บทที่445เธอไม่ยอมทํางั้นฉันลงมือเอง

บทที่ 445 เธอไม่ยอมทำงั้นฉันลงมือเอง

หล่อนหันกลับไปดู หานเฟิงก็ดูทำแสร้งทำเป็นเมาอีก ครั้ง คนที่เดินมาจากห้องโถงนั้น คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็น ลูกน้อง ดูท่าทางแล้วเหมือนดื่มเยอะไปหน่อย เขาเห็นลางๆว่า เป็นคนสองคนเลยรีบก้าวผ่านอย่างไม่สนใจเท่าไหร่

อารมณ์ความรู้สึกในใจที่กำลังวุ่นวายของเสิ่นอีเวย จน เธอยอมเปิดปากถาม: “ตอนนี้เราจะไปไหน?”

หานฉีเฟิง ใช้เสียงทุ้มกระซิบข้างหูของเธอ น้ำเสียงพร่า ที่เล็ดลอดออกมาจากไรฟันช่างเหมือนกับอาการของคนเมาหัว รา: “ห้องที่สองด้านซ้ายมืออยู่ด้านหน้า กุญแจอยู่ในเสื้อ โค้ต”

เสิ่นอีเวยทำได้แต่พยุงเขาไปยังห้องที่อยู่ด้านหน้า เธอ หยิบกุญแจเปิดห้อง พอปิดประตูกลับพบว่าหานฉีเฟิงกลับ สภาพมาเป็นคนสร่างเมาอย่างที่หาไหนไม่ได้

เสิ่นอีเวยถึงกับตกตะลึงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทำไมสีหน้า เปลี่ยนได้ไวปานจรวดขนาดนี้ น้ำเสียงของเธอแทรกอารมณ์ เยาะเย้ยล้อเขาเล่น : “ไม่รู้เลยนะว่าการแสดงของคุณจะแสดง ได้ขนาดนี้ ไม่ไปเป็นนักแสดงละออกจะน่าเสียดาย
ห้องนี้ไม่ถือว่าเป็นห้องหรูหรามากนัก การตกแต่งเหมือน โรงแรมหรูหราอยู่บ้าง ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดไม่มีฝุ่นเกาะ

หานฉีเฟิงเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ บริเวณบนหน้า ผากที่มีเส้นผมยังมีน้ำเกาะเป็นเม็ดๆอยู่ ที่คอของเขายังพาด ผ้าขนหนูสีขาวเอาไว้แล้วพยายามเช็ดหน้าซับน้ำที่เกาะอยู่บน ใบหน้าของตัวเอง แล้วมุ่งหน้าเดินมาทางขอบเตียงเพื่อพูดคุย กับเงินอีเวย : “เธอใช้มือหยิกคอตัวเองให้เป็นรอยช้ำหลายๆ รอย”

ในเวลานั้นเอง เสิ่นอีเวยนึกว่าตัวเองฟังผิดไป เลยมอง หน้าหานนี้เพิ่งอย่างตกตะลึง : “คุณพูดอะไรนะ?

หานฉีเฟิงเดาได้ตั้งแต่แรกว่าเธอจะมีอาการอย่างไร เขา รีบอธิบายด้วยสีหน้าเดิม: “คุณรู้จักรอยสตรอว์เบอร์ไหม นั่น แหละมันเป็นรอยของการจูบเม้มดูด คล้ายคลึงกับรอย เธอ ทำให้เป็นรอยช้ำที่คอหลายที่หน่อย รีบๆเข้า

หานฉีเฟิงพยายามเร่งเธอ เสิ่นอีเวยตกใจจนอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้น่าจะไม่ใช่มีแผนอะไรที่พิเศษอีกใช่ไหม?

ในเวลานั้นเอง หลังของเสิ่นอีเวยถึงกับเย็นวาบ ขนลุกไป ทั้งตัว ความรู้สึกนี้มันช่างน่ากลัวกว่าที่ยืนรออยู่ในห้องโถงเมื่อ ครูอีก

ใบหน้าของเสิ่นอีเวยแดงแจ๋รวมทั้งหูด้วย ไม่รู้ว่าเริ่ม ตั้งแต่ตอนไหนกัน เรื่องลับๆ ในมุ่งแบบนี้เป็นเรื่องที่รุนแรงอยู่ ทว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากับพูดไม่รู้ร้อนรู้หนาวออกมา ช่างคนเป็นคนที่ทำให้หล่อนเห็นภาพเบื้องลึกมากขึ้น……

เธอแต่งงานมีลูกแล้วทำไมจะไม่รู้ถึงรอยจูบนั่นล่ะ? ทว่า

การที่หานเพิ่งให้เธอทำแบบนี้มีสาเหตุมาจากอะไร เธอต้องรู้ ให้ชัดเจน

“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ?” เสิ่นอีเลยตอบกลับ อย่างแข็งกร้าว น้ำเสียงไม่ค่อยสบายใจเหมือนถูกลิดรอนสิทธิ์ ของตัวเอง

หานฉีเฟิงพยายามเช็ดหน้าไม่หยุดแล้วมองเธอด้วยสาย ตานิ่งๆ : “เพราะว่าฉันต้องการให้เธอช่วยแสดงละครเป็นเพื่อน ฉัน”

เสิ่นอีเวยยังคงทำหน้าเดิม : “ละครอะไร? ทำไม?

หานฉีเฟิงตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมีความสุขเท่า ที่ควร: “ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาอธิบายให้เธอเข้าใจมากนัก เมื่อ ครูฉันก็พูดไปจนหมดแล้ว แค่เชื่อฟังคำสั่งของฉันก็พอ

จิตใจของเงินอีเวยนั้นค่อนข้างละเอียดอ่อนต่อความรู้สึก นี้มาก ยิ่งท่าทีโอ้อวดของฝ่ายตรงข้ามนั้นมันยิ่งทำให้ความไม่ พอใจมากๆที่อยู่ในใจนั้นระเบิดขึ้นมาแทน

เธอเควี่ยงกุญแจที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงเสียงดัง “ครืด” ปลายกุญแจที่แหลมคมกรีดบนโต๊ะเสียงดังแหลมแสบ แก้วหูยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งเครียดหนักมากกว่าเดิม อีก
สายตาของเสิ่นอีเวยที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นช่าง เย็นยะเยือก: “หานฉีเฟิง ฉันจะบอกคุณให้นะ ระหว่างเราสอง คนต่างก็ไม่รู้จักกัน ฉันถูกคุณจับมาที่นี่แล้วตกอยู่ใน สถานการณ์ที่อันตรายร้ายแรงขนาดนี้ คุณดูเหมือนไม่ใช่พวก เดียวกับท่านฉันเลย แถมคุณยังไม่บอกฉันเรื่องตัวตนที่แท้จริง ของคุณ ให้ฉันรู้ ที่เมื่อครู่ฉันยินยอมให้คุณพาเข้ามาในห้องนี้ แต่มันไม่ได้หมายความว่า ฉันสามารถที่จะฟังสั่งจากคุณตลอด เรื่องนี้ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจอย่างชัดเจน

เสิ่นอีเวยอารมณ์เครียดขึ้นมาจนทำให้เธอพูดประโยค สุดท้ายนั้นอย่างเสียงดังฟังชัด

เพราะหล่อนต้องการประกาศกร้าวให้เขาได้รู้ว่าถึงจุดยืน ของตัวหล่อนอย่างชัดเจน เพราะฉะนั้นหล่อนเลยไม่ได้สนใจ เรื่องระหว่างนั้นที่สีหน้าของหานนี้เพิ่งเคร่งขรึมขึ้นอย่างเห็นได้ ชัด แถมเงาดำทะมึนของเขายังกระโจนตัวมุ่งหน้ามาทางเธอ อีก

เงินอีเวยเพิ่งพูดคำพูดของประโยคนั้นจบก็ถูกหานนี้เพิ่ง พุ่งพรวดดั่งสายฟาฟาดมาปิดปากทันที ใกล้หูเธอกลับมีเสียง ทักเตือนด้วยน้ำเสียงหิวกระหายเลือดอย่างเย็นชา : “หุบปาก!

ฟังดูแล้วหานฉีเฟิงเหมือนไม่ชอบเสียงดังขนาดคำขู่ยัง พยายามกดเสียงพูดให้เบาลง

เสิ่นอีเวยตกใจกลับปฏิกิริยาของเขา เดิมที่อยากเปิดปากสอบถามแต่ว่าปากที่ถูกปิดสนิทขนาดคอหอยยังถูกเขา ใช้มือ บีบไว้ ในใจตอนนี้เสิ่นอีเวยรู้สึกจะหมดลมหายใจ

ฝ่ามือของเขามีขนาดใหญ่ทั้งมีความรู้สึกที่อบอุ่นแถม หยาบกร้านนิดๆ บนมือ ปลายจมูกของเสิ่นอีเวยได้กลิ่นอ่อนๆ เธอพร่ำบอกกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าต้องสงบสติอารมณ์ไว้ ให้ดี หานเพิ่งเริ่มพูดข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มอีกเช่นเคย : “อยากให้ผมปล่อยก็ต้องคอยเชื่อฟังผมเอาไว้ ไม่งั้นผมจะทำ แบบนี้กับเธอเหมือนเดิม เข้าใจแล้วก็พยักหน้าซะ

เงินอีเวยพยายามกล้ำกลืนฝืนทนกับความโกรธ ทว่าใน เวลานี้ชั่วโมงนี้เธอจำเป็นต้องฟังหานฉีเฟิงเพราะนอกจากนั้น แล้วไม่มีทางอื่น ทางที่ดีที่สุดคือการหลับตาแล้วพยักหน้าตอบ ตกลงถึงแม้ว่าจะไม่ยินยอมก็ตาม

หานนี้เพิ่งค่อยๆหัวเราะเบาๆข้างหูเธอ : “ดีมาก

หลังจากปล่อยมือแล้ว เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาแค่ ได้แต่จ้องมองดวงตาแวววาวงดงามของหานนี้เพิ่งที่เคร่งขรึม อยู่

หานฉีเฟิงมองเธอที่พยายามยับยั้งสติอารมณ์อยู่ ถึงกับ อดหัวเราะเบาๆแกล้งหล่อนไม่ได้ : “ดูเหมือนเธอก็จะมีมุมอ่อน เหมือนกัน ทำตามที่พูดนะ เชื่อฟังผมต่อไป ตอนนี้ก็หยิกคอ ของคุณให้เป็นรอยต่อไปซะ

น้ำเสียงหานฉีเฟิงที่เอ่ยขึ้นมานั้นกลับแอบซ่อนความตลก อยู่สามสิบเปอร์เซ็นต์ส่วนที่เหลืออีกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์คือความตั้งใจ เสิ่นอีเวยไม่คิดเลยว่าหลังจากเบี่ยงเบนหัวข้อประเด็น แล้วยังวกกลับมาที่เดิมอีก เธอจ้องมองหานนี้เพิ่งแต่ไม่ได้พูด อะไรตอบกลับ

การแสดงออกด้วยอารมณ์พยายามนึกคิดทบทวนตลอด ของหานฉีเฟิง ในใจเขาเหมือนคิดกำลังทำอะไรอยู่จนเดินไป ยังหน้าประตูแล้วเอาหูแนบชิดกับบานประตูแล้วพยายามตั้ง อกตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวที่อยู่ภายนอก

แล้วเขาก็เดินกลับมา เสิ่นอีเวยก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไป ไหน หานเฟิงสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัวกว่าเดิมแล้ว พยายามพูดข่มขู่เธออีกครั้ง : “คุณยังไม่ขยับอีกหรอ? ผมจะ บอกคุณให้นะ ผมให้เกียรติคุณเพราะฉะนั้นเลยอยากให้คุณ เป็นคนทำมันขึ้นมาเอง ผมยื่นสิ่งดีๆ ให้แต่คุณกลับยอมลดตัว ไปคลุกเคล้าสิ่งไม่ดี งั้นผมคงต้องลงมือเองแล้วแหละ

น้ำเสียงของหานฉีเฟิงที่พูดออกมานั้นช่างดูตั้งอกตั้งใจ เอามาก แต่ว่าเงินอีเวยกลับไม่กลัวเลยสักนิด เธอยิ้มอย่างเย้ย หยันและพูดจาต่อปากต่อคำแทน : “คุณหาน หากคุณให้ เกียรติฉันจริงๆ ก็คงไม่ทำเรื่องพรรค์นี้ต่อหน้าฉัน อีกอย่างคง ไม่ทำให้คนอื่นเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนผิดๆ

เมื่อเสิ่นอีเวยพูดจบ หานฉีเฟิงจ้องตาเธอแล้วโยนผ้า ขนหนูที่เช็ดหน้า ในมือลง แถมพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เรื่องนี้คุณเป็นคนบังคับให้ผมทำเองนะ

เขาไม่รอเสิ่นอีเวยปฏิเสธ ตัวเธอก็ถูกหานนี้เพิ่งคว้าแขนทั้งสองข้างไว้แน่นแล้วเดินตรงดิ่งไปทางขอบเตียง