บทที่436สตรีที่อยู่ในตู้โดยสาร

บทที่ 436 สตรีที่อยู่ในตู้โดยสาร

ชายสองคนนั้นได้ฟังชายชุดสูทพูดเช่นนั้น ก็ผลักตัวเธอ อย่างกับสุนัขเช่นนั้น แล้วก็มีสีหน้าที่สดใสเหลือเกิน แล้วยัง พูดว่า “ได้เลยได้เลย ผู้ชายคนนี้ก็ให้พี่ใหญ่ก็แล้วกัน พวกเรา ไปรอข้างนอกกันเถอะ

เสิ่นอีเวยก็ถูกมัดแล้วให้เกิดหน้า เพราะว่าเนื่องด้วย ร่างกายท่อนบนนั้นถูกมัดไว้อยู่ ดังนั้นก็เกือบจะยืนไม่อยู่ แล้ว ก็เกือบจะไปล้มข้างหน้าชายชุดสูท

ในเวลานี้ ชายชุดสูทก็ได้เอื้อมมือมาพยุงเอาไว้ เธอนั้น โมโหจนตัวสั่นไปหมด เงยหน้าขึ้นมาก็ได้เห็นใบหน้าของชาย คนนี้

เสิ่นอีเวยก็สับสนวุ่นวายไปหม เธอนั้นพยายามสงบสติ อารมณ์แล้วก็คิดวิธีต่าง ๆ นานา แต่ในตอนนี้ ชายชุดสูทคนนี้ ก็เหมือนพูดออกมาว่า “ช่างมันเถอะ ฉันเปลี่ยนความคิดละ เอาเธอไปก่อน”

ชายชุดสูทพูดเช่นนี้ ทุกคนก็ตกใจไปหมด ผู้หญิงที่สวย อยู่ข้างหน้าเช่นนี้ แต่พี่ใหญ่กลับระงับอารมณ์ไว้อยู่

รวมถึงเสิ่นอีเวยที่ตกใจไว้ด้วย เพียงแต่สิ่งที่เธอตกใจนั้นไม่เหมือนคนอื่น ก็คือความตกใจที่เต็มไปด้วยความโชคดี แต่ ไม่กล้าแสดงออกมา

เมื่อสักครู่นี้เหมือนจะทำการรังแกเธอเช่นนั้น แต่อยู่ดีดีก็ เปลี่ยนความคิดเสียเช่นนั้น หรือว่าผู้ชายคนนี้กำลังแกล้งเธอ อยู่นะ

แต่ตอนนี้ความคิดนั้นก็ไม่ใช่คิดถึงปัญหาเสียแล้ว เ นอีเวยเหมือนกับอยู่ในความปลอดภัยชั่วคราว แล้วก็กำลังจะ เตรียมโทรหาอเล็กซ์ ที่ไม่โทรหาหยางอันหราน ก็เพราะว่าเธอ นั้นจะต้องดูแลเหมียนเหมียน ไม่อยากให้พวกเธอนั้นเป็นห่วง

เขาหันกลับมา แล้วก็เดินมาหาเล่นอีเวย แล้วก็ได้เอา มือขวามายื่นมา แล้วมือของชายคนนั้นก็ได้เข้าใกล้เธอมากยิ่ง ขึ้น เสิ่นอีเวย ในใจก็ตกใจแล้วพูดว่า “คุณจะทำอะไร ?

ชายชุดสูทก็ได้ยิ้ม แล้วก็ได้ล้วงไปที่กระเป๋าเอามือถือเธอ ไป จนทำให้สีหน้าของเธอนั้นตกใจสับสนแล้วพูดว่า “อันนี้ฉัน เอาไปแล้วนะ เพื่อไม่ให้คุณนั้นโทรหาคนอื่น” ชายชุดสูทบอก

เสิ่นอีเวยก็ได้แต่มองเห็นมือถือตัวเองนั้นถูกเอาไป อีกนิด หน่อยเธอก็จะกระอักเลือดเสียเช่นนั้น ผู้ชายคนนี้มีที่มาที่ไปยัง ไง เพราะอะไรสามารถเข้าใจถึงความคิดเธอขนาดนี้ ?

เงินอีเวณนั้นโมโหสุด ๆ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะในสถานการณ์เช่นนี้ ฝ่ายตรงข้ามคือพวกเดียวกัน

เธอไม่อาจจะบอกข้อมูลอะไรได้มากมาย ซึ่งทำให้ตัวเองนั้นไม่ปลอดภัย

สิ่งของที่อยู่บนเตียงนั้นก็ถูกเอาไปหมดแล้ว รวมทั้ง คอมพิวเตอร์ และบัตรประจำตัว

ผู้ชายเหล่านั้นก็ได้นำเงินอีเวยเดินลงไป ถึงแม้ตอนนั้นจะ ตีหนึ่งแล้ว แต่เจ้าของโรงแรมก็ได้อยู่ที่ก้มหน้าทำอะไรก็ไม่รู้ เธอนั้นสูดหายใจลึก ๆ อยากจะลองสักครั้ง

เสิ่นอีเวยรู้ชัดเจนว่าผู้ชายเหล่านี้มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจน ไม่ แน่อาจจะเป็นพวกที่เลือดเย็น เพราะว่าเป็นเช่นนี้ เธอก็เลยไม่ อยากจะห้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เธอนั้นคิดอยู่ว่าจะ ตะโกนหรือให้เจ้าของโรงแรมนั้นแจ้งตำรวจดี

สุดท้ายเงินอีเวยก็ตัดสินใจ หากตัวเองนั้นตอนที่จะใกล้ ออกจากโรงแรมแล้วเจ้าของโรงแรมเงยหน้ามาหาเธอนั้น เธอ ก็จะตะโกนร้อง หากเจ้าของโรงแรมที่เหมือนไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ก็ เธอก็จะต้องคิดวิธีอื่น

แล้วสุดท้ายก็คือ เจ้าของโรงแรมก็ได้แต่ก้มหน้าเช่นนั้น ซึ่งไม่ได้มองหน้าเธอเลย แม้กระทั่งนั้นสายตายังไม่กล้ามอง ตอนที่ออกจากโรงแรมนั้น เป็นอีเวยก็คิดถึงคำที่ชายชุด สูทพูดว่า พื้นที่นี้ ไม่เคยมีใครมาแต่เรื่องคนอื่น

ผู้ชายคนนี้พูดไม่ผิด

สิ่งที่เจ้าของโรงแรมพูดได้ก็คือการเตือนว่า “ระวังความ ปลอดภัย แค่นั้นเอง คนเหล่านี้ใช้ชีวิตในส่วนของตัวเองนั้นได้ก็เพียงพอแล้ว หลังจากชีวิตได้ผ่านการทำร้ายมากมาย ความกล้าก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาอีกต่อไป

ในหุบเขาที่มืดมิดนั้นก็เหมือนกับร้านค้าที่เปิดสว่างไสว เช่นนั้น แต่ตอนนี้ในค่ำคืนที่มืดมิดนั้น เป็นอีเวยกลับรู้สึกถึง ความขมขื่นใจ

จากที่เดินไปดินโคลนมาสักครู่หนึ่ง เสิ่นอีเวยก็ได้เห็น ถนนด้านข้างที่มีรถจอดอยู่ ดูแล้วก็เหมือนรถลากของ รูปร่าง ไม่ได้เล็ก เป็นสีดำ

เสิ่นอีเวยถูกดึงเข้าไปในรถคันนี้ ทำให้ล้มลงไปเสียเช่น นั้น เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานั้น นอกจากชายกลุ่มเหล่านั้น ก็ได้พูด คุยไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่คิดคำนึงถึงคนอื่นมากมาย เงินอีเวย นั้นห่างจากพวกเขานั้นใกล้มาก แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่น่า รังเกียจ แต่เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความชั่วร้ายมากมาย เพราะว่าพวกเขานั้นพูดถึงเรื่องของผู้หญิง

เสิ่นอีเวยฟังอย่างชัดเจน ซึ่งมีความตกใจมากเลยทีเดียว

หลังจากนั้นหนึ่งวินาที เธอนั้นเงยหน้าแล้วก็ตกใจ เพราะ ว่า ในที่นี้มีผู้หญิงนั้นถูกขังไว้สิบกว่าคน ในเวลานี้ พวกเธอนั้น ก็มองเสิ่นอีเวยด้วยความกลัว ซึ่งหญิงเหล่านั้นก็ได้นั่งกอดเข่า ตัวเอง ที่พวกเธอนั้นกลัวก็คือผู้ชายเหล่านั้นยืนอยู่ด้านหลังเ นอีเวย

เงินอีเวยก็ได้มองไปรอบ ๆ ผู้หญิงพวกนี้เต็มไปด้วยฝุ่น คลังความสกปรก ผมเผ้าก็พะรุงพะรัง ดูไปแล้วน่าสมเพชยิ่งนัก

เงินอีเวย ในขณะที่ตกใจอยู่นั้น ชายชุดสูทนั้นก็ได้เรียกคน ของเขานั้นขึ้นรถไป แล้วก็ให้อีกสองคนนั้นขับรถไป

ภาพวาดที่วุ่นวายสับสนเหล่านี้ต่างก็อยู่ในสายตาของเสี

นอีเวยทั้งนั้น เธอนั้นก็ไม่ได้ทันจะตอบโต้กลับมา แต่ก็ยังอยู่ที่ ตรงนั้นไม่ได้ไปไหน ชายที่อยู่ด้านหลังนั้นก็ได้ผลักเธอไป เ นอีเวยก็ได้ใช่สายตาที่โมโหมองไปตรงนั้น

“อย่ามา ๆอึ้ง ๆ เดินไปตรงนั้น ไวไวหน่อย” ไอ้อ้วน คนนั้นทั้งด่าทั้งพูด สายตาที่น่ากลัว

ไอ้อ้วนนั้นผลักอย่างรุนแรง เสิ่นอีเวยก็เดินไปด้านหน้า หัวเกือบจะไปโขกกับระเบียงเหล็ก แต่ทันใดนั้นไหล่ของเธอ กลับถูกจับด้วยสองมือ

เสิ่นอีเวยเงยหน้าช่วงนั้นเอง สองมือนั้นก็หายไป แต่เธอ นั้นก็ยังรู้สึกถึงว่ามือนั้นก็ยังมีนาฬิกาอยู่

หลังจากนั่งลงแล้ว ก็มีคนหนึ่งมาปลดเชื่อของเธอ สองมือ ของเธอนั้นก็ได้รับอิสระ ซึ่งมีความรู้สึกเจ็บหลังจากการปลอด

เชือก