บทที่382คุณแอบเข้าบ้านคนอื่น

บทที่ 382 คุณแอบเข้าบ้านคนอื่น

หลังจากเพิ่งเจ๋อเฉิงฟังหล่อนพูดจบ ในใจของเพิ่งเจ๋อเฉิง เริ่มก่อกองไฟความโกรธขึ้นมา แต่ในใจของเขาต่างรู้ดีว่ายัง ไม่ถึงเวลาที่จะจัดการกับผู้หญิงคนนี้

ที่จริง เขาเพิ่งโกหกหล่อนไปเองว่าสเปรย์พริกไทยมัน ใช้ได้แต่ความจริงมันใช้ได้ดีเชียว หากเขาไม่ใช้วิธีการล้าง ทำความสะอาดละก็ เขากลัวว่าตาของเขาคงบอดจริงๆแล้ว

เมื่อเซ็งเจ๋อเฉิงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เขารีบหันตัวกลับเข้า บ้านทันทีอย่างไม่ลังเล แล้วใช้น้ำเย็นจัดล้างหน้าแล้วเอ่ยถาม เธอ “น้ำเกลืออยู่ไหน หาให้ฉันหน่อย

เงินอีเวย สักวันหนึ่งฉันจะทำให้เธอรู้ให้ได้ว่าหากทิ้งฉัน อีก เธอไม่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

เสิ่นอีเวยที่ยืนนิ่งตาเบิกโตอยู่ด้านหลังของเพิ่งเจ๋อเฉิงแล้ว เห็นเขาก้าวพรวดเข้าบ้านของตัวเองถึงกับตะโกนลั่น “เฮ้ย คุณทําอะไรผิดไปหรือเปล่า นี่บ้านฉันนะ ฉันยังไม่อนุญาตให้ คุณเข้าบ้านฉันเลย!

คำพูดสุดท้ายของเสิ่นอีเวยกลืนหายไปในลำคอ ในใจเส นอีเวยรู้ดีว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ทำเหมือนไม่ได้ยินที่หล่อน พูดเมื่อครู่เลย ขนาดศีรษะยังไม่หันกลับมาเลยด้วยซ้ำ

หลังจากเดินเข้ามาในตัวบ้าน เสิ่นอีเวยก็รีบเปิดไฟใน

บ้านทั้งหมดแล้วรีบหาน้ำเกลือมาช่วยล้างตาให้เขา รอจนเขา ล้างเสร็จเงยหน้าขึ้นมาเล่นอีเวยถึงกับตกใจ

ดวงตาเขาแดง อาการเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน แตง จนทําให้คนตกใจกลัว

“ขอโทษ” เสิ่นอีเวยเอ่ยคำพูดขึ้นมาอ้อแอ้บริเวณมุมปาก แต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดหลุดออกมาจากปาก

หลังจากล้างตาเสร็จ พวกเขาก็เดินลงไปนั่งที่โซฟาใน

ห้องรับแขกชั้นล่าง

“งั้น ฉันมีเรื่องประหลาดใจอยากจะถามคุณ ทำไมคุณถึง

เข้ามาในบ้านฉันได้ล่ะ?”

หลังจากความเห็นอกเห็นใจหายไปหมด ความรู้สึก รังเกียจเข้ามาแทนที่ น้ำเสียงที่เธอถามเขากลับนั้นดูไม่เป็น มิตรสักนิด เพราะที่นี่คือบ้านของเธอจะอยู่ดีๆก็เข้ามาง่ายๆได้ ยังไงกัน ไม่ว่าจะใครก็รับไม่ได้กับเรื่องนี้ป่ะ?

ชายหนุ่มร่างสูงตระหง่านได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ที่โซฟา

ใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นถือตัวเย็นชา แบบเดิมเช่นทุกวัน

เพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทำเหมือนไม่เคยเกิดเรื่องเมื่อครู่ขึ้นมาเลย : “ความสามารถของลูกน้องฉัน เธอก็น่า รู้ดีอยู่แก่ใจ ก็แค่ประตูบ้านธรรมดาจะทำให้พวกเขาเปิดไม่ได้ เลยหรอ?”

เส้น เลยตกใจจนดวงตาเหมือนจะหลุดออกมา เธอตอบ เขากลับ “คุณอยากจะบอกฉันว่า ประตูที่ฉันล็อคเอาไว้นั้น เป็นลูกน้องคุณจัดการพังประตูบ้านหรอ?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้แต่ยักไหล่ตอบหล่อนแบบขอไปที่แล้วพูดขึ้น มา: ไม่งั้นแล้วไงล่ะ?”

เสิ่นอีเวย : “.

“คุณพี่คะ ประตูบ้านของฉันเนี่ยมันมีประตูกันขโมยสอง ชั้น แค่มือเดียวก็พังประตูได้เลยหรอ? นี่คุณเห็นฉันเป็นเด็ก สามขวบหรือยังไงกัน?” เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเหมือน กำลังแกล้งเธออยู่

เพิ่งเจ๋อเฉิง ใช้มือลูบหน้าผากไปมา สีหน้าของเขาแทบไ ซึ่งอารมณ์: “เสิ่นอีเวย สมองเธอโตขึ้นมาบ้างไหม? ตอนไหน กันที่ฉันบอกกับเธอว่าใช้มือดังกลอนประตู

“งั้นเรื่องมันเป็นมายังไงกันล่ะ?”

“ฉันมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่เคยทำงานด้านการสะเดาะ กลอนประตู เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดอธิบายออกมาอย่างสบายอก สบายใจจนเขาแทบไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าสีหน้าของเงินอีเวย เปลี่ยนไปมากจนแทบดูไม่ได้
เสิ่นอีเวยเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงที่ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย เธอถึงกับโมโหจนปรี๊ดแตก! “คุณแอบเข้าบ้านคนอื่น! ฉัน สามารถแจ้งความพวกคุณได้เลยนะ!

ภายใต้แสงไฟอันสว่างไสว สันกรามของเขาช่างดูอ่อน ไหวและแข็งขัน พอเวลามองแล้ว ให้ความรู้สึกช่างดูลักษณะ พิเศษเฉพาะตัวและหรูหรา

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้แต่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้นมา “เธอก็ไป สิ ฉันล่ะอยากเห็นจริงๆว่าคืนนี้เธอสามารถที่จะใช้แรงของตัว เองเอาตัวเองออกไปจากประตูนี้ได้หรือเปล่า

น้ำเสียงที่ออกมาจากอกของเพิ่งเจ๋อเฉิงมันทำให้เงินอีเวย รู้สึกว่าเขาพูดไม่หยุด ผู้ชายคนนี้ทุกเวลาทุกนาทีทำไมถึงได้ เชื่อมั่นในตัวเองได้ตลอดเวลา

ที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดออกมาทั้งหมดนั้นเขาไม่เพียงแค่พูดหลัก การอย่างเดียว ในเวลานี้เป็นอีเวยคิดว่าต้องหาเรื่องอะไรมา เบี่ยงประเด็น เพราะว่าในสถานการณ์นี้ไม่มีคนที่เธอรู้จัก หาก คืนนี้ถูกเขาจัดการขึ้นมาละก็จะไปหาใครมาช่วยเธอได้

เมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เสิ่นอีเวยพยายามบังคับให้ต้อง เองยิ้มตอบแต่ก็ฝันกัดฟันเอาไว้อยู่ : “งั้นได้ แต่ก็ต้องขอบคุณ พวกคุณนะที่สอนให้รู้ว่าประตูกันขโมยสองชั้นทำอะไรไม่ได้กับ คนหน้าไม่อาย ประตูกันขโมยสองชั้นมันไม่มีประโยชน์อะไร ขึ้นมา งั้นคราวหน้าฉันจะจำไว้ว่าต้องติดสามชั้นไปเลย

เพิ่งเจ๋อเฉิงเอาแต่ยิ้ม “ตามสบายเลย ถึงยังไงฉันก็มีวิธีของฉันอยู่ดี”

ในเวลานั้นเอง เขากับก้นบุหรี่ที่อยู่ในมือของเขาไปที่ เขี่ยบุหรี่ จากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ

เงินอีเวยเห็นเขาทำแบบนั้นเลยก้าวเล็กๆถอยหลังไป อย่างระมัดระวังและถามเขา “คุณจะทําอะไร?

เพิ่งเจ๋อเฉิงหันกลับมามองทางเธอ ทว่าสายตาของเขา

กลับทอประกายความอบอุ่นมาด้วย แต่การถามของเขาเหมือน เป็นการตอบแบบโยนหิน : ไม่ได้ทำไรนี่ แค่ชื่นชมตัวบ้าน

ฉันอนุญาตให้คุณมาชมบ้านฉันแล้วหรือ? หน้าด้าน เสี นอีเวยอดไม่ได้ที่จะด่าทอเขาอยู่ในใจ

ชายหนุ่มสวมสูทสีดำยืนขึ้นพลางเดินช้าๆ ในห้องรับแขก ขนาดใหญ่ เริ่มจากด้านข้างโต๊ะชงชาแล้วเดินอ้อมมาเรื่อยๆ จนมาถึงทางเข้าก็พบว่าที่หน้าประตูมีตู้วางรองเท้าสีขาวเนื้อไม้ ทำมาจากต้นbirch ปรากฏลวดลายสวยงาม

ด้านข้างประตูมีพรมนุ่มๆอยู่ ใกล้กันมีรองเท้าผู้หญิงวาง อยู่หลายคู่ แต่ละคู่เป็นสไตล์ของเสิ่นอีเวย

เวลานั้นเอง หางตาเพิ่งเจ๋อเฉิงกลับพบบางอย่าง มันคือ รองเท้าหนังสีดำของผู้ชายที่เห็นได้อย่างชัดเจนแถมวางไว้ตรง กลางระหว่างรองเท้าผู้หญิงหลายคู่ล้อมรอบอีกด้วย

ในเวลานั้น สีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงขรึมลงไปมาก เขายื่น เท้าตัวเองออกมาแล้วขยับตำแหน่งของรองเท้านั้น แถมหันมาหาเงินอีเวยด้วยสายตาที่โมโหเอามาก แถมทำท่าทางไม่ ถูกใจ: รองเท้าคู่นี้ของใคร?

เสิ่นอีเวยมองไปยังรองเท้าคู่นั้นถึงกับตกตะลึงไปสักพัก พลางคิดว่าจะอธิบายอย่างไรออกไปดี? พูดกันตรงๆเลย เธอ ไม่อยากบอกความจริงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ใช่แล้ว เธอ ต้องสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะได้กำจัดความบ้าบนตัวของเขาออก ไป

หากเป็นไปตามนั้นจริง ไม่แน่จากนี้เขาก็ไม่มีข้องแวะกับ เธออีกเลย? เงินอีเวยคิดถึงหลักการอยู่ในใจ

หลังจากครุ่นคิดอยู่หลายตลบ เสิ่นอีเวยก็ใช้เวลาสิบ วินาทีในการคิดเรื่องราวต่างๆ เพื่อเบี่ยงประเด็นเขา

มุมปากลิ่นอีเวยิ้มอย่างหวานหยดย้อยแล้วเดินเข้าไปใกล้ เพิ่งเจ๋อเฉิงอีกนิดแล้วเอ่ยขึ้น “อ้อ เรื่องนี้หรอ ไหนๆคุณก็เห็น กับตาตัวเองแล้ว งั้นฉันก็จะบอกคุณเลยแล้วกัน! ฉันมีแฟน ใหม่แล้ว ก่อนหน้านี้เขาย้ายมาอยู่กับฉันที่นี่ รองเท้าคู่นี้ก็เป็น ของเขานั่นแหละ

ใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา เลยถามกลับ : * หรอ? งั้นคนล่ะ? ทำไมไม่อยู่ด้วยล่ะ?”

เงินอีเวยพูดโม้ต่อไปเรื่อยๆ โดยที่สีหน้าไม่ได้กระโดก กระดากอะไรออกมา “เขาเป็นเจ้าของธุรกิจหน่ะ วันสองวันนี้ เขาคุยธุรกิจที่ต่างประเทศ!
เธอไม่รู้ว่าตัวเองฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า เพราะว่าเพิ่งเจอ เพิ่งเอาแต่ยิ้มออกมา แล้วเขาพูดจนเธอได้ยินเต็มสองรูหู เจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่หรอ นักธุรกิจในเมืองนี้ไม่มีคนที่ฉัน ไม่รู้จัก พูดมาเถอะ เขาชื่ออะไร?