บทที่411ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

บทที่ 411 ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

หลังจากเสิ่นอีเวยพูดประโยคนี้จบ จึงสบัดมือออกจากเพิ่ง เจ๋อเฉิงทิ้ง เธอเดินไปทางประตูห้องจัดงาน โดยไม่สังเกตด้วย ว่าผู้ชายด้านหลังกำลังมีสีหน้าแย่มากขนาดไหน

อันที่จริงแม้แต่ตัวของเสิ่นอีเวยเองก็ไม่รู้ว่า ทำไมตอนที่ คนอื่นพูดคำเหล่านั้นออกมา ถึงแม้เธอโกรธมากถึงมากที่สุด แต่เรื่องผ่านไปแล้วก็แล้วไป

แต่เมื่อฟังเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดคำเหล่านั้นออกมา สิ่งที่เธอรู้สึก ไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความผิดหวังและไร้หนทาง จนกระทั่ง รู้สึกน่าละอายใจ

จนถึงขณะนี้ เสิ่นอีเวยเพิ่งเข้าใจว่า เหตุผลที่ในใจของ เธอลึกๆรู้สึกไม่ยินยอมอยู่กับเพิ่งเจ๋อเฉิงอีกต่อไป นั้นเพราะ ผู้ชายคนนี้อยู่ในชีวิตของตนเองมาตลอด เขารู้ทุกอย่างของ เธอ รู้เรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา

แต่อดีตที่ผ่านมาเหล่านั้นของเธอกลับเต็มไปด้วยคำใส่ ร้ายป้ายสีและคำด่าทอที่น่ารังเกียจ ชีวิตแบบนี้ เธอไม่ยินยอม ที่จะพบเจอกับมันเป็นครั้งที่สองในชีวิตของเธอ แม้ว่าจะ ประสบกับความทุกข์ทรมาน บางทีอาจจะสบายใจกว่าการประสบทุกข์จากโดนวิพากษ์วิจารณ์ ผ่อนคลายมากกว่า

และตราบใดที่ยังอยู่กับเพิ่งเจ๋อเฉิง ความรู้สึกเหล่านั้น จากอดีตจะต้องติดตามเธอไปตลอดชีวิต รวมทั้งผู้ชายคนนี้จะ คอยย้ำเตือนเธอตลอดเวลา ว่า ในอดีตเคยโดนคนประณามมา ก่อน

เมื่อเสิ่นอีเวยเดินถึงประตูห้องจัดงาน กลับไม่ได้เข้าไป ทันที เนื่องจากเสียงดังเอะอะโวยวายด้านในทำให้ความรู้สึก นึกคิดของเธอยุ่งเหยิง สมองคล้ายกับจะระเบิดออกมา

แขนขาตอบสนองเร็วกว่าสมองของเธอ เสิ่นอีเวยกำลัง รู้สึกตื่นตระหนก เธอจึงรีบเดินไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เพราะเมื่อสักครู่ตอนหันไป เธอรับรู้ได้ถึงสายตาเย็นชาม องมาที่ตนเองอย่างชัดเจน เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตนเองกำลังต้องการหลบหนี ข้อนี้เธอรู้ชัดเจนดี

เสิ่นอีเวยยืนอยู่ตรงหน้าของอ่างล้างหน้า มองตนเองใน

กระจก

“เสิ่นอีเวย อย่าให้โอกาสคนอื่นทำร้ายเธอเป็นครั้งที่สอง อีกเลย…. เธอพูดพึมพำกับคนในกระจก รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

ทันใดนั้นเอง มือขนาดใหญ่ที่ทรงพลังโผล่เข้ามา เ นอีเวยตกใจแทบผงะ อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง : “อ่า! ”

เมื่อเธอหันไปมองปรากฏว่าเป็นเพิ่งเจ๋อเฉิง ข้อมือขวา ของตนเองกำลังโดนเขาจับไว้อย่างแน่น
เงินเลยพยายามสบัดข้อมือออก แต่กลับไม่มีอะไร เคลื่อนไหว ภายในดวงตาของเซ่งเจ๋อเฉิงเยือกเย็นจนน่า กลัว : “ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วหรอ เดี๋ยวนี้ความกล้าของ คุณนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นนะ

เดิมทีเสิ่นอีเวยรู้สึกว่าตนเองโชคร้าย ตอนนี้ได้ฟังเพิ่งเจือ เฉิงพูดคำว่า “อนุญาต สามค่านี้ออกมาจากปาก ความรู้สึก และสีหน้าของเธอยิ่งแย่ลงกว่าเดิม

เธอหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า “ในเมื่อฉันมีขา หาก ต้องการเดินไปที่ไหนก็สามารถเดินไปได้ตามความต้องการ ของฉัน เรื่องนี้ คุณโปรดจำให้ขึ้นใจ

เพิ่งเจ๋อเฉิงอึ้งอย่างเห็นได้ชัดเจน เนื่องจากท่าทีของเสี่ นอีเวยที่ปฏิบัติต่อตนเอง

เขาปล่อยมือที่จับข้อมือของเสิ่นอีเวย และบีบคางอัน งดงามของเธออีกครั้ง รอยยิ้มประชดประชันปรากฏขึ้นที่มุม ปากของเขา : “เงินอีเวย ตอนนี้แท้จริงคุณมีใบหน้ากัน แน่? เมื่อสักครู่เห็นได้ชัดว่าคุณตั้งใจใช้น้ำเสียงออดอ้อนขอ ความเมตตาพูดกับผม แล้วตอนนี้ทำไมกลับเสียงแข็งขึ้นมา ล่ะ? คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร? ”

ถามได้ดีมาก

เสิ่นอีเวยได้โอกาส เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน : “ทำเพื่อ อะไร? ทำไปเพราะว่าฉันไม่ได้รักคุณแล้ว เพิ่งเจ๋อเฉิง”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกไป เหมือนโลกทั้งใบเงียบสงัด

สีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงน่าหวาดกลัว แม้กระทั่งเสิ่นอีเวย เข้าใจว่าเขาจะปล่อยตนเอง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ทํ

“คุณพูดอีกครั้ง เสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่มีความนุ่มนวล เลยสักนิดเดียว

หัวใจของเสิ่นอีเวยเต้นเร็วจนเจ็บปวด เจ็บจนไม่สามารถ เจ็บได้มากกว่านี้อีก ความรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ ทำให้ความคิด ของเธอกลับกลายเป็นได้สติยิ่งขึ้น ทำให้เธอนึกถึงความทรง จําระหว่างตนเองและเพิ่งเจ๋อเฉิง

“ฉันพูดว่า ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ในที่สุดเสิ่นอีเวยก็พูดออก มาอีกครั้งหนึ่ง

ในใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขายกมือ ขึ้น ในขณะที่ปล่อยเงินอีเวย ทันใดนั้นเธอจึงล้มลงไปนั่งบนพื้น ความเจ็บปวดเจาะทะลุไปถึงข้อเท้า เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

แต่เสิ่นอีเวยยังคงพยายามบีบรอยยิ้มออกมา ดวงตาที่ สดใสเคลื่อนไหวไปมา เนื่องจากตำแหน่งของตนเอง เธอจึง เงยหน้ามองไปที่เพิ่งเจ๋อเฉิง ขยับริมฝีปากบางพูดว่า “ยังมี อีกอย่างที่สำคัญ เพิ่งเจ๋อเฉิง ไม่รู้ว่าบุคคลสำคัญของคุณจะ ความจำเสื่อมหรือเปล่านะ ถึงได้มองข้ามเรื่องนั้นไป จึงเป็น เหตุผลทำให้คุณสามารถวุ่นวายกับฉันไม่เลิกได้อย่างสบายใจ แบบนี้
ฉันหวังว่าตลอดชีวิตนี้คุณจะไม่มีวันลืมว่า พ่อแม่ของฉัน ถูกพ่อของคุณฆ่า ถึงแม้ว่าเงินหุ้ยจะรับผิดชอบต่อการตายของ พวกเขา แต่การกระทำของพ่อคุณก็ช่างน่ากลัวเหมือนกัน!

เสิ่นอีเวยพูดด้วยเสียงที่สั่นเทาอย่างรุนแรง น้ำตาไหล อาบสองแก้ม

เธอยิ้มมุมปากอย่างสิ้นหวัง : ดังนั้น คุณคิดว่าฉันจะ ทำตัวไร้ค่าอีกครั้ง ทำตัวไม่ดีอีกครั้ง เพื่อใช้ชีวิตอยู่กับลูกชาย ของคนที่ฆ่าพ่อแม่ของฉันไหม? ฉันจะบอกคุณว่า เป็นไปไม่ ได้ในชาตินี้ !

เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงประโยคสั้น แต่เสิ่นอีเวยกลับ รู้สึกเหมือนว่าตนเองต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่

เดิมทีคิดว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะต้องอาละวาดหนัก แต่เขากลับ

ไม่ทํา

สุดท้าย ฝ่ายชายทำแค่เพียงมองเสิ่นอีเวยที่ล้มลงนั่งบน พื้นอย่างเงียบๆ เขาไม่พูดอะไรออกมา จากนั้นจึงหันหลังเดิน จากไป

หลังจากที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเดินจากไป เงินอีเวยยังคงนั่งบนพื้น อยู่อีกนาน เพราะไม่รู้ว่าข้อเท้าเคล็ดหรือไม่ ความเจ็บทะลุ เข้าไป จนกระทั่งมีคนมาเข้าห้องน้ำ เสิ่นอีเวยจึงพยายามปืน ขึ้นมาจากพื้นด้วยความเจ็บปวด

โลกของผู้ใหญ่ ไม่มีใครสามารถทำให้ชีวิตของตนเองราบรื่นได้อย่างง่ายดาย

เสิ่นอีเวยลืมไปแล้วว่าเห็นประโยคนี้มาจากหนังสือเล่ม ไหน ครั้งแรกที่เห็นเธอรู้สึกไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้คิดดูอีกที ประโยคนี้คือความจริง

มองดูข้อความในโทรศัพท์มือถือที่ถูกส่งมาจากเพิ่งเจอ เฉิง ประโยคนั้นปรากฏขึ้นในสมองของเงินอีเวย

ข้อความมีเนื้อหาว่า ผู้อำนวยการเงิน ผมคิดว่าผม จําเป็นต้องเตือนคุณสักหน่อย Aute คือคู่ค้ารายใหญ่ของ บริษัทคุณ ณ ตอนนี้ คุณต้องยอมรับ นี่คือเรื่องของธุรกิจ บริษัทหัวนยังอยู่ในกำมือผม นี่คือเรื่องส่วนตัว

เสิ่นอีเวยมองดูข้อความสามบรรทัดบนมือถือ ตอนนี้ ตนเองไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี

ที่จริงสิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดมาก็ไม่ผิด ตอนนี้ Aute คือคู่ค้า รายใหญ่ที่สุดของบริษัท ความร่วมมือเพิ่งจะเริ่มขึ้น ถ้าบริษัทนี้ เริ่มต้นด้วยตนเองคนเดียว คนอื่นจะคุกคามอย่างไร หากบอก ไม่ทำก็คือไม่ทํา

แต่พอดีบริษัทนี้ไม่ได้เป็นของเสิ่นอีเวย เมื่อต้องเผชิญ หน้ากับ Aute เหมือนจะต้องยอมรับจริงๆ

เสิ่นอีเวยถอนหายใจอย่างจนปัญญา พยายามทำจิตใจ

ตนเองให้สงบและใจเย็น แน่นอนเธอต้องใจเย็น ไม่สามารถ วู่วามได้
เธอสาบานในใจเงียบเงียบ ไม่ว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะใช้กล

อุบายอย่างไร ยังไงเธอจะตอบโต้ตามสถานการณ์อย่าง ยืดหยุ่น

แต่ความโชคร้ายก็คือ บางเรื่องบนโลกใบนี้สามารถใช้ อำนาจเงินจัดการได้