บทที่357สั่งสอนพวกมันสักหน่อย

บทที่ 357 สั่งสอนพวกมันสักหน่อย

เงิน เวยฟังจากน้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิง ก็รู้ว่านี่คือ ทางออกวิธีสุดท้าย ไม่มีทางหนีทีไล่อย่างอื่นที่ต้องคิดอีกต่อไป เพียงแค่ตอนนี้สามารถเป็นอิสระ อย่างน้อยก็สามารถ

ยอมรับได้

ในที่สุด สิบนาทีต่อมา เป็นเวยพาเหมียนเหมียนน้อยนั่ง ลงในรถของหลินอ

ในความเป็นจริง ตอนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงสั่งให้หลินอไปส่ง พวกเธอกลับบ้าน เสิ่นอีเวยคิดปฏิเสธในใจ เพราะเธอไม่ ต้องการให้เพิ่งเจ๋อเพิ่งรู้ว่าพวกเธอพักอยู่ที่ไหน แต่คิดดูอีกที เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้มาตลอดว่าบ้านเก่าของเงินอีเวยอยู่ที่ไหน ดังนั้น จึงไม่พูดอะไรมาก

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถของหลินอจอดที่หน้าบ้าน เก่าของเงินอีเวย ที่นี่ไม่นับว่าเป็นชานเมือง แต่เป็นที่ดินขนาด ใหญ่ แรกเริ่มพ่อแม่เลือกจะซื้อคฤหาสน์ตรงนี้ เพราะในขณะ เดียวกันพวกเขามองเห็นสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ อีกทั้งชีวิต ที่สะดวกสบาย

หลินอวกล่าวคำอำลาเงินอีเวย: “คุณนายเชิง แล้วเจอกันใหม่ครับ ประธานเชิงกำชับว่า หากมีธุระอะไรคุณสามารถ โทรศัพท์หาผมได้ทุกเมื่อ

เงินอีเวยยิ้มบางๆและพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ

“ลุงหลิน ไว้เจอกันใหม่ค่ะ! “เหมียนเหมียนน้อยพูดเสียง ต่งด้วยรอยยิ้มอยู่ข้างๆ

หลินอวอึ้งไปสักพัก เด็กคนนี้มีมารยาทจริงๆ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงยิ้มเล็กน้อย : “เจอกันครับคุณหนู

เขาไม่ลืมสังเกตว่า คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานิ่งไป สักพัก คล้ายกับยังไม่คุ้นเคยที่ตนเองเรียกเหมียนเหมียนน้อย ว่า“คุณหนู

แต่เขาก็ทําอะไรไม่ได้ นี่คือคำสั่งของเจ้านายตนเอง จึง

ต้องทำตาม ไม่งั้นจะโดนหักเงินเดือน

หลังจากมองรถของหลินอค่อยๆขับออกไป เงินอีเวยจึง พาเหมียนเหมียนน้อยเข้าบ้าน ในเวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมงที่พวก เขาไม่อยู่บ้าน เดิมทีป้าที่ขอลาไปแล้วก็มาที่บ้าน เพื่อทำความ สะอาดบ้านทั้งหลังทั้งด้านในและด้านนอก

เงินอีเวยมองดูดอกลิลลี่ที่บานสะพรั่งบนขอบหน้าต่าง ใน ที่สุดความรู้สึกจึงค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง

เมื่อถึงเวลานอนหลับ เสิ่นอีเวยกอดเหมียนเหมียนน้อยไว้ ในอ้อมแขน พูดปลอบโยนว่า “เหมียนเหมียนน้อยวางใจได้ หลังจากนี้ท่าจะไม่ทำให้หนูโดนคนไม่ดีจับไปอีก
เดิมทีใจจริงต้องการพูดความรู้สึก แต่เป็นเวยคิดไม่ ถึงว่า เหมียนเหมือนน้อยจะหันกลับมาใช้มือเล็กๆ โอบคอเธอ ไว้ และพูดว่า : “มาวางใจ รอเหมียนเหมือนน้อยโตขึ้น หนู จะปกป้องแม่เองค่ะ!

สองแม่ลูก ให้กำลังใจและปลอบโยนกันและกันจนหลับฝัน

ไป

วันรุ่งขึ้นตอนเช้าตรู่ หยางอันทรานพุ่งเข้ามาในบ้านของ เงินอีเวย ตอนที่เธอกำลังล้างหน้าบ้วนปากอยู่ในห้องน้ำชั้นบน ก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากชั้นล่างของบ้าน

“อีเวย! อีเวย! ”

เงินอีเวยตกใจจนท่าแปรงสีฟันในมือหล่นลงพื้น เมื่อเดิน ไปถึงชั้นล่าง จึงมองเห็นหยางอันทรานสีหน้าเต็มไปด้วยความ โมโห ท่าทางเตรียมตัวจะทะเลาะวิวาท

เงินเลยมองเห็นหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ จึงอด

หัวเราะไม่ได้ ” เธอคิดจะทำอะไร? สวีเส้าเพิ่งไม่ได้แอบอยู่ ในบ้านฉัน ถ้าเธอต้องการทะเลาะกับเขาต้องออกไปที่อื่น ”

ถึงแม้หยางอันทรานจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเหมียนเห มียนน้อย แต่ในความเป็นจริงอายุของเธอกับเงินอีเวยไม่ต่าง กันมาก ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจึง กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ดังนั้นเรื่องการไปมาหาสู่ของตนเอง กับสวีเส้าเหิง เสื่นอีเวยก็เล่าให้เธอฟัง
บวกกับบุคลิกของหยางอันหรานที่ใจร้อนแบบนี้ ดังนั้นจึง เข้ากันได้ดี

“เหมียนเหมียนน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหม? “หยางอันทราน นั่งลงบนโซฟา นี่คือปัญหาของเธอในฐานะผู้จัดการส่วนตัวที่ น่ากังวลที่สุดในตอนนี้

“เหมียนเหมียนน้อยปลอดภัย แถมยังทำให้ผู้ชายที่ลักพา ตัวเธอเข้าโรงพยาบาลทั้งสองคน เสิ่นอีเวยแปรงฟันไปพูดไป

และในเวลาต่อมา เส้นเลยใช้เวลาสามนาทีบรรยาย ความกล้าหาญทุกขั้นตอนของเหมียนเหมียนน้อยให้หยางอัน ทรานฟัง หยางอันหวานนั่งฟังอย่างตะลึงอยู่ข้างๆ

หลังจากฟังจบเธอยกนิ้วโป้งให้เงินอีเวย และพูดว่า “เธอสามารถคลอดลูกสาวที่สุดยอดขนาดนี้ นั้นหมายความว่า เธอก็สุดยอดเหมือนกันนะ! ”

เสื่นอีเวชกรอกตามองบน ใส่หยางอันตราย คิดไปคิดมา

จึงเสริมไปอีกประโยคด้วยความละอายใจ” “แต่คนที่หาเธอ พบไม่ใช่ฉัน คนที่ช่วยเธอก็ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนอื่น

หยางอันหรานได้ฟังคำพูดของเสิ่นอีเวย จึงคิดจะถามให้ ชัดเจน แต่เสิ่นอีเลยกลับไม่ตั้งใจจะพูดอีก อีกทั้งเหมียนเหมือน น้อยยังแย่งพูดออกมา : “ม่า นั้นเป็นเพราะหนูพยายามจึง สามารถพาตนเองหนีรอดออกมาได้ ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย!

เงินเลยมองใบหน้าคนตัวเล็กที่กำลังฟ้องร้อง จึงอดหัวเราะไม่ได้ ดังนั้นจึงยื่นมือออกไปจมูกของเหมียนเหมือน น้อย เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญาแต่กลับมีรอยยิ้มแห่ง ความสุข

“แต่อย่างที่ฉันพูด ไอ้สวีเส้าเพิ่งมันเป็นคนเลวจริงๆ ไม่ นับเรื่องที่มีอะไรกับผู้หญิงไปทั่ว ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลักพา ตัวเหมียนเหมียนน้อย พวกเราต้องไปแจ้งความจับมัน! แต่ อย่าเปิดเผยข้อมูลใดๆก็ตามของเหมียนเหมียนน้อย มิเช่นนั้น จะกระทบต่อตัวเด็กอย่างมาก! “หยางอันหรานพูดด้วยความ โมโห

เงินอีเวยนิ่งไปสักพัก นึกถึงนิสัยของเพิ่งเจ๋อเฉิง ตอนนี้ไม่ แน่ใจว่าสวีเส้าเพิ่งตกอยู่ในมือของเขาหรือยัง เดิมทีเธออยาก บอกหยางอันทรานว่าไม่จําเป็น แต่คิดดูอีกที เธอไม่อยากพูด เรื่องของตนเองมากขนาดนั้น จึงไม่พูดอะไรออกมา

หยางอันทรานมองเห็นเงินอีเวยมีท่าทางเคร่งขรึม จึง เข้าใจว่าอีกฝ่ายแสดงท่าทีว่ายอมรับข้อเสนอแนะของตนเอง จึงรีบถามว่า : “เธอแจ้งความหรือยัง? ”

เงินอีเวยส่ายหน้า รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจปรากฏบน ใบหน้าของหยางอันหราน เธอปรบมือและพูดว่า “เธอฉลาด จริงๆ! เรื่องนี้ไม่สามารถแจ้งความได้ ถึงตอนนั้นหากมีนัก ข่าวมาทำข่าว คนที่จะโดนวิพากษ์วิจารณ์จะมีเพียงเหมียนเหมื ยนน้อย แต่ว่า——

พูดมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหยางอันหวานจริงจังมากขึ้น : “พวกเราไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปได้ ไม่งั้นคนอื่น จะคิดว่าสามารถรังแกพวกเราได้ง่ายๆ สำหรับสวีเส้าเทิงและ แฟนของมัน ต้องจัดการอย่างช้าๆ ฉันต้องสืบดูว่าพวกมันมี อิทธิพลมากน้อยแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องจัดการพวก มัน!

เงินเลยรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เธอถามว่า “เยี่ยม เจ้ หยาง เจ้จะจัดการพวกมันอย่างไร ?

หยางอันหวานจงใจแสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว พูดว่า “ไม่ว่า ยังไงฉันก็อยู่ในวงการบันเทิงมานาน ยังคงเป็นผู้จัดการส่วน ตัว แถมยังรู้จักช่องทางมากมาย การหาคนมาสั่งสอนหญิง ชายโฉดสองคนนั้น ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที วางใจฉันได้!

เงินอีเวยได้ยินคำพูดที่กล้าหาญ ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ เธอเป็นคนที่ใช้เหตุผลเสมอ ดังนั้นจึงพูดเตือนด้วยความจริงจัง ว่า: “แค่สั่งสอนพวกเขาสักหน่อยก็พอ อย่างไรเสียพวกเขา ทำให้ลูกสาวของฉันเสียขวัญ แต่สั่งสอนก็พอ อย่าทำให้เรื่อง ใหญ่ไปกว่านี้

ถ้าทำแบบนั้น ฉันกลัวว่าพวกมันจะหาทางเอาคืนฉัน หาก พวกมันกลับมาทําร้ายเหมียนเหมียนน้อยจะทำอย่างไร? *

หยางอันทรานในใจรู้ดีว่า อันที่จริงการคิดใคร่ครวญของ เสิ่นอีเวยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่ทว่าเธอก็มีความคิดเป็น ของตนเอง จึงพูดว่า “แต่ถ้าครั้งนี้ไม่สั่งสอนพวกมันให้หนัก หลังจากนี้พวกมันอาจจะใช้เหมียนเหมียนน้อยเพื่อคุกคามเธออีก! คนชั่วอย่างพวกมัน มีเพียงสองทางเลือกระหว่างไม่ลงมือ กับเล่นงานมันให้เจ็บเจียนตาย