บทที่425เรื่องราวที่ไม่อยากให้ใครได้รับรู้

บทที่ 425เรื่องราวที่ไม่อยากให้ใครได้รับรู้

เสียงที่คุ้นหูเช่นนี้ เสิ่นอีเวยตะลึงสักครู่ ตำรวจก็ตะลึงไป ด้วย สองคนนั้นก็ได้ไปมองผู้ชายที่พูดคนนั้น

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ยังคงใส่ชุดสูทสีดำในค่ำคืนนั้น ท่าทีที่มี ความนิ่งเฉย แล้วก็ตั้งใจมองไปยังเสิ่นอีเวย

“คุณมาที่นี่ทำอะไร ?” เสิ่นอีเวยถามด้วยความเฉยชา

แสงไฟที่สะท้อนมายังบนหัว ทำให้เธอนั้นเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิง นั้นขมวดคิ้วอยู่ แน่นอนว่ามาเอาคนของฉันไปน่ะสิ เสิ่นอีเวยพูดกลับไปว่า “ใครคือคนของคุณ ?

เพิ่งเจ๋อเฉิงมองเธอหนึ่งครั้งแล้วก็ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็ได้ เดินผ่านเธอไป แล้วก็เดินไปหาตำรวจแล้วก็พูดว่า “เรียนถาม หน่อยว่า เธอคนนั้นสามารถไปได้หรือยัง ?

“ได้แล้ว ได้แล้วครับ

พอได้รับคำตอบที่แน่นอนแล้ว เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้หันตัวกลับ

ไปพูดกับเสิ่นอีเวยว่า “ไปกันเถอะ
เสิ่นอีเวยไม่สามารถอธิบายความรู้สึกตอนนี้ได้เลย ชัดเจนว่าในใจเธอนั้นไม่ได้อยากจะตามไป แต่เท้ากลับเดินไป ข้างหน้าเช่นนั้น

จะหนีก็หนีไม่ได้ จะหลบก็หลบไม่ได้

เสิ่นอีเวยก็ได้นั่งในรถอย่างเงียบ ๆ เธอก็ได้หันหน้าไป มองยังกระจก คนสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย พอขับรถไปเรื่อย ๆ เสิ่นอีเวยก็รู้สึกมันไม่ถูกต้อง เพราะว่าทางที่ไปไม่ได้ไปทาง บ้านของเธอ แต่เป็นทางไปบ้านของเพิ่งเจ๋อเฉิง

“เดี๋ยวก่อน จอดรถ ฉันจะลงจากรถ” เธอพูดขึ้น เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้ถามกลับไปว่า “เพราะอะไร ?

“ฉันจะกลับบ้าน” เสิ่นอีเวยกำลังกดความโกรธอยู่ใน จิตใจ แล้วพูดออกมายังช้า ๆ ชัด ๆ

แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่ได้หยุดรถลงเลยแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ตอบเธอกลับไปว่า “ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่แรก ? ตอนนี้ถึงครึ่งทางแล้ว ไม่สามารถที่จะย้อนกลับไปได้

เสิ่นอีเวย “ ”

ความโกรธ ก็เก็บอยู่ในท้องอย่างร้อนรน แล้วก็เก็บอยู่ มานานแล้วสุดท้ายก็พูดออกไปว่า “เพิ่งเจ๋อเฉิง…คุณจะเล่น ตลกหรือ ? ”

ผู้ชายคนนั้นก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมมองไปยังด้านหน้า แล้วก็ พูดอย่างตั้งใจว่า “ไม่มีหนิ สิ่งที่ผมพูดคือมันเป็นความจริงทั้งหมด”

เสิ่นอีเวยก็ไม่อยากจะไปคิดเกี่ยวกับ “ตอนนี้จะย้อนกลับ ไปได้หรือไม่” ของเรื่องนี้ เพราะตอนนี้ผู้ชายคนที่อยู่กับเธอ ตอนนี้นั้นทำให้เธอสามารถคิดถึงสามคำนี้ก็คือ “ไม่เอาหน้า แล้วก็กลายเป็นหกคำ “ยืนหยัดไม่เอาหน้า

เธอไม่อยากจะไปสุงสิงวุ่นวายอะไรกับเขา

แล้วตอนนี้จะทำอย่างไร ? ตัวเองก็คงไม่จะกระโดดออก ไปหรอกมั้ง ? เสิ่นอีเลยก็คิดอยู่ในใจตลอดเวลา

“คุณจะพาฉันไปบ้านตระกูลเชิงทำไม ?” เสิ่นอีเวยถาม

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เงียบไปสักครู่ แล้วพูดว่า “ผมอยากจะบอก คุณเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับสวีอันนิ่ง

เงินอีเวยตกใจ แล้วก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “สวีอันนึง ? เธอกับฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน คุณไม่จำเป็นจะต้อง เสียแรงขนาดนี้หรอกนะ และอีกอย่าง ถ้าอยากจะคุยธุระแล้ว ล่ะก็ สามารถไปเจอกันที่ร้านกาแฟสักที่ก็ได้ ไม่จำเป็นจะต้อง ไปบ้านคุณ

สีหน้าของผู้ชายคนนั้นครึ่งหนึ่งก็เก็บอยู่ในความมืด แต่ มุมปากนั้นกลับมีรอยยิ้มออกมา ในเมื่อพูดเช่นนี้ ก็ หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นก็อยากจะฟังสิ่งที่ตัวเองนั้นพูด แล้ว ก็เริ่มจากตรงนี้ ประธานเพิ่งเจ๋อก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย

“จะคุยธุระสำคัญ ผมชอบที่จะคุยที่บ้านมากกว่า ไม่มีวิธีอื่น เพราะเป็นสิ่งที่ผมเคยชินแล้ว” เพิ่งเจ๋อเฉิงพอพูดเสร็จ ก็ แสดงถึงความยึดมั่น ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย

ดี ฉันจะดูว่าคุณนั้นจะพูดเรื่องอะไรออกมา เสิ่นอีเวย รู้สึกตื่นตาตื่นใจไปด้วย

หลังจากนั้นสิบนาที เสิ่นอีเวยก็ถึงบ้านของตระกูลเซิ่ง ณ ห้องรับรอง เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้ในน้ำชาอยู่หน้าเธอหนึ่งแก้ว กลิ่นมี ความหอม เลยทำให้เสื่นอีเวยได้ผ่อนคลายอยู่บ้าง

พอมองไปยังเพิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า เสิ่นอีเวย เหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา “คืนนี้คุณไปหาฉันได้ยังไง ?

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็หรี่สายตาเล็กลง แล้วก็ได้จัดการกับท่าที อารมณ์ของตัวเองแล้วพูดว่า “ตอนที่คุณมีเรื่องกับผู้ชายคนนั้น ก็ได้ถูกคนเห็นเข้า แล้วก็รู้ว่าเป็นภรรยาของประธานบริษัทเพิ่ง ชื่อ ดังนั้นก็ได้เรียกนักข่าว เพราะเรื่องมันใหญ่ขึ้นมาถึงหูผม ก็ เลยไปจัดการเรื่องนักข่าว แล้วก็ไปที่สถานีตำรวจ

เสิ่นอีเวยฟังเสร็จก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปยังเพิ่ง เจ๋อเฉิง แต่สิ่งที่ตัวเธอเองไม่ได้สังเกตถึงก็คือ คำที่เพิ่งเจ๋อเฉิง พูด “ภรรยาของประธาน ซึ่งทำให้เธอนั้นไม่ได้สังเกตถึง

อีกเรื่องก็คือ….เรื่องที่เพิ่งเจ๋อเฉิงทำในคืนนี้ ทำให้เธอนั้น ไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชัง

“เกี่ยวกับเรื่องของสวีอันนิ่ง คุณจะพูดอะไร ?” เสิ่นอีเว ยก็ได้พูดเรื่องนี้เพื่อเข้าสู่เรื่องสำคัญ
เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้สอดเสื้อสูทของตัวเอง ทำให้มีความสบาย มากยิ่งขึ้น แล้วก็ทำให้สีหน้าดีขึ้น แล้วก็ดื่มชา พูดว่า “ครั้ง ก่อนที่อยู่ประเทศไทย ข่าวผมกับเธอนั้นมันคือเรื่องปลอม รูป นั้นเป็นเมื่อสองปีก่อนที่ถ่ายตอนอยู่อเมริกา และตอนนั้นเธอก็ ไม่ได้จับมือของผม รูปนั้นมันผิดปกติ

เสิ่นอีเวยก็สามารถจับถึงประเด็นหลัก “แล้วทำไมเมื่อ หลายปีก่อนคุณกับเธอถึงได้ไปอยู่ที่อเมริกาได้ ?”

พอฟังคำถามของเสิ่นอีเวยเสร็จ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เงียบไปสิบ กว่าวินาที ในความเข้าใจของเธอก็คือเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้ตอบ อะไรเกี่ยวกับปัญหานี้แล้วก็ได้พูดออกมา “อีเวย เรื่องที่ผมจะ พูดออกมาก็คือ เรื่องนี้ผมไม่เคยพูดกับใครเลย ผมสามารถ สาบานได้ว่า สิ่งที่ผมพูดนั้นมันคือเรื่องจริงทั้งหมด

เสิ่นอีเวยรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นมีความเล่ห์เหลี่ยม อยู่มาก หากเขาอยากจะให้เธอกลับเป็นเหมือนเท่านั้น ความ จริงก็สามารถมีวิธีที่มากมายมากกว่านี้ แต่เขากลับไม่เลย ใน ใจของเธอนั้นตอนนี้ก็มีสายตาที่มองเพิ่งเจ๋อเฉิงอยากจริงใจ

“ฉันมีพี่สาวคนหนึ่ง เรียกว่า เพิ่งจือกัน แต่เพราะว่าผม และเธอนั้นเคยเกิดปัญหาขึ้น ดังนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันมาเป็น เวลานานแล้ว เธอตอนนี้อยู่ที่ไทย และก็ได้ตั้งรกรากอยู่ที่นั่น แล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย” เพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มพูดเรื่องราวออกมา

เนื้อหาเรื่องแรกออกมา ก็เหมือนกับระเบิดที่ตกลงใส่ อย่างรุนแรง ทำให้เสื่นอีเวยนั้นมึนงงเป็นอย่างมาก รู้จักกับเขามาก็นาน ทำไมไม่รู้ว่าเขานั้นมีพี่สาวหนึ่งคน

เพิ่งเจ๋อเฉิงตอนที่เรียนหนังสืออยู่ที่อเมริกานั้น เขาอยู่กับ

พี่สาวของเขา ตระกูลรุ่นพ่อของเขานั้นก็มีสันดานที่ไม่ดีอยู่ อย่างหนึ่งก็คือ สำคัญผู้ชายไม่ให้เกียรติผู้หญิง ตอนนั้นพวก เขาได้ให้เพิ่งเจ๋อเฉิงไปศึกษาปริญญาโทและเอกที่อเมริกา แต่ กลับให้พี่สาวของเขานั้นได้ดิ้นรนด้วยความสามารถของตัวเอง แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นก็คือ ความเป็นอยู่ของพี่สาวก็คือทำงานอยู่ที่ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ตอนที่เรียนปริญญาโทอยู่นั้น นักเรียนใหม่รวมเซิ่งเจ๋อเฉิง เป็นสามคนที่เป็นคนเชื้อสายจีน ผู้ชายสองคนผู้หญิงหนึ่งคน เพิ่งเจ๋อเฉิงกับคนที่ชื่อว่าเซี่ยเจียงกลายเป็นเพื่อนที่ไม่มีอะไร ต้องพูดกัน

และตอนนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ยังเป็นคนวัยรุ่นที่สดใสมากมาย นัก แล้วเกี่ยวกับเรื่องราวอนาคตของตัวเองนั้น เขาก็ไม่ได้รู้ อะไรเลย ในใจก็มีเพียงแต่เรื่องของการศึกษา ดังนั้นเกี่ยวกับ ฐานะของเซี่ยเจียงอนั้น เขาก็ไม่ได้รู้อะไรมากมาย และก็ไม่ เคยที่จะไปคิดและถามเลย