บทที่424มีเรื่องอะไรสามารถมาหาผมได้

บทที่ 424 มีเรื่องอะไรสามารถมาหาผมได้

มองดูผู้ชายท่าทางสง่างามพูดบนเวที สมองของเงินอีเวย ว่างเปล่า ทำไมเธอถึงไม่สามารถเดาได้ว่า Arthur คือเพิ่งเจ๋อ เฉิงนะ? ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผู้ชายคนนี้มีทักษะการปกปิดได้ดี เกินไป ไม่มีอะไรให้เธอจับสังเกตได้โดยสิ้นเชิงสักนิดเดียว

สิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดในช่วงหลัง เสิ่นอีเวยฟังไม่รู้เรื่องสักคำ แต่เธอยอมรับว่า ผู้ชายบนเวทีสามารถดึงดูดสายตาของทุก คน ใช่แล้ว เขาเป็นคนสุดยอดเสมอ โดดเด่นกว่าทุกคน

ทั้งค่ำคืนนี้ จิตใจของเงินอีเวยสับสนวุ่นวาย เมื่องาน เลี้ยงจบลง เหยียนเวยเดินเข้ามาเรียกเธอ : “ผู้อำนวยการเงิน ฉันเรียกรถเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน ก่อน”

เสิ่นอีเวยยิ้มปฏิเสธ : “อีกสักพักฉันยังคงมีธุระอย่างอื่น อีก เธอกลับก่อนได้เลย

เหยียนเวยเงียบไปสักพัก ในช่วงครึ่งหลังของค่ำคืนนี้เธอ เห็นผู้อำนวยการเงินมีท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถาม ด้วยความเป็นห่วงว่า: “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? กลับบ้านคนเดียวได้ใช่ไหมคะ?

เงินอีเวยพยักหน้า “ ไม่เป็นไร กลับบ้านดีดีนะ

เหยียนเวยเห็นเธอพูดเช่นนี้ จึงไม่อยากถามให้มากความ หลังจากบอกลาจึงเดินออกจากโรงแรมเพื่อกลับบ้าน

เงินอีเวยหันกลับไป กวาดสายตามองไปรอบๆห้องโถง แต่มองไม่เห็นเพิ่งเจ๋อเฉิง ในใจรู้สึกสับสน คืนนี้เธอตัดสินใจ ว่าอยากอยู่คนเดียวจริงๆ

อากาศในยามค่ำคืนค่อนข้างหนาวเย็น เสิ่นอีเวยไม่ได้ พกเสื้อคลุมมาด้วย เธอสวมชุดราตรีเดินอย่างไร้จุดหมาย ปลายทาง นึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมหลายๆเรื่องถึงมี ความเกี่ยวกับเพิ่งเจ๋อเฉิงนะ? สิ่งที่ทำให้เธอไม่เข้าใจ

ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นไปจากเพิ่งเจ๋อเฉิง ที่ตามมาจากอดีต ชื่อของผู้ชายคนนั้น เหมือนกับประทับอยู่ใน หัวใจของเธออย่างถาวร

ออกจากที่นี่ไปอยู่ประเทศอังกฤษเป็นเวลาสี่ปี เดิมทีเ นอีเวยเข้าใจว่าที่นี่จะไม่มีคนจำตนเองได้ แต่ในช่วงงานเลี้ยง เลิก เธอสังเกตเห็นได้ชัดเจนว่า ผู้คนมากมายที่เดินสวนต่าง

ให้ความสนใจกับเธอ

มีบางคนกระซิบกระซาบ เธอได้ยินพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ ตนเอง บางก็เรียกเธอว่าอดีตภรรยาของประธานเชิง กระแทก ตรงเข้าไปที่หัวใจของเธอ
ความสับสนวุ่นในสมอง ทำให้เป็นอีเวณก้าวเท้าเดิน อย่างไรทิศทาง เมื่อตนเองเริ่มได้สติ จึงพบว่าตนเองเดินมาอยู่ ในสถานที่ห่างไกลความเจริญ เธอนิ่งอึ้งไป หยุดก้าวเท้าทันที

ถึงแม้จะมีคนสองสามคนเดินผ่านสถานที่แห่งนี้ แต่กลับ มืดมิด เสิ่นอีเวยต้องการเดินกลับไปในทิศทางที่ตนเองเดินมา แต่เมื่อหันกลับไป ปรากฏว่ามีเงาดำเข้ามาใกล้อย่างกระทัน หัน เสิ่นอีเวยได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ค่อนข้างแรง

ด้วยความระมัดระวังตัวที่ค่อนข้างสูง ในใจส่งเสียงเตือน เธอหลบไปด้านข้างทันที

แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชาย แถมยังขี้เมา ไม่ว่าเ นอีเวยจะพยายามใช้ท่าเทควันโด แต่ในแง่ของความ แข็งแกร่งก็ถูกผู้ชายคนนั้นหยุดยั้งไว้จนได้

ฝ่ายชายที่มีใบหน้าอัปลักษณ์พยายามขยับเข้าใกล้เ นอีเวย เสิ่นอีเวยรู้สึกสะอิดสะเอียน

“เพียะ! “เธอใช้มือตบลงไปบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้น

โดยตรง

ฝ่ายชายโมโหอย่างเฉียบพลัน : “นั่งโง่ ถึงกล้าตบก หรอ! “เขาผลักเธออย่างรุนแรง เนื่องจากเธอสวมรองเท้าส้น สูงจึงไม่ค่อยสะดวกเป็นอย่างยิ่ง สุดท้ายจึงล้มลงไปกองที่พื้น

ฝ่ายชายกำลังพุ่งเข้าใส่ เสิ่นอีเวยหวาดกลัวจนหน้า เปลี่ยนสี เธอใช้มือเปล่าคลำหาของบนพื้น ในที่สุดก็คลำเจอกับสิ่งของที่คล้ายกับขวดเหล้า เสิ่นอีเวยไม่คิดอะไรมาก ใน เวลาเดียวกับที่ปกป้อง ใบหน้าของตนเองก็ยื่นมือออกไป ผู้ชายคนนั้น

“เพลง! “เสียงของแตก ตามด้วยเสียงกรีดร้องของฝ่าย

ตอนกลางคืน เวลาห้าทุ่ม ณ สถานีตำรวจ

“เสิ่นอีเวย”

ตำรวจชั้นผู้น้อยทำท่าถือปากกา ชื่อนี้ทำไมคุ้นหูจังนะ? เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นผู้หญิงที่เคยเห็นในข่าวก่อน หน้านี้ ภรรยาของประธานบริษัทเพิ่งซื้อ ทำไมคนมีเงินถึงชอบ สร้างปัญหาจังนะ? เขาเกิดความสงสัยข้างในใจ

ตำรวจชั้นผู้น้อยขมวดคิ้วเบาๆ เขาสังเกตเงินอีเวยอย่าง ละเอียด จากนั้นหันไปมองผู้ชายที่ใบหน้าได้รับบาดเจ็บข้างๆ เธออีกที เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอย่างคนมีการศึกษาว่า “คุณเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แถมยังเป็นบุคคลสาธารณะ ทำไมไม่ เรียนรู้ที่จะไม่หาเรื่องคน? ”

บุคคลสาธารณะ? เงินอีเวยนิ่งไป แต่กลับเม้มปากไม่ ตอบอะไรออกมา

เส้นผมปกคลุมหน้าผากของเสิ่นอีเวย จนถึงขอบตา แต่ ไม่สามารถปิดรอยตบสีแดงที่แก้มซ้าย เธอโดนผู้ชายด้านข้างตบ หลังจากนั้นจึงใช้ขวดเหล้าเปล่าที่ฝ่ายตรงข้าม

เธอยกคิ้วขมวดเบา ๆ ใบหน้าที่เงียบสงบไม่มีการ แสดงออกทางอารมณ์ใดๆ แต่สายตาที่แสดงออกทางดวงตา กลับ โอนโยนตามไปด้วย : “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณ เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? ฉันเพิ่งจะพูดอธิบายอย่างชัดเจน ว่าเขาเป็นคนลงมือก่อน

เสิ่นอีเวยถึงแม้จะเป็นแม่คน แต่เพราะสวรรค์ให้เธอเกิด มาหน้าเด็ก ดังนั้นเธอจึงดูอายุไม่เยอะเท่าไหร่

ตำรวจชั้นผู้น้อยเพิ่งจะเริ่มงานได้ไม่นอน อีกทั้งยังอายุ น้อย เขาจะสามารถอดทนผู้หญิงที่พูดจาแบบนี้กับตนเองได้ อย่างไร? เขาโมโหขึ้นมาทันที ตบโต๊ะดัง ปัง “จนปากกา กระเด็น : “คุณพูดอะไร? ”

สายตาของเงินอีเวยเย็นชา ตัดสินใจไม่สนใจเขา

เมื่อก้มลงมอง ส้นเท้าสีดำเต็มไปด้วยโคลน เนื่องจากการ ต่อสู้กับผู้ชายด้านข้างเมื่อสักครู่ทำให้สาดกระเด็นมาโดน

ฝ่ายชายรูปร่างท้วม หน้าตาเต็มไปด้วยความมันเยิ้ม กำลังร้องไห้ใช้มือจับแผลที่ถูกขวดเหล้าตีที่หน้าผาก : “สหาย อย่าเชื่อคำพูดไร้สาระของเธอเลย เธอเป็นโรคประสาท ถ้า ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะ! ”

“ไม่เอาค่ารักษาพยาบาลแล้วหรอ? “เสิ่นอีเวยพูดออกมา อย่างเยือกเย็น
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นไม่คาดหวังให้เงินอีเวยคุยกับ ตนเอง เขาสามารถมองเห็นมันได้ ผู้หญิงคนนี้ฟาดคนอย่างไม่ สนใจอะไรทั้งนั้น ขวดเหล้าเมื่อสักครู่ หากพลาดไปนิดเดียว เขาอาจถึงตายได้ ช่างเป็นคนที่ดุร้ายจริงๆ

นอกจากนี้เขาเพิ่งจะได้ยินว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบุคคล สาธารณะ ยิ่งรู้สึกประหม่า หากยั่วยุคนที่ไม่สมควรจะยั่วยุ เรื่องราวอาจบานปลายได้

ฝ่ายชายไม่ตอบคําถามของเสิ่นอีเวย เขากลัวจนแทบจะ กระโดดหนีไป

“ตามผู้ปกครองของคุณมา

เสิ่นอีเวยมองไปที่ตำรวจชั้นผู้น้อย ใบหน้าไม่แสดงอา รมณ์ใดๆ : “ฉันไม่ใช่คนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ทำไมต้องตาม ผู้ปกครองมาด้วย? “

อีกฝ่ายนิ่งไป เพิ่งจะนึกได้ว่าตนเองลืมสิ่งนี้ไป

ในความเป็นจริงเขาไม่ได้ต้องการให้เงินอีเวยตามผู้ ปกครองมา เพียงแค่เพราะความเฉยชาและความแปลกแยก บนตัวของเธอที่เหมือนจะไม่สนใจใครในสายตาทำให้เขารู้สึก ไม่ดี แค่นั้นเอง

ดังนั้นเขาต้องการสร้างความวุ่นวายให้เธอ แต่กลับคิดไม่

ถึงว่าจะโดนถามกลับ

ตำรวจชั้นผู้น้อยเงียบไปนาน ในระหว่างนั้น เสิ่นอีเวยเอาแต่จ้องหน้าตนเอง เขาโดนมองจนเกิดขนลุก จึงโบกมือพูด ว่า “กลับไปเถอะ กลับไปเถอะ ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับคุณแล้ว

เสิ่นอีเวยมองไปที่อีกฝ่าย และพูดว่า “ขอบคุณ” สองคำ เธอลุกขึ้นเตรียมเดินกลับออกไป แต่กลับไปยินเสียงจากด้าน หลังซึ่งเป็นเสียงของผู้ชายที่คุ้นเคย

“เธอไม่มีผู้ปกครอง แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเรียกหาฉันได้