บทที่370คุณก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไรขนาดนั้น

บทที่ 370 คุณก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไรขนาดนั้น

“ขอบคุณค่ะ” เสิ่นอีเวยพูดออกมา

เจียงเฉิงหวินก็ได้พยักหน้า แล้วก็ได้เดินไปยังรถคันนั้น ซึ่งรถยังไม่ได้เปิดออก แต่ก็ยังสามารถเห็นผ่านกระจกได้ สา มารถเห็นได้ว่ามีคนในนั้นกำลังทะเลาะอะไรกัน

ความจริงแล้วตอนที่รถคันนั้นกำลังแล่นมาหาเงินอีเวณนั้น เธอก็มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะได้นักเท่าไหร่แล้ว ตอนที่เธอเห็น สองคนนั้นลงมาจากรถ ในใจก็เริ่มหัวเราะออกมาอย่างน่า สมเพช

ไม่รู้ว่าทำไมคนในโลกนี้ที่หน้าด้านช่างมีมากมายเหลือ เกิน ครั้งก่อนนั้นก็เงินเหยืนยงคนหนึ่ง ตอนนี้ที่กำลังจะมาหา เธออีกคนนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว

“ปิ้งงงง เสียงที่สะท้อนออกมาจากของที่หล่นลงบนพื้น ก็ คือผู้ชายที่มาคุกเข่าต่อหน้าเธอ

คนที่คุกเข่าตรงหน้านี้คือสวีเท้าเริง ซึ่งเป็นสวีเส้าเพิ่งที่

รู้จักจริง ๆ หรือ ? เสิ่นอีเวยก็รู้สึกมีคำถามในใจ ใบหน้าและ คอและผิวหนังก็มีรอยบาดแผล ชุดสูทก็ยับไปหมด ทั้งตัวเต็มไปด้วยฝุ่น ทำให้เสิ่นอีเวณรู้สึกถึงความน่าสมเพชในใจ

สวี่เส้าเหิงข้าง ๆ ของเขาก็มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ก็คือ มัน มั่น เสิ่นอีเวยก็ได้มองอยู่เช่นนั้น ไม่ได้พูดอะไร

ขณะที่สวีเส้าเพิ่งกำลังจะจับกระโปรงเสิ่นอีเวย เธอก็ขยับ ถอยออกมา สวีเส้าเท้าก็เหมือนได้แต่บอากาศ แต่เงินอีเวย ไม่ได้มีความรู้สึกสงสารแต่อย่างใด แต่กลับยืนอยู่เช่นนั้นมอง ลงมา เหมือนกับคนที่ยืนตระหง่านมองลงมาเช่นนั้น

“อีเวย ผมขอช่วยคุณ ช่วยผมเถอะ ขอร้องคุณแล้ว หาก เสิ่นอีเวยมองไม่ผิดแล้วล่ะก็ สวีเส้าเท้านั้นมีใบหน้าที่เต็มไป ด้วยความกลัว

เสิ่นอีเวยมองสวี่เส้าเพิ่งแล้วพูดว่า “หืมมมมม ไม่คิดว่า คุณจะทุเรศได้ขนาดนี้ ฉันขอถามหน่อยนะ หากฉันไม่ช่วยคุณ คุณจะเป็นอย่างไร ?

สวี่เส้าเหิงก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป แล้วก็พูดอย่างไม่มีหัวหาง ว่า “อีเวย คุณต้องเชื่อผม….หากคุณไม่ช่วยผม ผมจะต้องโดน พวกมันเอาตายแน่ ๆ ก็คือพวกทวงหนี้นั่นแหละ ไอ้หัวล้านคน นั้น พวกเขาไม่ปล่อยผมไปแน่ ๆ ”

สวีเส้าเพิ่งตอบมาเช่นนี้ ความจริงก็อยู่ในความคิดของเสี นอีเวยอยู่แล้ว ตอนแรกที่เธอนั้นไม่ได้ช่วยสวีเส้าเพิ่งเอาเงินให้ ดังนั้นไอ้พวกหัวล้านแน่นอนว่าจะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน

ซึ่งแท้จริงแล้วสวีเส้าเหิงเป็นคนที่กลัวคนแข็งกว่ารังแกคนอ่อนกว่า เลยกลัวมาก ๆ ที่จะถูกรังแก

แน่นอน เสิ่นอีเลยก็ได้เหลือไปมองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ซึ่ง คนที่ยืนข้าง ๆ เขาที่ทำท่าเหมือนเป็นคนที่สูงส่งนั่นก็คือ อมั่น มั่น

“ในเมื่อฉันไม่ช่วยคุณแล้วคุณจะต้องตายแล้วล่ะก็ ฉันก็จะ บอกคุณค่าก็คือ คุณ ไป ตาย ซะ 1 เงินอีเวยก็ได้พูดออกมา อย่างชัดเจน ความจริงแล้วถ้าหากเธอและสวีเส้าเพิ่งมีความ สัมพันธ์ระหว่างสองคนไม่เกี่ยวกับใคร เลิกรา เลิกรากันไป เธอคงไม่ใช้วิธีที่น่ากลัวเช่นนี้หรอก

มีเพียงเหตุผลเดียวก็คือ นั่นก็คือไอ้ผู้ชายชั่วและหญิงเลว คนนี้กล้าที่จะให้เหมียนเหมียนมีความอันตราย

ซึ่งเป็นสิ่งที่เสิ่นอีเวยไม่อาจให้อภัยได้เลย

และผู้ชายคนนี้ก็อยู่กับอมั่นมั่นมาก่อนหน้านี้ หากพูดว่า เขานั้นไม่รู้เรื่องเลย แน่นอนว่าเป็นอีเวยไม่อาจจะเชื่อได้เลย

พูดไปแล้ว สองคนนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครหรอก

ถึงตอนนี้ เสิ่นอีเวยก็เดินเข้าใกล้สวีเส้าเหิง แต่กลับมีแรง มาถึงตรงไหล่ของเธอ ถึงแม้จะไม่แรงมาก แต่ก็พอควร

เงินอีเวยหันกลับไปนั่นก็คือเจียงเฉิงหวิน ซึ่งสายตาที่เต็ม ไปด้วยคำถามและเป็นห่วง “คนนี้น่ากลัวนัก คุณอย่าไปเข้า ใกล้เขาเลย”

เสิ่นอีเวยยิ้มแล้วพูดว่า “ประธานเจียงวางใจเถอะ คนนี้กลัวคนแข็งกว่ารังแกคนอ่อนกว่า ฉันไม่ใช่คนที่จะมาระราน ง่าย ๆ ตอนนี้เขาไม่อาจจะทำอะไรฉันได้หรอกค่ะ

เงินอีเวยพูดเสร็จแล้ว ถึงแม้น้ำเสียงจะมีความเรียบง่าย แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เธอตัดสินใจแล้วก็ ไม่อาจที่จะฟังความคิดคนอื่นแล้วมาเปลี่ยนแปลงความคิดตัว

เอง

ในท้ายที่สุด เจียงเฉิงหวินก็ปล่อยไป

เงินอีเวยหันกลับไป แล้วก็ได้มองไปยังสวีเส้าเห้ง แล้ว เธอก็ค่อย ๆ นั่งลง แล้วก็ได้เอามือไปจับชุดสูท แล้วก็ได้ดึงเข้า ใกล้เข้ามาอีก

อมั่นมั่นได้เห็นแล้วก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“เงินอีเวย เธอจะทำอะไร ? ปล่อยเขาไป อมั่นมั่นพูด ออกมา อย่างไม่เกรงกลัวอะไร

เงินอีเวยไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าอะไร เพียงแต่มองไปยังสี่เว้า

เหิง แล้วพูดอย่างชัด ๆ ว่า “หากอยากจะฟังฉันดีที่สุดก็คือให้ เธอนั้นหุบปากซะ”

สวีเส้าเพิ่งฟังแล้ว ก็ได้หันไปบอกอมั่นมั่นว่า “คุณเบา หน่อยได้ไหม อย่ามารบกวนฉัน

พอพูดออกมา อมั่นมันก็เงียบ แล้วเป็นเวยก็ยิ้มอย่าง เย้ยหยัน เพื่อให้มั่นมั่นลดอีโก้ลง

เสิ่นอีเวยได้มองไปยังสวี่เส้าเทิง แล้วพูดอย่างช้าช้าว่า”คนกลุ่มเหล่านั้น ยังไม่เก็บคุณให้เรียบร้อยอีกหรือ ? สวีเจ้า เทิง ฉันสงสัยมาก ทำไมตอนนี้ยังมีหน้ากล้ามาหาฉันอีก 2

สวีเส้าเพิ่งเห็นแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง เขาใช้สายตาที่ ล่องลอยไปมาแล้วพูดว่า “เวย…คุณ….คนกลุ่มนั้นที่ทำร้าย ผม เกี่ยวกับคุณหรือ ?

เสิ่นอีเวยยิ้มแล้วพยักหน้าว่า “หากฉันบอกว่าคนเหล่านั้น คือฉันส่งไป คุณจะตกใจไหม ? ดังนั้น คุณคิดว่าทำไมฉันจะ ต้องช่วยคุณล่ะ ?”

ปากของสวีเส้าเหิงก็สั่นอยู่เช่นั้น ในหัวสมองก็เต็มไปด้วย ความสับสน เพราะว่าเขาถูกเสิ่นอีเวยพูดจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร สวีเส้าเพิ่งส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันไม่เชื่อ อีเวย คุณคง ไม่ทำแบบนี้กับผมแน่นอน