บทที่379ความจริงแล้วคุณไม่เคยลืมฉันเลย

บทที่ 379 ความจริงแล้วคุณไม่เคยลืมฉันเลย

เงินเลยตกใจ แล้วตาก็ขยายขึ้น “คุณหมายความว่า อะไร ? หรือว่าคุณจะตัดริมฝีปากออกเขาออกมาหรือ ?

ผู้ชายคนนี้…………ไม่มีความชั่วร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง ? ตัดริมฝีปาก เงินอีเวยคิดแล้วก็รู้สึกเจ็บอย่างมาก

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็มีสีหน้าที่ตั้งใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถึงแม้ฟัง แล้วจะมีเลือดนิดหน่อย แต่หากคุณคิดแบบนี้แล้วล่ะก็ ผมก็จะ ให้หลินอไปจัดการให้

หลินอวี้ ณ ปลายสาย

เสิ่นอีเวยฟังเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดถึงชื่อของหลินอวี้ ปลายสาย โทรศัพท์ที่รู้สึกตัวนั้น ทันใดนั้นก็ได้เอามือปิดปากตัวเอง

หลินอวี้ได้เข้าใจ แล้วก็ได้ทำอาการไอออกมาแล้วพูดว่า รับทราบ เข้าใจแล้ว ท่านยังต่อไปเถิด ฉันจะไม่รบกวนแล้ว

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่โยนโทรศัพท์ไปอีกด้าน หนึ่ง หลังจากนั้นสองวินาทีต่อไป เงินอีเวยก็ได้ฟังเสียง โทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง
“เขาเข้าใจอะไร ?” เสิ่นอีเวยถาม

พวกเขาคงไม่ทําเรื่องพวกนั้นหรอกมั้ง

“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณแม้แต่นิดเดียว คุณเพียงแต่ จะต้องจำไว้ว่า……..

“อ่าาาาา” เสิ่นอีเวยเอ่ยด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ใช่ เพราะอะไร เพราะเพิ่งเจ๋อเฉิงนั้น ใช้มือบีบที่หน้าอย่างรุนแรง ทำให้เธอนั้นเจ็บจนเหมือนฟันจะเคลื่อนที่ได้

“คราวหลังอยากให้ฉันเห็นคุณอยู่กับผู้ชายที่มีความ สัมพันธ์ไม่ชัดเจน เพราะฉันจะต้องให้พวกเขาแขนหักแน่นอน คุณคงรู้นะ ฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่ล้อเล่นด้วยได้

ร่างกายของเงินอีเวยเจ็บปวดไปหมด ใจก็เจ็บด้วย ดวงตาทั้งสองก็มีน้ำปริ่ม ๆ ออกมา โดยเริ่มไหลลงแก้มช้า ๆ เพิ่งเจ๋อเฉิงได้ใช้นิ้วโป้งไปเช็ดน้ำตาของเธอ แต่แรงนั้นเหมือน มีความอ่อนน้อมมากเลยทีเดียว

เสิ่นอีเวยมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยน้ำตา ในใจก็ได้พูด กับตัวเองว่า “เพิ่งเจ๋อเฉิง คุณอย่าให้ฉันมีความรู้สึกที่ผิดแบบนี้ ได้ไหม ?”

เชิงเจ๋อเฉิงเหมือนกับสามารถเดาถึงความในใจของเสี นอีเวยได้เช่นนี้ นผู้ชายคนนั้นก็ได้เข้าใกล้หูของเธอากยิ่งขึ้น แล้วใช้มือนั้นไปโอบหลังของเธอ ถึงแม้น้ำเสียงจะมีความ อบอุ่น แต่ก็เต็มไปด้วยการบีบบังคับและความแน่นอน
นานชั่วครู่ เสิ่นอีเลยก็ได้ยินเสียงจากผู้ชายปีศาจตนนี้ “พูดความจริงกับฉันเถอะ อีเวย ความจริงคุณยังมีความรู้สึก ไม่ว่าผมจะสัมผัสคุณ กอดคุณ หรือว่าการกระทำต่อคุณเช่นนั้น คุณก็ยังมีความรู้สึก ใช่ไหม ?

พอพูดเสร็จ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็มีใบหน้าที่ไม่แสดงอาการอะไร แต่ท่าทางก็ยังพร้อมที่จะโจมตีเข้ามาเสมอ แต่เนิ่นอีเวย ในใจ เธอนั้นกลับแตกสลายไปเรียบร้อยแล้ว แล้วก็มองไปยังปาก ของเพิ่งเจ๋อเฉิง ในใจเธอรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไรอีก

น่าจะเป็นคำที่เธอนั้นไม่อยากจะฟังเลย

ผู้ชายคนนี้พูดออกมาทีละคำ “ยอมรับเถอะ สี่ปีแล้ว ความจริงแล้วคุณไม่ได้ลืมผมเลย

ประโยคนี้ทำให้เสื่นอีเวณนั้น ในใจมีความสะทกสะท้าน เป็นอย่างมากเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาดออกเป็นสองท่อน ไม่ สามารถที่จะทำอะไรได้เลย

เสิ่นอีเวยที่เต็มไปด้วยน้ำตา นอกจากจะร้องไห้แล้ว เธอก็ ไม่ทำอะไรเลย เขานั้นก็ได้ใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่หน้าอกของ เพิ่งเจ๋อเฉิงอย่างแน่น กระดุมนั้นถูกเธอกระชากออกอย่างไม่ ไยดี

เสิ่นอีเวยใช้น้ำเสียงที่แตกสลายพูดออกมา “เพิ่งเจ๋อเฉิง คุณมีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไร !

มีสิทธิ์อะไรมาเข้า ๆ ออก ๆ ในใจฉัน ? มีสิทธิ์อะไรจะเอาฉันคืนไป ฉันจะต้องตอบรับคุณด้วยหรือ ? มีสิทธิ์อะไรที่ คุณคิดว่าฉันนั้นยังลืมคุณไม่ได้ ?