บทที่416คุณคิดว่าฉันสนใจคุณหรอ

บทที่ 416 คุณคิดว่าฉันสนใจคุณหรือ

หน้าผากสัมผัสความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากแก้มของฝ่าย ชาย ในใจของเงินอีเวยส่งเสียง ทิ้ง เธอรีบถอนตัวออกอย่าง รวดเร็ว หลังจากเธอกลับมานั่งตัวตรง จึงมองเห็นเพิ่งเจ๋อเฉี งกำลังมองตนเองอยู่

ใบหน้าของฝ่ายชายแสดงถึงความแปลกใจ เขาพูดออก มาเบาๆว่า “คุณนอนกรนด้วยหรอเนี่ย?

เสิ่นอีเวยใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย เธอ

พูดตอบกลับทันทีว่า “ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? แต่ไหนแต่ไร

ฉันไม่เคยนอนกรน โอเคไหม! ? ”

มองเห็นเงินอีเวยมีท่าทางไม่สบายใจ เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่า ตลกดี ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อได้แกล้งคน เล่น : “ผมแกล้งคุณเล่น

เสิ่นอีเวยโกรธจนเกือบหายใจไม่ทัน เธอข่มความรู้สึกอยู่ นานจนหน้าแดงและด่าออกมาว่า : “……..ตัวเป็นเด็กไป ได้! “

หลังจากเครื่องบินลงจอด เสิ่นอีเวยแทบอยากจะกระโดด หนีลงจากเครื่องบินทันที เพราะเธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว นึกย้อนกลับไปถึงท่าทางของผู้ชายคน นี้ที่มีต่อตัวเอง ในขณะนี้ และทุกสิ่งที่เขาทำลงไป เงินอีเวยรู้สึก อยู่เต็มอกว่ามันไม่ใช่ความจริง

เพิ่งเจ๋อเฉิงแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่คาดเดาไม่ได้มาตลอด ในใจเงินของอีเวยรู้ดี ช่วงเวลาที่ผ่านมาในตอนนั้นของเขาทั้ง สอง ความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้มีต่อตนเองไม่ใช่ความรัก และก็ ไม่ใช่ความเกลียด แต่เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นความระอา เพราะ ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร อีกฝ่ายมักจะระอาตนเองเสมอ

หลังจากตนเองเดินทางไปประเทศอังกฤษ ก็ได้รู้จากค่า บอกเล่าของคนอื่นและจากการรายงานข่าวว่าผู้ชายคนนี้กำลัง ตามหาตนเอง อีกทั้งก่อนหน้าที่เธอตัดสินใจเดินทางกลับ ประเทศอย่างกระทันหัน ก็ไม่รู้ชัดเจนว่าตอนนี้เพิ่งเจ๋อเฉิง แท้จริงรู้สึกกับตนเองเช่นไร

ความรัก? ความชัง? หรือว่าชีวิตแต่งงานสามปีนั้นยัง ทำให้เธอทนทุกข์ทรมานไม่หนำใจ? เสิ่นอีเวยไม่เต็มใจที่จะ คิดเกี่ยวกับมันและไม่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับมันมาก

ประเทศไทยเป็นประเทศที่ได้รับความนิยมในด้านการ

ท่องเที่ยวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ณ ที่แห่งนี้มีทัศนียภาพ ที่สวยงามมากมาย โดยเฉพาะทิวทัศน์ของหาดทรายสีขาว ยิ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

เป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขามาประเทศไทยเพราะต้องการท่อง เที่ยวพักผ่อนในช่วงวันหยุด แต่มองดูเพิ่งเจ๋อเฉิง กลับเป็นเพียงการเปลี่ยนสถานที่ทำงานใหม่

ในขณะนี้ เสิ่นอีเวยกำลังถือมะพร้าวอยู่ในมือ ใช้ปากดูด หลอดเบาๆ มองเพื่อนร่วมงานที่กำลังเล่นน้ำอยู่ไกลๆ ส่งยิ้ม ให้พวกเขาเป็นครั้งคราว

ส่วนเพิ่งเจ๋อเฉิง ในตอนนี้เขากลับสะสางงานอยู่ในห้อง พักของโรงแรมที่อยู่ไม่ไกล

ฝ่ายชายกำลังนั่งทำหน้าทิ้งอยู่ตรงหน้าแล็ปท็อป สองมือ เรียวยาววางซ้อนกันอยู่ข้างเตียง สีหน้าเหมือนจมอยู่ในความ คิด

บนหน้าจอแล็ปท็อป ปรากฏหน้าจอสนทนา เพิ่งเจ๋อเฉิง ลังจ้องมองข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา ช่วงนี้ฉันมีเวลาพักผ่อน มาหาฉันสิ เดี๋ยวฉันจะช่วยคุณจองตั๋วเครื่องบิน

นิ้วเรียวยาวของเซิ่งเจ๋อเฉิงเคาะเบา ๆ บนแป้นพิมพ์ ปรากฏข้อความหนึ่งบรรทัด : ช่วงนี้ผมอยู่ต่างประเทศเพื่อ จัดการบางอย่าง ผมไม่มีเวลา

วินาทีต่อมา ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นด้านล่าง ผู้ส่งยังคง เป็นคนเดิม : ถ้าไม่มา ฉันจะส่งรูปภาพพวกนั้นให้กับนักข่าว

สายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มเยือกเย็น เขาค่อยๆเอนกายลง บนเก้าอี้ สองมือกอดหน้าอก เมื่อได้เห็นรูปภาพเหล่านั้น ชัดเจน มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความเย้ยหยัน

รูปภาพที่อีกฝ่ายส่งมา ทั้งหมดมีสองรูป เป็นภาพของผู้ชายกับผู้หญิง อยู่ในชุดแต่งกายอย่างเป็นทางการ ผู้ชายคือ เพิ่งเจ๋อเฉิง ผู้หญิงที่ยืนจูงมือเขาอยู่ข้างๆมีรูปร่างอรชร อ้อนแอ้น กำลังอยู่ในอารมณ์ดี หันกลับไปยิ้มอย่างมีความสุข ให้กับกล้อง

รายละเอียดและฉากหลังของทั้งสองภาพเหมือนกัน มี เพียงแค่เพียงมุมกล้องที่ไม่เหมือนกัน รูปใบที่สอง สามารถ มองเห็นใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงได้อย่างชัดเจน

หลังจากจ้องหน้าจอเป็นเวลาสามวินาที ในที่สุดเพิ่งเจือ เฉิงจึงพิมพ์ลงไปในกล่องข้อความว่า : ตามสบาย ผมไม่ สนใจ

หลังจากกด Enter เพิ่งเจ๋อเฉิงปิดหน้าจอแล็ปท็อปอย่าง รวดเร็ว“ปัง” จากแรงที่เขาใช้สามารถมองเห็นได้ว่าเขาอารมณ์ ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เขายกมือขึ้นขยี้ระหว่างหัวคิ้ว เดินตรงไปที่หน้าต่างเพื่อ จ้องมองทิวทัศน์ที่อยู่ไกลออกไปสักพัก เนื่องจากตำแหน่งและ ที่ตั้งของห้องพักที่เขาเลือกนั้นดีที่สุดใน โรงแรม ดังนั้นเมื่อคืนที่ หน้าต่างจึงสามารถมองเห็นวิวของชายหาดทั้งหมด รวมทั้ง ทะเลสีฟ้าใสดุจคริสตัล

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สดใส คลื่นน้ำในทะเลกำลังส่องแสง เหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเพชรเป็นประกายวาววับ ลมทะเลที่ ปะทะหน้ามีทั้งความเค็มและความชื้น ในที่สุดเพิ่งเจ๋อเฉิงก็รู้สึก ดีขึ้นมาสักหน่อย
ในจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับ สายตาของเขากลับถูก ดึงดูดด้วยร่างของคนที่เดินจากชายหาดกำลังจะไปขึ้นเรือยอ ช

เพิ่งเจ๋อเฉิงหรี่ตาลง ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในแววตา ทันที : ทำไมใส่สั้นแบบนี้? นับวันยิ่งกล้าขึ้นนะ

หลังจากนั้นห้านาที เพิ่งเจ๋อเฉิงปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเสี นอีเวย ในตอนนี้เธอเพิ่งจะขึ้นมานั่งบนเรือยอชร์ มะพร้าว ใน มือก็ยังดื่มไม่หมด

เพิ่งเจ๋อเฉิงนั่งตำแหน่งตรงข้ามเธอ มองดูเส้นอีเวยสวม กิน เขาต้องบังคับตนเองไม่ให้เอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมผู้หญิงคนนี้ และถามออกมาเบาๆว่า “คุณมาเป็นอาหารตาให้คนที่นี่ หรอ? “

เสิ่นอีเวยมองบน : “มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?

“ตั้งแต่มาที่นี่ ผมยังไม่เห็นคุณทำอะไรเลย

เสิ่นอีเวยแปลกใจเล็กน้อย : “คุณเอาแต่ยุ่งกับงานทั้งวัน น่าแปลกที่ยังมีเวลามายุ่งเรื่องชาวบ้านด้วย? “

เพิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มเบาๆ ตอบว่า “เอาเป็นว่าผมไม่ได้ยุ่งมาก ถ้าเพียงแค่ยุ่งเรื่องของคุณ ก็ยังพอมีเวลา คุณพูดว่าผมเอาแต่ ยุ่งกับงาน ทำไมหรอ บังเอิญว่าคุณสนใจผมด้วยหรอ? “

เสิ่นอีเวยโดนเขาหยอกล้อจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงไม่กี่วันนี้ ตนเองสนใจผู้ชายคนนี้อย่างไม่ทันรู้ตัว
การมาประเทศไทยของพวกเขาในครั้งนี้ กำหนดการเดิน ทางสำหรับสองวันแรกจัดขึ้นที่จังหวัดภูเก็ต ภูเก็ตคือเกาะที่ ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ตั้งอยู่ในทะเลอันดามัน บนเกาะแห่ง นี้ มีหาดทรายที่สวยงามและเกาะเล็กเกาะน้อยกระจายตัวอยู่ มากมาย อีกทั้งยังมีทะเลที่ส่องแสงประกายระยิบระยับ

สถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้มีชื่อเสียงและมีกิจกรรมต่างๆ ให้ ทำมากมาย โดยเฉพาะกิจกรรมทางน้ำทุกประเภทเป็นสิ่งที่ ขาดไม่ได้ เสิ่นอีเวยไม่เข้าร่วม เนื่องจากไม่ชอบน้ำตั้งแต่เกิด อีกทั้งทักษะการว่ายน้ำของเธอค่อนข้างแย่

หลังจากครั้งก่อนโดนเพิ่งเจ๋อเฉิงโยนลงในสระว่ายน้ำของ คฤหาสน์ เธอคอยเตือนตนเองอยู่เสมอว่าจะต้องเรียนว่ายน้ำ ให้เป็น ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาว่างลงเรียนว่ายน้ำ แต่ทักษะการ ว่ายน้ำเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากสำหรับเธอ ดังนั้นหลังจากเข้า เรียนไปได้สักพัก ในที่สุดจึงยอมแพ้

แต่สองวันที่มาเที่ยว เสิ่นอีเวยกลับไม่เห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงจะ ออกมาเที่ยวเลยสักครั้ง แต่คิดไปคิดมา เขาจะออกหรือไม่ออก

มาเที่ยวมันเกี่ยวอะไรกับตนเอง แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ เรื่องนี้ถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้เข้าโดยไม่คาด

คิด

ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะพูดความจริง แต่เธอจะยอมรับได้ อย่างไร? ทันใดนั้นเธอจึงทําหน้าบึงและพูดอย่างไม่เห็น ด้วย : “ประธานเชิง คุณอย่าคิดเข้าข้างตนเองมากนักเลย เมื่อสักครู่ฉันก็พูดไปเรื่อย คุณยังคิดว่าฉันสนใจคุณจริงๆหรอ? “