ่งเจ๋อเฉิงเห็นรอยคิสมาร์กในเวลานั้น คลื่นพายุ ความโมโหกลับก่อตัวขึ้นในใจทันที ทว่าเขาต้องกล้ำกลืนฝืน ทนเก็บอาการนี้ในสถานที่แห่งนี้เอาไว้

เสิ่นอีเวยก็สัมผัสได้ว่าสายตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงอยู่ที่ลำคอ ของตนเอง จนเธอเพิ่งเข้าใจว่าที่ลำคอของตนเองนั้นมีอะไรอยู่ วินาทีต่อมา การมองผ่านสายตาของเขาที่มองมาที่เธอนั้น สายตาเสิ่นอีเวยกลับมีการสื่อความหมายที่อยากจะอธิบาย ออกไปแทน

แต่บางทีเรื่องนี้เธอเองอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

เขาเห็นร่างกายของหล่อนสั่นเทา เพิ่งเจ๋อเฉิงแค่เหลือบ มองหล่อนจากนั้นก็พูดเสียงแข็งเน้นออกมาว่า : “ไม่ใช่