บทที่385คืนนี้ฉันจะมีลูกกับเธอ

บทที่ 385 คืนนี้ฉันจะมีลูกกับเธอ

“พูดอีกรอบ ?” เสียงของเขาเหมือนซ่อนมีดแหลมคมเอา ไว้ด้วยยามเมื่อพูดออกมา

เงินอีเวยบังคับตัวเองให้กล้าจ้องตาของเขา แล้วก็พูด ประโยคนั้นอีกรอบ : “ฉันพูดว่าฉันจะอยู่กับใคร จะนอนกับ ใครมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณเลยสักนิด

เพิ่งเจ๋อเฉิงจ้องตาเธอเงียบๆ ในชีวิตนี้ถือว่าเป็นครั้งแรก ในการซักถามคนอื่นอย่างอดทน เมื่อก่อนนี้เขาไม่ต้องมาเสีย เวลาเข้าใจเรื่องความคิดที่แท้จริงของคนอื่นด้วยซ้ำ

“ทําไม?”

เสิ่นอีเวยตั้งใจก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อจะได้เว้นระยะ ระหว่างเธอกับเขาให้ห่างกัน ยิ่งเข้าใกล้เขามันยิ่งทำให้รู้สึก กดดันจนไม่สามารถพูดอธิบายต่อได้

เงินอีเวย เพิ่งเจ๋อเฉิงต่างจ้องตากันด้วยสายตาเคร่งขรึม

และเงียบสนิท : “ไหนๆก็พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็ขอพูด ความรู้สึกจริงๆ ที่อยู่ในใจฉันเลยแล้วกัน คุณไม่ต้องรอฉันกลับ ไปที่บ้านตระกูลเชิงแล้วแหละ เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันกับเหมียนเหมือนจะไม่กลับไปอีก ที่แห่งนั้น…มันมีเรื่องราวมากมายที่ฉันไม่อยากจะนึกถึงอีก และฉันก็ยังเชื่อมั่นว่าคุณ คงเข้าใจเป็นอย่างดี

เพิ่งเจ๋อเฉิงเอาแต่เม้มริมฝีปากไว้แน่นแต่ไม่ได้พูดอะไร

ออกมา

“ฉันซื้อบ้านใหม่ได้แล้วเอามาเป็นบ้านใหม่ของพวกเรา เขาเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ

เมื่อเขาพูดจบ เสิ่นอีเวยกลับหัวเราะขึ้นมาแทน เธอพูดว่า : “หรือว่าแท้จริงแล้วคุณไม่เข้าใจกันแน่? ระหว่างคุณกับฉันมัน มีอะไรมากั้นกลางตั้งมากมาย เราไม่สามารถกลับไปยืนจุดเดิม ได้ ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่สามารถกลับมาเป็นดั่งเดิมได้อีก แล้ว”

เดิมที่เสิ่นอีเวยคิดว่าเมื่อเธอพูดประโยคเหล่านี้ออกไป แล้ว เพิ่งเจ๋อเฉิงต้องอาละวาดแน่ ทว่ากลับไม่เป็นไปตามนั้นซึ่ง มันเป็นเรื่องที่ยากมาก สายตาของเขาลดต่ำลงจนทำให้เสี นอเวยมองไม่เห็นสีหน้าของเขาเพราะมุมบังอยู่

เพิ่งเจ๋อเฉิงเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก น้ำเสียง ตั้งใจอย่างเอาจริงเอาจัง “งั้นเธอบอกกับฉันว่าอะไรเป็น สาเหตุที่มาขั้นกลางระหว่างเราสองคนอยู่ บอกมาให้หมดเลย

เสิ่นอีเวยเอาแต่ตกตะลึงกลับคำพูดของขา เธอไม่เคยคิด เลยว่าคนอย่างเขาจะมีการถามคำถามกับเธออย่างจริงๆจังๆ แต่ดีที่ว่า ในใจของเธอมีคำตอบอยู่แล้ว
เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ : “สิ่งที่ชั้นกลาง ระหว่างเราสองคนคือการตายพ่อแม่ของฉัน และยังมีการสูญ เสียลูกไปในคราวนั้นด้วย อีกอย่าง เป็นย

เพิ่งเจ๋อเฉิงยังคงใจเย็นอยู่เช่นเดิม “สองเรื่องแรกนั้นฉัน รับได้ แต่เงินหุ้ยมันคืออะไร?

เงินอีเวยตกใจนิดๆ: “คุณไม่คิดว่าเรื่องของเงินหุ้ยเป็น สาเหตุที่คอยมาขั้นกลางระหว่างเราหรอ? คุณต้องรู้ว่า คนที่ คุณรักตั้งแต่แรกนั้นคือหล่อน

“ขนาดเธอยังเป็นคนพูดเองว่าแรกเริ่ม นั่นมันก็คือแรก เริ่ม”

เงินอีเวณหัวเราะแห้งๆ “แต่คุณยังดูแลเธอมาโดยตลอด เธอนอนเป็นผักอยู่ที่โรงพยาบาล คุณก็ยังคอยดูแลเธอมา หลายปี หรือว่าคุณจะพูดว่าไม่ได้ใส่ใจหรอ? สำหรับคุณแล้ว มันอาจใช้ก็ได้ แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่

น้ำเสียงของเสิ่นอีเวยที่แสดงออกมานั้นช่างแน่วแน่ สายตาของเธอที่ทอประกายออกมาจากใต้แสงจันทร์นั้น มัน เหมือนสายตาของเหล่านางฟ้าเพราะมันเข้าไปอยู่ในใจเพิ่งเจอ เฉิงทันที

“นั่นมันคือความรับผิดชอบ เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดโพล่งออกมา เสิ่นอีเวยถึงกับตกตะลึง “ความรับผิดชอบต่ออะไร? บรรยากาศเงียบสงัดหลายวินาที
ในเวลานั้นเอง เพิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินก้าวมุ่ง หน้าไปทางเส้นเวย เขาสูงกว่าเธอหนึ่งฝ่ามือได้ ฉะนั้นเสี นอีเวยจึงต้องเงยหน้าจ้องมองเขา

ใบหน้าของเธอช่างเกลี้ยงเกลา สายตาแวววาว หรือใน เวลานี้อารมณ์ของเธอมันพลุ่งพล่านเลยรู้สึกว่าทั้งใบหน้าเริ่ม แดงระเรื่อขึ้นมา ยิ่งยามเมื่อเปิดปากกลับเห็นฟันที่ขาวสะอาด ดั่งหยก เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นปากของเงินอีเวย เขาควบคุมอารมณ์ ของตัวเองที่อยากจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกแล้วจุมพิตเธอเอา ไว้ได้

“ฉันเคยรักเงินหุ้ย การที่ฉันเห็นเงินหุ้ยนอนเป็นผัก ฉัน เลยพยายามดูแลเธอ รักษาเธอ นอกจากนี้แล้ว สาเหตุหลัก คือพ่อแม่ของพวกเธอต่างเสียชีวิตทั้งคู่

ฉันอายุมากกว่าเธอหลายปี เพราะงั้นฉันเลยรู้ว่าเรื่องบาง เรื่องบนโลกใบนี้ควรจะจัดการยังไงดี ฉันมีประสบการณ์ มากกว่าเธอและเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธกับข้อนี้ได้เลย ตั้งแต่ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยกัน เธอกับเงินหุ้ยก็เป็นพี่น้องกัน ในโลกใบนี้มีแค่เธอสองคนที่สามารถพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน เท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ในปีนั้นที่เงินหุ้ยได้รับบาดเจ็บหนักกจนอาการสาหัสนั้น ในตอนนั้นเธอก็ยังเด็กอยู่เลย จะดูแลตัวเองก็ยังทำไม่ได้ด้วย แล้วจะไปดูแลหล่อนได้ยังไง?

เมื่อเชิงเจ๋อเฉิงอธิบายเสร็จ เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าตัวเองมักรู้สึกมีปัญหาไปเองหรือเปล่าตอนที่ฟังเขาพูด : “เธอกับเส้นย เป็นพี่น้องกัน” ประโยคนี้ออกมา สายตาดำมืดถึงได้ทอ ประกายขึ้นมาจนทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนถูกปิดบังอะไรบาง อย่างอยู่กับคำพูดนั้น

ทว่าเงินอีเวยไม่มั่นใจเลยไม่ได้ถามซักใช้อะไรต่อไป

ในความจริงแล้วหล่อนทราบดีว่าที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดออกมา นั้นไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไปเลย เงินหุ้ยป่วยหนัก ข้างกายหล่อนก็ ไม่มีใครที่เป็นญาติอีกเลย ทว่าหลังจากเกิดอุบัติเหตุแล้วชีวิต ตัวเองก็ไม่ได้ดีไปสักเท่าไหร่ รายรับของตัวเองที่เข้ามานั้น ถือว่าน้อยมากไม่สามารถรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการรักษา เลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นทุกอย่างต้องขอบคุณเพิ่งเจ๋อเฉิงถึงจะถูกแต่เธอก็ไม่ สามารถทำใจยอมรับหลุมนั้นที่อยู่ในใจของเธอได้เลย

การที่คนเราถูกทําร้ายครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งนานวันเข้าจะให้ ผ่านมานานขนาดไหนมันยากแก่การไว้เนื้อเชื่อใจคนอื่นจะพา ความสุขมาให้กับตนเองอีก

เงินอีเวยเงียบขรึมอยู่นาน สมองของเงินอีเวยกันพัลวัน ขนาดเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดเรื่องราวต่างๆมากมายขนาดนั้นแล้วแต่ เธอก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดีเลยไม่ยอมพูดอะไรเลยสักคำ

เธอเอาแต่คิดอยู่ในใจว่าจะพูดอะไรต่อไปดี ทว่าเพิ่งเจอ เพิ่งกลับเปิดปากพูดแทน
การแสดงออกของเขาเหมือนว่าครุ่นคิดอยู่หลายตลบถึง ได้ตัดสินใจพูดออกมา ที่สำคัญเป็นอีเวยจับความรู้สึกนี้ได้

“ยังมีอีกเรื่อง เรื่องของเงินหุ้ย ฉันมีเรื่องบางอย่างอยาก บอกเธอ” เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดเอง

เสิ่นอีเวยคิดได้ว่าคราวที่แล้วเธอไปเยี่ยมเงินหุ้ยที่โรง พยาบาลกลับพบว่าห้องนั้นมันว่างเปล่า เลยถามเขากลับ : “พอดีเลย ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะถามคุณเหมือนกัน

เพิ่งเจ๋อเฉิงยกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยออกมา “แต่ฉันขอเวลาสัก หน่อย แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ที่จะสามารถบอกเรื่องเงินหุ้ยกับเธอ ได้

เงินอีเวยขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพออกพอใจ “นี่พ่อท่อนไม้ ตัวแข็งทื่อจะมาไม้ไหนกันแน่?

เพิ่งเจ๋อเฉิงเอาแต่กระดกคิ้วมองเธอแต่กลับไม่ได้ตอบ คำถามเธอ แต่ถามกลับ “เธอไม่อยากรู้หรอว่าคืนนี้ฉันมาที่นี่มี จุดประสงค์อะไร?

อยู่ดีๆก็โดนถูกถามกลับ เสิ่นอีเวยถึงกลับตกตะลึงไปเลย ทำให้คิดถึงเรื่องพฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ขึ้นมาได้ เลยพูด เลี่ยงๆไป : “ไม่ใช่ว่ามาคอยสอดส่องจับตาฉันว่าฉันได้อยู่กับ ผู้ชายหรือเปล่าไม่ใช่หรอ?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่ได้รู้สึกถูกยั่วยุแต่อย่างใด แต่กลับตอบ อย่างราบเรียบ : “อันนั้นมันเป้าหมายรอง เป้าหมายหลักๆแล้วไม่ใช่เรื่องนี้

“งั้นมันเรื่องอะไรกันล่ะ?” เป็นอีเลยทำตาใสซื่อ ใส่เขา

“คืนนี้ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะมีลูกกับเธอ